Semua Bab เมีย(คู่นอน)พาร์ทไทม์: Bab 161 - Bab 170

“เอามันให้หนัก ๆ เลยค่ะเจ็บใจจริง ๆ ขิงทั้งรักและดีด้วย คนชาติชั่วแบบนี้มันเลว มาก ๆ เลยนะคะพี่ปั๋ง” เธอหันไปพูดกับสามีน้ำเสียงมาดร้ายหินถอนหายใจออกมาเบา ๆ นายแพทย์สูงวัยที่ดูแลการผ่าตัดของขิงเดินออกมาจากห้องผ่าตัดพอดี หินกระเด้งตัวขึ้นมาจากม้านั่งรีบดิ่งเข้าไปหาคุณหมอ“คุณหมอครับ ภรรยาผมเป็นยังไงบ้างครับ” เขาเอ่ยถามน้ำเสียงกังวลและเป็นห่วงเธอมากมายต้องและปั๋งเดินตามมาสมทบ ได้ยินหินเอ่ยเรียกขิงแบบนั้นจึงหันมาสบตากันนึกแปลกใจ“ปลอดภัยแล้วครับ อีกสักครู่คงจะให้ย้ายเข้าห้องพักได้ แต่ต้องอยู่ในความดูแลของพยาบาลอย่างใกล้ชิด ไม่ต้องเป็นกังวลแล้วครับ ยังไงเดี๋ยวผมมีเคสต่อขอตัวก่อนนะ ครับ เชิญเอ่อ... คุณไปพบผมที่ห้องอีกประมาณหนึ่งชั่วโมงนะครับ” คุณหมอตัดบทก่อน จะปลีกตัวไปตามหลังพยาบาลที่มาตามให้ไปตรวจอีกเคสหนึ่งที่รออยู่ หินจ้องป้ายชื่อ ก่อนจะจำเข้าไปในเมมโมรีของสมองเขาหินถอนหายใจออกมาดัง ๆ แล้วกลับไปทรุดนั่งลงที่เดิม ต้องหันไปยิ้มให้กับปั๋ง ดีใจที่ได้ข่าวว่าขิงปลอดภัย แต่ก็พยักพเยิดให้ดูหน้าหินที่ตอนนี้ดูอิดโรยและเหนื่อยล้าเขาเพิ่งรู้แก่ใจตนเองว่ารักขิงมากเหลือเกิน และยิ่งเห็นที่เธอนอนหา

“ออกมาก็ดีแล้วพี่ปั๋ง ไปรับป้าข้างล่างไป” เสียงต้องบอกสามี“ไปด้วยกันดีกว่า พี่ไม่เคยเห็นหน้าป้าแกสักครั้งจะรู้จักได้ไง” ว่าพลางดึงข้อศอกภรรยาให้เดินตามเธอขึ้นตัวนิดหน่อย“ขี้เกียจเดิน” เธอพูดแย้งขึ้นตัวยืนนิ่ง“ขิงฟื้นแล้ว” ปั๋งบอกเสียงดัง“อ้าว งั้นต้องจะไปดูขิง” เธอรีบบอกก่อนจะหันหลังกลับไป“เฮ้ย คู่รักเขาจะปลอบใจกัน” ต้องได้ยินที่ปั๋งพูดหันมาสบตา“เหรอ” แล้วสองคนก็คุยกะหนุงกะหนิงนินทาเพื่อนรักกับบอสใหม่ที่ลงเอยกันแบบบังเอิญและดูจะรวดเร็วเกินคาดเพียงเวลาไม่กี่วันแล้วเดินลงลิฟต์ไปที่ด้านล่างอาคารส่วนต้อนรับของโรงพยาบาล“อ้าว เอ่อ... ลิ้นจี่ใช่ไหม” เสียงวิจิตราเอ่ยทักทายเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันมานาน “ตายแล้วยายใหญ่ ไปยังไงมายังไงกัน” เสียงคุณนายลิ้นจี่เอ่ยทักเพื่อนสมัยเด็กตอนอยู่ด้วยกันที่ราชบุรี เพื่อนสมัยประถมศึกษาถึงจะอยู่กันคนละหมู่บ้านแต่สมัยก่อนเธอ ต้องไปเรียน ป. ห้าที่หมู่บ้านของใหญ่หรือวิจิตรา“แล้วเธอล่ะ ไม่ได้ข่าวคราวเลยตั้งแต่แต่งงานไปอยู่ที่ประจวบฯ ใช่ไหม” เธอเอ่ยถามเพื่อนสมัยเด็ก“ฉันก็ไปเยี่ยมพ่อกับแม่บ่อยนะ แต่ได้ข่าวครอบครัวเธอย้ายไปอยู่ที่อื่น ถามใครก็ไม่มีคนรู้เรื

หินฟุบหลับลงไปข้าง ๆ เธออีกครั้งหนึ่ง จนมีเสียงเปิดประตูห้องคุณแม่ของ หินและป้าใหญ่ของขิงเดินเข้ามา“หินลูก” เสียงนายแม่เรียกอยู่ใกล้ ๆ และกำลังจับบีบที่ไหล่ของเขาเบา ๆ หินงัวเงียลุกขึ้นใช้สองมือลูบและขยับขยี้ตานิด ๆ เพื่อปรับแสง“ครับนายแม่ สวัสดีครับ” เขาเอ่ยปากเรียกแม่และยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองท่าน“ลูกไปล้างหน้าล้างตาไปลูก ได้นอนไหมเนี่ย” เสียงแม่ร้องบอกและเอ่ยออกมาด้วย ความเป็นห่วงป้าใหญ่เดินเข้ามาที่ข้างเตียงอีกฝั่งหนึ่ง ยกมือขึ้นลูบศีรษะของหลานสาวเบา ๆ เอาสายสิญจน์ที่เตรียมมาผูกข้อไม้ข้อมือให้หลานสาว ปากก็บริกรรมคาถาและให้พรแก่ขิง“หมดเคราะห์หมดโศกนะลูกนะ สาธุเพี้ยง” พูดแล้วก็เป้าลมใส่ที่กระหม่อมของเธอเบา ๆ และก้มหอมที่หน้าผากด้วยความรัก“หน้าตามีสีสันขึ้นแล้วนะ ไม่ซีดเหลืองเหมือนเมื่อวาน” เสียงคุณนายลิ้นจี่ส่งเสียงคุยกันกับเพื่อน“อืม รอฟื้นตัวเรื่องแผลผ่าตัดอย่างเดียวใช่ไหม” เสียงป้าใหญ่พูดขึ้นเหมือนให้กำลังใจตัวเอง“อ้าว หิน แม่ซื้อกาแฟร้อนมาให้ ดื่มสักหน่อยจะได้สดชื่นมีข้าวต้มแม่ทำมาเองอร่อยมาก ๆ กินเยอะ ๆ นะเราจะได้มีแรงดูน้อง” เสียงแม่ร้องทักและจัดแจงเอาของออกมาจากตะกร้า

“พี่หินไปทำงานมาหรือคะ” จึงเธอมีอาการเจ็บคอไอและมีเสมหะเล็กน้อยเสียงขิงที่เปล่งออกมาฟังดูแหบแห้ง“ครับ พี่หินประชุมเสร็จก็รีบตรงดิ่งมาที่นี่เลย ยังไม่ได้กินข้าวเลยนะเนี่ยวันนี้” เสียงเขาพูดออดอ้อนรีบทำคะแนนขิงยกมืออีกข้างขึ้นมาวางประกบลงไปบนหลังมือของเขา ป้าใหญ่มองภาพตรงหน้าส่งยิ้มให้ทั้งสองคนแล้วหันไปยิ้มให้กับเพื่อนสาวก่อนจะเอ่ยเสียงดังออกมา“เอ่อ... หินมาก็ดีล่ะ เดี๋ยวป้าใหญ่จะลงไปหาอะไรกินข้างล่างสักหน่อย ไปเร็วลิ้นจี่” เสียงป้าใหญ่เรียกนายแม่ที่กำลังง่วนเก็บของและขนมเป็นถุง ๆ ที่อยู่บนโต๊ะ สองผู้สูงวัยพากันซื้อขนมแบบเด็ก ๆ มานั่งกินเล่นและพูดคุยกันถึงความหลังครั้งเก่าและเรื่องราวในวัยเด็กของทั้งคู่อย่างออกรส“หิน เดี๋ยวแม่ซื้ออะไรขึ้นมาให้กินนะลูก ดูน้องดี ๆ ล่ะ” เสียงแม่กำชับก่อนเดินตามป้าใหญ่ออกจากห้องไปเขารีบยกตัวขึ้นก่อนจะจุมพิตไปทั้งใบหน้าของหญิงสาวและจุมพิตเบา ๆ ที่ริมฝีปาก“หายไว ๆ นะครับพี่หินจะพาขิงไปเที่ยว เอ๊... ที่ไหนดีนะที่ขิงอยากไป” เขาทรุดตัวลงกลับมานั่งที่เดิมชวนเธอพูดคุย ขิงได้แต่ยิ้มให้กับความน่ารักทะเล้นของเขาและสิ่งที่เขาพยายามจะทำเพื่อเอาใจเธอเหมือนเช่นทุกค

“รักหรอกนะจึงหยอกเล่น แต่ว่าพี่หินก็พิสูจน์ไปหลายหนแล้วนะว่าพี่เก่งจริงเรื่องพรรค์นี้ฮ่าฮ่าฮ่า” แล้วส่งเสียงหัวเราะร่วนแกล้งเย้าขิงเล่น เธอใช้อีกมือที่เหลือแกล้งทุบเขาเล่นก๊อก ก๊อก ก๊อก...เสียงเคาะประตูดังขึ้นขิงและหินรีบมองไปที่ประตูแล้วประตูก็เปิดเข้ามาหญิงสาวที่คุ้นเคยกันดีเดินเข้ามาก่อนจะยกมือไหว้ทั้งสองคน“สวัสดีค่ะคุณหินคุณขิง” สองคนอุทานขึ้นพร้อมเสียงออกจากปากเรื่องชื่อของเธอกันเบา ๆ“พราวพิศ” เสียงของหินและขิงเรียกชื่อของเธอดังขึ้นพร้อมกันก่อนที่หินจะลุกขึ้นยืนพราวพิศก้าวเข้ามาในห้องแบบตัวลีบ ๆ เธอดูไม่สดชื่นและตาแดง ๆ มีแววตาที่คิดโรยเหมือนกับอดนอนมาหลายคืนแล้วขิงขยับตัวนั่งให้หลังตรงขึ้น หินเข้าไปประคองพราวพิศมองภาพที่เธอเห็นตรงหน้า แบบเข้าใจความรู้สึกและเห็นในสิ่งที่สองคนสื่อถึงกันด้วยความอาทรเธอเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าเตียงของขิงและมองหน้าหินกับขิงอีกครั้งแล้วเธอก็ทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นข้างล่างก่อนจะก้มลงไปกราบที่พื้นตรงหน้าเตียงตรงนั้นเลยด้วยความรู้สึกผิดขิงมีท่าทีตกใจกับสิ่งที่เธอเห็น แต่หินมองพราวพิศด้วยสายตาที่ว่างเปล่า “อย่าทำแบบนั้นเลยค่ะ ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ” เสี