All Chapters of ข้านี่แหละ คือนางร้ายที่ระบบต้องจดจำ: Chapter 141 - Chapter 150

หว่านชิงหันไปยิ้มบางๆ ให้เยี่ยนอิง เอียงศีรษะเล็กน้อยพลางเอ่ยเสียงนุ่มราวกับไม่ตั้งใจแทงใจดำ“งั้นเจ้ากลับตำหนักไปก่อนเถอะ ข้ากับท่านแม่ทัพยังมีธุระเล็กน้อยต้องคุยกัน เจ้าเดินดีๆ นะ ระวังจะสะดุดเป็นลมกลางทางอีกล่ะ”ว่าแล้วก็โบกมือลาอย่างอารมณ์ดีเยี่ยนอิงที่หน้าเสียไปถนัดตากัดริมฝีปากแน่นนัยน์ตาแดงก่ำเล็กน้อยแต่ก็ฝืนค้อมกายรับคำพลางหมุนกายออกไปอย่างไม่เต็มใจนัก ฝีเท้าของนางเร่งรีบหว่านชิงยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะ ก่อนจะเดินอ้อยอิ่งมานั่งลงบนเก้าอี้ในห้อง นางเท้าคางมองไปที่ร่างของไป๋เหวินหลงแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงกึ่งหยอกกึ่งตำหนิ“ท่านนี่ก็ช่างเย็นชาเหลือเกินนะ ไม่รักษาน้ำใจเยี่ยนอิงสักนิด นางเฝ้ารอท่านทั้งวันทั้งคืน พอได้เจอหน้าท่าน ท่านกลับไม่พูดปลอบไม่ยื้อให้นางอยู่ดูแลบ้างสักคำ ให้นางดูแลท่านก็ดีจะตาย”ไป๋เหวินหลงยืนนิ่ง ใบหน้าคมเข้มขรึมลงทันตา ริมฝีปากเม้มแน่นก่อนจะเอ่ยเสียงหนักแน่น“ไม่หรอก ไม่จำเป็นข้ากับองค์หญิงรอง…ไม่ได้มีอะไรพิเศษ” น้ำเสียงไม่ได้แข็งกร้าวแต่แฝงความจริงจังแน่วแน่ชัดเจนหว่านชิงเลิกคิ้วเล็กน้อย แววตาประกายวิบวับเหมือนเจอของเล่น หว่านชิงหัวเราะเบาๆ พลางเอนกายพิงเก้าอ

มือใหญ่ของฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้ยังสั่นน้อยๆ ด้วยความโกรธและหวาดกลัวในสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น ตลอดทางกลับตำหนักสีหน้ามีแต่ความกังวลเต็มไปหมด ราวกับอยากจะให้ลูกน้อยที่รักนั่งอยู่ในอกไม่ห่างไปไหนอีกเลยพอกลับถึงตำหนักก็พาหว่านชิงไปนั่งลงกับเบาะนุ่มๆ พลางเอื้อมมือจับแก้มของหว่านชิงด้วยแววตาอาทรที่แทบจะร้องไห้ออกมา“ชิงเอ๋อร์ เจ้าต้องบอกพ่อมาให้หมด เกิดอะไรขึ้นกันแน่ เจ้าไปอยู่ที่ใด ใครจับตัวเจ้าไป แล้วมันทำอะไรกับเจ้าบ้างหรือไม่” น้ำเสียงของฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้เต็มไปด้วยความเจ็บปวดปนโกรธ ราวกับหากรู้ตัวคนร้ายเมื่อใด เขาจะสังหารให้สิ้นทั้งตระกูลหว่านชิงมองฮ่องเต้ที่โกรธจนตัวสั่นก็ใจอ่อน แต่ก็ยังคงยิ้มอ่อนเอาไว้เพื่อปลอบโยน“ท่านพ่ออย่าได้กังวลไปเลยเจ้าค่ะ ลูกไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร มีเพียงถูกจับตัวไปอยู่ที่แห่งหนึ่ง พวกนั้นแต่งกายคล้ายกัน ใช้อาวุธแบบเดียวกัน ลูกเดาว่าไม่ใช่โจรเร่ร่อนทั่วไปแน่นอน เห็นทีเป็นกลุ่มคนที่ต้องมีเจ้านายอยู่เบื้องหลังและสั่งมาโดยตรง”“เจ้านาย…เจ้ามั่นใจหรือ” หลี่เซวียนอี้ขมวดคิ้ว“ลูกมั่นใจเจ้าค่ะ เห็นได้ชัดว่าพวกนั้นไม่ได้ทำอะไรตามใจแต่ทำตามคำสั่ง ลูกคิดว่าพวกมันเป็นกล

“จำไว้ไม่มีใครช่วยเจ้าได้เยี่ยนอิง เรื่องราวทั้งหมดจะจบลงแบบไหนอยู่ที่เจ้าจะบงการมัน”เยี่ยนอิงเดินออกจากห้องของฮองเฮาหลี่หลันซื่อด้วยท่าทางที่ไม่เหมือนเดิม เมื่อก่อนเคยเป็นเด็กสาวที่อ่อนแอและขี้ระแวง แต่ตอนนี้ภายใต้คำแนะนำของฮองเฮาเยี่ยนอิงได้เริ่มสร้างกำแพงขึ้นในใจของตัวเอง ความเจ็บปวดที่เคยมีนั้นกำลังจะถูกแทนที่ด้วยความแข็งแกร่งและความอาฆาตแค้นที่เติบโตขึ้นทุกวันความคิดของเยี่ยนอิงก็เริ่มมุ่งไปยังการแก้แค้นหว่านชิง คนที่มาแย่งทุกสิ่งทุกอย่างไปแม้กระทั่งท่านแม่ทัพไป๋เหวินหลงที่เยี่ยนอิงเคยคิดว่าเป็นของตัวเอง"พี่สาว พี่หว่านชิง…อย่าได้คิดว่าเจ้าจะได้เป็นฝ่ายชนะในเรื่องนี้ ข้าจะเป็นคนวางหมากบนกระดานเองต่อจากนี้"พึมพำเบาๆน้ำเสียงแฝงไปด้วยความเจ็บแค้น การแสดงอ่อนหวานที่หว่านชิงทำไปนั้นที่ผ่านมา มันช่างน่าหมั่นไส้ในสายตาของเยี่ยนอิง เหมือนกับว่าหว่านชิงกำลังเป็นนางเอกที่ทุกคนหลงรักส่วนเยี่ยนอิงกลับเป็นเพียงตัวร้ายที่ไม่มีใครต้องการแต่แล้ววันนี้มันจะต้องจบลงด้วยดี ใครจะพลิกสถานะการณ์ช่วงชิงโอกาสได้ดีกว่ากันใบหน้าของเยี่ยนอิงเผยรอยยิ้มที่เย็นชา สายตาของกลายเป็นแววที่แฝงไปด้วยความคิดบา

น้ำตาของเยี่ยนอิงยิ่งไหลรินหนักขึ้น “ถ้าเสด็จพ่อรักข้า ข้าจะไม่รู้สึกโดดเดี่ยวแบบนี้... ข้าไม่อยากเป็นเพียงแค่ลูกที่มีพ่อไว้ให้แค่ชื่อ... ข้าอยากเป็นคนสำคัญสำหรับท่าน...เป็นลูกสาวที่แม้ไม่ใช่ลูกรักแต่ไม่ใช่คนที่เสด็จพ่อเกลียด” น้ำตาของเยี่ยนอิงไหลไม่หยุดจนแทบจะหมดแรงหลี่เซวียนอี้รู้สึกถึงความผิดหวังและเจ็บปวดที่สั่งสมอยู่ในใจของเยี่ยนอิง คำพูดที่เยี่ยนอิงพูดออกมา ทำให้เขาเริ่มตระหนักถึงความผิดพลาดที่เขาทำลงไป แต่เขาก็ยังไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรในเมื่อใจเขาเองก็ยังไม่แน่ใจกับความเชื่อของตัวเองที่เช่ื่อตลอดมาว่าเยี่ยนอิงไม่ใช่ลูกของเขาหลี่เซวียนอี้ถอนหายใจยาว ปรารถนาจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่อาจจะหาคำพูดที่เหมาะสมได้ เขาจึงเลือกที่จะเงียบไป พร้อมกับเสียงสะอื้นของเยี่ยนอิงที่ดังขึ้นมากกว่าที่เคย...เยี่ยนอิงวิ่งออกจากห้องไปด้วยความรวดเร็ว น้ำตายังรินไหลไม่หยุดจนเกือบจะมองไม่เห็นทาง วิ่งไปจนถึงหน้าประตู ก็ยังคงสะอึกสะอื้น เหมือนจะระบายความเจ็บปวดในใจออกมาให้หมดในห้องของหลี่เซวียนอี้นั้น เขานั่งมองไปที่ขนมที่เยี่ยนอิงทำมาให้ เขายกถ้วยขนมขึ้นมาด้วยท่าทางที่เงียบสงบ ราวกับตั้งใจจะลองชิมดู แต

เยี่ยนอิงยืนอยู่หน้าห้อง สีหน้าที่เต็มไปด้วยความตกใจและเจ็บปวด นางก็ทรุดตัวลงตรงพื้น มือสั่นเทิ้มไปหมด น้ำตาไหลรินไม่หยุด นางสะอื้นออกมาอย่างสุดชีวิต เปล่งเสียงร้องเรียกออกมาอย่างรุนแรง"ช่วยด้วยๆๆๆ! เสด็จพ่อ! เสด็จพ่อล้ม!" เสียงสะอื้นดังขึ้นทั่วทั้งตำหนัก ราวกับเป็นเสียงเรียกร้องจากใจที่แตกสลายเสียงร้องนั้นดังลั่นท่ามกลางความเงียบสงัดของตำหนักยามค่ำคืน ความหวาดกลัวในเสียงของเยี่ยนอิงดังไปถึงทุกคนที่อยู่ในบริเวณนั้น คนที่กำลังพักผ่อนหรือทำงานอยู่ต่างก็หยุดชะงักฟังเสียงของเยี่ยนอิง ทุกคนต่างมองไปที่ห้องที่เยี่ยนอิงวิ่งเข้าไปและได้ยินเสียงหวานนั้นขาดห้วง"เสด็จพ่อ!" เยี่ยนอิงร้องเรียกเสียงดังขณะวิ่งไปที่ประตูห้องฮ่องเต้หลี่เซวียนอี้นอนอยู่บนเตียง ขยับตัวไม่ได้ ลิ้นแข็งและดวงตามีแต่คราบน้ำตา ร่างกายของฮ่องเต้นิ่งเหมือนไม่มีชีวิตอยู่ เยี่ยนอิงมองเห็นภาพนั้นแล้วก็ยิ่งตกใจ น้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย ท่าทางของนางเต็มไปด้วยความตกใจที่ไม่สามารถควบคุมได้"เสด็จพ่อ!!" เยี่ยนอิงร้องลั่นเมื่อเห็นฮ่องเต้ในสภาพนี้ มือของนางสั่นเทามากจนแทบจะจับประตูไม่อยู่ ขันทีจื่อกงที่อยู่ข้างนอกวิ่งเข้าไปทันที"ข้า