Mag-log inShare
บทที่ 32 เหมือนกัน
Huling Na-update:
2025-05-28 01:10:25
Pinakabagong kabanata
เขาคนนั้น บทที่ 32 เหมือนกัน
บ้านหลังหนึ่ง สร้างด้วยช่างฝีมือดี ตั้งตระหง่านอยู่บนเขตนอกชานเมือง ถูกรายล้อมไปด้วยต้นไม้ใหญ่ และพืชเขียวขจี ราวกับอาณาเขตนั้นจงใจถูกจัดแต่งโดยเจ้าของบ้านที่รักอิสระทว่าไม่ใช่ ไม่เลย..เพราะนั่นคือตรงกันข้ามหล่อนมักจะอ้างว้างทุกครั้งยามต้องอยู่คนเดียว และยิ้มดีอกดีใจก็ตอนประตูรั้วค่อยๆเลื่อนเปิด ตอนรถหรูคันหนึ่งเคลื่อนผ่านเข้ามา ใช่เลยเป็นเขาคนที่รออยู่“มาแล้วเหรอ”เสียงหวานถามทันทีที่เห็นร่างสูงหลุดวงกบประตูเข้ามา“เป็นไงบ้าง”เสียงแหบพร่าถามกลับ ไม่ได้มองหล่อนเต็มตาสักเท่าไหร่ เลือกที่จะเดินไปทิ้งตัวลงบนฟูกพร้อมพ่นลมหายใจเขาคงเหนื่อยมาก มากซะจนไม่มีอารมณ์จะมองตากันดวงตากลมโตของจินดาขึงกว้างขึ้นเล็กน้อย หล่อนเป็นผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งจัดว่ารู้จักเขาดีมากกว่าใครอื่น ถึงได้รู้อารมณ์ที่แสดงออกมาตอนนี้นั้นยากจะควบคุมของเขา หากพูดผิดหูไปเพียงนิดเดียว อาจจะโดนตะเพิด และทำเขาหายไปจากบ้านหลังนี้ได้ จึงเลือกที่จะกลืนน้ำลายดับความน้อยใจลงก่อน ถึงจะเอาตัวเข้าไปใกล้“อะไรเย็นๆหน่อยไหม”แม้ว่าจินดาจะจัดไปทางคนเจ้าอารมณ์ ชอบเหวี่ยงชอบวีน แต่หล่อนก็อยู่เป็น เลือกที่จะใช้ท่าทางและคำพูดได้ดีและถู
เขาคนนั้น บทที่ 31 ธาตุแท้
นับตั้งแต่นั้น ความระแวงก่อให้เกิดความกระอักกระอ่วนใจ ภายในห้องใหญ่แต่เบาเสียง ชนิดไร้ซึ่งการหยอกล้อระหว่างคนสองคน และกำลังเสี่ยงต่อความสัมพันธ์ ที่อาจทำให้เกิดการสั่นคลอนได้ราล์ฟกลับบ้านดึกทุกวัน บางครั้งอินถาหลับไปแล้ว กว่าจะเห็นเขานอนอยู่ข้างๆก็ตอนเช้าตรู่ความตึงเครียดจึงเริ่มมีอิทธิพล สาวเจ้าในวันทำงานไร้รอยยิ้มและวันผ่อนคลายเหมือนเช่นเคย จนนักรบเพื่อนร่วมงานทันสังเกต และเริ่มสงสัยจริงจังก็ตอนอยู่กันตามลำพังในร้านกาแฟของบริษัท“มีปัญหากันใช่ไหม”“อืม”“ตั้งแต่เมื่อไหร่”“สักพักละ”“ตั้งแต่ตอนนั้นเหรอ”“อืม”คนถูกถามเอาแต่พยักหน้า ขณะสายตาหลุบต่ำจ้องเพียงแก้วกาแฟที่เพิ่งจะลดลงไปไม่ถึงคืบ เพียงเพราะมันขมกว่าวันปกติจนกลืนไม่ลงชายหนุ่มถอนลมหายใจพรืด ฉุดมือนั้นไว้และบังคับให้แก้วลดลง เพื่อจะเห็นสีหน้าบูดบึ้งอย่างชัดเจน“อิน..”“หืม?”“รบหวังดีนะ”ประโยคบอกเล่า ให้ความรู้สึกถึงคนพูดไม่สู้ดีนัก ทำคนฟังชะงักกึก ยอมที่จะละทิ้งความตะขิดตะขวงใจไว้เบื้องหลัง ความประหม่าถูกทาบทับลดระดับลง หลงเหลือความซึ้งใจให้พึงระลึกแทน“เรารู้” หญิงสาวพยักหน้า ช้อนตาขึ้น “แยกแยะได้แหละน่า มันไม่เกี่ยวกับร
เขาคนนั้น บทที่ 30 นอกแผนที่วาง
โทรศัพท์แนบอยู่กับหูเขา โดยไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาสักนิด เขาเงียบกริบ รับบทเป็นผู้ฟังที่ดี จะมีก็แต่สีหน้าที่ยากจะคาดเดาอินถาเม้มปากแน่น เงยหน้ามองตาละห้อย ในใจลุ้นระทึกไม่รู้ปลายสายพูดอะไรหรือเปล่า ไม่นานเบิกกว้างตอนเขาตัดสายทิ้ง รับรู้ถึงหายนะที่กำลังจะตามมา“เลือกเอาระหว่างพี่กับมัน”“คะ?”ใช้เสียงทุ้มกดดัน หญิงสาวอ้าปากค้างทำอะไรไม่ถูก“หยุดทำหน้างงแล้วฟัง?" มือหนาบีบไหล่แน่น จ้องเขม็งตาไม่กะพริบ "ถ้ามีมัน ต้องไม่มีพี่”เสียงกลืนน้ำลายลงคอ กับการขยับเขยื้อนของเส้นเลือด ตัดสินใจพูด เป็นการเกทับที่อันตรายอย่างหนึ่ง“ไม่ได้ค่ะ” หญิงสาวส่ายหน้า “นักรบคือเพื่อนของหนู เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่อยู่ในที่ทำงาน เราทำงานด้วยกันมาโดยตลอด หนูจะอยู่ได้อย่างไงถ้าไม่มีเขา”“อะไรนะ?!”“เอ่อ..หมายถึง งานจะราบรื่นได้ยังไงถ้า..”“ลาออกสิ”“ฮะ?”“ลาออก พี่จะหาที่ใหม่ให้ พี่ไม่เชื่อว่ามันอยากจะเป็นแค่เพื่อน”เริ่มใช้น้ำเสียงแข็ง“อะไร” เธออึ้ง “ทำไมถึงคิดแบบนั้น..เขาไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมต้องห้ามคบเขา”“เพราะพี่ไม่ชอบมัน”และเริ่มพาล“ก็ต้องเข้าใจกันสิ พี่ต้องเข้าใจว่านั่นคือเพื่อนของหนู คือบุคคลที่หนูเล
เขาคนนั้น บทที่ 29 เคลียร์ไม่จบ
“ไงคะ..”รอยยิ้มกระชากใจที่มักจะเกิดขึ้นทุกครั้งหลังกระจกถูกเลื่อนลง เผยหน้าคนขับอยู่ข้างหลังพวงมาลัยแบบเด่นชัด พร้อมคำถามแหบพร่าชวนให้หลงใหลปกติการกระโดดขึ้นรถ นั่งประจำที่ข้างกัน จะมาพร้อมความร่าเริง ขี้เล่นบวกสดใสของคนตัวเล็กเสมอ เสมือนมีพลังแม่เหล็กที่แม้จะเหน็ดเหนื่อยกับงาน หรือเครียดหนักมาทั้งวัน ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ เป็นบุคลิกที่ราล์ฟคุ้นชินดีและชื่นชอบเป็นที่สุด เธอเป็นส่วนหนึ่งของรอยยิ้มเขา พร้อมสัมผัสได้ว่าเมื่อใดก็ตามที่อยู่ในรถขนาดพื้นที่เล็ก มีแค่พวกเขาทั้งสอง เมื่อนั้นราวกับร่างกายได้ชาร์จพลังงานผ่อนคลาย หัวใจประหนึ่งถูกพรวนดินรดน้ำหากแต่ต่างจากวันนี้...เขาทักทายเธอพร้อมรอยยิ้มละมุนเหมือนเช่นเคย ทว่ากลับได้คืนมาด้วยหน้าที่บึ้งตึง ไม่คิดแม้แต่จะชายตามอง ไม่เงยหน้าขึ้นมาแม้แต่น้อย“เป็นอะไรไปคะ งานยุ่งหรือ..”ในขณะคนขับยังคงถาม หยั่งเชิงเผื่อเธอจะเหนื่อยจริงๆแต่แล้ว..มีเพียงความว่างเปล่าเท่านั้นเป็นฝ่ายตอบ ในรถเงียบเชียบไม่ต่างกับก่อนหน้านี้ เขาขับมาคนเดียว ชายหนุ่มจึงขมวดคิ้ว เหลือบตามองเธอสลับกับท้องถนนเป็นระยะ ทิ้งห่างความวอแวไปสักพักใหญ่ ก่อนจะถามใหม่ก็ตอนลงจากท
เขาคนนั้น บทที่ 28 เสี่ยงถูกหักหลัง
เมื่ออินถาอาบน้ำเสร็จ กับเวลาที่จงใจใช้ให้นานกว่าปกติ สถานการณ์หลังเดินออกมาก็ดูเปลี่ยนไปทันที"อ่าวไปไหนแล้ว.."ทั้งห้องเงียบกริบ จะมีก็แต่เสียงเครื่องปรับอากาศที่เปิดทิ้งไว้ และกลิ่นอ่อนๆของควันบุหรี่ตลบอบอวล บ่งบอกถึงการใช้งานมาได้สักพัก เตรียมจะจางหายไปสาวเจ้ากวาดตามองไปทั่ว เมื่อไม่เห็นเขาก็เริ่มใจหาย และเลือกที่จะเดินหามากกว่าการจัดการตัวเอง ในสภาพชุดคลุมกับเส้นผมที่เปียกชุ่ม แต่พอเหลือบไปเห็นโทรศัพท์ ที่ถูกชาร์จแบตทิ้งไว้อยู่บนโต๊ะก็โล่งใจขึ้นคงจะไปไหนไม่ไกล..ครืด~เธอกะจะหมุนตัวกลับไปยังห้องแต่งตัวแล้ว ถ้าไม่ติดว่าโทรศัพท์เครื่องนั้นมีเสียงแจ้งเตือน กลายเป็นต้องชะงัก และเดินเข้าไปใกล้กว่าเดิมอีก เพราะความอยากรู้ตามสัญชาตญาณแกมหวาดระแวง ทว่าเจ้าของกลับคว่ำโทรศัพท์ไว้ทำให้ไม่เห็นหน้าจอสาวเจ้าขมวดคิ้วชน ความแปลกประหลาดทำนิสัยชอบคิดมากเริ่มทำงาน ย้อนกลับมาถามตัวเอง มีคนประเภทไหนบ้างที่มักจะคว่ำโทรศัพท์เป็นวิสัยนอกจากคนที่มีความลับ?อินถาใช้นิ้วถูจมูกตัวเอง เมื่อรู้สึกเริ่มคิดไปไกลจึงถอนหายใจพรืด ต่อให้อยากรู้มากแค่ไหน การถลาเข้าไปพลิกโทรศัพท์ก็ไม่ใช่สิ่งที่ควรทำอยู่ดี เจ้าของ
เขาคนนั้น บทที่ 27 แรงหึง
หลังจากพวกเขาย้ายมาอยู่ด้วยกัน ชีวิตประจำวันของคนทั้งคู่ก็เปลี่ยน คนที่โสดมานานอย่างอินถาจะต้องปรับตัวเป็นอย่างมาก ไม่ใช่ว่าค่อยๆ แต่ก้าวกระโดดจนน่าใจหาย นั่นเพราะอีกคนทำให้เป็นแบบนั้น เปรียบเสมือนทิศทางของน้ำที่ถูกขุดร่องจากจอบของอีกคนเพียงด้ามเดียว ทว่านั้นไม่ใช่อุปสรรคหรือทำให้อึดอัดแต่อย่างใดในตอนนี้ความลุ่มหลงที่มีเกินพอดี ทำให้ปัญหาถูกมองข้ามไปทุกเช้าราล์ฟจะไปส่งที่ทำงานและเย็นหลังเลิกงานก็จะรับแวะทานข้าวกันก่อน ก่อนพากันกลับห้อง ซึ่งเป็นเช่นนี้มาแล้วหลายวันจนกระทั่งวันนี้.."อ๋อ~ ไม่เป็นไรค่ะ หนูกลับเองได้"แฟนหนุ่มของเธอโทรมาขอโทษ เนื่องจากมีภารกิจเกี่ยวกับงานที่เขาจะต้องทำเร่งด่วน ไม่สามารถมารับเธอได้ตามปกติ หญิงสาวจะต้องเดินทางกลับที่พักเอง(พี่ไม่สบายใจเลยค่ะ)ปลายสายเอ่ยเสียงเนือย สาวเจ้ายิ้มจังหวะหนีบโทรศัพท์ไว้ระหว่างหัวไหล่กับกกหู หลังต้องใช้มือเก็บเอกสารบนโต๊ะเข้าแฟ้มอย่างทุลักทุเล"แต่ก็ยกเลิกไม่ได้ใช่ไหมละคะ อย่าห่วงหนูเลย หนูกลับได้ พี่ทำงานให้สบายใจเถอะค่ะ"(จริงนะ?)"จริงๆ รถเมล์เยอะจะตาย ปลอดภัยด้วย"(โอเคค่ะ งั้นกลับดีๆนะคะ)"ค่ะ"(เจอกันที่ห้องค่ะ)"ได้ค่า"
Maaari mong magustuhan
