16

เช้าวันต่อมา หลังจากคืนที่เต็มไปด้วยความสับสน ไป๋ผิงค่อยๆ ตื่นขึ้นมา ร่างกายยังคงรู้สึกหนักหน่วงจากเหตุการณ์เมื่อคืนที่ผ่านมา ซึ่งได้เปลี่ยนแปลงทุกอย่างไป นางมองไปรอบๆ ห้องและพบว่าที่นี่คุ้นตา เธออยู่ในที่พักของไปเฉิน

นางไม่พบเขานอนข้างๆ นาง ร่างกายของนางสั่นเล็กน้อยเมื่อสัมผัสถึงความอุ่นจากผ้าห่มที่คลุมอยู่

ไป๋ผิงลุกขึ้นนั่งบนเตียง หยุดร้องไห้ นางก้มหน้าลง รู้สึกถึงอารมณ์ซับซ้อนในหัวใจที่ยากจะอธิบาย

เสียงฝีเท้าดังขึ้นใกล้ๆ ประตู ก่อนที่มันจะเปิดออกและเผยให้เห็นไปเฉินยืนอยู่ข้างหน้า ท่าทางของเขาเปลี่ยนไปจากเดิมมากกว่าแต่ก่อน แลดูอ่อนโยนขึ้น

“ตื่นแล้วหรือ?” เสียงของเขานุ่มนวลกว่าที่เคย แต่กลับแฝงไปด้วยความห่วงใย

ไป๋ผิวไม่รู้จะพูดอะไร รู้สึกอึดอัดในอก คำพูดติดอยู่ที่ลำคอและไม่สามารถหลุดออกมาได้

ไปเฉินเดินเข้ามาใกล้ ก้มลงมองเธอที่นั่งอยู่บนเตียง ก่อนจะยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าของนางอย่างแผ่วเบา

“อย่าร้องไห้... ข้าไม่เคยตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้” เขาพูดเสียงเบา ปนกับความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ในตัวเขา

ไป๋ผิงพยักหน้าช้าๆ หยาดน้ำตายังคงไหลลงมา นางไม่สามารถหยุดมันได้ ตอนนี้นางรู้สึกทั้งเจ็บปวดและอบอุ่นไ