Semua Bab เมีย(คู่นอน)พาร์ทไทม์: Bab 181 - Bab 190

ขิงหัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนจะเดินเข้ามาจัดแจงให้เขานอนให้ดี ๆ แล้วดึงผ้าห่ม ขึ้นมาคลุมให้หิน หันไปหยิบรีโมตที่ผนังแล้วปรับอุณหภูมิให้ขึ้นสูงอีกนิดหน่อย เพราะรู้สึกเย็นเกินไปเดินไปปิดไฟก่อนจะนั่งลงสอดตัวเข้าไปนอนในผ้าห่มผืนเดียวกันกับเขา“แหม ไม่คิดว่าจะได้ผล” ขิงคิดในใจนึกถึงยาคลายเครียดที่หมอจัดไว้ให้เธอ หากนอนไม่หลับกินแค่ครึ่งเม็ดก็หลับสบาย แต่เมื่อกี้เธอทุบให้ละเอียดแล้วใส่ลงไปหนึ่งเม็ดในแก้วน้ำที่ให้พี่หินของเธอดื่มเธอยกหน้าขึ้นมองเขา แสงไฟที่ลอดส่องมาจากข้างนอกพอได้เห็นใบหน้าของเขาในบางมุม ขิงจรดริมฝีปากนุ่มลงบนแก้มสาก ๆ ของเขาที่ตอนนี้มีหนวดเคราเริ่มทิ่มแทงออกมาหญิงสาวนอนตะแคงหันหน้าเข้าหาก่ายกอดเขาซุกหน้าเข้าหาแผงอกกว้างที่อบอุ่น ที่ตอนนี้พลิกขยับตัวเข้าหาเธอเช่นกันแสงแดดยามเช้าแยงตาของคนทั้งคู่ที่นอนก่ายกอดกันอยู่บนเตียง ขิงตื่นลืมตาขึ้นและจ้องมองคนตรงหน้าที่ยังหลับตาลมหายใจยังสม่ำเสมอ“อาการหนักแฮะ” เธอพูดออกมาเบา ๆ ก่อนจะใช้มือลูบทำปูไต่ไปที่ปลายคางของพี่หิน ลากลงมาตามลำคอ หินครางฮือ ๆ แต่ตาก็ยังคงปิดอยู่ เขาคว้ามือนุ่มที่นอนแกล้งกำแน่นเข้าแนบอก“ขิง พี่หินขอนอนอีกนิดนะ” เ

“แม่” เธอร้องโฮเสียงดัง ผู้เป็นแม่น้ำตาไหลพรากไม่แพ้กัน เมื่อเธอเห็นสภาพของลูกสาวเพียงคนเดียว“เจ็บมากไหม ฮึ ทำไมไม่มีสติเลยลูก นึกถึงพ่อแม่สิ โธ่เอ๊ย... เวรกรรมจริง ๆ” เธอตัดพ้อก้มลงจูบลูกด้วยความรักผู้เป็นพ่อฝรั่งตัวโตจับบีบมือลูกสาวแน่นถึงเขาจะไม่ใช่พ่อแท้ ๆ แต่ก็รักเธอมากเลี้ยงมาตั้งแต่พราวพิศอายุได้สามขวบพาไปเลี้ยงดูที่นอร์เวย์ ก่อนเธอเองร้องขออยากจะกลับมาเรียนที่เมืองไทยตอนขึ้น ม. สี่ ห้ามยังไงก็ไม่ยอมฟัง พ่อกับแม่จึงมาซื้อคอนโดให้อยู่ที่กรุงเทพฯ และให้พายายมาอยู่ด้วยพอตอนหลังเธอทำงานเองยายก็ย้ายกลับไปอยู่อุดรแบบถาวร“ขอบใจนะที่ดูแลลูกสาวฉันตอนที่ฉันไม่อยู่ แต่ตอนนี้คงไม่จำเป็นแล้วล่ะ” เธอหันไปมองหน้าชายหนุ่มที่ตอนนี้ทำตัวไม่ถูกยืนอยู่ข้างหลังทำตัวเก้ ๆ กัง ๆ แล้วสักครู่เสียงญาติชายหญิงสี่ห้าคนที่กรูกันเข้าประตูมาส่งเสียงพูดกันเป็นภาษาอีสานดังลั่นห้อง ฮัท เห็นหญิงชราร้องไห้สะอึกสะอื้นก่อนจะเดินเข้าไปหาพราวพิศที่เตียง“อีหล้า หายไว ๆ เด้อ บ่ตายก็ดีแล้ว” ยกมือลูบไปตามลำตัวของพราวพิศแล้วเสียงญาติคนอื่น ๆ ก็ดังเซ็งแซ่ปลอบขวัญเธอกันยกใหญ่ฮัทได้แต่เดินเลี่ยงออกไปจากห้องผู้ป่วยอย่างช

“เห็นไหม พี่หินทำตามสัญญาที่รักทุกอย่างเลย ครบหกเดือนแล้ววันนี้เสร็จพี่หินแน่ จะเอาวันละสามเวลาเลย” พี่หินรีบอ้าว ๆ เดินเร็วพาร่างขิงตรงดิ่งไปกระท่อมแห่งรัก ในอดีตก็เคยพาเธอมาที่นี่ครั้งหนึ่ง“ดูทำหน้าเข้า หื่น ๆ” เธอว่าเขาใช้มือคล้องคอเขาไว้แน่นกลัวตก“ก็ไม่ได้เลยพี่จะลงแดงตายอยู่แล้ว” ยิ่งว่ายิ่งพูดยิ่งขยับขาเร็วขึ้น ขิงหัวเราะออกมายิ่งเห็นหินทำสีหน้าตลก ๆ“เย้ ถึงแล้ว” เขาร้องตะโกนออกมา พาร่างเธอก้าวขึ้นบันไดไม่กี่ขั้นสวนกับเด็กที่ยก กระเป๋ามาให้เดินออกมาจากห้องพอดี“ขอบใจนะ” เขาหันไปบอกเด็กก่อนจะวางร่างเธอลงบนเตียง“พี่ทำห้องน้ำใหม่แล้วนะ ใส่อ่างอาบน้ำด้วยไปดูสิ” เขาเดินไปปิดประตูลงกลอนและ หยิบรีโมตแอร์ขึ้นมาเปิดแอร์ให้เย็นขิงเดินนำหน้าเขาเข้าไปในห้องน้ำ เห็นในอ่างมีน้ำอยู่เต็มและมีกลีบดอกกุหลาบสีแดงลอยอยู่ด้วย“แต่นแต๊น” ทำเสียงล้อเลียนเสียงแตรแล้วทำมือโบกสะบัดไปมา“สั่งใครมาทำให้คะเนี่ย” ขิงยิ้มในการใส่ใจรายละเอียดเล็ก ๆ ของเขาและการเอาใจเธอที่ไม่เคยเปลี่ยน“ลูกสมุนพี่เยอะไป” หินรีบเดินเข้ามาหาขิงกอดกระชับเธอจากด้านหลัง“พี่หินรักขิงนะ” พูดชิดที่แก้มใช้จมูกคลอเคลียอยู่ตรงซอกคอห

“งั้นนอนดูอาการนะคะ พี่ปั๋งกับต้องอยู่ทานข้าวเป็นเพื่อนขิงหน่อยแล้วกันไม่เจอกันนานแล้วนะคะ” เสียงขิงคะยั้นคะยอ สองสามีภรรยาทั้งคู่พยักหน้าตอบรับทั้งสามยังคงนั่งคุยกันต่อในห้องรับแขก“แล้วตาหนูอยู่กับใครคะ” ขิงถามถึงลูกชายของต้องและพี่ปั๋งที่คลอดได้หกเดือน แล้วกำลังน่ารักน่าชัง“ยายมาช่วยเลี้ยงหายห่วงไป” พี่ปั๋งหมายถึงแม่ของต้อง“ขิง มะม่วงต้นหน้าบ้านออกลูกดกมากเลยนะ เห็นแล้วเปรี้ยวปากสอยมายำสักชามได้ไหม” ต้องชี้ออกไปทางนอกบ้านเอ่ยถึงต้นมะม่วงต้นใหญ่กำลังออกลูกเต็มต้น“ได้สิ เดี๋ยวสอยลงมาให้เยอะ ๆ ใส่ถุงเอาไปฝากแม่ของต้องเก็บไว้ดองเค็มดองหวานก็อร่อยมาก ๆ” ขิงบอก“ขิง พี่อยากกินมะม่วง” หินยกหัวขึ้นจากหมอนที่นอนหนุนอยู่ตอนนี้ก่อนค่อย ๆ ลุกนั่งทำท่าทางเปรี้ยวปากแบบอยากกินเอามาก ๆ“คะ?” จึงหันไปมองหน้าสามี“อยากกินมะม่วงกับน้ำพริกเกลือเคย” เขาทำน้ำลายสอนึกถึงกะปิที่คนใต้เรียกเคย“เอาจริง ๆ นะคะ” ขิงมองหน้าสามีแล้วหัวเราะ“พี่ปั๋งทำจิ้มเกลือเคยเป็นค่ะ ทำได้อร่อยมาก ๆ ด้วย” ต้องเชียร์อัปสามีเพราะนั่งก็เป็นหนุ่มเพชรบุรีนี่เอง“อ้าว ๆ เอาใจคนป่วยสักหน่อยให้คนไปสอยมะม่วงไป เดี๋ยวพี่ลงมือทำน้ำพร

“อะไรกันคะ” เธอถามบุรุษพยาบาล “เป็นลมหน้ามืดเลยต้องเข็นมาส่งครับ” เขาทำหน้ายิ้ม ๆ บอกขิง“ไม่เป็นอะไรมากหรอก พี่จะกลับบ้านหมอบอกว่าถ้าไม่ดีขึ้น ให้กลับมาเติมน้ำเกลือ พรุ่งนี้” หินบอกออกมาสีหน้าเรื่อย ๆ“เดี๋ยวเชิญญาติจ่ายเงินทางด้านนี้ครับ” บุรุษพยาบาลผายมือให้ขิงเดินตามไปที่เคาน์เตอร์ฝ่ายการเงินที่อยู่ใกล้ ๆ“มะม่วง คุณปั๋งไม่ได้กินของผมหมดนะครับ” เขายังมีแรงทวงของกินนึกเปรี้ยวปากมาอีกตงิด ๆ มองปั๋งด้วยตาขวาง“โธ่คุณหิน ผมกินไปคำเดียวคายออกแทบไม่ทันมะม่วงอะไรเปรี้ยวสาด” ปังลาก เสียงต้องตีแขนเขาดังเพี้ยะ“ก็มันจริงนี่น่า กินเข้าไปได้ยังไง” ทั้งยังทำสีหน้าท่าทางแบบเปรี้ยวสุด ๆ“กลับกันได้แล้วค่ะ เผื่อคนเปื่อยต้องการพักผ่อนค่ะ” ขิงหยอกเป็นสามีเน้นคำว่า เปื่อย... แทนคำว่าป่วย“ผมจะแพ้ท้องอีกนานไหมครับ” หินส่ายหน้าเบา ๆ ด้วยความอ่อนใจตอนนี้ยกมือปิดปากทำท่าจะอ้วกออกมาอีก“นอนที่นี่ไม่ดีกว่าเหรอคะ” ขิงบอกออกมาด้วยความเป็นห่วง“ไม่เอา จะกลับบ้านอยากนอนกอดเมีย นอนที่นี่ก็ไม่ได้นอนกอดขิงอะดิ” ยังไม่วายออดอ้อนเมีย“พี่หินเนี่ย อายเพื่อน ๆ มั่ง” ขิงออกอาการเขิน“ไม่เป็นไร พี่เริ่มจะชิน” ปั๋งแซว