Semua Bab จิ้งจอกเก้าหาง: Bab 11 - Bab 20

สามวันต่อมา หลังจากที่นางนอนพักมา 3 วันพันหลังที่สาบสูญก็กลับมาทางเดิม เหมือนพลังมันรู้ว่าเจ้านายของมันยังเป็นคนดีนี่เป็นเพราะไป๋ผิงได้ตระหนักถึงการเปลี่ยนแปลงของร่างกายหลังจากพลังของนางฟื้นคืนอย่างสมบูรณ์ นางก้มลงหยิบผ้าขึ้นมาเช็ดตัวเบา ๆ ก่อนจะก้าวลงไปในอ่างอาบน้ำ ขัดถูสิ่งสกปรกทุกอย่างออกจากร่างกาย เช่นเดียวกับสิ่งที่ตกค้างในจิตใจน้ำอุ่นที่ไหลรินผ่านผิวช่วยเติมความสดชื่นให้กับนาง ค่อย ๆ บรรเทาความขุ่นมัวในใจที่คงอยู่มาตลอด หยดน้ำไหลผ่านร่างกายราวกับพัดพาความโศกเศร้าในอดีตออกไปเมื่อไป๋ผิงออกจากอ่างอาบน้ำ นางเดินไปยังโต๊ะเครื่องแป้งไม้ที่ถูกแกะสลักอย่างประณีต ใต้แสงโคมที่ส่องกระทบเผยให้เห็นผิวพรรณที่เปล่งประกาย นางกวาดตามองเครื่องสำอางที่เรียงกันเป็นระเบียบ ก่อนจะหยิบแปรงขึ้นมาปัดแป้งลงบนใบหน้า เติมความงามตามธรรมชาติอย่างบางเบา แล้วค่อย ๆ จัดแต่งทรงผมเป็นมวยขึ้นสูง ทุกการเคลื่อนไหวล้วนเต็มไปด้วยความมั่นใจมือเรียวสัมผัสลงบนแก้มผิวที่รู้สึกสดชื่นขึ้น นางจ้องมองเงาสะท้อนของตนเองในกระจก มุมปากเผยรอยยิ้มจาง ๆ ภายใต้ความสง่างามอันเรียบง่าย ใบหน้าใสดั่งประกาศถึงการเริ่มต้นใหม่"ตอนนี้…

เสียงของไป๋เฉินไขัดจังหวะการสนทนาของสมาชิกเผ่าจิ้งจอกภายในห้องประชุม ดึงดูดสายตาของทุกคนได้ในทันที สีหน้าของเขาตึงเครียด แสดงออกถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน"เลิกเล่นตลกได้แล้ว ไป๋ผิง" น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อและการต่อต้านไป๋ผิงจ้องตอบกลับไปโดยไม่ละสายตา แม้หัวใจจะสั่นไหวไปชั่วขณะ แต่นางยังคงยืนหยัดมั่นคงในสิ่งที่ตัดสินใจ "ข้าไม่ได้ล้อเล่น สิ่งที่ข้าต้องการคือพิสูจน์ให้พวกเจ้าทุกคนเห็นว่าข้าเปลี่ยนไปแล้ว ข้าไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป""ไม่ใช่คนเดิม?" ไป๋เฉิยหัวเราะเยาะ "เจ้าคิดว่าแค่พูดแบบนี้แล้วพวกข้าจะเชื่อเจ้าหรือ? ตลอดมา ข้าไม่เคยเห็นแม้แต่เศษเสี้ยวของความจริงใจจากเจ้าไม่เคยเลยสักครั้ง!"ไป๋ผิงหลับตาลง สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อระงับความรู้สึก ก่อนจะกล่าวออกมาอย่างสงบ "ข้าเข้าใจความรู้สึกของท่าน ท่านอาจยังไม่เชื่อข้าในตอนนี้ ข้ารู้ว่าข้าไม่อาจลบล้างสิ่งที่ข้าเคยทำในอดีตได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าข้าจะไม่พยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้น"คำพูดหนักแน่นของไป๋ผิงสั่นคลอนความแน่วแน่ของไป๋เฉินไปชั่วขณะ เขาจ้องมองนาง สีหน้ายังเคร่งขรึม แต่บางสิ่งในคำพูดของไป๋ผิงทำให้เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่

เช้าวันต่อมา หลังจากคืนที่เต็มไปด้วยความสับสน ไป๋ผิงค่อยๆ ตื่นขึ้นมา ร่างกายยังคงรู้สึกหนักหน่วงจากเหตุการณ์เมื่อคืนที่ผ่านมา ซึ่งได้เปลี่ยนแปลงทุกอย่างไป นางมองไปรอบๆ ห้องและพบว่าที่นี่คุ้นตา เธออยู่ในที่พักของไปเฉินนางไม่พบเขานอนข้างๆ นาง ร่างกายของนางสั่นเล็กน้อยเมื่อสัมผัสถึงความอุ่นจากผ้าห่มที่คลุมอยู่ไป๋ผิงลุกขึ้นนั่งบนเตียง หยุดร้องไห้ นางก้มหน้าลง รู้สึกถึงอารมณ์ซับซ้อนในหัวใจที่ยากจะอธิบายเสียงฝีเท้าดังขึ้นใกล้ๆ ประตู ก่อนที่มันจะเปิดออกและเผยให้เห็นไปเฉินยืนอยู่ข้างหน้า ท่าทางของเขาเปลี่ยนไปจากเดิมมากกว่าแต่ก่อน แลดูอ่อนโยนขึ้น“ตื่นแล้วหรือ?” เสียงของเขานุ่มนวลกว่าที่เคย แต่กลับแฝงไปด้วยความห่วงใยไป๋ผิวไม่รู้จะพูดอะไร รู้สึกอึดอัดในอก คำพูดติดอยู่ที่ลำคอและไม่สามารถหลุดออกมาได้ไปเฉินเดินเข้ามาใกล้ ก้มลงมองเธอที่นั่งอยู่บนเตียง ก่อนจะยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าของนางอย่างแผ่วเบา“อย่าร้องไห้... ข้าไม่เคยตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้” เขาพูดเสียงเบา ปนกับความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ในตัวเขาไป๋ผิงพยักหน้าช้าๆ หยาดน้ำตายังคงไหลลงมา นางไม่สามารถหยุดมันได้ ตอนนี้นางรู้สึกทั้งเจ็บปวดและอบอุ่นไ

ทั้งสองต้องต่อสู้กับมนุษย์ที่มีพลังมืดและต้องการทำลายเผ่าจิ้งจอก เป็นฉากที่อากาศเย็นและเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและความเป็นปรปักษ์ ซึ่งเป็นบรรยากาศที่ตั้งใจสร้างขึ้นดังนั้น ไป๋ผิงยืนอยู่กลางสนามรบ ร่างกายสั่นเล็กน้อยจากพลังมืดของมนุษย์ที่อยู่ตรงหน้า ใบหน้าของเขาตึงเครียด แต่เขาก็พยายามสงบสติอารมณ์แล้วถามด้วยเสียงต่ำ “ทำไมเจ้าถึงบุกเผ่าของเรา? เผ่าของเราทำอะไรให้เจ้าถึงได้ทำเช่นนี้?”สายตาที่เยือกเย็นจากมนุษย์ฝั่งตรงข้ามมองมายังไป๋เฉิน ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยพลังมืดที่ซึมออกมาจากดวงตา เขายิ้มอย่างเหี้ยมเกรียมก่อนตอบกลับ “เผ่าจิ้งจอกของพวกเจ้าทำลายหมู่บ้านของเรา ทุบตีและฆ่าคนโดยไม่มีเหตุผล ทำให้ชาวบ้านเกือบครึ่งหนึ่งต้องตาย การปฏิเสธสิ่งที่พวกเจ้าทำถือเป็นแค่คำโกหก พยายามปิดบังความจริง”ไป๋เฉินและไป๋ผิงรู้สึกตกใจเล็กน้อยกับคำตอบนี้ พวกเขาไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน แต่คำพูดของมนุษย์กลับยิ่งกระตุ้นความสงสัยและความโกรธในตัวทั้งสอง“เจ้สบอกว่าเราทำลายหมู่บ้านของเจ้า แต่ความจริงเป็นอย่างไร?” ไป๋เฉินถามเสียงต่ำ เขาต้องการรู้ข้อมูลเพิ่มเติม “เราไม่ได้ทำสิ่งนั้น เจ้าต้องมีหลักฐานใช่ไหม?”“หลักฐา

หลังจากผ่านช่วงเวลาแห่งการต่อสู้อันยาวนาน ไป๋ผิงได้จัดงานเลี้ยงเฉลิมฉลองขึ้น เพื่อขอบคุณเหล่าจิ้งจอกที่ยืนหยัดเคียงข้างเธอ งานนี้ไม่ใช่แค่งานเลี้ยงธรรมดา แต่ยังเป็นโอกาสในการสร้างความเชื่อมั่นให้กับเผ่าจิ้งจอก เป็นคำมั่นสัญญาว่าจะร่วมแรงร่วมใจกัน ไม่ว่าอนาคตจะเป็นเช่นไร“ข้าจะลงมือทำอาหารด้วยตัวเอง” ไป๋ผิงกล่าวอย่างภาคภูมิใจ พลางยืนอยู่ท่ามกลางผู้ช่วยที่กำลังจัดเตรียมสิ่งต่าง ๆ สำหรับงานเฉลิมฉลอง นางได้รับความช่วยเหลือจากผู้คนหลากหลาย ทุกคนต่างทำหน้าที่ของตนเองอย่างเต็มที่เพื่อให้งานออกมาอย่างที่ทุกคนปรารถนาเมื่อการเตรียมงานเริ่มขึ้น ไป๋ผิงก็เดินเข้าไปในครัวส่วนตัวของเผ่าจิ้งจอก ที่นั่นนางตั้งใจจะทำอาหารที่พวกจิ้งจอกไม่เคยลิ้มลองมาก่อน การผสมผสานวัตถุดิบท้องถิ่นกับสูตรอาหารที่นางเคยเรียนรู้จากโลกมนุษย์อาหารของนางไม่ใช่แค่การทำอาหารธรรมดา แต่มันคือความตั้งใจอย่างลึกซึ้งที่จะมอบประสบการณ์และรสชาติใหม่ ๆ ให้กับทุกคน นางลงมือเลือกวัตถุดิบด้วยตนเองและปรุงรสอย่างพิถีพิถัน แสดงให้เห็นถึงความใส่ใจในทุกขั้นตอน"อีกนิดเดียวก็เสร็จแล้ว" ไป๋ผิงพึมพำกับตัวเอง ขณะหั่นวัตถุดิบอย่างคล่องแคล่วก่อนจ