All Chapters of โปรดอยู่ให้ห่างจากมหาสมุทร: Chapter 21 - Chapter 30

[ คนเอาแต่ใจ ]----------------The Orchid ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ข้างกายต้องมีผู้หญิงคนนี้อยู่ด้วยถึงจะสบายใจ อาจเพราะเธอไม่หลงเหลือเยื่อใยให้กันแล้วก็เป็นได้ มหาสมุทรจึงรู้สึกว่าตัวเองนั้นพ่ายแพ้ให้คนอ่อนแอเช่นนี้มือข้างหนึ่งถือเอกสารที่ผู้ช่วยเอามาให้อ่านส่วนอีกข้างหนึ่งจูงมือเธอเดินไปด้วยกันบนชั้นผู้บริหาร ในวัยยี่สิบเอ็ดปีถือว่าประสบความสำเร็จแล้วในฐานะทายาทนักธุรกิจใหญ่ที่ได้โชว์ศักยภาพให้ผู้คนเห็น โรงแรมหรูติดอันดับท็อปห้าของประเทศมีชื่อของมหาสมุทรถือหุ้นสูงสุดถึงเจ็ดสิบเปอร์เซนต์ เริ่มต้นจากการกว้านซื้อจากรายเล็กแล้วไต่ขึ้นมาจนมีอำนาจตัดสินใจถึงอย่างนั้นก็ไม่เข้าบริหารเอง ทำธุรกิจแบบเก็บกินสบาย ๆ คือลงเงินและรอรับเงินปันผลคืน แต่พอเรียนจบก็ต้องเข้าไปบริหารงานที่ Class S อยู่ดี ไม่รู้บิดาจะจัดให้ลงตำแหน่งไหน"อ้อ! เดี๋ยวให้คนไปเอารถที่ xxx ทีนะ แล้วเอาไปไว้ที่ Company ...สิบเอากุญแจรถให้ผู้ช่วยหน่อย"สั่งผู้ช่วยเสร็จก็หันไปสั่งคนข้าง ๆ สิบดึงมือออกจากการกอบกุมเพื่อหยิบกุญแจรถให้ แน่นอนเขาคว้ามือเธอมาจับไว้ตามเดิมทันทีที่เสร็จธุระพาขึ้นไปส่งยังเพนท์เฮาส์ ที่นี่เขายังไม่เคย

[ รางวัลคนดี ]-----------------ฉันคิดว่าบางครั้งคนทำดีก็ต้องได้ดี...หลังจากส่งทั้งสามคนเสร็จก็ส่งข้อความไปบอกมหาสมุทรว่าจะไปรอที่ Company พร้อมซื้ออาหารการกินไปให้ด้วย ไม่รู้คุณชายเขาอยากกินไหมนะเลยแวะเอเทรียม(Atrium ศูนย์อาหารและลานกิจกรรมขนาดใหญ่) เป็นที่ที่มักใช้จัดอีเวนท์ต่าง ๆ ขณะเดียวกันศูนย์อาหารที่นี่ใหญ่โตมาก จะเรียกว่าเป็นศูนย์อาหารนานาชาติใจกลางเมืองก็ได้ ทำเลดีสุด ๆ ส่วนใครเป็นเจ้าของอันนี้ฉันไม่รู้ข้อมูล แต่ก็คงจะเป็นมหาเศรษฐีสักคน...พอได้เดินก็เพลินดีเหมือนกันแต่ก็นั่งพักเป็นระยะเช่นกัน หากเดินจนครบคงเย็นพอดีเลยเลือกซื้ออาหารที่คิดว่าเขาจะชอบหลายอย่างหน่อย"ขอโทษนะครับ"ขณะหาที่นั่งพักอีกรอบหลังจากหอบหิ้วข้าวของเต็มสองมือก็ได้มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมาสะกิดไหล่ฉันเลยต้องหันไปมองอย่างเลี่ยงไม่ได้"เรียนอยู่ที่ ABU หรือเปล่าครับ" เขาถามด้วยท่าทางเป็นมิตร ยืนยิ้มแลดูไม่มีพิษภัย ที่สำคัญหน้าตาดีจนอดมองนาน ๆ ไม่ได้"ใช่ค่ะ มีอะไรหรือเปล่า""พอดีผมทำมือถือหาย ขอยืมมือถือของคุณโทรหาหน่อยได้ไหมครับ""อ๋อ! ได้ค่ะ แป๊บนึงนะ"เอาของไปวางที่โต๊ะว่างแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมายื่นให้เ

[ ไม่ชอบมาพากล ]------------------"ได้ยินข่าวแล้วใช่ไหมที่มีคนหายไปอีกแล้ว"บทสนทนาของเรายังคงดำเนินต่อไปเพียงแค่เปลี่ยนหัวข้อเรื่อง"เป้าหมายคือเด็กทุนอย่างชัดเจนเลยนะครับ ผมล่ะสงสารจริง ๆ คนเดี๋ยวนี้มันเป็นอะไรกันไปหมด"ฉันพยักหน้าเห็นด้วย"สิบเองก็เป็นเด็กทุนเหมือนกัน""อ้าว! เหรอครับ แต่ผมเฉย ๆ นะ จะทุนไม่ทุนไม่ใช่ประเด็นเอามากลั่นแกล้งกันซะหน่อย"ยกนิ้วให้แดนนี่เลย ความคิดเขาดีมากทำไมมหาสมุทรถึงว่าเขาไม่ดีกัน ตัวร้ายอะไรยิ้มเก่งขนาดนี้"อยากให้มีคนคิดแบบแดนนี่เยอะ ๆ""แล้วสิบกลัวไหม""ทั้งกลัวทั้งเครียดเลยค่ะ ไม่รู้หวยจะมาออกที่ตัวเองวันไหน ตำรวจจับคนร้ายไม่ได้สักที"แล้วอยู่ ๆ บรรยากาศก็เงียบลง แดนนี่ตั้งใจขับรถ ฉันหันมองหน้าเขาอยากรู้เขาจะพูดอะไรต่อไหม จู่ ๆ บทสนทนาหยุดชะงักไปทั้งอย่างนี้ ตามอารมณ์ไม่ทันเหมือนกัน ฉันเลยเลือกหยิบมือถือมาพิมพ์มบอกมหาสมุทรว่าใกล้ถึงแล้วแดนนี่มีความแปลกจนเกิดความน่าสงสัยหลายจุด เนื่องจากไม่รู้จักเขาดีพอเลยไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วนิสัยเป็นเช่นไร บทจะเงียบก็เงียบยาวจนรถมาจอดหน้าโรงแรม บรรยากาศรอบตัวทำให้ฉันต้องรีบปลดเข็ดขัดนิรภัยออก"ขอบคุณที่มาส่งนะค

[ คนของใคร ]----------------------"หึๆ"มหาสมุทรคิดว่าความสัมพันธ์ของเขากับเธอแม่งโคตรจะบ้าบอเลย สามวันดีสี่วันไข้อะไรทำนองนั้น ทำทรงดีต่อกันแต่พอผิดใจเมื่อไหร่กลายเป็นสงครามขนาดย่อม ๆ โมโหโกรธาแทบจะฆ่าให้ตายไม่รู้ว่าผิดที่เขาหรือผิดที่เธอชอบขัดใจกันแน่"เฮ้ย ๆ มึงอินเลิฟเหรอวะสมุทร" เลโอจากโซฟาฝั่งตรงข้ามเอ่ยแซว สายตาคมกริบเห็นเพื่อนรักหลุดนิ้มออกมาพอดี แปลกใจสินาน ๆ ทีพี่แกจะมีอารมณ์ฟรุ้งฟริ้งแบบนี้พอทักไปเช่นนั้นจิณณ์กับรอนมีหรือจะพลาด ต่างก็ดูออกว่าในมือถือมีอะไร ช่วงนี้มีอยู่คนเดียวที่มหาสมุทรกำลังให้ความสนใจ"ป่านนี้ยังไม่นอนอีกเหรอวะ" รอนถามถึงหญิงสาว"น่าจะกำลังวาดการ์ตูนลงเว็บมั้งนะ" จิณณ์รู้ข้อมูลของเธอพอสมควร เพราะชอบไงจึงอยากรู้เรื่องเธอไปหมด เลยถูกสายตาไม่พอใจฟาดใส่เพราะดันทำตัวรู้ดี"มึงจะเอากับกูให้ได้ใช่ป้ะ" มหาสมุทรหวงของ"ฮ่า ๆ ๆ ทำไม สุดท้ายพอผู้หญิงคนนั้นกลับมามึงก็ทิ้งสิบอยู่ดี รู้ไว้เลยว่ากูรอเสียบอยู่ตลอดเวลา" "ไอ้เหี้ยนี่... มึงจะเอาให้ได้เลยใช่ไหม"

[ ปฏิบัติการตอบโต้ ]-------------------------10 : 45 น.โรงพยาบาลมหัทแพทย์ฉันเดินตามหลังคนตัวสูงไปตามทางกระทั่งมาหยุดอยู่หน้าห้องพักฟื้นซึ่งมีบอดี้การ์ดยืนเฝ้าอยู่สองคน แน่นอนว่าสิบไม่รู้อะไรเลยค่ะ มหาสมุทรให้ตามมาก็ตามมาพอเข้ามาในห้องพักฟื้นจึงเห็นว่ามีคนนอนอยู่ พันผ้าพันแผลตามแขนขาและศีรษะ ห้อยสายน้ำเกลือ มีเครื่องมือหลายอย่างคิดตามตัว สงสัยว่าเป็นใครกัน แน่นอนมหาสมุทรไม่รอให้สงสัยนาน นั่นน่ะพี่ชายของเขาเอง ประสบอุบัติเหตุรถพุ่งตกเขา ตอนได้ฟังก็ตกใจมาก โชคดีเหลือเกินที่พี่ชายเขารอดชีวิตมาได้ "แล้วเธอพาเรามาที่นี่ทำไม""วันนี้เราจะอยู่ที่นี่กัน""ห๋า?!! เรา?...งั้นเหรอ""ใช่ ผมกับเธอ""ละ แล้วสิบเกี่ยวอะไรด้วยอะ""เพราะผมสั่งไง เข้าใจยากจังนะแม่คนสมองน้อย"โอเค... ฉันควรเลิกถามเนาะ จะตกใจอะไรนักหนาสุดท้ายก็ตามเขาไปทุกที่อยู่ดีเวลาเขาเอ่ยปาก นี่แหละชีวิตที่เลือกอะไรไม่ได้ แม้กระทั่งเหตุผลก็ไม่จำเป็นต้องรู้ห้องพักฟื้นหรูหราราคาแพง กว้างขวางมีสิ่งอำนวยความสะด