LOGINShare
บทที่ 26 ความหื่นไม่เลือกที่
Last Updated:
2025-05-24 10:19:21
Latest chapter
เขาคนนั้น บทที่ 26 ความหื่นไม่เลือกที่
“ดะ เดี๋ยวค่ะ ตอนนี้ไม่ได้นะคะ”อินถาเอามือตะปบปากตัวเอง ปิดไว้แน่นจนแก้มยู่ ความอุกอาจไม่ปรึกษาใครของเขาทำสาวเจ้าตื่นตระหนกเธอก้มลงมองคนข้างล่าง เดาว่าเขาจะทำเรื่องลามกอย่างว่า จึงฝืนขาทั้งสองข้างเอาไว้ แต่เหมือนจะแพ้แรงผู้ชาย เมื่อยิ่งดันทุรังยิ่งถูกบังคับจับอ้าถ่างกว้างกว่าเดิม พร้อมช้อนตามอง“ชู่ว~”ดวงตาของเขาทำเธอยำเกรง แววตาของความหื่นกระหายที่ไม่เคยเผยให้เห็นมาก่อน จึงกระซิบบอกทันทีด้วยสัญชาตญาณว่าต่อให้ต้องดิ้นพล่านก็คงไม่หลุดจากง่ามมือนี้แน่ สาวเจ้าจำต้องปล่อยให้เลยตามเลย ปล่อยให้มือแข็งสากสัมผัสเนื้อเนียน ก่อนค่อยๆลูบไล้เรื่อยจนถึงจุดสงวน ลำคอระหงแหงนหน้าขึ้นสุด รองรับสัมผัสเสียวสยิวจากท้องนิ้วแข็งกระด้างถูไถเคล้าคลึงบริเวณนั้น“สวยมาก...”พร้อมครวญครางเสียงแหบพร่า ขณะเห็นน้ำหล่อลื่นไหลซึมออกมาจากใยสงเคราะห์ ขยายดวงเล็กๆกว้างบนแพนตี้สีขาว ก่อนมันจะถูกแหวกออกไปด้านข้าง ไม่ให้ขวางทางการสัญจร สะดวกต่อปลายและท้องนิ้วกำลังยื่นเข้าไป เกลี่ยสัมผัสเบาๆสลับกับการแหย่เข้าออกจนสุดข้อนิ้วอินถาเผลอสูดปากกัดฟันแน่น รู้สึกถึงเท้าสั่นระริกเพราะการเกร็ง ไม่นานปลายนิ้วนั้นถูกดึงออกมา หลังข
เขาคนนั้น บทที่ 25 ติดสกินชิพหรือว่าติด..?
“มาหาใครเหรอคะ” เจ้าของใบหน้าคมสันด้วยปลายคางแหลมแบบมีมิติ ลากการมองเห็นจากจอโทรศัพท์เปลี่ยนเป็นเงยหน้า หลังได้ยินคำถามจากผู้หญิงคนหนึ่ง ไม่นานรอยยิ้มน้อยๆก็เกิดขึ้นเป็นกีรติที่เดินลงมาจากชั้นสำนักงาน พร้อมกับผู้หญิงอีกคน เดาว่าน่าจะเป็นผู้ช่วย หรือน้องใหม่ในแผนกที่อินถาเคยเล่า“สวัสดีครับคุณ..ติ๋ว”“ใช่ค่ะติ๋วเอง ติ๋วเคยเจอคุณบ่อยอยู่นะคะ แต่ไม่คิดว่าจะเจอที่นี่..”ราล์ฟหลุดยิ้ม ขำขันเจตนารมณ์ของหล่อน ซึ่งต้องการจะรู้เป็นอย่างมากถึงขนาดเอ่ยปากทัก และใช้วาจาประโยคไม่สื่อความหมายให้ตนถูกเข้าใจผิดชอบสอดรู้สอดเห็นซะทีเดียว พลางลุกขึ้นยืน มือคู่กุมผสาน ก่อนคำตอบของเขาจะทำให้กีรติเลิกคิ้วสูง“ผมมารอรับแฟนครับ เธอทำงานอยู่ที่นี่”“แฟน? เอ..ใครคะ ติ๋วรู้จักไหมนะ”“ครับ รู้.. รู้จักดีทีเดียว”และเขาก็สนอง ในเมื่อใคร่รู้ก็อยากจะสนับสนุนให้สาแก่ใจ ยังคงตอบด้วยรอยยิ้มสลับกับเสียงกลั้นหัวเราะ ส่วนหล่อนได้แต่เอียงคอทำหน้าจิ้มลิ้ม ไม่ต่างกับเด็กใหม่ไม่รู้ประสีประสา เพียงแต่ไม่ได้ก้มหน้างุดลง“จริงเหรอคะ? ถ้างั้นจะเป็นการเสียมารยาทไหม ถ้าติ๋วจะถาม...”“น้องอินครับ”“คะ?”“น้องอินถาลูกน้องของคุณ”
เขาคนนั้น บทที่ 24 งานเร่ง
การเดินทางติดต่อกันเป็นเวลานานไม่ได้ทำให้อินถาอ่อนเพลีย กลับทำให้เธอรู้สึกดีมากขึ้น เธอรู้มันจะกลายเป็นภาพจำที่มีความสุข ที่แม้วันหนึ่งอาจจะมีปัญหากันภาพนี้ก็ยังอยู่ แต่เธอไม่เสียใจ สำหรับเธออย่างไรมันก็คุ้ม“หนูไม่เคยรู้เลยค่ะ คุณทำงานเกี่ยวกับอะไร”ชายหนุ่มเคยบอกกันแล้วครั้งหนึ่ง เป็นประโยคสั้นๆและค่อนข้างยากต่อการเข้าถึง เกี่ยวกับธุรกิจโลจิสติกส์ของครอบครัวเขา ที่เล่ากันเพียงเท่านั้น เธอก็ไม่กล้าถามต่ออีกเลย“ถ้าพี่บอกความจริงไป หนูอาจช็อค”“หืม? ขนาดนั้นเลยหรือคะ”ท่ามกลางความปลอดโปร่งของดิน ฟ้า อากาศ ความสบายตาของทรัพยากรโลก และน้อยคันของยานพาหนะ การเดินทางแบบไม่ได้รีบร้อน แต่เคลื่อนไปข้างหน้าอย่างช้าๆ จึงเป็นการผ่อนคลายดีที่สุด อีกนัยเป็นการสร้างความผูกพันระหว่างเขาและเธอคนขับละสายตาจากท้องถนนกันไปหาเพื่อมองแค่แวบ ยิ้มมุมปากก็ตอนเห็นท่าทางตลก ใบหน้าแปลกใจอย่างจริงจังของเธอ“อะไรคะ ถึงกับช็อคที่ว่า”“ค้ามนุษย์”“คะ?!”พลันหัวเราะชอบใจลั่นรถ หลังเห็นดวงตาขึงโตขึ้นมา ประหนึ่งนี่เป็นครั้งแรกที่เคยได้ยิน“ช็อคเลยหรือ”“ไม่จริงใช่ไหม คุณหัวเราะแบบนี้ แกล้งกันแน่ๆ”“ก็ใช่นะสิ ถ้าทำจริ
เขาคนนั้น บทที่ 23 พัฒนาความสัมพันธ์
ห้องสี่เหลี่ยมขนาดกว้างพอตัว ตั้งอยู่บนชั้นสองของทาวน์เฮ้าส์แห่งหนึ่ง แถวชานเมืองข้างในลึกสุดของซอย*อามิท ผู้เช่านั่งหลังพิงพนักโซฟา ยกเท้าสูงพาดไว้กับโต๊ะเตี้ยตรงกันข้าม เขาอยู่กับใครอีกคนที่เอาแต่ใส่หูฟังครอบไม่สนใจบรรยากาศรอบข้าง ก่อนสะดุ้งโหยงก็ตอนมันถูกกระชากไป ตามด้วยฝ่ามือหนาตบลงตรงกลางดังผัวะ“เฮียบอกแล้วใช่ไหมอย่าเปิดเพลงดังกว่าเสียงเฮีย!”แน่นอนผู้ถูกกระทำนั่งลูบหัวป้อยๆ ทำหน้ามุ่ยคิ้วขมวด“ก็เห็นเฮียหลับไปแล้วอะ ตื่นมาตอนไหนเนี่ย”“ถ้ามึงเห็น มึงจะถามเฮียไหม!”อามิทโมโห ท่าทางเอาจริงของเขาทำให้จินเบเลือกที่จะหยุดการเล่นของเพลง แล้วฟังเขาทันที“เออๆ ขอโทษก็ได้ เฮียมีอะไรล่ะ”“ช่วยเต็มใจฟังให้ได้ก่อน แล้วเฮียถึงจะพูด”“ครับ!”จินเบถอดหูฟังครอบวางลงกลางโต๊ะ หมุนเก้าอี้มาเผชิญหน้า แล้วยืดอกนั่งตัวตรงหลังสูดลมหายใจเข้าปอดประมาณ 500 ลูกบาศก์เซนติเมตร“ประชดเฮียเรอะ?!”“โหเฮีย มีอะไรจะถามก็ถามดิ เสียเวลาผมเนี่ย”“เวลามึงมีค่ามากนักเรอะ?”“โห ขึ้นเสียงเลย? เฮอะ! ก็มีมากกว่าเฮียก็แล้วกัน วันนึงมี 24 ชั่วโมง คอยจับผิดเฮียราล์ฟไปแล้ว 18 ชั่วโมง โอ้ย”หัวกบาลทุยถูกโบกอีกรอบ ด้วยฝ่ามือ
เขาคนนั้น บทที่ 22 ข้อมูล
เช้านี้ หากเจ้าของดวงตาคู่สวยอยู่ในสภาวะมีสติครบถ้วน อาจเป็นไปได้ที่จะนับครั้งการกะพริบของเปลือกตาได้ แต่นี่สติหล่อนล่องลอยหลุดออกจากร่างไปไกลโพ้น เพดานสีขาวจงใจตกแต่งด้วยดวงไฟให้ดูหรูหราจึงกลายเป็นภาพไร้ค่าชั่วคราวบ่อยครั้งกับการตำหนิและขำขันสมองของตัวเอง ในเรื่องชอบคิดแต่ภาพลามก กึ่งคล้ายกึ่งเหมือนจินตนาการไปเรื่อยเปื่อย เกี่ยวกับเรื่องของเขาและเธอในฝัน ทั้งที่ไม่ใช่นิสัย ต่างจากบุคลิกในชีวิตลิบเนื่องจากเป็นฝันที่น่าละอาย ไม่สามารถเล่าให้ใครฟังได้ ขณะเดียวกันก็ไม่ปฏิเสธว่าฝันเหล่านี้ทำให้หล่อนมีความสุข อีกทั้งเกินความคาดหมายก็ตรงที่มันได้กลายเป็นเรื่องจริงขึ้นมาเพราะในตอนนี้เธอกับเขานอนอยู่ด้วยกัน คนคนนั้นที่มักจะอยู่ในความคิดยามสมองว่าง คนที่มักจะเดินสวนกันทุกเช้าตอนเธอออกไปทำงาน คนที่เอาแต่พ่นควันบุหรี่รบกวนใครต่อใคร ณ ตอนนี้เป็นสามีของเธอไปแล้วหญิงสาวที่กำลังนอนพลิกตะแคงไปอีกฝั่ง จ้องมองรอยสักบนแผ่นหลังขาวสะอาด ในขณะเขาตะแคงหันหลังให้ พลางคิดไปเรื่อยเปื่อย จิตใจภายในจะต้องเป็นคนอ่อนไหวง่ายแค่ไหน จึงมีศิลปะมากมายขนาดนี้เขาทำให้หล่อนนึกถึงพ่อ ที่เคยอยู่ด้วยกันในความทรงจำตอนเด็
เขาคนนั้น บทที่ 21 ทั้งกายและใจ
เสียงเคลื่อนไหวของขาเตียงตอนทั้งคู่ขยับเขยื้อน ยังไม่เท่ากับเสียงเต้นแรงของหัวใจ ความกระสันรัญจวนทวีก่อตัวขึ้นมาเรื่อยๆ ความต้องการสูงของพวกเขาคนใต้ร่างไม่มีโอกาสแม้แต่ใช้จริต แสร้งทำเป็นเอียงอาย หรือปัดป้องให้เกมรักนั้นยืดเยื้อขยายเวลา กลายเป็นเบี้ยล่างซะงั้น“อุ๊ย..”อินถาหลุดอุทานเสียงหลง หลังร่องสวาทถูกเย้าแหย่จากของแข็งที่เป็นนิ้วชี้ ดึงเข้าออกช้า บ้างเร็วบ้างช้า เป็นว่าเล่นเสมือนสิ่งนั้นคือช่องลึกลับช่างยั่วยวนปนท้าทาย นาทีนี้ต่อให้นิ้วเขาขาดเพราะถูกขบกัดก็ยังไม่น่ากลัวเท่ากับอารมณ์เร่าร้อน ไม่ถูกดับลงให้ทุเลากระหาย เขาใคร่ อยากจะกลืนกินเธอทั้งตัวเต็มทีอินถาแม้รู้สึกเขินอาย ขณะนอนแผ่ให้เขาทำ บวกหูทั้งสองปะทะแว่วเสียงลามกดังเจ๊าะแจ๊ะ ก็ไม่สามารถต่อต้าน คนบนร่างกระหายเกินกว่าจะคัดค้านเพียงแค่คิดยังไม่ชนะ ก็อย่าหาทำจะดีกว่า จะเสียเวลาเอาเปล่าๆ เธอจึงปล่อยให้ดำเนินไป ส่วนเขาเป็นผู้ควบคุม ขณะกำลังบรรเลงก็ยังทำให้รู้กระดูกแตกต่างกันขนาดไหน ไม่ใช่แค่อายุที่ห่าง การใช้ชีวิตที่ต่าง หรือสังคมการเป็นอยู่ แต่เรื่องอย่างว่า กิจกรรมบนเตียงก็เหนือกว่ามากมาย ชนิดที่สามารถเปลี่ยนรสนิยมภายในพร
เขาคนนั้น บทที่ 20 คืนเสียตัว
เขากับเธอมาถึงทะเลตอนห้าทุ่ม โดยอาศัยการจองที่พักล่วงหน้า เพราะมัวแต่กลับไปตั้งหลักและเก็บของจำเป็นที่คอนโดก่อน การเดินทางเลยล่าช้าเป็นพิเศษ บวกความเหนื่อยล้าทำให้เธอและเขานั้นอ่อนเพลีย เกินกว่าจะหยอกล้อกันเหมือนตอนอยู่ในรถ“เหนื่อยไหมคะ”เขาหันมาถาม หลังเปิดที่พัก แล้วดันแผ่นหลังคนตัวเล็กเข้าไปก่อน“เหนื่อย..”หญิงสาวไม่ปิดบัง หันมาตอบขณะเดินไปทิ้งตัวบนโซฟา ท่ามกลางสายตาลอบมองอยู่ของเขาที่ถัดไปในทางเอ็นดูซึ่งเธอไม่เห็น“งั้นไปอาบน้ำก่อนเลย”ร่างสูงใช้นิ้วโป้งชี้ไปทางประตูห้องน้ำ ขณะเดินเข้ามาลดอุณหภูมิแอร์ ร่างบางมองตามเสียงก่อนคลี่ยิ้ม รู้ได้ทันทีเขาร้อนมากจนทนไม่ไหว“โอเค แล้วคุณ..”“จะดูดบุหรี่ก่อนค่ะ”พูดแค่นั้นเขาก็เดินไปตรงระเบียง ด้วยสภาพชายเสื้อหลุดลุ่ยบ่งบอกถึงความเหน็ดเหนื่อยจากการขับรถติดต่อกันหลายชั่วโมงปล่อยให้สาวเจ้าอยู่กับความสงสัย ทำไมกันนะเวลาอยู่ใกล้เธอถึงไม่เป็นตัวของตัวเองแบบนี้ ต่างกับเขาที่ทำตัวเป็นปกติทุกอย่างหรือด้วยอิทธิพลจากความชอบ ที่มักจะทำให้เสียอาการ แล้วทำไมถึงรู้? ก็เพราะพอเขาออกไปแล้วเธอกลับโล่งอกหายใจได้สะดวก ซึ่งนั่นถือเป็นการเปิดโอกาสให้เธออาบน้ำ
เขาคนนั้น บทที่ 19 แตกสลาย
“ถาครับ..”เสียงนั้นเรียกให้คนทั้งคู่หันไปมอง เมื่อพบเห็นใครคนหนึ่งเดินช้าเข้ามาจึงยุติเรื่องที่ทำโดยอัตโนมัติราล์ฟ...เสียงเรียกดังกึกก้องในหัว แม้ไม่ได้ออกเสียงพูดก็ดังกังวานให้ได้ยินคนสองคนงุนงงแตกต่างกันออกไป ในขณะฝ่ายหญิงขึงตากว้างไม่คิดว่าแฟนของหล่อนจะมาถึงที่นี่ได้ เนื่องจากไม่ได้นัดกันล่วงหน้า ทั้งที่เพิ่งจะคุยแชทคุยกันตอนกลางวัน ด้วยข้อความสุดท้ายเขาบอกว่ายุ่งสุดๆ และเธอเองก็เช่นกันส่วนฝ่ายชาย ความงงที่ถึงขนาดต้องขมวดคิ้วผูกเป็นเงื่อนตายมากกว่าโบว์สวยงาม สงสัยหมอนี่มาที่นี่ทำไมกันหรือ ไฉนถึงเรียกเพื่อนสนิทของเขาที่กำลังจะสารภาพรักแต่มัวอายยิ่งกว่าความมักคุ้น ราวกับสนิทสนมกันมาเนิ่นนานนักรบเหลือบตาขึ้นมองหน้าเจ้าของแขนเรียวที่อยู่ๆก็สลัดให้หลุดด้วยมืออีกข้างหนึ่ง เพื่อเบี่ยงตัวไปเผชิญหน้ากับเขาคนนั้น ผู้ชายที่ไม่คิดว่าจะมายืนอยู่ตรงนี้ ในสถานการณ์ที่เรียกว่ากว่าจะหอบความกล้าหลังซ้อมพูดมาหลายรอบไม่ใช่ง่ายๆ และได้รับรอยยิ้มกว้างจากเธอไปเต็มๆประหนึ่งดีใจที่เขาปรากฏตัว“คุณราล์ฟ..” มิหนำซ้ำยังถลาเข้าไปตัวแทบชิด แหงนหน้าขึ้นถามท่าทางกระซิกกระซี้ “มาได้ยังไงคะ..”ท่าทางที่น่ารั
เขาคนนั้น บทที่ 18 กระดูก
พึ่บ!เอกสารทั้งปึกถูกฟาดลงบนโต๊ะ เจ้าของโต๊ะชะงักค้าง ละสายตาจากสิ่งนั้นเหลือบขึ้นมองผู้กระทำ เมื่อเห็นเป็นเพื่อนร่วมงานจึงเลิกคิ้วสูง“ทำไมถึงเป็นเธอ เรื่องนี้ฉันขอพี่มลไปแกก็รับทราบแล้ว”พลางขมวดคิ้วก็ตอนรับรู้ปัญหา สาเหตุของการทำให้เมยดาผู้เย่อหยิ่ง มีความเป็นอัตตาสูง ยอมแบกความโมโหมาถึงที่นี่“จะไปรู้เหรอ”อินถาตอบตามความจริง“แกตอบแบบนี้ได้ไงฮะ”“อ่าว ก็คนเขาไม่รู้จริงๆนี่ จะให้ตอบยังไง”“โกหก”“โกหก? โกหกเพื่อ!”“ก็เพื่อเงินไง”“อ่อ ถ้าเพื่อเงิน..ก็แล้วแต่จะคิด”“เห็นไหม แกยอมรับแล้วใช่ไหม!”“เดี๋ยว..ยอมกับผีอะไร อย่าใช้มาตรฐานตัวเองตัดสินคนอื่นเซ่”“นี่!”“อะไรกัน”ต้องขอบคุณนักรบ ที่เข้ามาได้ถูกจังหวะพอดี สามารถดึงแขนเล็กเรียวออกไปก่อนที่เล็บยาวๆจะมาโดนหน้าเนียนกริบ ชนิดเส้นยาแดงผ่าแปดทว่าอินถายังคงนั่งนิ่ง กอดอกเอนหลังพิงพนักมองคู่กรณีด้วยสีหน้ายียวนกวนประสาท ซึ่งตอนนี้ดิ้นพล่านหวังหลุดพ้นจากมือของนักรบ“หมาบ้าเข้าสิงรึไงฮะ ถึงได้มาหาเรื่องกันถึงที่ เธอโมโหเธอก็ไปลงที่หัวหน้าสิ! มาลงที่ฉันทำไม..หรือว่าไม่กล้า”“ก็เป็นแกไม่ใช่เหรอ ที่ไปบอกพี่มลขอเปลี่ยนตัวกับฉันน่ะ! หน้าด้าน
You may also like
บ่วงรักนักโทษสาว
ต้นไผ่น้อย45.7K viewsบ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ
เด็กลำดับที่สิบหก442.9K viewsพ่ายรักคุณสามี
ราชินีหิมะ120.2K viewsบอสฮั่ว พี่ชายทั้งสิบของคุณผู้หญิงเร่งให้หย่าอีกแล้วนะ
เจียงซือซัน47.9K viewsไวรัสรักหัวใจพยาบาท
ธันยวีร์120 viewsกับดักรักนายหัวปาริธ
จินต์พิชา185 viewsดวงใจปรัชญา...เพียงรักกันก็พอ
ทิพย์ทิวา196 viewsจำเลย(ที่)รัก
ยาดาวิล115 views
