Semua Bab ข้านี่แหละ คือนางร้ายที่ระบบต้องจดจำ: Bab 91 - Bab 100

เสียงฝีเท้าก้าวแผ่วเบาจากทางเดินเบื้องหน้าห้อง ประตูที่กำลังกึ่งเปิดถูกผลักออกเบาๆ พร้อมกับร่างของราชครูโม่ชิงเหยียนที่ปรากฏตัวขึ้นใบหน้าเรียบสงบดังเคยสายตาเห็นเจ้าแมวตัวฟูสีขาวลอยอยู่กลางอากาศ“แอ๊ะ” เจ้าแมวระบบร้องอุทานก่อนจะร่วงลงจากกลางอากาศกระแทกลงบนโต๊ะเบาๆ ม้วนตัวเป็นก้อนกลมแล้วยืดตัวส่งเสียงเหมียวออกมาอย่างเสียงธรรมดาสามัญแบบแมวมารยาทดี หว่านชิงสะดุ้งตามตาเบิกกว้าง รีบหัวเราะกลบเกลื่อน“อุ๊ย เจ้าแมวตัวนี้นี่…ชอบกระโดดโลดเต้นตบยุงจังเลยน้าาา แหะๆ…ละ…แล้วท่านอาจารย์ ท่านมาเร็วจังวันนี้”โม่ชิงเหยียนยกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มบางๆ อย่างอ่อนโยน“แน่นอนว่าต้องรีบมาสิ ข้ากลัวเจ้าจะเบื่อจนคิดบวชจริงๆ น่ะสิ ขนมมากมายจากร้านประจำของเจ้า ข้าแวะซื้อมาให้” โม่ชิงเหยียนกล่าวพร้อมกับยื่นปิ่นโตไม้ส่งให้ตรงหน้า “หู้ยยย ของโปรดเลยอยู่ข้างนอกนี่ดีจริงๆ มีท่านอาจารย์ซื้อขนมระหว่างทางมาฝากฮิฮิ” หว่านชิงรีบคว้ามาไว้แนบอกอย่างลิงโลดโม่ชิงเหยียนมองไปยังเจ้าแมวที่นั่งเลียแข้งเลียขารักษาตัวเองอยู่บนโต๊ะอย่างสงบราวรูปสลักเทพเจ้าแมว ดวงตาเจ้าแมวระบบที่เบิกกว้างจ้องเขาไม่วางตา ทำให้โม่ชิงเหยียนชะงักเล็กน

ภายในห้องทรงงานม้วนบันทึกราชกิจนับสิบเรียงซ้อนกันอยู่เหนือโต๊ะ บรรยากาศเงียบสงบแต่ตึงเครียด ฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้นั่งอยู่สายตาจดจ้องตรงไปเบื้องหน้า สีหน้าเคร่งขรึมเป็นพิเศษในคืนนี้ราชครูโม่ชิงเหยียนยืนตรงอยู่เบื้องหน้าก้มคำนับก่อนเริ่มรายงาน น้ำเสียงราบเรียบ“กระหม่อมพบเบาะแสบางส่วนแล้วพ่ะย่ะค่ะ มีพ่อค้าขายยารายหนึ่งเข้ามารายงานว่า มีชายลึกลับสั่งซื้อยาพิษชนิดเดียวกับที่พบในขนมขององค์หญิงหว่านชิง…ชายผู้นั้นสวมผ้าคลุม มีท่าทางเป็นหัวหน้ากลุ่มและมิได้นัดส่งของในจวนหรือในตลาด หากแต่สั่งให้นำไปส่งที่ชายป่าด้านนอกเมือง ยิ่งกว่านั้นในวันส่งของมีชายชุดดำสามคนมารับยาพิษไป แต่งกายด้วยเสื้อผ้าเนื้อดี ปิดหน้าปิดตา ข้างกายพกดาบคุณภาพสูงที่สำคัญพ่อค้าผู้นั้นยังวาดลวดลายบนด้ามดาบให้กระหม่อมดูด้วยพ่ะย่ะค่ะ”“ลวดลายนี่ มองเพียงปราดเดียวก็รู้ เป็นนักฆ่าที่มีสังกัด” ฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้ขมวดคิ้ว ดวงตาวาวลึก“นั่นย่อมเป็นไปได้สูงพ่ะย่ะค่ะ การใช้ดาบลักษณะเดียวกัน สื่อถึงการฝึกฝนมาจากแหล่งเดียวกัน แถมยังหลบเลี่ยงเส้นทางปกติอย่างมิดชิด...ขอประทานอภัย แต่กระหม่อมเกรงว่า เรื่องนี้มิใช่เพียงการลอบปลงพระชนม์ธร

ในห้องทรงงานกุ้ยเฟยหยุนชินก้าวเข้ามาใบหน้างามแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มบางๆ ใต้แขนประคองกล่องไม้ แต่ฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้มองจากหางตายังรู้ว่าตอนนี้นางคงกำลังมีเรื่องไม่พอใจบางอย่าง “หม่อมฉันขอเข้าเฝ้าฝ่าบาทด้วยเรื่องสำคัญเพคะ”“ว่ามาเถิด มีเรื่องใด”ฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้ยังไม่ละสายตาจากฎีกา พยักหน้าน้อยๆ ให้ขันทีจื่อกงถอยไปก่อน กุ้ยเฟยหยุนชินสาวเท้าเข้ามาเงียบๆ ก่อนจะวางกล่องลงตรงหน้าโต๊ะอย่างไม่รีบไม่ร้อน “ใต้หล้านี้คึกคักนักเพคะ…ขนาดตำหนักในยังถูกค้นกันให้ทั่วไม่เว้นแม้แต่ฮองเฮา เพียงเพราะใครบางคนวางยาพิษใส่ขนมหวานจนองค์หญิงใหญ่หว่านชิงล้มหมอนนอนเสื่อไม่รู้ถูกวางยาจริงหรือไม่สามวันก็เห็นวิ่งเล่นสบายใจ ยาถอนพิษหมอหลวงยังไม่ทันปรุงด้วยซ้ำ” ฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้เหลือบมองแวบหนึ่งก่อนแสร้งทอดถอนใจ“แต่น่าสนใจนักที่เมื่อมีเรื่องอื่นเกิดขึ้นกลับไม่มีแม้แต่เงาของฝ่าบาทที่จะหันมาสนใจเรื่องนี้แม้แต่น้อยเลยนะเพคะ” มือเรียวกุ้ยเฟยหยุนชินเลื่อนเปิดฝากล่องอย่างนุ่มนวล เผยให้เห็นตุ๊กตาผ้าตัวหนึ่งซึ่งเต็มไปด้วยรอยทิ่มแทง เข็มเล่มเล็กๆ ปักพราวตามเนื้อตุ๊กตาและบริเวณอกมีลายปักชื่อชัดเจนว่าหยางหลิน ดวงตาของ

ฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้วางบันทึกลงเบื้องหน้า จากนั้นค่อยๆ ปิดกล่องไม้นั้นด้วยสีหน้าเรียบนิ่งแต่แฝงความตึงเครียดชัดเจน“เรื่องนี้…” เสียงเคร่งราวกับผ่านการกลั่นกรองอย่างยาวนานดวงตากวาดมองทุกคนในท้องพระโรง จนเสียงทุกอย่างเงียบลงทันตาเพราะลุ้นคำตอบ“...ข้าจะดำเนินการในวันพรุ่งนี้ จะตัดสินโทษอย่างเด็ดขาด…ให้ผู้กระทำต้องรับโทษหนักที่สุด และข้าจะชี้แจงรายละเอียด…พร้อมเปิดเผยหลักฐานทั้งหมดในคราวเดียวกัน”สิ้นคำประกาศนั้น ความเงียบก็ปกคลุมท้องพระโรงอีกครั้ง เหล่าขุนนางต่างไม่กล้าซักถามต่อ หลายคนเม้มปาก หลายคนก้มหน้าหลบสายตาเพราะไม่รู้ว่าเรื่องร้ายแรงถึงเพียงใด ขันทีจื่อกงรีบรับกล่องนั้นกลับไปเก็บรักษาอย่างระมัดระวังเหล่าขุนนางจะทยอยออกจากท้องพระโรงอย่างเคร่งขรึม แต่อารมณ์ในอกของแต่ละคนหาได้สงบไม่“เหตุใดฝ่าบาทจึงทรงหนักพระทัยนัก” ขุนนางหนุ่มผู้หนึ่งถามขึ้นเบาๆ ขณะเดินเคียงข้างกัน“ดูแล้วไม่ใช่เพียงหนักพระทัย ยังทรงลังเลอีกด้วย…” ขุนนางวัยกลางคนอีกผู้หนึ่งกล่าวเสริม ดวงตาเขาเหลือบไปยังด้านในราวกับยังคงหวาดระแวงสิ่งที่ได้เห็น“ในเมื่อฝ่าบาทตรัสว่าจะลงโทษให้หนักที่สุด งั้นก็คงหมายถึงว่าผู้กระทำคื

“อารักขาองค์หญิงใหญ่ๆๆ” เสียงหยางหลินตะโกนก้อง"แย่แล้วอะไรอีกหนอ เกิดอะไรขึ้นอีกแล้วหรือ"เสียงหว่านชิงดังขึ้นเบาๆ รู้สึกถึงอันตรายที่เข้ามาทุกขณะองครักษ์ต่างวิ่งมาล้อมเกี้ยวของหว่านชิงไว้“องค์ใหญ่เพคะระวังตัวด้วยเพคะ” เสียงซื่อซื่อเตือนเบาๆแต่หว่านชิงยังคงพยายามสงบสติอารมณ์ ในขณะที่หยางหลินยกมือลงข้างตัวม้า และจ้องมองกลุ่มคนเหล่านั้น“หยุด!” หยางหลินตะโกนออกมาเสียงหนักแน่น แต่กลับถูกหัวหน้าคนร้ายยิ้มเย้ย“แค่เด็กๆ” ชายชุดดำหัวเราะในเสียงต่ำ ร่างของเขาก้าวเข้ามาใกล้เกี้ยวหว่านชิงหันหน้าสบตา หยางหลิน พยายามปลอบใจตัวเองว่าจะมีวิธีจัดการกับสถานการณ์นี้ได้อย่างไร แต่ทันใดนั้นมือของคนหนึ่งในกลุ่มคนร้ายขยับเร็วราวกับสายฟ้า พวกเขาปล่อยยาพิษในอากาศทันที ผงพิษลอยคว้าง หว่านชิงสูดเข้าไปสุดลมหายใจเพราะหายใจเข้าไปอย่างไม่ทันตั้งตัว ก่อนที่ภาพรอบตัวจะเบลอและสุดท้ายก็หมดสติไปเวลาผ่านไปไม่รู้กี่ชั่วยาม หว่านชิงฟื้นขึ้นมาช้าๆ รู้สึกปวดหัวเล็กน้อย หายใจหนักๆ ลืมตาขึ้นและพบว่าตัวเองนอนอยู่บนพื้นดิน ร่างกายสั่นสะท้าน และเหมือนยังรู้สึกถึงลมหายใจที่ไม่คุ้นเคยอยู่ใกล้ๆเสียงของม้าดังก้องหู หว่านชิงมอ