All Chapters of เมีย(คู่นอน)พาร์ทไทม์: Chapter 21 - Chapter 29

“ใครจ๊ะ พี่เดียวรู้จักไหม” ชายหนุ่มถามขึ้นมาอย่างสนใจ เพราะได้ยินเธอเอ่ยชื่อของเขาด้วย“พี่เดียวจำจิลได้ไหมค่ะ เพื่อนสนิทของจิรา ที่พี่เดียวชมว่าน่ารัก”นิจิตนึกไปถึงใบหน้าของปองรัก ผิวขาว ๆ สวย ๆ สเปกเขาเลย“จำได้สิ มีเบอร์ไหม พี่ขอหน่อย”“อุ้ย... จะสานสัมพันธ์ต่อหรือค่ะ ไว้จิราถามจิลก่อนว่าให้เบอร์โทรกับพี่ได้ไหม”“หวงเพื่อนเหรอ”“เปล่าค่ะ แต่ต้องถามจิลก่อนพักนี้เธอเนื้อหอมนะคะ พี่เดียวรู้จักคุณฟาเบียนไหมคะ” เธอเอ่ยถึงคู่แข่งทางธุรกิจของนิจิต“รู้จักสิ ทั้งหล่อ และก็ทั้งเก่ง สาว ๆ เพียบ”“นั่นแหละค่ะ ตอนนี้จิลไปฝึกงานอยู่ที่นั่น เป็นเลขาด้วยนะคะ และข่าวล่ามาเร็ว ดูท่าทางคุณฟาเบียนจะชอบและจีบจิลอยู่ด้วย” เธอเล่าไปเพราะไม่ได้คิดอะไร แค่อยากเล่าให้เขาฟัง“งั้น... พี่ต้องรีบทำคะแนนสิ ก่อนที่ฟาเบียนจะคว้าตัวน้องจิลไป ขอเบอร์นะ นะ... น้องจิราคนสวย”“ไว้บอกจิลก่อนนะคะ ว่าแต่พี่เดียวเถอะไม่มีสาว ๆ หรือคะ พักนี้ข่าวเงียบจัง” เธอนึกไปถึงเรื่องราวในอดีตที่นิจิตก็ได้ชื่อว่าเป็นหนุ่มคาสโนว่าคนหนึ่ง“พี่คงแก่แล้ว ชักเบื่อ ๆ เอาจริง ๆ นะ อยากแต่งงานมีลูกแล้วนะตอนนี้ แต่ยังหาคุณแม่ของลูกไม่ได้" เขา

ฟาเบียนยังส่งเสียงครางระงมผสานกับเสียงร้องของปองรักที่ปิดอาการพอใจของตัวเองไม่มิด เธอร้องออกมาบอกเขาว่าเสียวสุด ๆ และร้องเรียกชื่อคุณฟาๆ ไม่ขาดปาก เขาโยกแบบนั้นอยู่นานจนเธอตัวเกร็งกระตุก ร่องรักร้อนแรงบีบแกนเนื้อจนเขาครางซี้ดซ้าดต่อเนื่อง เขาประคองเธอไปนั่งที่โซฟารับแขกที่อยู่ไม่ไกลในท่านั้น ก่อนจะนั่งลงตามติดด้วยร่างของปองรักที่ประสานเชื่อมแน่นเธอยกตัวกระแทกขึ้นลงทันทีที่ทุกอย่างเข้าที่ กระโปรงของเธอถูกรวบเอาไว้ที่เอว หญิงสาวบดเบียดกระชั้นตัวหนัก ๆ อย่างไม่เกรงกลัวมดลูกพัง โดยมีมือหนาใหญ่ของฟาเบียนช่วยบังคับด้วย ปองรักกรีดร้องขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะทิ้งตัวกดแช่ปล่อยตัวเองให้พิงไปบนตัวของเขา“อะไรกัน เสร็จไปสองครั้งแล้วหรือ หึ...” เขาถามเธอ ยกมือขึ้นลูบไล้ใบหน้าเธอ ปล่อยให้ปองรักหายใจรวยระรินอยู่บนร่างกายของเขา เธอยกมือขึ้นโอบลำคอ ก่อนจะหันหน้าไปจูบปากกับเขาแบบดูดดื่ม“มาต่อให้จบนะ จิลจ๋า” ฟาเบียนทำเสียงหวาน ยกตัวปองรักขึ้น ก่อนจะพาร่างเธอให้เอนนอนไปบนโซฟา ขาหนึ่งของปองรักถูกเขายึดเอาไว้ และยกขึ้นพาดบ่า ก่อนจะสอดแทรกแกนใหญ่ลงมาในช่องทางคับแคบ เขากดพรวดทีเดียวมิด เธอเผยออ้าปากร้องอู้ ก่

“จ๊ะเอ๋ คุยอะไรกันครับสองสาว” พี่เดียวยกมือขึ้นแตะหลังของน้องสาว แต่สายตาของเขาจ้องมองใบหน้าของปองรักหวานซึ้ง“น้องจิลยังสวยน่ามองเหมือนเดิมนะครับ จำพี่เดียวได้ไหม” เขาหยอดคำหวานทันที ก่อนจะนั่งลงใกล้ ๆ น้องสาว“สวัสดีค่ะ” ปองรักยกมือไหว้เขา ยิ้มกว้างด้วยไมตรีจิต“จำได้สิคะ”“เฮ้อ... โล่งอก นึกว่าจะทำเป็นไม่รู้จักกันเสียแล้ว” เขายิ้มให้อย่างโล่งอก“พี่เดียวแต่งชุดนักเรียนแบบนี้ก็ดูเด็กลงไปเยอะเลยนะคะ” สุจิราเอ่ยแซว ใช้นิ้วกรีดหยิบเสื้อนักเรียนที่เขาใส่ทำสีหน้าล้อเลียน“โธ่... อย่าแซวสิ พี่อายตัวเองจะแย่แล้ว ให้แต่งเป็นเด็กมอปลาย ทั้ง ๆ ที่ปีนี้พี่จะสามสิบแล้ว เขินมาก ๆ” เขาลากเสียงยาว ทั้งสองสาวหัวเราะในท่าทีของเขา“แต่จิลว่าก็กลมกลืนอยู่นะคะพี่เดียว ดูไม่แก่เลยค่ะ”“เอาจริง ๆ นะ ฮ่า ๆ ๆ...” เขาพูดขึ้นเอง แล้วก็หัวเราะขึ้นมาเอง“พี่ไม่มีคิวถ่ายแล้ว เดี๋ยวพี่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วเราออกไปหาอะไรกินกันนะ น้องจิลครับรอแป๊บนึงนะครับ วันนี้ต้องเป็นไกด์ให้พี่เดียวแล้วก็จิราแล้วแหละ”“ค่ะ ยินดีค่ะ” เธอยิ้มตอบรับ“พี่เดียวจะไปไหนหรือคะ” ทิพย์ดาราเอ่ยถามทันทีที่เจอเขาหน้าเต็นท์ เธอเดินออกมาจากเ

“เช็คบิลดีกว่าไหมคะ นั่งนานแล้วเกรงใจเขา” สุจิรารู้ว่าทุกคนควรแยกย้าย“จิลคืนนี้ไปนอนกับจิรานะ” เธอถามเพื่อนสาวขึ้นมาทันที แต่ปองรักทำอึกอัก ปรายตามองฟาเบียนกลัวใจเขานักว่าจะพูดอะไรออกมาทำให้เธอเสียหายอีก“เอ่อ...”“วันนี้มีงานเลี้ยงที่ออฟฟิศตอนเย็น ๆ คงไปไม่ได้ใช่ไหมจิล” เขาทำเสียงเข้ม แต่ก็ช้อนสายตาส่งยิ้มไปให้เธอ“ค่ะ”“ว้า...เสียดายจัง รู้งี้ไม่มาก็ดี” สุจิราบ่น“อ้าว... ไงพูดยังงี้ วันนี้พี่เดียวจะพาจิราเที่ยวเอง” นิจิตถอนหายใจ แต่ก็พูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้สดใส“ดาด้าขอตัวไปรอข้างนอกนะคะ ในนี้ร้อนแปลก ๆ อึดอัดหายใจไม่ออกเลย” เธอลุกขึ้นทันทีที่พูดจบ ไม่เอ่ยร่ำลาชายหนุ่มสักคำ“งั้นเราก็กลับกันเลยนะจิล” ฟาเบียนพูดจบ จับมือของเธอที่วางประสานกันไว้ตรงหน้าตัก และฉุดร่างของปองรักขึ้น เธอสะบัดมือเล็กน้อย แล้วรีบยกมือไหว้นิจิต“ขอบคุณนะคะพี่เดียวที่เลี้ยงข้าว”“ไม่เป็นไร ไว้เราค่อยนัดกันอีกก็ได้” นิจิตส่งสายตามองเธอแบบอาวรณ์ เขาเสียใจนะถ้าหากเธอจะตกไปเป็นของคนอื่น“ไปก่อนนะครับ” ฟาเบียนยกมือรับไหว้สุจิรา ก่อนจะจับมือของปองรักพาเดินลิ่วออกไปจากร้านอาหารเขาแทบจับเธอยัดเข้าไปในรถ