All Chapters of ข้านี่แหละ คือนางร้ายที่ระบบต้องจดจำ: Chapter 131 - Chapter 140

ในห้องท้องพระโรงที่ใหญ่โตของวังหลวง ฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้นั่งอยู่บนบัลลังก์ทองคำ ท่าทางสงบนิ่งแต่เต็มไปด้วยความเครียด ความห่วงใยและความกังวลแฝงอยู่ในแววตาของพระองค์ ขณะนี้คำสั่งที่พระองค์ได้รับจากบรรดาผู้ใต้บังคับบัญชาคือการตามหาหว่านชิงให้พบ แต่กลับไม่มีเบาะแสใดๆ ที่ชัดเจนเสียงก้าวเท้าของโม่ชิงเหยียนดังก้องในห้องท้องพระโรง เมื่อเขาเดินเข้าไปตรงหน้าฮ่องเต้หลี่เซียวนอี้ เขาก็หยุดและก้มคำนับด้วยท่าทางที่เคารพอย่างเต็มที่"โม่ชิงเหยียน ขอถวายบังคมเพคะฝ่าบาท" โม่ชิงเหยียนกล่าว"เงยหน้า ข้าได้ยินว่าเจ้ามีข่าวสารเกี่ยวกับองค์หญิงใหญ่หว่านชิง?" ฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้เอ่ยถามเสียงต่ำ แต่แฝงไปด้วยความร้อนใจ พระองค์ไม่ได้ละสายตาจากโม่ชิงเหยียนโม่ชิงเหยียนยืดตัวขึ้นและหยิบเหรียญทองขึ้นจากผ้าแพรที่ซ่อนอยู่ในเสื้อของเขา ก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะหินอ่อนที่ตั้งอยู่หน้า ฮ่องเต้"นี่คือเหรียญทองที่ข้าพบในจุดที่องค์หญิงใหญ่หายตัวไป" โม่ชิงเหยียนกล่าว ก่อนจะชี้ไปที่เหรียญทองที่มีตราประทับรูปสัญลักษณ์ของฮองเฮา "เหรียญนี้เป็นสัญลักษณ์ที่ตรงกับสัญลักษณ์ประจำตัวของฮองเฮา ข้าน้อยเองก็สงสัยว่าเหรียญนี่ไปอยู่ที่นั่น

หว่านชิงนอนเอนหลังบนเก้าอี้เอนสบายๆ เคี้ยวขนมก้อนนุ่มๆ อย่างมีความสุข พลางจดจ่อกับนิยายที่อยู่ในมือ อารมณ์ดีจนยิ้มไปด้วยมือน้อยๆ พลิกหน้าไปมาไม่หยุด เคี๊ยวแจ๊บๆ จนขนมในปากหมดไปแล้ว"ป้อนขนมให้ข้าหน่อย" หว่านชิงเอ่ยขึ้นเบาๆ โดยที่ไม่ละสายตาจากหนังสือในมือหานเฟิงที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็รีบหยิบขนมในถาดแล้วป้อนเข้าปากหว่านชิงอย่างนอบน้อม แล้วขยับกลับมานวดไหล่ให้ต่อบริการดีทุกระดับประทับใจ หว่านชิงคิดในใจและอดยิ้มไม่ได้ มีเบ๊มันดีแบบนี้นี่เองฮะฮ่าฮ่าาาาาาาาาาาหานเฟิงยิ้มกว้างๆ ด้วยความภูมิใจ รู้สึกดีที่สามารถทำให้หว่านชิงสบายใจได้ ในขณะที่กำลังอยู่ในช่วงที่ทุกอย่างเงียบสงบ เสียงฝีเท้าของเจ้าแมวระบบก็ดังขึ้นพร้อมกับการกระโดดเข้ามาจากหน้าต่าง กระโดดลงมาพร้อมกับเสียง“เมี้ยว”หานเฟิงรีบคว้ามีดสั้นจากที่ข้างๆ เตรียมพร้อมแล้วตะโกนขึ้นเสียงดัง ตั้งท่าปกป้อง"องค์หญิงใหญ่หว่านชิงขอรับ! มีผู้บุกรุก!"หว่านชิงที่กำลังเคี้ยวขนมและอ่านนิยายอยู่ เงยหน้าขึ้นด้วยท่าทีตกใจเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าผู้บุกรุกก็แค่แมวระบบก็กลอกตาแล้วก็ฟาดมือไปที่ไหล่ของหานเฟิงเบาๆ"จะบ้าเรอะ นี่ท่านเทพแมวนำโชคของข้าต่างหาก มามะ เจ้

หว่านชิงยังแกล้งตะแคงหูทำหน้ามึนๆ ก่อนจะตีเนียนถามว่า"อะไรนะ ใครอะไรนะ ข้าไม่ได้ยินเลย" หว่านชิงรีบหันไปมองไป๋เหวินหลงที่เริ่มเครียดขึ้นไป๋เหวินหลงสูดลมหายใจลึกๆ แล้วกัดฟันจะกลั้นใจไม่บีบคอหว่านชิงเสียก่อน“ข้า ข้าเป็นห่วงเจ้า…กลับไปกับข้าเถอะ” เขาพูดออกมาเสียงต่ำ หัวใจของเขารู้สึกหนักหน่วงกับคำที่แม้จะพูดออกไปแต่กลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้“ยินดีด้วยเจ้าคร้าาาา แม่ทัพไป๋เหวินหลงยอมกล้ำกลืนศักดิ์ศรีอันยิ่งใหญ่และสำคัญเพื่อตะโกนคำว่า ข้าเป็นห่วงเจ้า…กลับไปกับข้าเถอะ องค์หญิงใหญ่หว่านชิงได้รับแต้ม 100 คะแนน ยะฮู้ววว มีแต่เรื่องดีๆ” เจ้าแมวระบบตีฆ้องร้องป่าวในหัวหว่านชิงเสียงดังหานเฟิงที่ยืนอยู่ข้างๆ รีบยกมือปิดปากตัวเอง หน้าแดงระเรื่อแทนหว่านชิงเพราะตัวเองได้โม้เม้นไปเขียนนิยายของตัวเองแล้ว หว่านชิงมองท่าทางของไป๋เหวินหลงด้วยความพอใจ ก่อนจะยิ้มแป้นและตบบ่าของไป๋เหวินหลงเบาๆ"ก็แค่เนี้ยย..." เสียงของหว่านชิงกลั้นขำสุดๆไป๋เหวินหลงยังคงไม่ยอมแพ้ รีบพูดอย่างเร่งรีบว่า"ข้าพูดแล้ว...เจ้าก็กลับไปกับข้าได้แล้ว!"ไป๋เหวินหลงพูดจบก็ดึงข้อมือหว่านชิงพร้อมกับพยายามพาหว่านชิ

ไป๋เหวินหลงหันกลับมามองตาหว่านชิงตรงๆ เสียงหนักแน่นยื่นคำขาด“เจ้าจะต้องยอมให้ข้าอารักขาเจ้าตลอดเวลา ขยับไปที่ใด ข้าจะอยู่ด้วยเสมอ ไม่ว่ากลางวันหรือกลางคืน เจ้าต้องยอมให้ข้าเฝ้าได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง ไม่มีบิดพลิ้ว”หว่านชิงถึงกับชะงักไปครู่เดียว ก่อนจะฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์เหมือนเด็กเล่นสนุก ยกมือขึ้นสาบานกลางอากาศ“ตกลง! ข้าสัญญิงสัญญา จะให้ท่านแม่ทัพไป๋เหวินหลงเฝ้าได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงจริงๆ ไม่มีบิดพลิ้วสักนิด”ไป๋เหวินหลงได้ยินดังนั้นหัวใจก็สะท้านไหวอย่างห้ามไม่ได้ สายตาคมกลายเป็นอ่อนโยนลงโดยไม่รู้ตัว ขณะที่หว่านชิงยืนยิ้มระรื่นเหมือนได้ชัยชนะในเกมที่ตัวเองเป็นคนปั่นเล่นๆ ...【ติ้งงงๆๆๆ 】เสียงระบบดังลั่นในหัวหว่านชิงทันทีราวกับตีกลองรบในจังหวะเร่งรีบ ตัวอักษรสีทองวิบวับลอยขึ้นกลางอากาศตรงหน้าหว่านชิง กลีบดอกไม้สีชมพูร่วงหล่นโปรยลงมาอย่างสวยงาม【ขอแสดงความยินดี! ระบบได้เพิ่มแต้มค่าความวุ่นวายให้ท่านทันที +100 แต้ม】【เหตุผล : แม่ทัพไป๋เหวินหลงเป็นห่วงนางร้ายของเราเสียยิ่งกว่านางเอกตัวจริงเสียอีก แถมยังฉวยโอกาสได้ใกล้ชิดนางร้ายของเราเสียอีก ฮิฮิ】หว่านชิงเบิกตากว้าง ก่อนจะยกมือป้องปากหั

สิ้นคำบรรยากาศรอบตัวแทบหยุดนิ่งไป ไป๋เหวินหลงหน้าแดงจัดจนถึงใบหู ตาเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยราวกับไม่เชื่อว่าองค์หญิงใหญ่หว่านชิงตรงหน้าจะกล้าพูดอะไรเช่นนั้นออกมาต่อหน้าธารกำนัล (แมวระบบ: แม้ปกติจะทำประจำอยู่แล้วก็เถอะนะเจ้าคะ) ก่อนเสียงตะกุกตะกักดังหลุดออกมา“ขะๆๆ …ข้า…กินเองได้!” ไป๋เหวินหลงรีบคว้าถ้วยยาจากมือหว่านชิงแทบจะทันทีแล้วกระดกยาลงคออย่างรวดเร็วเหมือนคนหนีภัยพิบัติแก้มที่แดงจัดก็ยิ่งแดงกว่าเก่าเพราะในหัวพลันเผลอจินตนาการไปตามคำพูดเล่นๆ ของหว่านชิงโดยไม่อาจควบคุมได้ด้านเยี่ยนอิงที่ยืนมองอยู่เงียบงันไปชั่วขณะเม้มริมฝีปากแน่นจนแทบจะกัดเลือดซิบ นัยน์ตาไหววูบปั่นป่วน เมื่อเห็นว่าคำพูดเพียงไม่กี่คำของหว่านชิงสามารถทำให้ไป๋เหวินหลงเสียท่าจนหน้าแดงยิ่งกว่าอะไรที่เยี่ยนอิงเคยเห็นหว่านชิงกลับเพียงอมยิ้มดวงตาแพรวพราว เพิ่งแกล้งคนสำเร็จก็แทบจะกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ก่อนพึมพำเสียงเบาราวกระซิบ“คนโบราณอย่างพวกเจ้าจะสู้สาวแซ่บอย่างข้าได้ยังไงกัน ข้ามันนักแสดงหญิงผู้ครองตำแหน่งนางร้ายสุดแซ่บเบอร์หนึ่งเชียว”ทันใดนั้นเอง เสียงใสๆ ของระบบก็ดังขึ้นในหัว【ติ้ง! ระบบมอบแต้มพิเศษ 200 แต้มมมม!】【ข้