Semua Bab เมีย(คู่นอน)พาร์ทไทม์: Bab 111 - Bab 120

“แป้งจ๋า พี่จะขอโอกาส ให้พี่รับผิดชอบชีวิตของแป้งและลูกต่อจากนี้”ใจของนรินภัทรอ่อนลงยวบ เธอเริ่มโกรธตัวเองแล้วที่เธอรักเขาแบบไม่เคยเปลี่ยนไป แม้จะรู้ว่ารามิลคืออสูรตัวร้าย เขาใจร้าย น้ำตาของเธอยังไม่หยุดไหลไร้เสียงตอบจากร่างบาง ทว่าเขาก็ไม่หยุด รามิลจึงจูบซับน้ำตาให้ คำกล่าวที่ว่า “ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก” รามิลจะยึดคำนั้นเขาฉกจูบลงไปริมฝีปากของนรินภัทร ค่อย ๆ ละเมียดละไมลิ้มรส อยากจะให้ย้อนเหมือนเมื่อวันวาน ปลายลิ้นที่สอดแทรกเข้าไปพันเกี่ยวนรินภัทรได้แต่ต่อต้านในใจ แต่ร่างกายของเธอกลับไร้เรี่ยวแรง มันอ่อนแรงจนมือที่ยกขึ้นมากีดกั้นรามิล ทำได้แต่เพียงจับยึดเสื้อผ้าที่เขานุ่งห่มเท่านั้นรามิลโรมรันตวัดรัดร่างของนรินภัทรพาไปที่ห้องโถงหน้าบ้าน เขาซื้อโซฟาเบดอันใหญ่มาไว้ ไม่ได้เพื่อการนี้ แต่เป็นเพราะรามิลอยากจะนั่งพักดูหนังเวลาที่เครียด ๆ คนตัวคนเดียวอย่างเขา ในเมืองที่ไม่รู้จักใครนรินภัทรสะดุ้งเมื่อแผ่นหลังของเธอสัมผัสเนื้อโซฟานุ่ม ก่อนที่ตัวของเธอจะบุ๋มลงไปด้วยน้ำหนักตัวของรามิลที่กดทับ ครั้งที่ผ่านมาล่าสุด การกระทำของเขาก็ทำให้เธอกินไม่ได้นอนไม่หลับมาแล้วนรินภัทรได้สติ เธอเริ่มรวบ

“พี่รักแป้งเสมอ” คำรักที่นรินภัทรอยากฟัง มันไม่ควรมาตอนนี้สิ“อะ อะ อะ” เธอลั่นเสียงรัญจวนออกมาตลอดเวลาไม่มีคำต่อว่าต่อขานอีก จังหวะสุขที่รามิลกระหน่ำลงมาเร่งปฏิกิริยาในร่างกายของทั้งคู่“อ้าย” เธอส่งเสียงสุข รามิลเองก็ใกล้จะไปสุดทางสวรรค์แล้ว เขาตะบี้ตะบันอัดกระแทกบดโยกแท่งแกร่งเข้ามาในร่องสาวที่ตอนนี้มีสายน้ำชุ่มโชก“หยุด พอแล้วพี่ราม แป้งไม่ไหวแล้ว”รามิลได้ยินนรินภัทรเปลี่ยนสรรพนามที่เรียกเขาและตัวเอง ใบหน้าหนุ่มก็ยิ้มหวาน เร่งกระชั้นสะโพกสอบตอกอัดความเป็นชายเข้าไปในร่องนุ่ม ๆ ยกใหญ่นรินภัทรกรีดร้องสุดเสียง กอดรัดร่างหนาของรามิลเหมือนว่ากลัวเขาจะหายไปรามิลเองก็หายใจหอบกระเส่า คำรามส่งพร้อมกับฉีดส่งความรักความสุขของเขาเข้าไปในตัวเธอ เป็นการตอกย้ำว่า เขาจะไม่ปล่อยมือจากนรินภัทรรามิลซุกหน้าลงไปพร้อมกับหายใจร้อน ๆ รดต้นคอของหญิงสาว ปล่อยให้ช่องทางน้อย ๆ ตอดถี่และรีดพิษจากตัวของเขาให้หมด เนื้อตัวของนรินภัทรสั่นไหวอยู่ใต้ร่างหนาของเขามือน้อย ๆ เริ่มทุบตี และร้องไห้ปานจะขาดใจเธอเกลียดตัวเองที่รักเขา“พี่ขอโทษนะแป้ง เรากลับมาอยู่ด้วยกันนะ พี่จะไม่ขออะไรมาก แค่ให้แป้งยกโทษให้พี่ เราจ

ที่หน้าบ้าน รามิลกอดนรินภัทร“พรุ่งนี้พี่ต้องทำงาน ถ้าว่างพี่โทรหานะแป้ง”“ค่ะ” รามิลจูบเธอที่กลางหน้าผาก เขาจูบที่ริมฝีปากของนรินภัทรอย่างแผ่วเบาตรงหน้าต่าง ผ้าม่านขยับ ณัฐกรกำลังแอบดู เขาเพิ่งเห็นสีหน้าของน้องสาวที่ยิ้มเต็มใบหน้าอีกครั้งอรนิลเดินเข้ามา ณัฐกรรีบหันมา“พี่เห็นอะไรไหม”“เห็นอะไร”“ความสุขอีกครั้งในดวงตาของแป้งไง พี่ไม่อยากให้แป้งมีความสุข และไม่อยากให้ครอบครัวของชูใจสมบูรณ์หรือ แล้วหมอก็ต้องทำหน้าที่หัวหน้าครอบครัวได้ดีแน่ ๆ”“แต่พี่...” ใบหน้าของณัฐกรเจ็บปวด ดวงตาของเขาแดงก่ำ“แล้วเราทำอะไรได้คะ ตอนนั้นแป้งไม่เคยเอ่ยปาก และที่ผ่านมาอรเห็นพี่ทำเพื่อแป้งทุกอย่าง และทำหน้าที่พี่ชายที่สมบูรณ์แล้ว ถึงเวลาที่เราจะส่งต่อให้แป้งไปอยู่กับคนที่ดูแลแป้งได้ อีกอย่างที่อรเห็น หมอเขารักแป้งจริง ๆ นะคะ”“แล้วตอนนั้น...”“มันผ่านมาแล้ว และผ่านมาเกือบห้าปีแล้ว เราอย่าไปฟื้นฝอยหาตะเข็บอีกเลยนะคะ เราต้องปล่อยแป้งไปค่ะ และให้ทุกอย่างเดินหน้า อรเชื่อว่า ความรักจะนำทางทุกอย่าง” อรนิลกอดสามีเอาไว้ณัฐกรน้ำตาไหล เขารักน้องสาวมาก“พี่ไม่อยากให้แป้งเจ็บปวดอีก”“พี่ปั๊ม ประวัติศาสตร์มันไม่ซ้ำ

ภาพที่เห็น อรนิลเข้าไปกระซิบกับณัฐกร“เห็นไหมพี่ปั๊ม พี่รู้ยังว่า แป้งน่ะรักหมอมาก”“อื้อ” ณัฐกรพยักหน้า ภาพตรงหน้าฟ้องทุกอย่างที่อยู่ในใจของนรินภัทรรามิลมองข้ามแม่ลูกไปที่ณัฐกร“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วหมอ” ณัฐกรยิ้มให้ด้วย“ครับ” รามิลดีใจจนบอกไม่ถูก“แล้วจะแต่งงานกันไหม หรือจะเอายังไง” ณัฐกรถามขึ้นทันที อรนิลถึงกับตีเผียะเข้าให้“พี่ปั๊มให้คุณหมอหายก่อนได้ไหม ฮึ...”“จะให้ผมทำอะไร ผมก็ยอมทั้งนั้นครับ”ดวงตาของรามิลแน่วแน่มาก ๆณัฐกรถึงกับโล่งอก เหมือนยกภูเขาออกจากอก เพียงแค่ปล่อยวางความไม่พอใจ หัวใจของเขาก็ฟู และโล่งอก อรนิลพูดถูกต้องปล่อยนรินภัทรไปเพื่อให้ไปใช้ชีวิตที่เธอเลือกหลายวันต่อมารามิลออกมาจากโรงพยาบาลแล้ว รามิลเอ่ยปากขอให้ ชูใจและนรินภัทรไปอยู่กับเขาที่บ้าน ณัฐกรถามความสมัครใจของน้องสาว นรินภัทรตอบตกลงอย่างไม่ลังเลในห้องนอนของรามิล นรินภัทร และชูใจเด็กน้อยกระโดดอยู่ที่เตียงของตัวเอง รามิลจัดที่นอนให้ลูกนอนต่างหาก คนเป็นแม่ชงนมไปให้ ชูใจพอได้นอนก็นอนดูดจุ๊บจั้บ“แป้งจ๊ะต้องให้ลูกเลิกดื่มนมจากขวดได้แล้วนะ”“พ้นคืนนี้ไปก่อนนะคะ” นรินภัทรส่งสายตาหวานเยิ้มรามิลยิ้มให้อย่างเข้

“น่าจะไม่เกินสามชั่วโมงครึ่ง ถ้าคุณขิงเหนื่อยก็นอนหลับไปก่อนก็ได้นะครับ” เขาบอกด้วยน้ำเสียงอาทรและเป็นมิตร เธอได้แต่พยักหน้าพร้อมกับยิ้มให้ในหัวสมองตอนนี้นึกถึงวันที่เธอได้ตกปากรับคำชวนของเขา เพราะวันนั้นที่ห้อง เบรกกลางวันของพนักงานบนชั้นของเธอ มีฮัทแฟนเก่ามานั่งจิบกาแฟอยู่ด้วย ด้วยอารมณ์โมโหและอยากประชดเขาจึงรับคำ ขิงตอบตกลงรับปากเขาไปแบบง่าย ๆ และเธอยิ่งสะใจเมื่อเห็นสายตาของฮัทที่ส่งสายตามายังเธอแต่เมื่อมานั่งทบทวนในวันหลังว่าจะปฏิเสธหินอย่างไร เธอก็กลัวเสียคำพูดอีกอย่าง เธอนึกคำพูดที่จะปฏิเสธไม่ออกจริง ๆ เมื่อเห็นหน้าของหินแล้วชายหนุ่มเหลือบมองผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้าง ๆ นึกถึงวันที่ฝนตกหนักเขาขับรถกระป๋อง ร้าย ๆ ออกมาจากออฟฟิศฝนตกหนักทำให้เขาต้องขับรถช้า ๆ เพราะที่ปัดน้ำฝนก็เริ่มจะไปแล้ว เห็นขิงดึงฉุดกระชากลากถูกันกับฮัทที่ป้ายรถเมล์ ก่อนที่ชายหนุ่มจะถูกเธอสะบัด มือไปที่หน้าของเขาอย่างแรงจนหน้าหัน ชายหนุ่มหุนหันกลับไปขึ้นรถของตัวเองที่จอด อยู่แล้วขับพุ่งออกไปอย่างรวดเร็วขิงทรุดตัวนั่งที่ป้ายรถเมล์ตัวเปียกโชก ร้องไห้ตัวโยน เขาได้แต่จอดรถมองดูเธออยู่ห่าง ๆ รอจนเธอก้าวขึ้นรถเมล์ เข