บททั้งหมดของ The Return Of The Abandoned Ex-Wife: บทที่ 111 - บทที่ 120

Hindi sapat ang tatlong buwan para mapasama sa Fashion Week. Sa pag didisenyo pa lang ay aabot na ng ilang linggo o buwan at ang paggawa ng iilang set ay aabutin ng din ng ilang buwan, lalo na’t gawa sa kamay ang mga damit na gagamitin para sa Fashion week.Biglang lumungkot ang mukha ni Amber. Agad na kumupas ang ngiti sa kanyang labi. She had hoped—maybe even dreamed—that this was her moment. Pero ngayon ay tila nawala ang pag-asa.Ngunit…“But you still have a chance for the Third Quarter Fashion Show.”Napanganga si Amber. Saglit siyang napatitig sa ginang sa harapan niya. Slowly, her eyes began to sparkle again.“The theme for the Fashion Week this coming July will be ‘Spring and Summer’,” patuloy ni Eliza, ngayon ay may manipis na ngiti sa kanyang mga labi, pero hindi nawawala ang kaseryosohan ng kanyang tono.“The two-theme series have already been finalized. Splendid has tentatively planned to produce thirty-six sets of clothing for each theme. Ibig sabihin, seventy-two sets an

Naghahanda na sana matulog ang dalawa—nakahiga na sa magkabilang gilid ng kama habang nagkukumot at abalang nag-aayos ng mga unan. Tahimik ang paligid, ang tanging maririnig ay ang mahinang tunog ng aircon at ang tila pagod na huni ng lungsod sa labas ng bintana.Biglang nagsalita si Natasha, para bang may naalala.“Wait lang! Hindi pa nga pala tayo nakakapili kung saan tayo magbabakasyon.” Umupo ito sa kama at bumaling kay Amber. “Tagaytay na lang kaya? Para may vibes ka na agad sa Spring and Summer theme. Ang daming bulaklak doon, tapos malamig, tapos presko. Inspiring!”Napakurap si Amber, tila natauhan. “Oo nga no…” bulong niya, halos sa sarili. Hindi niya naisip iyon kanina. Ang buong atensyon niya ay nakatuon pa rin sa sakit, sa sugat—at sa sugat na hindi naman nakikita ng iba. Pero nang marinig niya ang mungkahi ni Natasha, parang may kung anong liwanag na bumukas sa kanyang isip.“That’s perfect, actually,” sagot niya sa wakas, sabay ngiti.Hindi lang ito tungkol sa inspiration

Nasa loob ng isang tahimik na bookstore sina Amber at Natasha, abala sa paghanap ng mga libro para kay Mavy at ng magagandang nobelang pwedeng basahin ngayong bakasyon. Ilang oras na rin silang paikot-ikot sa mall, dala ang ilang paper bags mula sa iba’t ibang tindahan, pero hindi alintana ang pagod—ngayon lang ulit sila nagkaroon ng ganitong kasaya at magaan na araw.Habang nakaupo sa reading corner at abala sa pagbabasa ng isang fashion magazine si Amber, bigla namang tumunog ang kanyang cellphone. Mabilis siyang sumulyap dito.Her face immediately darkened the moment she saw the caller ID—West.Napansin iyon ni Natasha. Agad niyang inagaw ang telepono at pinindot ang decline, saka marahas na ibinalik sa bag ni Amber.“It’s girl’s day, Amy.” madiing sabi ni Natasha. “Jerk like him should be ignored. At least for today.”Huminga ng malalim si Amber, pilit isinantabi ang bigat sa dibdib. Muli siyang bumaling sa magazine sa kanyang kamay at tinapik ang braso ng kaibigan para ibaling ang

Hindi agad nakapagsalita si West. Nanatili lamang siyang tahimik, nakatitig sa mukha ni Amber habang unti-unting nasasakal ng bigat ng sinabi nito. Nakalapat pa rin ang kamay niya sa leeg ng babae—hindi mariin, pero sapat para maramdaman ni Amber ang bigat ng presensya niya.Nanlilisik ang mga mata ni Amber. Galit. Poot. Sakit. Lahat iyon ay nagsisiksikan sa kanyang titig—tila ba gusto na niyang katayin si West gamit ang kanyang mga salita.“Bitaw,” malamig niyang wika. “Nasasaktan ako.”Hindi gumalaw si West agad. Sa halip ay nagtanong ito, tinig man ay mababa ngunit puno ng tensyon, “If I’m going to be gentle with you… you’ll behave?”Bahagyang napailing si Amber, saka marahang napatawa—pero walang halong saya ang tawang iyon. Puno ng panunuya. Puno ng pagkamuhi.“Sana noon mo pa ginawa, West,” malumanay ngunit mapait ang kanyang tinig. “Kung noon mo pa ako tinrato ng maayos, hindi sana tayo ganito. Hindi sana ako nasaktan, hindi sana ako natutong lumaban.”Dahan-dahan niyang inalis

Huminga ng malalim si Amber bago tuluyang pumasok sa Master’s bedroom, kung saan mahimbing ngayong natutulog ang kanyang biyenan.Tahimik ang buong silid—tanging mahinang tunog ng air purifier at ang marahang paghinga ni Mrs. Lee ang naririnig. Dahan-dahang lumapit si Amber at tumabi sa kama ng ginang. Maingat niyang inayos ang kumot sa balikat nito, pinilit na mas maging komportable ang natutulog na babae.Saglit siyang napatitig.Despite being fifty-three, Mrs. Meredith Lee looked serene—graceful even in sleep. Her beauty hadn’t faded with time. If anything, the years had only softened her, giving her a calm and elegant glow that seemed to radiate from within. But more than her outward appearance, it was her heart—her kindness—that made her truly beautiful.Amber’s eyes glistened as she took in the peaceful sight before her.“What do you like about me?” tanong niya sa kanyang isipan, habang nakatitig sa mukha ng ginang.Mula pa noong nagpakasal sila ni West, si Mrs. Lee lamang ang na