Semua Bab สามีข้าหาใช่ตัวร้ายอีกต่อไป: Bab 31 - Bab 40

การสำรวจเส้นทางเรือเป็นไปได้ด้วยดี คาดว่าคงให้บรรดาพ่อค้าชาวบ้านทั้งหลายเปิดทำการค้าทางน้ำในเร็ววันนี้ องค์ชายใหญ่และองค์ชายรองล้วนมีความสามารถทั้งคู่ สามารถจัดการทุกอย่างได้เป็นอย่างดี อีกทั้งยังช่วยกันวาดแบบเส้นทางน้ำ และคิดแบบแผนออกมาได้เป็นอย่างดี ฮ่องเต้ฟ่านหมิงจิ้นปลื้มใจเป็นอย่างมากถึงกับเอ่ยชมบุตรชายทั้งสองหลายประโยค โดยเฉพาะฟ่านเฉินที่ได้รับคำชมมากหน่อย"เฉินเอ๋อร์ ได้ยินว่าเจ้าเป็นคนวางแผนงานทั้งหมด ทำได้ดีมาก นับว่ายอดเยี่ยมจริง ๆ”ฟ่านเฉินเพียงยิ้มออกมาเล็กน้อย ส่วนฟ่านหลิ่นเองก็ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดเพียงยิ้มรับเช่นเดียวกัน"เสด็จพ่อชมเกินไปแล้ว เรื่องนี้พี่ใหญ่ก็มีส่วนช่วยเหลือไม่น้อย ไม่ใช่ลูกคนเดียวที่มีความดีความชอบ"ฮ่องเต้ฟ่านหมิงจิ้นมีรอยยิ้มเต็มใบหน้า ดูแล้วฟ่านเฉินเติบโตขึ้นมากจริง ๆ ไม่ได้เอาความดีความชอบคนเดียว ซ้ำยังช่างเจรจา เขานับว่าโชคดีที่บุตรชายทั้งสองรู้ความฟ่านหลิ่นเองก็หันไปมองฟ่านเฉินแวบหนึ่ง ระยะนี้นอกจากน้องรองจะไม่ก่อปัญหาให้เขาแล้ว ยังช่วยสนับสนุนเขาอีกด้วยแม้ในใจจะสงสัยแต่เขาก็รู้สึกดีใจไม่น้อยเมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อย ฮ่องเต้ฟ่านหมิงจิ้นก็เรียกบุ

สามวันต่อมามีสาวใช้จากเรือนใหญ่มาแจ้งว่า เย่ฮูหยินต้องการพบอนุซ่งและเย่หลี ก่อนหน้านี้เย่หลียังไม่ได้ไปเก็บของที่เรือนใหญ่ เพราะอนุซ่งเกิดล้มป่วยลงนางต้องคอยดูแล ทำได้เพียงให้เถาเป่าไปเก็บของให้นาง แต่เถาเป่าหน้าม่อยเดินกลับมาบอกนางว่าเย่ฮูหยินไม่ให้นางเก็บของมาที่เรือนเล็ก อีกทั้งยังต่อว่าเถาเป่าอีกหลายประโยค เย่หลีถอนหายใจออกมาเล็กน้อย เป็นไปได้หรือไม่ ที่เย่ฮูหยินจะไม่อยากพบเจอนางแล้วและไม่ต้องการให้นางเอาของติดตัวออกมาเมื่อคิดได้แล้วเย่หลีก็ยิ้มขื่น นางไม่ได้โกรธเย่ฮูหยิน คนเราสามารถเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา เรื่องนี้นางย่อมเข้าใจดี อนุซ่งเมื่อได้ยินก็เพียงพยักหน้ารับ นางพาเย่หลีไปที่เรือนใหญ่ เมื่อมาถึงก็พบกับเย่ฮูหยินที่นั่งรออยู่ ข้างกายนางคือเย่หลิงที่นั่งอยู่ด้วยกัน เย่ฮูหยินมองเย่หลีครู่หนึ่งและมิได้เอ่ยสิ่งใด เป็นอนุซ่งที่คุกเข่าและคลานเข้าไปเบื้องหน้าของเย่ฮูหยิน ก่อนจะขอร้อง"ฮูหยินใหญ่ เย่หลีไม่รู้เรื่องชั่วร้ายที่ข้าทำเลยแม้แต่น้อย ท่านได้โปรดเมตตานางด้วย โปรดเมตตาบุตรของข้าด้วยนะเจ้าคะ! ฮือ จะไล่ข้าไปตายก็ได้ แต่ได้โปรดเถิด เย่ฮูหยินข้าขอร้องท่านอย่าทำร้ายนางเลยนะเจ้าคะ

เพราะมัวแต่ถกเถียงกับเขาจนลืมตัว เมื่อเย่หลีได้สติคืนมาก็นึกขึ้นได้ว่า นางยังไม่ได้คืนกำไลวงนั้นที่เป็นอาวุธลับให้กับเขาเลย คนก็จากไปเสียแล้ว เย่หลีไม่อยากเก็บของของคนผู้นี้เอาไว้ รอไว้พบกันครั้งหน้า นางจะต้องรีบคืนให้เขาทันทีด้านฟ่านเฉินเมื่อกลับมาที่จวนของตนแล้วเขามองถุงหอมนั้นแวบหนึ่งก่อนจะยิ้มออกมา ชายหนุ่มห้อยมันเอาไว้ที่เอวของตนเอง แล้วส่งเสียงเรียกหลัวอี้ทันที ทันใดนั้นหลัวอี้รีบเร่งเข้ามาคุกเข่าลง ฟ่านเฉินมีสีหน้าเคร่งขรึมพลางเอ่ยถาม“ฟ่านหรงเดินทางมาถึงไหนแล้ว”“ทูลองค์ชายรอง ยามนี้ใกล้ถึงเมืองหลวงแล้วพ่ะย่ะค่ะ ได้ยินว่าเขาจะพักที่จุดพักม้าคืนพรุ่งนี้”"ใกล้ได้เวลาลงมือแล้ว คืนพรุ่งนี้ออกเดินทาง คาดว่าฟ่านหรงคงเร่งเดินทางกลับมาโดยไม่หยุดพัก เพราะต้องรีบพาหมอเทวดามารักษาคน""พ่ะย่ะค่ะองค์ชาย"เช้าวันต่อมาทุกอย่างยังเป็นปกติฟ่านเฉินไปเข้าร่วมประชุมยามเช้าและแวะไปเยี่ยมเยือนฟ่านจิ้งและสวีกุ้ยเฟยเช่นทุกครั้ง ระยะหลังมานี้สวีกุ้ยเฟยคล้ายสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว นางบอกว่ามักฝันร้ายบ่อย ๆ แต่เมื่อเขาถามว่าเสด็จแม่ทรงฝันเห็นสิ่งใด นางกลับไม่ปริปากพูด และยังทำท่าทางเหมือนไม่อยากเอ่ยอ

ยามนี้ฟ่านหลิ่นและเย่จิ้นอันกำลังนั่งดื่มชาอยู่ที่โรงน้ำชาแห่งหนึ่ง คนทั้งสองนัดกันออกมาพูดคุยที่นี่ ด้านเย่จิ้นอันเมื่อได้ยินเรื่องที่ฟ่านหลิ่นเล่าให้ฟัง เขาก็ขมวดคิ้วทันที"ท่านก็เชื่อที่เขาเล่าเช่นนั้นหรือ"ฟ่านหลิ่นยกถ้วยชาขึ้นดื่มแล้ววางลง"แรกเริ่มก็ไม่เชื่อ แต่เมื่อมาคิดดูแล้ว ทั้งเรื่องที่ฟ่านจิ้งลอบสังหารข้า เรื่องที่หยางกุ้ยเฟยตายอย่างคลุมเครือ และเรื่องที่เสด็จอาแกล้งพิการมานานหลายปี ทำให้ข้าเชื่อ อย่างไรย่อมต้องช่วยน้องรองสืบหาความจริง อย่าปล่อยให้คนชั่วลอยนวล"เขาตอบอย่างจริงจัง ก่อนหน้านี้ยังระแวงว่าเสด็จแม่จะมีส่วนเกี่ยวข้องในการตายของหยางกุ้ยเฟย แต่เมื่อน้องรองยืนยันว่าคนที่ลงมือคือสวีกุ้ยเฟยเขาก็วางใจลงได้ และคิดจะช่วยน้องรองสิืบหาความจริงอย่างเต็มที่เย่จิ้นอันถอนหายใจออกมายาว ๆ"หากว่าเขาหักหลังท่านเล่า""ข้าเชื่อว่าน้องรองไม่มีทางทำเช่นนั้น เย่จิ้นอัน เจ้าช่วยข้าได้หรือไม่ สืบหาความจริงเรื่องเสด็จอาและสวีกุ้ยเฟย รวมไปถึงการตายของหยางกุ้ยเฟย อย่างไรเราย่อมไม่อาจให้คนชั่วลงมือทำเลวได้อีกต่อไป"เย่จิ้นอันยกถ้วยชาขึ้นดื่ม แต่ไหนแต่ไรเขาก็รักสหายผู้นี้มาก หากเขาไม่รับคำ

เย่หลีไม่อยากจะยืนอยู่ตรงนี้นาน ๆ นางจึงบอกให้เย่หลิงรีบเลือกโคมอันใหม่เสียจะได้รีบกลับกันเสียที เพราะไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกับไป๋ซู่ฮวาผู้นี้มากเท่าใดนักในขณะที่เย่หลีกำลังจะเดินจากไป ก็มีเสียงแตกตื่นโวยวายของผู้คนดังขึ้น เมื่อนางหันไปมองก็เห็นชายผู้หนึ่งเหมือนจะเป็นพวกอันธพาลรีดไถที่ชอบทำร้ายคนวิ่งผ่านมา ในมือเขาถือมีดเอาไว้คล้ายกับว่ากำลังวิ่งหนีทหารของทางการมาทางนี้ เย่หลีรีบดึงเย่หลิงให้หลบเพราะเกรงว่าจะเกิดอันตรายกับน้องสาว แต่เหมือนกับมีมือของใครบางคนที่ยื่นมาผลักนางจากทางด้านหลังให้พุ่งออกไปด้านหน้า เย่หลีทรงตัวไม่อยู่ จึงพุ่งเข้าไปหาอันธพาลผู้นั้นทันที ส่วนเย่หลิงก็ล้มลงศีรษะไปกระแทกกับขอบโต๊ะจนเลือดไหล"อย่าขยับไม่อย่างนั้นข้าจะปาดคอเจ้า!"เย่หลีหน้าซีดเผือด ยามนี้นางถูกอันธพาลนั่นจับตัวเอาไว้เรียบร้อยแล้ว อีกทั้งมันยังเอามีดมาจ่อที่คอนางอีกด้วย เย่หลีมองไปที่ไป๋ซู่ฮวา เหมือนว่าสตรีนางนั้นจะมีท่าทีตกใจเป็นอย่างมาก เย่หลีถึงกับแค่นเสียงเย็นในลำคอก่อนหน้านี้ข้างหลังนางไม่มีใครยืนอยู่นอกจากไป๋ซู่ฮวา คนที่ผลักนางย่อมไม่มีทางเป็นคนอื่นรีบร้อนลงมือจริง ๆ!ยามนี้เหล่าชาวบ้านต่างมุง