จิ้งจอกเก้าหาง

ค่ำคืนอันรุ่งเรืองของมหานครในปี 1982

เสียงดนตรีเร้าใจดังก้องไปทั่วไนต์คลับหรูหรา หญิงสาวผู้หนึ่งในชุดแดงรัดรูปสะกดสายตาของทุกคน นางคือ อันอัน ทายาทตระกูลมหาเศรษฐีผู้เปรียบเสมือนนกน้อยในกรงทอง บิดามารดาของนางปรารถนาให้นางแต่งงานกับขุนนางชั้นสูง แต่นางกลับหลงใหลชีวิตยามราตรี อันอันใช้ทรัพย์สินมหาศาลโปรยให้บุรุษรูปงามเพียงเพราะความเบื่อหน่าย ทว่าภายใต้เปลือกนอกอันเย้ายวน นางคือแฮกเกอร์ระดับโลก ผู้ครอบครองความลับอันดำมืดของโลกใบนี้ไว้ในมือ

คืนหนึ่งที่โชคชะตานำพา นางเดินทางไปร่วมงานเลี้ยงสุดหรูพร้อมมิตรสหาย ทว่ารถยนต์สุดไฮเทคของนางกลับประสบอุบัติเหตุร้ายแรง ร่างของอันอันสลายไปในเปลวเพลิงอันมหึมาเหลือไว้เพียงเถ้าธุลี ทว่าแทนที่นางจะจมหายไปในความมืดมิด วิญญาณของนางกลับถูกดึงเข้าสู่อาณาจักรโบราณลึกลับ

เมื่อลืมตาตื่นขึ้น นางได้กลายเป็น "ไป๋ผิง" ปีศาจจิ้งจอกเก้าหางที่แข็งแกร่งที่สุดในแดนอสูร ทว่าร่างเดิมของไป๋ผิงกลับเป็นที่ชิงชังของครอบครัว นางเคยเป็นสตรีที่หลงระเริงในอำนาจและใช้ชีวิตอย่างมักมากโดยไม่สนใจอาณาจักรของตน ไป๋เสวี่ยถูกหมั้นหมายกับ ไป๋เฉิน จิ้งจอกขาวผู้สูงศักดิ์ ทว่าไป๋เฉินกลับเย็นชาและไม่เคยมองนางด้วยความรัก

ทว่าในร่างใหม่ ไป๋ผิงกลับกลายเป็นสตรีที่แตกต่างออกไป อันอันในโลกมนุษย์เริ่มตระหนักถึงชะตากรรมของนาง หากนางยังคงใช้ชีวิตเยี่ยงอดีต ไป๋ผิงก็จะพบจุดจบเช่นเดียวกับเจ้าของร่างเดิม นางต้องเปลี่ยนแปลงตนเองเพื่อเอาชีวิตรอด จากจิ้งจอกเก้าหางที่โง่เขลานางจะกลายเป็นสตรีผู้ไร้เทียมทาน และที่สำคัญที่สุด ไป๋เฉินผู้เคยเหยียดหยามนาง จะต้องมองนางด้วยสายตาชื่นชม

เส้นทางแห่งการเปลี่ยนแปลงได้เริ่มต้นขึ้นแล้วแต่หนทางนั้นไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ

อดีตอันโสมมของไป๋ผิงทำให้เผ่าพันธุ์ของนางไม่อาจให้อภัย นางต้องเผชิญหน้ากับศัตรูมากมาย การเมืองอันซับซ้อน และคู่หมั้นผู้เย็นชา

นางจะสามารถเอาชนะใจไป๋เฉินได้หรือไม่? หรือว่าสุดท้ายแล้ว นางจะต้องประสบชะตากรรมอันโหดร้ายเช่นเดียวกับเจ้าของร่างเดิม?

จิ้งจอกเก้าหาง... ได้เริ่มต้นการเปลี่ยนแปลงแปลง

ไป๋ผิงจ้องมองกระจก นัยน์ตาสีอำพันทองอันงดงามราวกับปีศาจส่องสะท้อนกลับมา แต่เบื้องหลังดวงตาคู่นี้ กลับเป็นจิตวิญญาณของอันอัน หญิงสาวจากโลกอนาคต

"ร่างนี้...เป็นของข้าแล้ว ใช่หรือไม่?"

นางยกมือขึ้นแตะใบหน้าอันงดงามประหนึ่งอสูรสวรรค์ พลางพึมพำกับตัวเอง ไป๋ซวี่คนก่อนอาจภาคภูมิใจในความงามของตน แต่สำหรับนาง มันไม่มีค่าอันใด สิ่งที่สำคัญคือสิ่งที่รออยู่ข้างหน้าต่างหาก

ทันใดนั้น ความเงียบก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงเคาะประตูเบาๆ ก่อนที่สาวใช้คนโปรดของเธอจะก้าวเข้ามา ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

"นายหญิง...ท่านไป๋เฉินส่งคนมาสอบถามข่าวคราวของท่านเจ้าค่ะ"

ไป๋เฉิน คู่หมั้นของเจ้าของร่างเดิม

เพียงแค่ได้ยินชื่อ ความทรงจำของไป๋ผิงคนก่อนก็ผุดขึ้นมา นางเคยพยายามยั่วยวนเขา แต่สิ่งที่ได้รับกลับมามีเพียงความเย็นชาและสายตาขยะแขยง ราวกับว่านางเป็นสิ่งสกปรก

ช่างน่าขันเสียจริง!

รอยยิ้มเย็นเยียบแตะที่ริมฝีปาก นัยน์ตาทอประกายท้าทายและไม่ยี่หระต่อโชคชะตา

"บอกเขาไปว่า...ข้าสบายดี และข้าไม่ต้องการพบเขา"

สาวใช้เบิกตากว้างอย่างตกตะลึง "แต่ว่า...ท่านไป๋เฉิน"

"ทำตามที่ข้าสั่ง" น้ำเสียงราบเรียบ แต่แฝงไปด้วยอำนาจที่ไม่มีใครกล้าขัด นัยน์ตาสีอำพันทองลุกโชนราวเปลวไฟ

สาวใช้โค้งคำนับด้วยความเคารพก่อนจะรีบจากไป

ไป๋ผิงถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน นางรู้ดีว่าการกระทำเช่นนี้อาจทำให้ไป๋เฉินไม่พอใจ แต่แล้วอย่างไรเล่า? ก่อนหน้านี้นางเคยวิ่งไล่ตามเขามากพอแล้ว ชาตินี้ หากต้องพบเจอเขาอีก นั่นก็เป็นเพราะเขาเองที่เป็นฝ่ายเข้าไปหา ในขณะนั้นไป๋เฉินก็เข้ามาได้ยนพอดี

"ไป๋ผิง เจ้าสมองเลอะเลือนเด้อเมื่อก่อนเจ้าชอบตามข้า คราวนี้ยังคิดว่าข้าจะตามเจ้าอีกช่างหลงตัวเอง" เขาเอ่ยอย่างมั่นใจพร้อมยิ้มมุมปาก

นางหัวเราะเยาะตัวเอง ก่อนจะหันกลับไปมองเงาสะท้อนในกระจก

"ถ้าเจ้าคิดว่าข้ายังเป็นไป๋ผิงคนเดิม... เจ้าคิดผิดมหันต์!"

และใครจะรู้ ว่าสิ่งที่รออยู่ข้างหน้าจะเป็นเส้นทางที่ไม่มีวันหวนกลับ!

ลมหายใจแห่งอาณาจักรจิ้งจอกขาว

เมื่อไป๋เฉินเดินหันหลังจากไป ก็กลับคืนสู่ความเงียบงันอีกครั้ง แม้เขาจะพูดเพียงน้อยนิด แต่ระยะห่างเย็นชาของเขากลับบอกได้มากกว่าถ้อยคำใดๆ

นางถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นจากหน้ากระจก ความคิดเริ่มเข้าที่เข้าทาง ร่างใหม่นี้ปรับตัวได้ยากกว่าที่คาดไว้ อย่างน้อยนางก็ต้องเริ่มสำรวจให้คุ้นเคย

เมื่อนางก้าวออกจากห้อง อาณาจักรจิ้งจอกขาวก็ตกอยู่ในความเงียบสงบ ลมยามค่ำคืนพัดเอาความเย็นมาให้ แต่มันกลับรู้สึกสดชื่นอย่างประหลาด

สวนที่ทอดยาวไปเบื้องหน้าถูกประดับด้วยต้นไม้สีเงิน ใบของมันเปล่งประกายราวแสงจันทร์ ลมจากเทือกเขาไกลโพ้นพัดผ่าน นำพากลิ่นหอมละมุนของดอกไม้ที่ผลิบานตลอดทั้งปีมาให้

"ที่นี่...คือที่ไหน?"

นางก้าวลึกเข้าไปในสวน คำถามนั้นยังคงดังก้องในจิตใจ ความรู้สึกไม่คุ้นเคยแผ่ซ่านไปทั่ว ที่แห่งนี้ไม่ใช่โลกที่เธอเคยรู้จัก ทุกย่างก้าวปลุกบางสิ่งขึ้นมาบางสิ่งที่นางไม่อาจเอื้อนเอ่ยเป็นคำพูด

ทันใดนั้น เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากข้างหลัง

"นายหญิง ท่านจะไปที่ใดหรือ?"

มันเป็นเสียงของสาวใช้คนหนึ่งที่มักอยู่เคียงข้างนางเสมอ ไป๋ผิงหันขวับไปตามเสียง แต่กลับไม่พบใคร

นางหรี่ตาลง มองสำรวจรอบตัว ก่อนจะถอนหายใจแล้วก้าวเดินต่อ

"ข้าเพียงแค่อยากสัมผัส... และพบกับธรรมชาติที่แท้จริง"

น้ำเสียงของนางสงบ ขณะเท้าเปลือยเปล่าเหยียบลงบนพื้นดินเย็นเฉียบ ก้าวเดินไปบนหินแข็งแรง

สายลมพัดโชยมาพร้อมความสดชื่นของค่ำคืน ทิวทัศน์รอบกายเงียบสงบ มีเพียงเสียงสัตว์ตัวเล็กๆ เคลื่อนไหวไปมา เพิ่มจังหวะให้กับบรรยากาศอันนิ่งงัน

ไป๋ผิงเดินมาถึงเนินเขา ที่ซึ่งเผยให้เห็นเทือกเขาสูงตระหง่านต้องแสงจันทร์เป็นประกายราวภาพฝัน ความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัวบางที... การติดอยู่ที่นี่อาจไม่เลวร้ายนัก

ในขณะนั้น เงาหนึ่งเคลื่อนไหวในความมืด

บางสิ่งพุ่งผ่านไปในเงาสลัวจิ้งจอกขาวตัวหนึ่ง ขนสีเงินงามสะอาดจับประกายจันทร์ ดวงตาของมันส่องแสงเจิดจ้าดุจอัญมณี มันยืนอยู่ไม่ไกล จ้องมองนางเขม็ง

ไป๋ผิงหันขวับ ดวงตาสีทองฉายแววสงสัย นัยน์ตาของจิ้งจอกคู่นั้นเฉียบคมและเงียบงันราวกับมันกำลังเฝ้ารออะไรบางอย่าง

"เจ้า..."

ทันทีที่นางเอ่ย เสียงกระซิบหนึ่งก็ดังขึ้นในหัว ราวกับสะท้อนมาจากที่ใดที่หนึ่ง

"เจ้านี่เอง... ก้าวไปข้างหน้า และจงจดจำเส้นทางของเจ้าให้ดี"

ไป๋ผิงจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของจิ้งจอกขาว ความสงบของมันซ่อนเร้นปริศนาอันลึกล้ำ!

"นังชั่วช้า สตรีเช่นเจ้ามิควรเกิดมายังเผาจิ้งจอก ทำเป็นเย่อหยิ่งอวดดีไม่สนผู้ใด"

เสียงนั้นดังก้องในจิตใจนาง

และทันใดนั้น แสงหนึ่งสว่างวาบ ก่อนที่จิ้งจอกขาวจะหายลับไปในค่ำคืน ทิ้งไว้เพียงประกายจันทร์จางๆ ที่จางหายไปกับสายลม

ไป๋ผิงเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ที่ซึ่งดวงจันทร์สีเงินลอยเด่นเหนือศีรษะ

แม้ค่ำคืนนี้จะเงียบและเย็นเยียบ ทว่า...บางสิ่งในใจเธอได้เริ่มเคลื่อนไหวแล้ว!

ในความเงียบสงบของราตรี เธอสังเกตเห็นความเคลื่อนไหวในความมืด เงาร่างหนึ่งปรากฏขึ้นเป็นจิ้งจอกขาวที่มีขนสีเงินเป็นประกาย ดวงตาของมันวาววับใต้แสงจันทร์ ห่างจากเธอเพียงไม่กี่ก้าว

ขณะเดินต่อไปในอาณาเขตของเผ่าเว่ยเฟิง ไป๋เสวี่ยก็พบว่ามีบางสิ่งแปลกประหลาด เหล่าจิ้งจอกที่เธอพบเจอล้วนมีแววตาเต็มไปด้วยความหวาดระแวงและรังเกียจ นั่นทำให้เธอเข้าใจว่าเจ้าของร่างเดิมต้องมีศัตรูมากมาย แต่สิ่งที่แย่กว่านั้นกลับซ่อนตัวอยู่ในเงามืดเสียงกระซิบที่ทำให้เธอขนลุก

"จิ้งจอกต้องสาปเช่นเจ้า... ไม่มีวันสมควรอยู่บนโลกนี้"

เสียงนั้นเย็นเยียบดั่งเหล็กแหลมกรีดลงบนผิวหนัง นางหมุนตัวไปอย่างรวดเร็วและจับภาพเงาหนึ่งที่แวบผ่านตรอกแคบ มีใครบางคนกำลังจับตาดูนางจากม่านหมอกของป่าลึก

ไป๋ผิงไม่คิดจะเป็นเหยื่อง่าย ๆ นางทำเป็นไม่สนใจ แต่จิตใจของอดีตแฮ็กเกอร์ในตัวนางกำลังตื่นขึ้นมาอีกครั้ง หากมีใครบางคนต้องการกำจัดนาง นางจำเป็นต้องรู้ให้ได้ว่าเป็นใครและเพราะเหตุใด

ทันใดนั้น เสียงเย็นเยียบดังขึ้นจากด้านหลัง

"หากเจ้าคิดจะดื้อรั้น... ก็อย่าหาว่าข้าไม่เตือน"

ดวงตาสีทองของนางเปล่งประกายแรงกล้าเมื่อนางหันกลับไปอย่างรวดเร็ว แต่ใครกันที่กล้าหาญถึงเพียงนี้?

เสียงฝีเท้าดังก้องในความเงียบ นุ่มนวลราวสายลม ไป๋ผิงหมุนตัวไป ดวงตาทองคำของเธอจับภาพชายร่างสูงผู้หนึ่งที่ก้าวออกจากม่านหมอก เสื้อคลุมสีดำปักลวดลายอสรพิษเงิน สายตาแข็งกร้าว รอยยิ้มเย็นชา

"นานเหลือเกินแล้ว... น้องสาว"

น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความขบขัน แต่ภายใต้นั้นกลับเป็นความโหดเหี้ยมไร้ที่สิ้นสุด หัวใจของไป๋ผิงกระตุกแรง นางรู้จักเสียงนี้ดี ไป๋เหวินเทียนพี่ชายต่างมารดาของเธอ

"เจ้ามาทำอะไรที่นี่?" นางถามกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ไป๋เหวินเทียนหัวเราะเบา ๆ ก่อนกล่าวด้วยเสียงเรียบเฉย "ข้ามาดูว่า... จิ้งจอกต้องสาปเช่นเจ้าจะอยู่รอดได้นานแค่ไหน"

ไป๋ผิงจ้องเขาอย่างระแวดระวัง แม้ว่าเธอจะไม่ได้รับความทรงจำทั้งหมดของร่างเดิม แต่เพียงแค่สบตากับไป๋เหวินเทียน นางก็รู้เพียงพอแล้วเขาไม่เคยมีความอบอุ่นให้พี่ชายแม้แต่น้อย

"เจ้าต้องการอะไรกันแน่?" นางถามอย่างระมัดระวัง

ชายหนุ่มยิ้มเย็นและก้าวเข้ามาใกล้...