All Chapters of ข้านี่แหละ คือนางร้ายที่ระบบต้องจดจำ: Chapter 101 - Chapter 110

ฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้เดินวนไปมาภายในห้องทรงงาน ดวงตากร้าวและเต็มไปด้วยความวิตกกังวล ความโมโหที่หยางหลินหายตัวไปทำให้ฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้รู้สึกโกรธเกรี้ยวจนไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้ "หยางหลิน...หายไปได้ยังไง!" ฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้กุมมือแน่นและสั่งเสียงเข้มไปยังขันทีจื่อกง "ไปเตรียมกำลังคน ออกค้นหาทั่วทั้งวัง หลายๆ จุด ทุกเส้นทาง ถ้าพบให้แจ้งข้าในทันที!"จื่อกงรับคำอย่างรวดเร็ว ก่อนจะวิ่งออกจากห้องไปทันที เพื่อไปดำเนินการตามคำสั่งของฮ่องเต้ในขณะที่ความโกรธของฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้ยังคงรุนแรง กุ้ยเฟยหยุนชินก็เดินเข้ามาในตำหนักของพระองค์อย่างเงียบๆ รอยน้ำตายังปรากฏอยู่ที่ดวงหน้าของนาง เมื่อเห็นฮ่องเต้ในอารมณ์ที่เครียดและคับแค้นยิ่งทำให้กุ้ยเฟยหยุนชินรู้สึกใจหายไปมากกุ้ยเฟยหยุนชินเดินเข้าไปใกล้ฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้และโค้งตัวลงต่ำ พูดเสียงสั่นเครือ "ฝ่าบาท...ท่านรักลูกไม่เท่ากันหรือคะ"ฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้หันไปมองนาง ดวงตาที่เคยกร้าวกลับอ่อนแสงลงเล็กน้อยแต่ความโมโหก็ยังไม่จางหาย ฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้ถอนหายใจยาวและพยุงร่างของกุ้ยเฟยหยุนชิน"หยุนชิน..." ฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้พูดเสียงเบาๆ ก่อนที่

หว่านชิงนั่งอยู่หน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้งในห้องของตนเอง โดยมีซื่อซื่อยืนอยู่ข้างๆ ขณะกำลังจัดการแต่งกายชุดขององครักษ์ให้กับหว่านชิงอย่างระมัดระวัง ซื่อซื่อรู้หน้าที่ของตัวเองดี เมื่อเห็นว่านายหญิงของตนกำลังเตรียมตัวออกไปในขบวนค้นหาหยางหลิน ก็บรรจงจัดการเรื่องการแต่งกายอย่างไม่รีบร้อน แต่ก็เต็มไปด้วยความพิถีพิถัน“เรียบร้อยหรือยังซื่อซื่อ เจ้าช้าแบบนี้ข้าไม่ทันขบวน”“เสร็จแล้วเจ้าค่ะ องค์หญิง” ซื่อซื่อยิ้มบางๆ ขณะปัดฝุ่นจากชุดที่หว่านชิงสวมอยู่หว่านชิงยิ้มตอบ แล้วลุกขึ้นยืนดูตัวเองในกระจก “ต้องใส่ชุดนี้จริงๆ เหรอซื่อซื่อมันหนักแล้วใหญ่มาก”“เจ้าค่ะ สวมแล้วดูแข็งแกร่ง สวมใส่ได้อย่างเป็นธรรมชาติเหมือนองครักษ์...และชุดนี้ยังยิงแทงไม่เข้า” ซื่อซื่อพูดพร้อมกับหยิบหมวกทรงสูงทำจากเหล็กมาใส่ให้หว่านชิงหว่านชิงพยักหน้า เหมือนจะเห็นภาพการปลอมตัวเป็นองครักษ์อย่างชัดเจน แต่ก็รู้สึกทุลักทุเลและยากเย็นไม่น้อย เพราะชุดนี้ดูแข็งและหนักไปสักหน่อย “ข้าก็แค่ต้องไปกับพวกเขา หวังว่าจะไม่มีใครจำข้าได้โดยเฉพาะคนขี้เก๊กคนนั้นท่านแม่ทัพไป๋เหวินหลง”ซื่อซื่อหัวเราะเบาๆ “ไม่หรอกเจ้าค่ะองค์หญิง องค์หญิงใส่ชุด

หว่านชิงที่ปลอมตัวมาอย่างดีในชุดขององครักษ์ ยืนฟังอย่างเงียบๆ อยู่ข้างหลัง ท่าทางเหมือนกำลังตั้งใจฟังในทุกคำที่ไป๋เหวินหลงพูด คำพูดที่ว่า “ทุกอย่างล้วนมีเงื่อนงำไม่อาจเชื่อใครได้” มันทำให้ใจของหว่านชิงเต้นแรงขึ้น คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด“หยางหลิน... ตายแล้วจริงๆ หรือ โธ่น้องพี่” หว่านชิงพึมพำกับตัวเองเมื่อได้ยินไป๋เหวินหลงพูดถึงการไปตรวจสอบศพที่ชายป่า หว่านชิงรู้สึกกระวนกระวายใจไม่สามารถนั่งรออยู่ในขบวนได้อีกต่อไปหว่านชิงรีบควบม้าออกจากขบวนไปโดยเร็ว การตัดสินใจของหว่านชิงในครั้งนี้ล้วนมาจากความกลัวที่อยู่ในใจ หากหยางหลินตายไปจริงๆ อย่างในซีรีย์ที่หว่านชิงแสดง คนที่ฆ่าหยางหลินคือองค์หญิงใหญ่หว่านชิงตัวร้ายในเรื่อง แล้วในตอนนี้ข้าไม่ฆ่าแล้วมันก็คงเปลี่ยนไปไม่ใช่เหรอ งั้นถ้าหากยังไงหยางหลินก็ถูกกำหนดให้ต้องตายแม้ข้าจะพยายามเปลี่ยนล่ะหว่านชิงควบม้าไปก่อนอย่างรวดเร็ว ผ่านป่าหนาๆ และต้นไม้ใหญ่ที่ขวางทางอย่างไม่ย่อท้อ เพราะจริงๆ แล้วรู้ดีว่าทุกอย่างอาจจะไม่เป็นอย่างที่คิดแต่ในตอนนี้ มีความรู้สึกบางอย่างในใจ รู้สึกถึงความเป็นไปได้ว่า... ถ้าหยางหลินตายไปจริงๆ หว่านชิงจะต้องรับผิดชอ

หว่านชิงเดินเร่งฝีเท้าไปตามทิศทางที่ผีเสื้อสีเงินนำทางอย่างเร็วๆข้างๆตัวเธอคือเสียงแมวระบบที่กระซิบ"ท่านหว่านชิง... ไท่จือหยางหลินถูกซ่อนไว้ที่... คลังเก็บของที่ชายป่าทิศตะวันตกค่ะ""คลังเก็บของที่ชายป่าทิศตะวันตกหรือ" หว่านชิงรีบถามอย่างร้อนใจ "รีบพาไปเลย"“ได้เจ้าค่ะ เร็วเข้าเจ้าผีน้อย!” เสียงเจ้าแมวดังขึ้น ก่อนที่ผีเสื้อสีเงินจะบินไปข้างหน้าในลักษณะการนำทาง หว่านชิงรีบตรงไปตามทางที่ผีเสื้อพาไป กังวลในใจที่ว่าหยางหลินอาจจะอยู่ในอันตรายหว่านชิงก้าวเดินไปตามทางที่ผีเสื้อสีเงินนำทาง มันบินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว หว่านชิงก้าวตามไปด้วยความหวังแม้ว่าจะยังมีความวิตกกังวลอยู่ในใจสารพัด จู่ๆเจ้าแมวระบบพูดเตือนขึ้นมาด้วยน้ำเสียงราวกับผู้เชี่ยวชาญ "ปี๊บๆ ขอเตือน ท่านหยางหลินอาจจะไม่ได้อยู่ที่นั่นเพียงลำพัง และอาจมีอันตรายที่ไม่คาดคิด ระวังตัวด้วยนะเจ้าคะ""ไม่เป็นไร ข้าต้องไปช่วยเขาก่อน ถ้าไปถึงก่อนคงชะลอคนร้ายได้บ้าง โถ่ รู้งี้น่าจะหาทางพาไป๋เหวินหลงมาด้วย"ในขณะเดียวกันนั้น ไป๋เหวินหลงที่เดินตามมาห่างๆอยู่ตลอด ก็เริ่มตั้งใจสังเกตหว่านชิงมากขึ้น เมื่อเห็นว่าหว่านชิงยังคงเดินไปอย่างมั่นใจแล

ฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้นั่งอยู่ในตำหนักเฉิงเต๋อ ท่าทางเงียบงันและหมองหม่น ใบหน้าของซีดเซียวจากการตรากตรำทำงานหนักเป็นระยะเวลาหลายวันไม่พักผ่อน มีเอกสารราชกิจวางเต็มโต๊ะ ฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้ก็ไม่ยอมละสายตา ไม่สนใจสิ่งรอบตัวเลยแม้แต่น้อยขันทีจื่อกงยืนอยู่ข้างๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเป็นห่วงและวิตกกังวล จื่อกงเปิดปากพูดอีกครั้งรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้“ฝ่าบาท... เสวยหน่อยดีไหมขอรับ ฝ่าบาททำงานหนักมาตลอดหลายวันแล้ว ข้าน้อยเห็นฝ่าบาทมิได้เสวยอาหารถูกต้องเลยหลายวันมานี้ ร่างกายของฝ่าบาทไม่สามารถทนต่อไปได้มากกว่านี้ หากฝ่าบาทยังคงฝืนเช่นนี้ ข้าน้อยกลัวว่าฝ่าบาท…จะล้มป่วยไปจริงๆ ขอเชิญฝ่าบาทโปรดพักผ่อนบ้างเถิดขอรับ เสวยเพียงนิดแล้วค่อยทำต่อ”ฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้ยังคงนั่งนิ่งเงียบ ไม่แม้แต่จะหันมองขันทีจื่อกงที่ยืนอยู่ข้างๆ คำพูดของจื่อกงจึงไม่ได้รับการตอบรับ ขันทีจื่อกงยิ่งวิตกกังวลยิ่งขึ้น รีบพูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นขึ้น"ฝ่าบาท... ฝ่าบาทจะทำเช่นนี้มิได้นะขอรับ การงานเป็นสิ่งสำคัญแต่อย่าลืมว่าฝ่าบาทต้องรักษาสุขภาพให้ดีด้วย ตอนนี้องค์หญิงใหญ่หว่านชิงก็…จากไปแล้ว งานศพเสร็จสิ้นแล้ว ฝ่าบาทจึง