جميع فصول : الفصل -الفصل 10

[ ทายาท Class S ]คนส่วนใหญ่เขาก็มีรถใช้กันทั้งนั้นตามประสาลูกหลานคนมีอันจะกิน ส่วนเด็กทุนอย่างฉันไม่มีอะไรเลย ชนชั้นกลางธรรมดา มีพ่อเป็นคุณครูสอนชั้นมัธยมปลายและมีแม่เป็นเจ้าของร้านเบเกอรี่เล็ก ๆ ในชุมชนจริง ๆ ที่บ้านมีรถแต่พวกพี่ชายเอาไปใช้กันหมด ไม่เหลือมาถึงน้องสักคัน ทุกวันเวลาไปไหนก็เดินเท้าบ้าง รถไฟฟ้าบ้าง แท็กซี่บ้าง หลัก ๆ รถเมล์ค่ะ เพราะลงหน้าชุมชนพอดิบพอดี"แง่ว! เหมียว~"หืม?ด้วยความที่เส้นทางไม่มีคนเดินผ่านไปมา เย็นย่ำท้องฟ้าสาดแสงสีแสด พระอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้า หากหูไม่ฝาดเหมือนได้ยินเสียงแมวร้องจากที่ไหนสักแห่งตรงกลางเป็นถนน สองข้างทางก็คือฟุตบาทเรียงรายด้วยต้นไม้ใหญ่เพื่อให้ร่มเงา ฉันพยายามกวาดตามองหา"เหมียว เหมียว"นั่น! ชัดเลย พอจะเดินผ่านก็ได้ยินเสียงร้องอีกแล้ว มองหาตามโคนต้นไม้ก็ไม่เจอ ตามพงหญ้าก็ไม่เห็น"ผีหลอกหรือเปล่าวะ ช่วงเวลาโพล้เพล้แบบนี้..." บรื๋อ! ขนลุก รีบเดินดีกว่า บัสหมดตอนหกโมงครึ่ง นี่ก็ใกล้ได้เวลาแล้วด้วย"เหมียว เหมียว ...เหมียว~""โอ๊ย อะไรเนี่ย! สรุปผีหรืออะไร"ตัดสินใจมองหาอีกรอบ ผีหรือเปล่าไม่รู้ รู้แค่มันกวนใจต้องหาให้เจอ ที่พื้นแถวพงหญ้าก็

[ ไม่เข้าใจว่าทำไม ]อยากให้ปิดเทอมเร็ว ๆ จังเลยจะได้นั่งวาดรูปได้เต็มเวลา หลังจากเก็บแมวได้ก็ผ่านมาหนึ่งสัปดาห์ ป้านาส่งรูปถ่ายมาให้ดู ตอนนี้เจ้าส้มคลอดเด็ก ๆ ออกมาอย่างปลอดภัยแล้วนะ แข็งแรงทั้งห้าตัวค่อยยังชั่วหน่อยและดูเหมือนว่ามาดีกำลังจะหมั้นกับผู้ชายคนนั้นล่ะ เห็นคุยกันถูกคอคิดว่าไปต่อกันได้ก็ดีใจด้วยกับเพื่อน อะไรจะดีไปกว่าการได้เจอคนที่เข้ากันได้อีกล่ะส่วนฉันโสดต่อไปยาว ๆ ไม่รีบมีแฟนพอเลิกเรียนปุ๊บก็มารับกลับปั๊บอิจฉาชะมัด ฉันเลยเดินเล่นหมายมั่นจะไปนั่งตากแอร์ที่ห้องสมุด ชัั้นล่างเป็นคาเฟ่สามารถสั่งของกินได้ ทำดีมากเลยนะคะ แล้วก็ใช้บริการฟรีทุกอย่างเลยด้วย เพียงแค่ใช้บัตรนักศึกษาติ๊ด ๆ ข้อดีของที่นี่มีเยอะแยะมากมาย ยกเว้นเรื่องแบ่งชนชั้นน่ะนะ การบริการทุกอย่างฟรีหมดเฉพาะนักศึกษาเท่านั้น ตลอดเส้นทางมีต้นไม้ใหญ่ให้ร่มเงาร่มรื่นเย็นสบาย แบบนี้เดินจนถึงห้องสมุดก็ไม่เหนื่อย สักห้าโมงเย็นค่อยกลับบ้าน ทำการบ้านให้เสร็จกลับไปจะได้นั่งวาดการ์ตูนยาว ๆมาถึงก็สั่งเครื่องดื่มเป็นช็อกโกแลตเย็น ส่วนขนมสามารถหยิบได้เองตามใจชอบจะกี่ชิ้นได้ เบเกอรี่อบหอมกรุ่น แน่นอนคนอย่างฉันก็ต้องหยิบทุกช

[ จะเอายังไง ]มหาสมุทรไม่ชอบคนโง่ ไม่ชอบคนทำตัวเชื่องช้า ไม่ชอบคนที่ต้องให้พูดอะไรซ้ำซาก ที่ว่ามาทั้งหมดฉันเป็นแบบนั้น อย่างน้อยก็ช่วงหนึ่งตอนที่คบกับเขา ฉันแค่ไม่เข้าใจกับท่าทีที่เริ่มเปลี่ยนไปเมื่อนานวันเข้า เหมือนคนหมดรักที่ไม่ว่าทำอะไรให้ก็ไม่ถูกใจ อย่างน้อยฉันเคยรักเขาต่างจากเขาที่ไม่เคยรักใครครั้งหนึ่งเคยถูกทิ้งไว้ในงานปาร์ตี้ที่มีแต่พวกลูกคนรวย จู่ ๆ ก็ลุกออกไปจากตรงนั้นโดยไม่พูดอะไร ไม่มีทีท่าหงุดหงิดหรือไม่พอใจมาก่อนด้วย วันนั้นเป็นวันที่เราดีต่อกันตลอดทั้งวันแท้ ๆ ฉันไม่เคยเข้าใจความคิดและอารมณ์แปรปรวนของเขาเลย การออกไปของมหาสมุทรเป็นเหมือนคำอนุญาต พวกนั้นพยายามลวนลามและคิดจะทำมากกว่านี้ด้วยซ้ำ โชคดีที่เพื่อนเขาเข้ามาพาตัวฉันออกไปทัน เอ่อ ชื่ออะไรนะ... อ๋อ คนนั้นชื่อ จิณณ์ จิณณ์พาไปส่งบ้านพร้อมเอ่ยขอโทษแทนมหาสมุทร ฉันสงสัยเหลือเกินอะไรหล่อหลอมให้มหาสมุทรเป็นคนแบบนี้ ร้ายกาจกับคนทั้งโลกเว้นก็แต่รักเก่าที่ยังคงเป็นรักใหม่และรอคอยการกลับมาอยู่เสมอฉันรู้เรื่องนี้ตอนที่ทำกรอบรูปอันสำคัญของเขาตกแตก หลังรูปถ่ายครอบครัวมีรูปของแฟนเก่าซ้อนอยู่อีกใบ กรอบรูปที่พังก็เป็นกรอบรูปที่

[ ทำใจให้สบาย ]------------------เพราะของฟรีทำให้ฉันตัดสินใจมาที่ห้องสมุด ขณะยืนเลือกขนมใส่ถาดรู้ตัวแล้วล่ะว่าพวกแก๊งเชียร์หลีดเดอร์เอาอีกแล้ว จ้องหาเหยื่อเพื่อกลั่นแกล้ง คราวที่แล้วรอดมาได้ คราวนี้ฉันก็ต้องรอดไปให้ได้เหมือนกัน รีบหยิบขนมใส่ถาดเท่าที่ต้องการแล้วเอาไปใส่ถุงดี"คนจนอะเนาะ คงไม่เคยกินอะไรแบบนี้"เรื่องเรียนฉันไม่รู้ว่าพวกนี้ตั้งใจแค่ไหน แต่เรื่องแกล้งคนอื่นจัดเต็มเหมือนอาจารย์จะให้เกรดเอ รู้รายชื่อเด็กทุน จำได้แม้กระทั่งใบหน้าของทุกคน เหมือนเป็นการล่าแต้มเช็คลิสต์ จัดการคนนี้แล้วติ๊กถูก คนนี้ยังต้องโดนหน่อย อะไรแบบนั้นหัวหน้าแก๊งชื่อเฟรย่าแต่หน้าจีนจ๋า แสดงออกถึงความเหนือกว่า กดสายตามองเหยียดหยาม ชาวแก๊งพากันหัวเราะชอบใจ ส่วนรอบข้างต่างก็พากันจับจ้องราวกับเป็นเรื่องปกติอย่างที่ฉันเคยบอกไงว่าถ้าอยู่ในคณะโคตรจะสบายใจ พอก้าวขาออกมาเมื่อไหร่ให้ระแวดระวังภัยไว้ตลอดเวลา"หยิบซะเยอะเลย จะเอากลับไปแบ่งที่บ้านด้วยเหรอจ๊ะ" คนนี้เป็นลูกครึ่งอเมริกาชื่อเมแกน สีผิวเข้มได้พ่อแต่ก็สวยไปอีกแบบ"คราวก่อนรอดตัวไป แต่คราวนี้ไม่รอดแน่พวกปรสิตชั้นต่ำ" ส่วนคนนี้ชื่อผ้าป่าน เท่าที่รู้มาเป็

[ หนังสือเล่มเก่าเอามาอ่านใหม่ ]---------------------------"ไอ้น้องสิบวันเกิดปีนี้อยากได้อะไร" เช้านี้ที่บ้านพ่อเดินเข้ามาในครัวหลังจากรดน้ำต้นไม้แสนรักเสร็จ ฉันถูกแม่ปลุกให้ตื่นมากินข้าวเช้า วันนี้วันเสาร์ตั้งใจจะนอนตื่นสายสักหน่อยเพราะเมื่อคืนนั่งวาดการ์ตูนจนถึงตีสามเดินเข้ามานั่งข้างกันพลางถามถึงสิ่งที่อยากได้ในวันเกิดที่จะถึงนี้ กระซิบนะวันศุกร์หน้าค่ะ ปกติก็มีเค้ก กินปิ้งย่างภายในครอบครัว ได้ของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่เคยร้องขอจะเอาอันนั้นอันนี้สักที ให้อะไรก็เอาหมดแต่ปีนี้มีสิ่งที่อยากได้อยู่..."อยากได้ Wacom ใหม่ ซื้อให้หน่อยได้ไหมคะ""มันคืออะไรล่ะนั่น" พ่อทำหน้าสงสัย จริง ๆ ท่านเคยเห็น เป็นคนพาฉันไปซื้อด้วยซ้ำ มันเป็นเครื่องมือวาดภาพแท็บเล็ตดิจิทัลและปากกาดิจิทัลที่ไม่ต้องใช้แบตเตอรี่ โดยเชื่อมกับจอคอมพิวเตอร์อีกที ซึ่งสะดวกมากในการเก็บรายละเอียดต่าง ๆ"ก็ไอ้ที่น้องมันใช้วาดรูปนั่นไงพ่อ" เป็นแม่ที่เอ่ยบอกแทนพร้อมยกถ้วยเกี๊ยวน้ำมาเสิร์ฟเราสองพ่อลูก"อ๋อ ของเดิมมันพังแล้วหรือไง""ก็ยังใช้งานได้ค่ะ แต่รุ่นใหม่มันดีกว่่าไง ไม่ได้ก็ไม่เป็นไรหรอก ไว้น้องซื้อเองก็ได้"ตอนนี้ก็เก็บ