Semua Bab เขาคนนั้น: Bab 11 - Bab 20

เช้าตรู่ของการตื่นนอนที่ไม่ปกติ เนื่องจากตื่นก่อนเวลาเป็นชั่วโมง แต่พอเดินออกมายังห้องรับแขกที่มีโซฟา กลับพบว่าอีกคนตื่นเร็วกว่า แถมไม่อยู่ตรงนั้นแล้วอินถาถอนหายใจพรืด หมุนตัวเดินกลับไปที่เดิม เพื่ออาบน้ำแต่งตัว ก่อนจะกลับออกมาใหม่อีกครั้งก็ตอนฟ้าสว่าง จังหวะนั้นกำลังจะเดินผ่าน เหลือบตามองเห็นกระดาษโน้ตสีเหลืองวางอยู่บนโต๊ะโดยมีรีโมตแอร์ทับไว้'ขอบคุณมากค่ะ ไว้คราวหน้าพี่จะพาไปทานข้าวนะ'สาวเจ้าเลิกคิ้วเอียงคอ ทำไมต้องพาทานข้าว เธอไม่ได้อดอยากสักหน่อย พลางสูดลมหายใจยิ้มกว้าง เตรียมตัวไปทำงานต่อ ก่อนจะเดินมุ่งหน้าสู่กล่องลิฟต์ไม่วายยืนจ้องมองประตูห้องของเขา คิดไปเองว่าชายหนุ่มอาจจะอยู่ในนั้น แต่ต้องขมวดคิ้วภายหลังเมื่อนึกขึ้นได้ว่า..“คีย์การ์ดเขาหายนี่นา..”จึงจะส่ายศีรษะหนีจากความคิด มุ่งสู่ที่ทำงานตามเดิมที่ทำงาน...แปะ!“ฮึ่ย”คนตัวเล็กบนเก้าอี้สำนักงานสะดุ้ง ให้กับฝ่ามือใหญ่ที่จงใจปะทะเข้าหากันเพื่อปลุกให้ตื่นจากการเหม่อลอย"เป็นอะไรเนี่ย"เจ้าของมือคือนักรบ เขาถามก่อนคำตอบของเธอจะเป็นต้นเหตุของรอยยิ้มที่หายไป“รบ เมื่อคืนเขามานอนห้องฉัน”“ฮะ” ไม่พอ แถมหัวคิ้วขมวดเข้าหากันด้วย “

แสงไฟอยู่บนทั้งเชิงเทียน และลอยน้ำยิ่งยกระดับความหรูหรามากขึ้น อินถาไม่รู้แสงสว่างตรงจุดนี้เป็นตัวช่วยขับเสน่ห์ให้กับเธอ ทั้งความสวยและสดใสเขย่าใจคนมอง เลี่ยงเปรียบเทียบกับผู้หญิงหลายคนที่เคยผ่านมาและพามาไม่ได้ หากแต่ข้อเปรียบเทียบนี้จะต้องเก็บไว้ในใจ ให้มีเพียงเขาเท่านั้นที่ได้ยิน ภายใต้ใบหน้านิ่งเรียบนั้นสีหน้าอินถาแลดูเปลี่ยนทันที หลังได้ยินคำตอบของคำถามที่ตนใคร่รู้ โชคดีบรรยากาศตอนกลางคืนซึ่งเต็มไปด้วยหมู่ดาวท่ามกลางท้องฟ้ามืดมิด ลับกับเสียงไฟจากดวงกลมรอบๆร้านจงใจจัดแต่งให้ดูดีมีสไตล์มากขึ้น และลมเบาหวิวพัดโชย ทำให้การเกี่ยวเส้นผมมาทัดหู ยามปลิวว่อนปกปิดหน้า ไม่ได้ถูกมองว่าเคอะเขินจนดูแย่ แต่ดูน่าค้นหาไปอีกแบบผู้หญิงตรงหน้า เป็นคนเดียวที่ทำให้เขาเสียอาการ ในความสดใสถึงขนาดพกติดสมองไปด้วยทุกที่ ช่วงไหนที่ว่างช่วงนั้นเรื่องราวของเธอจะมาแทรกแซง“ว่ายังไงคะ ได้ไหม? หนูยังไม่ให้คำตอบพี่เลย”ดวงตาคู่สวยเหลือบขึ้นมาจากจานอาหาร หลังถูกยกเสิร์ฟได้สักพัก พร้อมเม้มริมฝีปากแนบสนิท ในหัวปั่นป่วนพอๆกับท้องน้อย ถ้าสมมุติปฏิเสธเขาจะเป็นอย่างไร?ร่างบางคิดหนัก พยายามทบทวนความเป็นจริงระหว่างระยะเ

ในห้องคอนโดขนาดใหญ่ปกคลุมไปด้วยอุณหภูมิเย็น ถูกเปิดราวกับต้องการดับร้อนของคนทั้งคู่ ซึ่งกำลังกอดรัดฟันเหวี่ยงกันอย่างเมามันอยู่บนเตียง แน่นอนพวกเขาไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้น ชุดชั้นในของฝ่ายหญิงก็ไม่มีเหลือ ตกหล่นกระจัดกระจายเกลื่อนพื้น ผสานเสียงหอบกระเส่าเป็นอีกหนึ่งของพร็อพประกอบ ให้ฉากโดยรอบดูขลังอีกเท่าตัว ทว่าความร้อนระอุจากการสร้างขึ้นของคนทั้งคู่ ที่มีความหนาวเย็นจากเครื่องปรับอากาศนั้น ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย ไม่พอเหมือนจะหมดประสิทธิภาพไปเลยด้วย“อือ..เบาๆสิคะ”ซ้ำอารมณ์กระสันรัญจวน เมื่อเปรียบเทียบกับเม็ดเหงื่อที่พรั่งพรูเกาะอยู่บนเนื้อตัวทั้งสองฝ่าย ยังเยอะกว่าเลย“ขอโทษครับ..”หน้านิ่วคิ้วขมวดไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความเจ็บปวดปานใกล้ใจจะขาด แต่มันคือความเร้าใจที่เก็บเอาไว้ไม่ไหวของเขา ผู้ควบคุมชายหนุ่มผงกหัวขึ้นมาเอ่ยเสียงแหบ หลังใช้ปากถูไถเนินเต้าอูมอวบแล้วเผลอลงฟันอย่างมันเขี้ยวอินถาแหงนหน้าขึ้นสุด จนลำคอเห็นเส้นจังหวะคู่กิจกรรมบรรเลงเพลงรักแบบถึงพริกถึงขิง อย่างไร้ความปราณี เธอเสียวซ่าน และสิ่งนั้นทำให้เผลอใช้เล็บจิกลงไปบนแผ่นหลังขาวแข็งแกร่งน่าแปลกหญิงสาวยืนอยู่ตรงนี้ มุมห้องฝ

วี๊ดดดด~ผลของการนอนน้อย เป็นแค่ส่วนหนึ่ง แต่ตื่นเต้นจนเครียดมีผลมากยิ่งกว่า หูถึงได้กรีดร้องปานจิ้งหรีดอย่างนี้O.Oอินถาทั้งงุนงงและตกใจ หลังต้นแขนถูกฉุดให้หันกลับไปทางเดิม ไม่ทันได้ประจันหน้าก็ถูกจูบซะแล้ว แรกกระชากและกะทันหันทำให้แขนเธอเจ็บ แต่รสจูบพร้อมกลิ่นหอมอ่อนๆจากน้ำหอมกลบสิ่งนี้ได้ทั้งหมด ลืมแม้กระทั่งการโวยวายเพื่อปกป้องตัวเองโดยการขยับดิ้นรน ทว่ากลับยืนเฉยให้เขาจูบ ชนิดดูดดื่มจนถอนริมฝีปากออกไปเองใช่ หญิงสาวเคลิบเคลิ้มส่วนเขาผู้ไม่เคยห่างเรื่องนี้ การจะจูบกับใครสักคนคงไม่ใช่เรื่องที่ยาก มักเกิดขึ้นได้ง่ายเพียงแค่นิ้วเขากระดิก เอ่ยปาก หรือส่งข้อความไป ด้วยความรู้สึกที่เดิมๆไม่แตกต่าง ส่วนใหญ่ทิ้งน้ำหนักไปทางความใคร่เสียมากกว่า เป็นความสัมพันธ์ที่ขึ้นอยู่กับสถานที่ หากเจอกันตอนเมาก็แทบจะไม่รู้นามน่าแปลก สิ่งนั้นถูกสะดุด จังหวะความรู้สึกตอนจูบแตกต่างจากคนอื่นลิบ ทั้งรสชาติและอารมณ์ต่างกันโดยสิ้นเชิง นึกไม่ออกถ้าจะต้องเปรียบกับอะไร แต่มันดีมาก ดีซะจนไร้การฝืนใจทำผู้หญิงตรงหน้าราวกับหยดน้ำค้าง ที่พร้อมจะดับความร้อนแรง แล้วทิ้งความผ่อนคลายเอาไว้ริมฝีปากของคนทั้งคู่ถอนออ

“ถาครับ..”เสียงนั้นเรียกให้คนทั้งคู่หันไปมอง เมื่อพบเห็นใครคนหนึ่งเดินช้าเข้ามาจึงยุติเรื่องที่ทำโดยอัตโนมัติราล์ฟ...เสียงเรียกดังกึกก้องในหัว แม้ไม่ได้ออกเสียงพูดก็ดังกังวานให้ได้ยินคนสองคนงุนงงแตกต่างกันออกไป ในขณะฝ่ายหญิงขึงตากว้างไม่คิดว่าแฟนของหล่อนจะมาถึงที่นี่ได้ เนื่องจากไม่ได้นัดกันล่วงหน้า ทั้งที่เพิ่งจะคุยแชทคุยกันตอนกลางวัน ด้วยข้อความสุดท้ายเขาบอกว่ายุ่งสุดๆ และเธอเองก็เช่นกันส่วนฝ่ายชาย ความงงที่ถึงขนาดต้องขมวดคิ้วผูกเป็นเงื่อนตายมากกว่าโบว์สวยงาม สงสัยหมอนี่มาที่นี่ทำไมกันหรือ ไฉนถึงเรียกเพื่อนสนิทของเขาที่กำลังจะสารภาพรักแต่มัวอายยิ่งกว่าความมักคุ้น ราวกับสนิทสนมกันมาเนิ่นนานนักรบเหลือบตาขึ้นมองหน้าเจ้าของแขนเรียวที่อยู่ๆก็สลัดให้หลุดด้วยมืออีกข้างหนึ่ง เพื่อเบี่ยงตัวไปเผชิญหน้ากับเขาคนนั้น ผู้ชายที่ไม่คิดว่าจะมายืนอยู่ตรงนี้ ในสถานการณ์ที่เรียกว่ากว่าจะหอบความกล้าหลังซ้อมพูดมาหลายรอบไม่ใช่ง่ายๆ และได้รับรอยยิ้มกว้างจากเธอไปเต็มๆประหนึ่งดีใจที่เขาปรากฏตัว“คุณราล์ฟ..” มิหนำซ้ำยังถลาเข้าไปตัวแทบชิด แหงนหน้าขึ้นถามท่าทางกระซิกกระซี้ “มาได้ยังไงคะ..”ท่าทางที่น่ารั