All Chapters of ข้านี่แหละ คือนางร้ายที่ระบบต้องจดจำ: Chapter 111 - Chapter 120

"เจ็บตัวได้ก็ไม่ได้ช่วยอะไร ไม่มีใครสามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว""ข้าทำไม่ได้... ข้าไม่สามารถทำอะไรได้อีกแล้ว" ไป๋เหวินหลงเงยหน้าขึ้นมองโม่ชิงเหยียนโม่ชิงเหยียนมองเขานิ่งๆ ก่อนที่จะยื่นยาสมานแผลในมือให้เขาอย่างช้าๆ"เจ้าต้องลุกขึ้นมา เศร้าอยู่นานๆ ไม่มีประโยชน์อะไรเลย ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือหาคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี้"ไป๋เหวินหลงมองยาสมานแผลที่โม่ชิงเหยียนยื่นให้"เป็นเพราะข้าพลั้งมือ ข้าผิดเอง...""เจ็บปวดจริงๆ เจ็บปวดที่คิดถึง แต่ไม่มีคนที่คิดถึงอยู่ที่นี่แล้ว ไม่มีเวลาที่จะเสียไปอีกแล้ว เราจะต้องช่วยกัน มันไม่สามารถย้อนเวลาได้อีกแล้ว แต่เราต้องหาผู้ที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมดนี้ให้ได้ เราจะต้องทำให้ความตายของหว่านชิงมีความหมายและจะทำทุกอย่างให้สำเร็จจะต้องเริ่มจากการที่ท่านออกมาจากคุกหลวงให้ได้ก่อน" โม่ชิงเหยียนพูดเสียงเย็นๆคำพูดของโม่ชิงเหยียนทำให้ไป๋เหวินหลงเงียบลง รู้ดีว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นไม่สามารถย้อนกลับไปได้ ไม่สามารถอยู่ในความเศร้าตลอดไปได้ ตอนนี้สิ่งสำคัญคือการลุกขึ้นยืนและต่อสู้เพื่อสิ่งที่เสียไป"ข้ารู้... จะต้องหาทางออกจากคุกหลวงให้ได้" ไป๋เหวินหลง

ไป๋เหวินหลงประสานมือแนบอกด้วยท่าทางสงบ พร้อมกับรับบัญชาฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้อย่างระมัดระวังในขณะนั้น สายตาของเขาดูเฉียบขาด ไม่แสดงอารมณ์ใดออกมา แต่ใจภายในกลับแสนโศกเศร้า เขารับบัญชาฮ่องเต้ที่เต็มไปด้วยคำตัดสินมาไว้ในมือก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้"ข้าน้อยไป๋เหวินหลงรับบัญชาฝ่าบาท" เสียงของไป๋เหวินหลงแหบแห้ง แม้จะพูดออกมาอย่างน้ำเสียงที่องอาจห้าวหาญ แต่ก็ไม่อาจปกปิดความเจ็บปวดที่ท่วมท้นอยู่ในใจได้ทันทีที่คำพูดนั้นจบลง ฮองเฮาหลี่หลันซื่อที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็พูดขึ้นทันทีด้วยเสียงที่มั่นคงและหนักแน่นพอกัน "หากหาตัวคนอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ได้เมื่อไหร่ หากเมื่อจับได้แล้ว ข้าคิดว่าควรใช้วิธีการที่สมควร แล่เนื้อออกเป็นชิ้นๆ เอาเกลือทา หรือถ้าไม่ก็ใช้ม้าแยกร่างไปเลยให้สาสมกับที่ทำให้ฝ่าบาทต้องหลั่งน้ำตา"คำพูดของฮองเฮาหลี่หลันซือทำให้ห้องเงียบลงชั่วขณะ ทุกคนต่างพยักหน้าเห็นด้วยกับการลงทัณฑ์ที่รุนแรง แต่มีความสาแก่ใจอยู่ในนั้นฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้ที่นั่งอยู่บนบัลลังก์ ฟังคำพูดของฮองเฮาด้วยท่าทางเงียบงัน แล้วรอยยิ้มที่ไม่ค่อยจะเป็นมิตรก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากของพระองค์ พร้อมกับ

หว่านชิงลอยตัวอยู่ในอากาศ ร่างกายโปร่งใสเหมือนละอองแสง วิญญาณของนางขยับตัวไปมาเล็กน้อย ก่อนจะบิดขี้เกียจและยืดตัวขึ้นแล้วหาวดังลั่น เสียงที่หลุดออกมามีแต่ความเหนื่อยล้า บางทีแค่ลอยไปมาในอากาศมันก็เหนื่อยพอแล้วสำหรับนาง"เฮ้อ...เหนื่อยจัง นอนจนเหนื่อยแล้ว" หว่านชิงบ่นเบาๆ พร้อมกับเคลื่อนไหวร่างกายเบาๆ ท่ามกลางความว่างเปล่าของโลกที่ไม่มีใครอยู่ เหมือนนางอยู่ในภพอีกแห่งที่ไม่สามารถสัมผัสถึงโลกปัจจุบันได้เสียงจากระบบดังขึ้นในหัวของหว่านชิง "นายหญิงหว่านชิง...เมื่อไหร่ท่านจะกดปุ่มรีสตาร์ทสักทีเจ้าคะ"หว่านชิงหัวเราะคิกคัก พลางยิ้มให้กับคำพูดของระบบ"ฮ่าๆ ก็ได้ ข้าเสียแต้มไปมากมายกับการตามหาหยางหลิน ตอนนี้เขาปลอดภัยแล้ว แม้จะยังมีบางสิ่งที่น่าเป็นห่วง แต่ก็ยังมั่นใจว่าเสด็จพ่อคงจะปกป้องเขาได้ดีที่สุด... ข้าหมดห่วงแล้ว ขอสบายๆ ต่ออีกหน่อยเถอะนะ"เสียงจากระบบตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนจะบ่นเบาๆ "แต่มันนานแล้วนะเจ้าคะ ยังดูไม่พออีกหรือเจ้าคะ จะดูพวกเขาร้องไห้ไปอีกแค่ไหนกันล่ะเจ้าคะ"หว่านชิงยิ้มหวานออกมา เหมือนจะรู้สึกขบขันในคำพูดของระบบ "ก็ได้ ข้ากดปุ่มรีสตาร์ทก็ได้ แต่เจ้าจะให้แต้ม

ทุกอย่างหมุนวนเหมือนดูคลิปในติ๊กต๊อกเล่นวนซ้ำอีกแล้ว หว่านชิงมองเด็กหนุ่มคนเดิมที่วิ่งหนีไปจากขบวนค้นหาด้วยสายตาแอบขำในใจ มุมปากยิ้มขึ้นเล็กน้อยแล้วยักคิ้วแผล่บๆ"ไม่ได้แดกฉันหรอก ฮ่าาา คนอย่างหว่านชิงอะนะเจ็บแล้วจำ ไม่มีทางหลงกลหรอก" หว่านชิงพึมพำในใจ ก่อนจะหันไปมองขบวนที่ยังคงมุ่งหน้าไปตามเด็กหนุ่มคนนั้นที่เส้นทางเดิมท่าทางของไป๋เหวินหลงที่คุมขบวนค้นหาดูเคร่งขรึมเหมือนเดิม สายตาที่เด็ดขาดและท่าทางรัดกุมของเขาทำให้หว่านชิงต้องยิ้มขำออกมา"แต่...จะทำยังไงให้ท่านแม่ทัพไป๋เหวินหลงผู้หัวค่อนข้างรั้นยอมตามข้าไปล่ะ" หว่านชิงคิดวางแผนในใจไป๋เหวินหลงคนนั้นรู้จักการหน้าที่ของตัวเองดี ยิ่งเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับหยางหลินเขายิ่งจะไม่ยอมง่ายๆ หว่านชิงรู้ดีว่าสายตาที่เย็นชาและการตัดสินใจของเขาไม่มีอะไรสามารถทำให้เขาลังเลได้หากไม่ได้รับข้อมูลที่มั่นใจในสิ่งที่กำลังจะต้องทำ การพูดโน้มน้าวไป๋เหวินหลงที่กำลังปฏิบัติหน้าที่เป็นเรื่องที่ยากมาก"เอาล่ะ... ถ้าไม่พึ่งพาแค่คำพูดแล้วล่ะก็...อาจจะต้องใช้วิธีอื่นๆ สักหน่อย" หว่านชิงคิด พร้อมกับตัดสินใจในใจการที่จะทำให้ไป๋เหวินหลงเชื่อและตามไปนั้น หว่านชิงจำ

หว่านชิงวิ่งๆ หยุดๆ ให้แน่ใจว่าไป๋เหวินหลงตามทันและตามมาจริงๆ หลังจากที่ได้ยินเสียงม้าที่ก้าวตามมาข้างหลัง เสียงหอบเล็กๆ ของม้าแสดงให้เห็นว่าไป๋เหวินหลงยังคงตามมาห่างๆหว่านชิงแกล้งทำเป็นไม่รู้สึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ยิ้มเล็กน้อยแต่เก็บไว้ในใจ เห็นไป๋เหวินหลงยังคงติดตามไม่ห่าง ทำให้หว่านชิงยิ้มได้ว่าแผนที่วางไว้มันช่างเป็นไปตามที่ต้องการเสียจริง “ตามมาเลยท่านแม่ทัพข้ารอท่านอยู่”ผีเสื้อสีเงินโบยบินไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้าและหยุดพักข้างหน้าหยางหลินที่นอนอยู่ในท่าทางบาดเจ็บหนัก แผลถูกแทงที่ท้องเหมือนเดิม มีดสั้นเล่มเดิมและตำแหน่งเดิม "อึก….เจ็บ…" เสียงที่เจ็บปวดจากหยางหลินทำให้หว่านชิงกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็นหว่านชิงหันไปมองที่ไป๋เหวินหลงที่ทิ้งม้าวิ่งมาเต็มกำลัง ไป๋เหวินหลงไม่รอช้า รีบวิ่งไปที่หยางหลินทันที ไม่แม้แต่จะสนใจทหารใหม่ที่อยู่ข้างๆ ใจจดจ่อกับการช่วยชีวิตหยางหลินอย่างเต็มที่หว่านชิงมองไปยังไป๋เหวินหลงที่วิ่งมาด้วยความเร็ว จนไม่สามารถเก็บอาการยิ้มของตัวเองเอาไว้ได้"ตามแผนเป๊ะ" หว่านชิงพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆไป๋เหวินหลงได้ไปถึงหยางหลินแล้ว ก้มลงช้อนตัวหยางหลิ