All Chapters of Engineer Unfriend อยากเล่นเพื่อน: Chapter 91 - Chapter 100

ทั้งสองถึงบ้านในอีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา ขุนเขายังยืนยันจะอุ้มธาราเข้าบ้านโดยไม่ยอมปล่อยให้เธอเดินเอง หญิงสาวเลิกร้องไห้ไปนานแล้ว แต่ทว่ายังคงมีท่าทีแสนงอน ไม่ยอมสบตาเขา ไม่พูดคุยด้วยตลอดทางจนกระทั่งเขาวางเธอบนปลายเตียงในห้องนอนแล้วชายหนุ่มคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ ดึงมือทั้งสองมากุมไว้หลวม ๆ ประทับจูบลงไปยังหลังมือเธอแผ่วเบา อ่อนโยนคล้ายกับปุยนุ่น“มาคุยกันดีกว่านะครับ คุยกันดี ๆ แบบสามีภรรยาที่เข้าใจกัน”ยังไร้เสียงตอบรับจากธารา ดวงตาแดงก่ำปิดลงครู่หนึ่ง เธอเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนเอื้อนเอ่ยออกมา หลังจากเงียบไปนับชั่วโมง“น้ำขอโทษ” ดวงตาคู่หวานมองตรงไปยังใบหน้าสามีหนุ่ม มือแสนนุ่มละจากมือเขาแตะบนใบหน้าขุนเขาเบา ๆ ใช้นิ้วหัวแม่มือไล้ไปตามแก้ม “น้ำแค่น้อยใจที่พี่ปล่อยให้น้ำอยู่คนเดียวแล้วให้คนอื่นมาดูแลแทน เพราะน้ำถูกกดดันหลายทางมันอาจจะสะสมเลยระเบิดอารมณ์ใส่ กลายเป็นคนงี่เง่าเอาแต่ใจ พูดไม่รู้ความ…”“ความผิดของพี่ไม่ใช่ของน้ำเลย เพราะพี่ละเลยน้ำถึงได้น้อยใจ พี่ไม่ควรปล่อยให้เราเผชิญกับปัญหาของทางบริษัทด้วยตัวคนเดียว ไหนจะเรื่องคุณพรรณธิดาอีก น้ำคงจะเครียดมาก พี่บกพร่องในหน้าที่สามีเอง พี่ขอโทษ”

ร่างบอบบางถูกจัดท่าให้พร้อมสำหรับการสอดใส่เรียบร้อยก่อนทันได้ตั้งสติด้วยซ้ำ ความร้อนผะผ่าวแทรกเข้ามาด้านในลึกสุดโคนชนเข้ากับจุดเสียวจนผิวกายร้อนวูบขนลุกซู่อย่างเห็นได้ชัด ธารามองตรงไปยังกระจกเห็นเงาตัวเองแล้วแทบอยากเบือนหน้าหนี ทว่าสามีกลับไม่ยอม เขาใช้มือล็อกคางเธอไว้ให้อยู่กับที่ ก่อนเริ่มขยับเข้าออกด้วยจังหวะถี่ยิบรุนแรง“พะ พี่ ไม่เอา น้ำอาย อืม…”พอจะสะบัดหน้ามาขอร้อง หวังออดอ้อนให้เขาเห็นใจ ขุนเขากลับฉกปิดริมฝีปากเธอไม่ให้ได้พูดเสียงใดออกมาได้นอกจากเสียงอื้ออึงในลำคอตอนเขาเข้าไปลึกจนสุดโคนเธอเริ่มกรีดร้องเสียงหลง ความร้อนรุ่มที่ครูดอยู่ภายในทำสติเธอล่องลอย ธาราเงยหน้าขึ้นมองสูง แอ่นกายเข้าหาคนตัวใหญ่ที่ยัดเยียดความรุนแรงให้ด้วยความออดอ้อน เธอกัดริมฝีปากตัวเองแน่นสลับกับปล่อยเพื่อส่งเสียงเรียกชื่อเข้าย้ำ ๆ บอกว่าชอบแค่ไหนที่เขาอยู่ข้างในตัวเธอ ได้ยินดังนั้นคนทำยิ่งคึกคัก ตอกอัดเข้าลึกเสียจนดวงตาแสนหวานเหลือกมองเพดานเขารักเธอจนเธอแทบขาดใจ แต่หากจะตายในตอนนี้เวลานี้ในขณะที่อยู่ในอ้อมกอดขุนเขา เธอก็จะยอม“น้ำ…พี่จะเสร็จแล้ว”เสียงทุ้มต่ำกระซิบแหบพร่า ขุนเขาคำรามเสียงสั่นเครือจับสะ

ลุกขึ้นได้ก็ตรงปรี่เข้าหาขุนเขาด้วยใบหน้าเอาเรื่อง ทว่าสิ่งที่พอลเตอร์ทำกลับเป็นโอบกอดเพื่อนแน่นด้วยความคิดถึง ไม่ได้คิดจะเอาคืนแต่อย่างใด สองหนุ่มหัวเราะออกมาพร้อมกัน ทำเอาคนที่ยืนมองเหตุการณ์มาตลอดถึงกับเกาหัวไม่เข้าใจอะไรสักอย่างแต่อย่างน้อยนี่ก็ทำให้สถานการณ์ตึงเครียดเบาลงได้ละนะ มันไม่แย่สักเท่าไรมั้ง ต้นหญ้าคิดแล้วกลับไปนั่งที่เดิม“นึกว่าจะไม่รับ”“ทีแรกว่าจะไม่ทำ ฉันอยู่ในช่วงพักผ่อน แต่พอคิดถึงจำนวนเงินที่แกเอามาล่อ มันก็อดใจไม่ได้ว่ะเพื่อน แกก็รู้ว่าสายสืบอย่างเราชอบถังแตก จะรับงานเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อเป็นค่าขนมเพิ่มคงไม่แปลกอะไรใช่ไหม”ขุนเขาไหวไหล่ไม่ใส่ใจมากนัก เขาเดินไปทรุดตัวลงที่เดิมโดยมีเพื่อนตัวใหญ่ยักษ์กว่าเดินมาทิ้งตัวลงนั่งตามติด ๆ ต้นหญ้ามองตามแล้วได้แต่ยิ้มแหย อดคิดไม่ได้ว่าพี่ชายจะรู้จักคนรูปร่างหน้าตาดีขนาดนี้ได้ยังไงพอลเตอร์เป็นชายอเมริกันในแบบฉบับที่ผู้หญิงทั้งโลกหลงใหลอย่างไม่ต้องสงสัยเขาสูง แน่นอนว่าเกือบสองเมตรเขาล่ำ จากที่ไล่ดูด้วยสายตาแล้ว หากเสื้อที่เขาใส่อยู่ไม่เล็กจนเกินไปคงเป็นกล้ามชายหนุ่มเองที่ดุนดันมันจนแทบปริแตกเขาหน้าตาดี… จมูกโด่งเป็นสันดัง

ทางด้านขุนเขา หลังจากเตรียมเงินครบจำนวนแล้วก็ได้โทรติดต่อกับพรรณธิดาโดยใช้เบอร์ที่หล่อนโทรหาเขาเมื่อช่วงดึกที่ผ่านมาจากการแกะรอยโดยทีมของพอลเตอร์ผลปรากฏว่าสถานที่ที่เจ้าของโทรศัพท์และสัญญาณของธาราจากแอปพลิเคชันเป็นที่เดียวกัน นั่นเป็นเหมือนข้อยืนยันที่ดี พอลเตอร์จึงเตรียมการเพื่อชิงตัวประกันอย่างเร่งด่วน ด้วยความเป็นมืออาชีพ ผ่านสนามรบมานับครั้งไม่ถ้วน แม้ส่วนใหญ่จะเกิดขึ้นในพื้นที่สงครามทว่านั่นไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อทีมเขาเลย หน่วยสำรวจเข้าไปทำงานอย่างรวดเร็วในขณะที่ขุนเขากำลังติดต่อเจรจาส่งมอบเงิน ขุนเขามีหน้าที่อย่างเดียวต้องทำให้ได้คือยื้อพรรณธิดาและอภินันท์ไว้สักประมาณห้านาที พอลเตอร์ให้เหตุผลว่าเขาไม่อยากให้เกิดการปะทะ เพราะการฆ่าจะตามมา ซึ่งนั่นไม่ดีแน่ นี่คืองานนอกที่เขารับ หากถูกจับได้ว่าดอดมารับงานรับเงินในยามลาพัก ทีมเขาอาจโดนสอบสวนและถูกปลดในภายหลังได้กฎมีไว้ให้แหก แต่ถ้าแหกแล้วส่งผลไม่ดีต่อตัวเองก็อย่ารับ ทว่าครั้งนี้พอลเตอร์ค่อนข้างเชื่อใจเพื่อนรัก จึงยอมรับข้อเสนอเพื่อเงินจำนวนที่เรียกว่ามหาศาลสำหรับการทำงานแค่ไม่กี่ชั่วโมง“เป้าหมายอยู่ในบ้านฝั่งทิศตะวันออก ห้องนอนชั้น

“แต่นั่นไม่ใช่ความผิดของเรา”“ทำไมจะไม่ใช่!” พรรณธิดาตะคอกเสียงกร้าว แววตาดุดันมองจ้องมายังธาราตรง ๆ จนเธอถึงกับผงะถอยห่างไปชนกับขุนเขาซึ่งยืนอยู่ด้านหลัง “ไอ้เมธีมันแย่งความสุขจากฉันไปหมดทุกอย่าง ถ้าฉันจะแย่งความสุขของมันกลับมาบ้างจะเป็นไรไป!”“…”ธาราเม้มปากแน่น ความเคียดแค้นในใจของอาสาวช่างน่ากลัวเหลือเกิน หลายคนอาจจะคิดว่าการได้รับความกดดันจากครอบครัวนั้นไม่ได้ส่งผลร้ายแรงต่อจิตใจผู้ถูกกระทำ ในยามที่เขาคนนั้นเติบโตและก้าวผ่านมันไปได้ เขาจะกลายเป็นคนแข็งแกร่งอีกหนึ่งในสังคมทว่าสิ่งที่ปรากฏตรงหน้าบอกธาราได้เป็นอย่างดีใช่ว่าทุกคนจะข้ามผ่านเส้นนั้นมาได้ใช่ว่าทุกคนจะละทิ้งอดีตไปแล้วเดินหน้าต่ออย่างสง่างามเมื่อหลุดพ้นมันออกมาแล้วพรรณธิดาเป็นตัวอย่างที่ดีของผลกระทบนั้น เธอถูกกดดันจนกลายเป็นคนเก็บกดขี้อิจฉา ในเวลาต่อมาเธอก็เลือกที่จะหยิบพฤติกรรมแบบผิดเพี้ยนที่พ่อแม่เคยกระทำต่อตนมาใช้กับมาวินจะว่าโชคดีของลูกชายหล่อนยังมีก็เป็นได้ เมื่อเขารู้จักเอาตัวรอด รู้ว่าตนเองอยู่ในจุด ๆ นั้นไม่ได้จึงหาที่พึ่งต่อจิตใจอันบอบบางด้วยการเข้าหาเธอที่เป็นลูกพี่ลูกน้องวัยใกล้เคียงกัน เด็กคนนั้นไม่เก็บเอ