All Chapters of ข้านี่แหละ คือนางร้ายที่ระบบต้องจดจำ: Chapter 121 - Chapter 130

หว่านชิงทำหน้างง สองมือยกขึ้นป้องปาก ก่อนจะพูดต่อ"แล้วข้าล่ะ ข้าก็มีชีวิตเหมือนกันนะ ทำไมมันต้องจบแบบนี้ ข้าควรจะได้อะไรบ้างไหมง่า ไม่สิก็ไม่เห็นว่าข้าตายแล้วเขาจะแฮปปี้กันนะ"ระบบตอบกลับด้วยเสียงที่มีความเห็นใจ"แต่นายหญิงก็ได้เปลี่ยนแปลงบทหลายครั้งแล้ว...เปลี่ยนให้คนเกลียดมารัก...ชีวิตที่ท่านได้จากนี้ก็คือผลของการพลิกบทบาทนั้น" ระบบค่อยๆ อธิบาย"ข้าละนับถือความสามารถของท่านมาก...ท่านสามารถพลิกบทบาทจากนางร้ายไปเป็นนางเอกได้ขนาดนี้ แต่นั่นก็มีผลเสียเช่นกัน...เพราะท่านต้องหาทางเอาตัวรอดในฐานะนางร้ายสาย...สายนางเอก นางเอกน่ะถูกแต่คนรังแกปองร้ายนะเจ้าคะ การที่ท่านถูกคนตามจิกตบขนาดนี้แปลว่าตอนนี้ท่านเข้าใกล้แล้วนะเจ้าค่ะ"หว่านชิงฟังอย่างใจเย็นก่อนจะพยักหน้าเบาๆ อย่างเข้าใจ"นางร้ายสายนางเอก...นั่นหมายความว่าอะไร ทำไมข้าต้องเป็นสองบทบาทนี้ไปพร้อมๆ กัน""การพลิกบทนั้น...ก็คือการเป็นนางเอกลูกรักคนอ่าน ไม่สิ แค่เป็นคนดีหรือคนร้ายตอนนี้ท่านกึ่งๆ ดีร้ายอยู่ที่ใครจะเชื่อว่าท่านเป็นยังไง เพราะงั้นตอนนี้ก็ต้องรับสองบทไปก่อนนะเจ้าคะ"หว่านชิงยิ้มบางๆ แล้วถอนหายใจ"หมายความว่า... ข้าไม่จบแค่นี้ใช่

ในยามสายของวันเดียวกันท่านแม่ทัพไป๋เหวินหลงเดินทางมายังตำหนักบูรพาอย่างเร่งรีบ ข้างกายมีทหารคุ้มกันกลุ่มหนึ่งที่ตามมา ใบหน้าฉายแววของความวิตกกังวลเล็กน้อย ความเงียบสงัดที่ปกคลุมอยู่ในบริเวณตำหนักทำให้รู้สึกว่าอะไรบางอย่างไม่ชอบมาพากล สายตาจับจ้องไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง หยางหลินจะอยู่ที่ไหนกันขันทีคนสนิทที่ยืนอยู่ที่หน้าประตูเห็นท่านแม่ทัพก็รีบเข้าไปหา ไป๋เหวินหลงหยุดยืนประจันหน้า ถามด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว“หยางหลินไปไหน”ขันทีเงยหน้ามองไป๋เหวินหลง ก่อนจะตอบด้วยความระมัดระวัง“ไท่จือหยางหลินไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทแล้วขอรับ” ก้มหน้าหลบตาไป๋เหวินหลงขมวดคิ้วทันที หยางหลินไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทหรือ ในเมื่อเขาเองเพิ่งกลับจากเข้าเฝ้าฝ่าบาทและฝ่าบาทย้ำให้เขามาจัดกำลังคนคุ้มกันหยางหลินอย่างรัดกุม“เข้าเฝ้าฝ่าบาทหรือ แต่ข้าเองเพิ่งเข้าเฝ้าฝ่าบาทมาแล้ว ฝ่าบาทย้ำให้ข้ามาจัดกำลังคุ้มกันหยางหลิน” ไป๋เหวินหลงถามอีกครั้งขันทีรู้สึกกระอักกระอ่วนใจเล็กน้อย พูดออกมาเสียงเบา“ขอรับ...แต่ไท่จือ…ท่านไท่จือหยางหลินไปเพียงไม่กี่นาทีที่ผ่านมา ฝ่าบาทสั่งให้ไปเข้าเฝ้า...”“ดี...ข้าจะไปดูเอง” ไป๋เหวินหลงทำท่าจะเดินไปท่าทาง

หว่านชิงนั่งอยู่ข้างแท่นนอนของไป๋เหวินหลง มือบางของห่านชิงยังคงจับมือของเขาไว้แน่น น้ำตาปริ่มขอบตาของหว่านชิง ท่าทางเงียบงัน ราวกับว่าไม่มีอะไรจะพูดแล้วในตอนนี้ นอกจากความเจ็บปวดที่ท่วมท้นไปทั่วใจเสียงลมหายใจของไป๋เหวินหลงแผ่วเบา ก่อนที่เขาจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาช้าๆ ดวงตาของเขามองไปที่หว่านชิงที่นั่งอยู่ข้างๆ สายตาของเขามืดมนเต็มไปด้วยความอ่อนล้า แต่เมื่อเห็นหว่านชิงอยู่ข้างๆ ก็อดที่จะแปลกใจไม่ได้"อย่าตายนะ..." หว่านชิงพูดเสียงสั่น ดวงตาของหว่านชิงเต็มไปด้วยความหวาดกลัวที่ซ่อนอยู่ใต้ความอ่อนแอที่ถูกเก็บไว้ภายใน กลัวเกินกว่าจะรับมือกับการสูญเสียอีกครั้ง หลังจากทุกสิ่งที่พวกเขาผ่านมาไป๋เหวินหลงหันมองหน้าหว่านชิง ท่าทางสงบนิ่งของเขาค่อยๆ เปลี่ยนไป ความเจ็บปวดที่แสดงออกทางใบหน้าไม่อาจปกปิดความรู้สึกภายในได้ เขาพยายามยิ้ม แต่รอยยิ้มกลับถูกแทนที่ด้วยความเจ็บปวดที่ท่วมท้นทั้งร่าง"ข้าสัญญาข้าจะไม่ตาย... หว่านชิง..." เสียงของเขาแผ่วเบา แต่หว่านชิงกลับรับรู้ถึงความแน่วแน่ในนั้น มันทำให้หัวใจคลายความกังวลลงเล็กน้อยเฝ้าคอยดูแลอาการบาดเจ็บของไป๋เหวินหลงแต่อีกใจก็เต็มไปด้วยความกังวลว่าหยางหลินจะพ

ระบบหายใจเข้าออกลึกๆ และตอบเสียงสั่นๆ“ตอนนี้นายหญิงอยู่ในที่ลับสุดๆ ไม่มีใครรู้...แต่คนที่จับท่านมา...เป็นคนในวังหลวง..ท่านต้องรีบหนีให้เร็วที่สุดค่ะ!”หว่านชิงสะดุ้งเล็กน้อย สติเริ่มกลับมาแต่ความทรงจำจากตอนที่ถูกลอบจับยังคงเลือนลาง“...ข้า...ข้าต้องรีบ...อะไรกันเนี่ย...แล้วคนในวังหลวงนี่ใครบอกมาเลยนะ” หว่านชิงกระซิบกับตัวเอง สั่นสะท้านจากอาการของยาสลบที่ยังคงรบกวนร่างกาย หว่านชิงพยายามลุกขึ้นแต่เท้ากลับไร้เรี่ยวแรง“ข้า...ต้องหาทางออก...”“เร็วๆ ค่ะนายหญิง...ตอนนี้เวลามีไม่มาก พวกเขาใกล้จะมาถึงแล้ว!ถ้าเขาจะฆ่าท่านง่ายนิดเดียว” ระบบยังคงคอยเร่งเร้าโม่ชิงเหยียนก็พาหยางหลินลงจากม้าอย่างระมัดระวังเขาห่วงหว่านชิงแต่ต้องมาส่งหยางหลินก่อนเพราะไว้ใจใครในตอนนี้ไม่ได้เลยหยางหลินหมดสติและดูเหมือนจะยังไม่ฟื้นจากความเหนื่อยล้าและอาการบาดเจ็บ โม่ชิงเหยียนประคองหยางหลินแล้วส่งสายตาไปยังทหารที่มาด้วยเพื่อให้ช่วยดูแลและระมัดระวังตัวกุ้ยเฟยหยุนชินที่ออกมายืนรออยู่หน้าประตูด้วยท่าทางวิตกกังวล ร้องไห้ฟูมฟายทันทีที่เห็นหยางหลินในสภาพหมดสติขณะที่วิ่งเข้ามากอดลูกชายของตัวเอง ราวกับว่าโลกทั้งใบกำลังจะพั

เมื่อไป๋เหวินหลงฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง เขาพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียง ปรือตาขึ้นมาหัวของเขาปวดร้าวจากอาการบาดเจ็บ สายตาของเขาไปเห็นสิ่งที่อยู่ข้างๆเยี่ยนอิงนอนหลับฟุบอยู่ข้างๆ แท่นนอนของเขา ใบหน้านุ่มนวลปรากฏรอยยิ้มประดับอยู่แม้ในขณะหลับดวงตาปิดแน่นราวกับ เยี่ยนอิงเฝ้าไข้เขาตลอดทั้งคืน【ติ้ง แต้มลด 50แต้ม ข้อหาที่ท่านแม่ทัพใกล้ชิดเยียนอิง มีฉากพระนางสุดจึ้งนอนเฝ้าไข้กัน】ไป๋เหวินหลงถอนหายใจอย่างหนัก พร้อมกับพึมพำเบาๆ“ถ้าเป็นหว่านชิงคงดีสินะ...ว่าแต่นางจะยอมเฝ้าไข้ข้าแบบนี้ไหม” ไป๋เหวินหลงพูดกับตัวเอง ก่อนจะยิ้มเศร้าๆ ให้กับความคิดที่ยังค้างคาในหัว【ติ้ง แต้มเพิ่มขึ้น 80แต้ม ท่านแม่ทัพไป๋เหวินหลงมองข้ามคนใกล้ รําพึงรําพันถึงนายหญิงหว่านชิงคนไกล ฮะฮิ้ววววว】ไป๋เหวินหลงมองไปที่เยี่ยนอิงที่หลับอยู่ข้างๆ เขาค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียง ในใจของเขากลับเต็มไปด้วยความกังวล“หว่านชิง...จะอยู่ที่ไหนกันนะ”ตำหนักผิงจื้อฮองเฮาหลี่หลันซื่อนั่งอยู่บนเก้าอี้บุนวม จ้องมองไปยังภายนอกที่มีสวนหย่อมและดอกไม้งามแต่ในหัวกลับไม่สงบเหมือนบรรยากาศรอบข้าง น้ำเสียงที่ถูกสะท้อนกลับจากฝ่าบาทที่เคยเอ่ยถึงหว่านชิงยังคงก้องอยู