Semua Bab เมีย(คู่นอน)พาร์ทไทม์: Bab 171 - Bab 180

“ค่ะ จากการที่ได้พูดคุยกับคุณสุกฤษตาไปเมื่อวานนี้เธออยู่ในกลุ่มอาการของโรคPTSD เป็นความผิดปกติทางด้านจิตใจที่เกิดขึ้นกับผู้ที่ประสบเหตุการณ์อย่างรุนแรง” เสียงจิตแพทย์หญิงที่หินลงไปขอรับคำปรึกษาและได้เข้ามาดูอาการขิงตั้งแต่วันแรกออกความคิดเห็น“ครับคุณหมอ วันนี้พอแค่ได้ยินชื่อของคนที่ทำร้ายร่างกายเธอตัวเธอสั่นและมือเย็นไปหมด ดูลุกลี้ลุกลน” หินเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสงสาร“ค่ะ ในกรณีของคุณสุกฤษตาจากการซักประวัติเพิ่มเติมและได้คุยสอบถามเธอ คุณสุกฤษตาเคยช็อกไปครั้งหนึ่ง ตอนที่คุณพ่อและคุณแม่ของเธอประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตเหตุการณ์ครั้งนั้นเข้าไปอยู่ในจิตใต้สำนึกทำให้อาการครั้งนี้ของเธอแสดงออกมาค่อนข้างรุนแรงและชัดเจน ต้องเข้ารับการบำบัดทางจิตอย่างต่อเนื่องค่ะ แล้วเรื่องการสูญเสียลูกก็มีส่วนทำให้เธอรู้สึกแย่ลง รวมถึงการที่เธอถูกกระทำอย่างรุนแรงจากคนที่เธอรักและเคยให้ความไว้วางใจเป็นอย่างมากคืออย่าให้เธอเครียดเพราะความเครียดในผู้ป่วยลักษณะแบบนี้จะเกิดขึ้นง่ายมาก ๆ ทางญาติควรหลีกเลี่ยงการกระตุ้นหรือทำให้นึกถึงเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นจะทำให้ผู้ป่วยเกิด FLASHBACKS ขึ้นกับเธอมันจะท

“พี่หอมอย่างเดียวก็ได้” พูดจบรีบซุกหน้าลงบนซอกคอก่อนจะแกล้งจรดจมูกแรง ๆ ตรงไหปลาร้าเริ่มไล้ลิ้นร้อน ๆ มาตามร่องอก ขิงขนลุกเกรียวยกมือลูบใบหน้าของเขาแล้วยกขึ้น“หื้อ” เสียงเขาครางกระเส่าสบสายตามาให้ขิงหวานหยดแบบวิงวอน “อย่าทำน้ำลายหกใส่ขิงนะ” เธอว่าเขาแล้วหัวเราะกิริยาของหินออกมาเบา ๆ“ขำอะไร พี่หินซีเรียสนะครับ อยากทำอะไรที่รักจะแย่แล้วเนี่ย แบบนี้ต้องลงโทษ” ไม่พูดเปล่าใช้มือตรึงใบหน้าของขิงเอาไว้ฉกริมฝีปากที่ยิ้มยั่วเย้าเขาเบา ๆ แอบกัดริมฝีปาก เธอแกล้งเย้าตอบ ขิงอ้าปากรับจุมพิตเขาอย่างเอาใจ สองคนต่างแลกเปลี่ยนรับรสหวานของจูบของกันและกัน“ขิงหนาวแล้วค่ะ” เสียงเธอเอ่ยบอกเขาเมื่อเขาผละริมฝีปากออกมา“ครับผม ออมแรงไว้ก่อนอดเปรี้ยวไว้กินหวานออกไปอยู่บ้านพี่หิน ที่รักไม่รอดแน่ ๆ” เขายกตัวขึ้นแล้วหย่อนตัวลงจากเตียงอย่างเสียดาย ขิงพยายามลุกขึ้นนั่งเองหยิบเสื้อที่วางอยู่ใกล้ ๆ ขึ้นมาใส่ หยิบกางเกงผู้ป่วยขึ้นมาใส่ด้วยเพราะเธอไม่ชอบที่เป็นผ้าถุงเวลานอนดิ้นจะหลุดออกไปให้โป๊เสียง่าย ๆ“ไปอาบน้ำเถอะค่ะ ขิงจะดูละคร” เธอหยิบรีโมตขึ้นมาจากโต๊ะข้าง ๆ หัวเตียงแล้วกด ดูละครทีวีที่พระเอกคนโปรดกำลังออนแอร์

กริ๊ง กริ๊ง กริ๊งเสียงโทรศัพท์มือถือของแม่ดัง แม่ดันตัวเองออกแล้วควานหาโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าสะพาย“จ้ะพ่อ ว่ายังไง” เสียงแม่ตอบรับสายคุณพ่อที่โทรเข้า(“แม่ขึ้นมาข้างบนก่อน ดำเนินเรื่องจ่ายเงินอะไรให้ลูกก่อน แล้วก็ให้ฮัทรอข้างล่างนะ เสร็จแล้วค่อยให้ลูกมาเซ็นเอกสารขั้นตอนสุดท้ายที่เดียว”) เสียงพ่อบอกและยังแสดงความเป็นห่วงเป็นใยลูกชายอย่างเห็นได้ชัด“จ้ะ ๆ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ” เธอหันมาจับบีบมือลูกชายและเล่าเรื่องที่พ่อบอกมาคร่าว ๆ แล้วกำชับให้เขานั่งรออยู่ตรงนี้ห้ามไปไหน แล้วค่อยไปเซ็นตอนจบที่เดียว เธอพูดจบรีบอ้าวก้าวขึ้นตัวอาคารไปฮัทพิงหลังลงไปกับพนักม้าหินอ่อน ก่อนจะหลับตาลงอย่างอ่อนแรง ในใจพร่ำเอ่ยแต่ขอโทษขิงไม่หยุด‘ขิง ฮัทขอโทษนะ ฮัทขอโทษ ฮัทผิดไปแล้ว ฮัทมันโง่ ฮัทมันคนไม่ดี ฮัทขอโทษ’ เขาย้ำข้อความเหล่านี้ซ้ำ ๆ ในใจเหมือนว่าต้องการจะส่งกระแสจิตไปถึงคนที่เขาอยากให้รับรู้“พี่ฮัทคะ” เสียงพราวพิศทำลายความเงียบลง เขารีบยันตัวนั่งตรงแล้วลืมตาขึ้น“พราว” เขาเรียกเธอแต่ไม่มีเสียงลอดออกมา“ทำไมคะพี่ฮัท เกลียดพราวมากใช่ไหมคะ” เธอน้ำตานองหน้า เดินมาแล้วหยุดอยู่ตรงข้ามเขา สายตาจ้องมองมาเต็ม

“เด็ก มีเด็ก” ฮัทพิมพ์คำนี้อยู่ในใจ ลากเท้าเดินเข้าไปตรงเตียงที่พยาบาลชี้ให้เขาเดินเข้ามา“พราว” เขาเอ่ยเรียกชื่อเธอเบา ๆ และนั่งลงตรงเก้าอี้ที่วางอยู่ข้าง ๆ เตียง สภาพเธอที่มีผ้าพันแผลอยู่รอบหัวแล้วก็ยังมีบางส่วนที่บวมเป่งบนใบหน้าและร่างกายเธอค่อย ๆ ปรือตาขึ้นรู้และเห็นใบหน้าของฮัทราง ๆ เธอแค่ยิ้มให้นิด ๆ แล้วก็หลับตาลง“คงจะยังไม่ดีขึ้นหรอกค่ะ ยังไงคุณพอจะติดต่อทางญาติของผู้ป่วยได้ไหมคะ” เสียงพยาบาลคนเดิมเดินเข้าสอบถาม“คือตอนนี้จะให้จองห้องพิเศษหรือเอายังไงดีคะ แต่มีเอกสารสำคัญเธอมีบัตรประกันชีวิตมาด้วย” เธอพูดเชิงปรึกษาเพราะต้องย้ายเธอออกไปดูอาการที่ห้องพักฟื้น“ครับ เดี๋ยวผมเซ็นรับผิดชอบเอง ต้องทำยังไงบ้างครับ” เสียงเขาเอ่ยบอกก่อนจะ ลุกขึ้นเดินตามนางพยาบาลที่ผายมือให้เขาออกไปคุยกันด้านนอก และให้เขาคุยกับฝ่ายลูกค้าสัมพันธ์แล้วยังมีฝ่ายประกันชีวิตที่มีประจำในโรงพยาบาลด้วย พ่อแม่ของเขาเดินเข้ามาสมทบ“หนูพราวเป็นยังไงบ้างลูก” เสียงแม่เอ่ยถามสีหน้าดูเป็นห่วงและวิตกอยู่ไม่น้อย“คงต้องดูอาการครับแม่ แม่ครับผมจะอยู่ดูพราวและจัดการเรื่องห้องเรื่องประกันก่อน แม่กับพ่อจะกลับไปพักที่บ้านก่อน

“เอาให้เต็มที่เลยครับนายแม่” เสียงหินเอ่ยออกมาดัง ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปหานายแม่กระซิบกระซาบข้างหู ผู้เป็นนายแม่ยิ้มพราวก่อนจะเดินเข้าไปบนห้องนอนของหินที่จัดเตรียมไว้รับลูกสะใภ้พร้อมกับเขา“อยู่โรงพยาบาลเกือบครึ่งเดือน หนูว่าตัวหนูเหม็นไปหมดมีแต่กลิ่นยาแล้วค่ะ” เสียงขิงบอกต้องและป้าใหญ่ที่นั่งลงบนเก้าอี้ตัวถัดไปแล้วยกแขนตัวเองขึ้นไล่ดม“บ้านคุณหินเขากว้างขวางนะคะป้าใหญ่ ร่มรื่นด้วยอากาศก็ดีอย่างงี้เธอคงจะดีขึ้นเร็ววันเร็วคืน ไหนจะมีกำลังใจดี ๆ อีกล่ะ” พูดแล้วก็ยกตาขึ้นไปมองข้างบนเพราะเห็นหินเพิ่งเดินขึ้นไป“บ้า แกนิอะไรก็ไม่รู้” จึงทำท่ามองค้อนเพื่อน“เฮ้อ ป้าก็เบาใจ ยังกังวลอยู่เนี่ยว่าจะไม่ไปอยู่เชียงใหม่แล้ว” เธอพูดขึ้นพร้อมถอนหายใจออกมา“ทำไมคะ?” ขิงพูดเสียงดังก่อนจะเอ่ยคำต่อมา“ป้าขา ไม่ต้องเป็นห่วงขิงหรอกค่ะ พี่หินเขาก็ดีกับขิง แล้วไหนจะนายแม่อีก และที่นี่ก็มีต้องด้วย”“เห็นบ้านช่องห้องหับเขาก็สบายใจขึ้นมาเปลาะหนึ่ง แต่จะให้ดีต้องจดทะเบียนอะไรกันให้เรียบร้อยเสียก่อน ป้าถึงจะเบาใจ” ป้าพูดจ้องหน้าสบตากับเธอ ต้องขยับเข้ามาใกล้สอดหน้าเข้ามาแบบอยากรู้คำตอบของเพื่อนแล้วกล่าวสนับสนุน“ใช่ค