Semua Bab วาสนาดอกเหมยงาม: Bab 1 - Bab 10

"ฮองเฮาเพคะ ได้เวลาเสวยยาพิษแล้ว อย่าได้ทรงรั้งรออีกเลย ยามนี้ครอบครัวของพระองค์คงกำลังรอท่าอยู่ในปรโลกแล้ว"แสงอาทิตย์อัสดงสีส้มอ่อน อาบย้อมทั่วทั้งตำหนักคุนหนิง ราวกับแสงทองเรืองรองแสงสุดท้ายที่แสนงดงามก่อนมรสุมคลื่นใหญ่จะคืบคลานเข้ามาไป๋เหม่ยเหมยหันไปมองผู้ที่เอ่ยวาจาหยามเหยียดนางคราหนึ่ง ดวงตาคู่งามของนางเรียบเฉยคล้ายไม่ยินดียินร้ายต่อสิ่งใดในโลกหล้าทั้งสิ้นนางก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งสูงที่สุด เป็นถึงมารดาของแผ่นดิน แต่สุดท้ายแล้วตำแหน่งจอมปลอมนี้กลับคร่าชีวิตคนในตระกูลของนางไปจนหมดสิ้นบิดานางที่เป็นถึงแม่ทัพใหญ่และพี่ชายฝาแฝดสองคนถูกประหารชีวิต มารดาของนางแขวนคอปลิดชีพตน ตระกูลไป๋ล่มสลาย เพราะความโง่งมของนางเพียงคนเดียวนางหลงรักจินฟาน องค์ชายรองผู้หล่อเหลาและแสนอ่อนโยน โดยไม่สนใจฟังคำเตือนของบิดาที่ไม่อยากให้นางยุ่งเกี่ยวกับเขา บิดานางบอกว่าจินฟานนั้นไม่ใช่คนดีอันใด บิดานางไม่ฝักใฝ่ฝ่ายใด อำนาจทหารทั้งหมดของบิดาล้วนขึ้นตรงต่อจินฮ่องเต้เพียงพระองค์เดียว หากนางแต่งกับองค์ชายคนใดคนหนึ่ง แน่นอนว่าย่อมไม่ใช่เรื่องดี ฝ่าบาทแม้จะเมตตาแต่ใจฮ่องเต้ล้วนคาดเดายาก แต่นางกลับดื้อรั้น สุดท้าย

แม่ทัพใหญ่ไป๋โทสะคุกรุ่น เขาคิดจะโบยบุตรชายฝาแฝดทั้งสองเพื่อสั่งสอน แต่ไป๋เหม่ยเหมยกลับคว้าจับมือเขาเอาไว้ ก่อนจะเอ่ย"ท่านพ่อ เดิมทีเป็นข้าที่อยากไปเองเจ้าค่ะพี่ใหญ่พี่รองไม่ได้บังคับข้าเลยแม้แต่น้อย อีกอย่างที่ข้าตกน้ำเพราะไม่ทันระวังเอง ข้าเห็นปลาตัวใหญ่ว่ายอยู่ในแม่น้ำ จึงรีบร้อนอยากจะตกมันขึ้นมา ทำให้พลัดตกน้ำไป ท่านพี่ทั้งสองเตือนแล้วแต่ข้ากลับไม่ฟัง ท่านอย่ากล่าวโทษพี่ชายเลยนะเจ้าคะ "นางเอ่ยอย่างออดอ้อน อีกทั้งดวงตายังแดงก่ำ นางดีใจมากที่ได้กลับมาหาท่านพ่อของนางอีกครั้งแม่ทัพใหญ่ไป๋รักบุตรสาวปานแก้วตาดวงใจ เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็พลันใจอ่อนยวบ น้ำเสียงที่เอ่ยกับบุตรชายทั้งสองพลันคลายโทสะลงหลายส่วน"ครั้งนี้นับว่าพวกเจ้ารอดพ้นโทษไป อาจู เจ้ารีบพาคุณหนูของเจ้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า และรีบไปหาฮูหยินใหญ่ ยามนี้นางร้อนใจจะแย่แล้วที่อาเหม่ยหนีไปเที่ยวกับพี่ชาย""เจ้าค่ะนายท่าน"อาจูรีบประคองไป๋เหม่ยเหมยกลับเรือน ก่อนไปไป๋เหม่ยเหมยหันไปส่งยิ้มให้พี่ชายทั้งสองคน ไป๋หลงและไป๋หลางหันมาสบตากัน เหตุใดวันนี้น้องเล็กจึงใจดีนักเล่า ทุกครานางจะโวยวาย บอกให้ท่านพ่อทุบตีพวกเขาให้ได้ แต่วันนี้กลับใจดีก

ไป๋เหม่ยเหมยพาเจ้าลูกหมีกลับบ้าน นางใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดตามตัวให้มัน เหล่าสาวใช้น้อยเมื่อได้เห็นเจ้าสุนัขตัวใหญ่สีดำก็หวาดกลัวไม่กล้าเข้าใกล้ แต่เจ้าลูกหมีน้อยกลับเชื่องเป็นอย่างมาก นอกจากมันจะไม่กัดคนแล้วยังชอบเล่นกับสาวใช้อีกด้วยเมื่อไป๋หลงและไป๋หลางเห็นเช่นนั้นก็วางใจลงได้ด้านแม่ทัพใหญ่ไป๋และฮูหยินใหญ่ก็ไม่ได้คัดค้านอันใด ขอเพียงบุตรสาวชอบก็พอแล้วเมื่ออยู่กันตามลำพังแล้ว ไป๋เหม่ยเหมยก็นั่งยองๆลงพลางจ้องมองเจ้าลูกหมีน้อยของนาง ก่อนจะเอ่ย"เจ้าลูกหมีน้อย เหตุใดข้าจึงรู้สึกว่า เจ้าเองก็กลับชาติมาเกิดใหม่เช่นเดียวกันกับข้าเลยเล่า"เจ้าลูกหมีน้อยเป็นเพียงสุนัขมันขานตอบนางไม่ได้ แต่กลับยกขาหน้าขึ้นทั้งสองข้าง และเลียมือนาง ไม่ต้องเอ่ยสิ่งใดให้มากความ ไป๋เหม่ยเหมยก็เข้าใจได้ในทันที น่าอัศจรรย์ยิ่งนัก แม้แต่สุนัขก็ยังสามารถย้อนเวลากลับมาได้เช่นเดียวกันนางลูบศีรษะมัน พลางเอ่ย"ไม่ต้องกังวล ชาตินี้ข้าจะไม่เดินทางผิดอีกแล้ว เจ้าลูกหมีน้อย ข้าจะปกป้องเจ้าเช่นกัน พวกเรามาเริ่มต้นชีวิตใหม่กันเถอะนะ"เจ้าลูกหมีน้อยหมอบลงตรงหน้านางอย่างออดอ้อนเช้าวันต่อมาหลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ไป๋

เซวียหงเย่ไม่เอ่ยถามอันใด เขาปรายตามองของบางอย่างในมือของนางคราหนึ่ง ไป๋เหม่ยเหมยเมื่อเห็นเช่นนั้นก็คิดจะเอาสิ่งของในมือมาซ่อนไว้ด้านหลังตน แต่คนตรงหน้ากลับรวดเร็วกว่านางมาก เขายื่นมือมาดึงของสิ่งนั้นไปจากมือนางและเปิดออกดูจึงพบว่ามันคือชะเอมนั่นเอง ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะผิวปากทำเสียงคล้ายนก ไม่นานก็มีองค์รักษ์ชุดดำออกมาจากที่ซ่อน ชายหนุ่มยื่นห่อใส่ชะเอมที่แย่งไปจากนางให้กับองค์รักษ์ พลางเอ่ยกำชับเสียงขรึม"นำไปมอบให้คนของเราที่แฝงตัวอยู่ในโรงครัว บอกพวกนางว่าให้เอาสิ่งนี้ใส่หม้อต้มอาหารทุกหม้อ ระวังด้วยเล่า อย่าให้ถูกผู้ใดจับได้"องค์รักษ์พยักหน้ารับ ก่อนจะรีบไปทำตามคำสั่ง ไป๋เหม่ยเหมยเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่น พลางมองชายหนุ่มตรงด้วยความสงสัย เมื่อตั้งสติได้จึงพบว่าตอนนี้เขากำลังโอบรัดเอวบางของนางไว้ นางคิดจะผลักเขาออก แต่เซวียหงเย่กลับยิ่งกอดรัดนางแน่นขึ้น อีกทั้งยังทำหน้าคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้มอีกด้วย"ชาติที่แล้วเจ้าเคยโง่ครั้งหนึ่ง ไม่คิดว่าชาตินี้สมองจะยังคงมีปัญหา เดินเข้าไปอย่างโจ่งแจ้งเช่นนั้น หากเกิดเรื่องกับเจินหลิง เจ้าคิดว่าตนเองยังจะเหลือทางรอดได้อีกหรือ หากมี

"ช่างเป็นตะเกียบที่ดียิ่ง"เซวียหงเย่เอ่ยอย่างอารมณ์ดี พลางเดินมาทิ้งกายลงนั่งตรงข้ามไป๋เหม่ยเหมย โดยไม่สนใจสายตาที่จ้องจะทุบตีเขาเลยแม้แต่น้อย ชายหนุ่มกวาดตามองอาหารบนโต๊ะ ก่อนจะเอ่ยอย่างไม่รีบไม่ร้อน"ดีมาก กินปลาเยอะๆ สมองที่ทึมทื่อของเจ้าจะได้ใช้งานได้ดี"ไป๋เหม่ยเหมยลอบกัดฟัน ก่อนจะส่งเสียงเหอะออกมา เขาด่านางโง่ออกมาตรงๆยังไม่เจ็บถึงเพียงนี้เลย นางจ้องเขาอย่างไม่ละสายตา ก่อนจะเอ่ยถาม"ไคกั๋วกง ท่านลอบเข้าห้องหญิงสาวยามวิกาลเช่นนี้ เสด็จป้าที่เป็นฮองเฮาของท่านรู้หรือไม่"นางเอ่ยถามคล้ายต้องการยั่วโทสะเขา แต่ชายหนุ่มตรงหน้ากลับไม่สะทกสะท้านอันใด"อาจจะรู้ หรือบางคราก็อาจจะไม่รู้ แล้วมันอย่างไรเล่า ตระกูลเซวียของข้ายิ่งใหญ่ออกปานนี้ ข้าปีนเข้าห้องใครแล้ว มันจะทำไมหรือ?""หน้าหนา!""เป็นคำชมที่ดี ข้าชอบมาก"ไป๋เหม่ยเหมยถึงกับหมดคำจะกล่าว นางไม่รู้ว่าจะสรรหาคำไหนมาด่าเขาแล้ว เมื่อเห็นว่าเขาจ้องมองอาหารบนโต๊ะของนางอย่างไม่ลดละ นางก็ยกยิ้มมุมปาก พลางทำท่าทีรู้สึกผิดเสียเต็มประดา"เห้อ ใจจริงข้าก็อยากจะชวนท่านกินข้าวด้วยกัน แต่จนใจที่มีตะเกียบเพียงคู่เดียว ท่านเองก็คงไม่คิดจะใช้มือหยิบ