All Chapters of สามีข้าหาใช่ตัวร้ายอีกต่อไป: Chapter 11 - Chapter 20

"คุณหนูใหญ่เจ้าคะ คุณหนูใหญ่"เสียงเรียกของเถาเป่าทำให้เย่หลีสะดุ้งตื่นขึ้นมา หญิงสาวค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาช้า ๆ ก่อนจะพบว่ายามนี้ตนเองกำลังนั่งอยู่ที่ศาลาริมสระบัว เบื้องหน้ามีถ้วยน้ำชาที่ยังคงร้อนกรุ่นส่งกลิ่นหอม เย่หลีย่นหัวคิ้ว ก่อนจะหันขวับไปมอง และพบกับเถาเป่าที่กำลังยืนก้มหน้าก้มตาอยู่ไม่ไกลนักเย่หลีพลันตื่นตระหนก นางจำได้ว่าก่อนหน้านี้นางสิ้นใจตายอยู่ในคุกหลวงใต้ดิน และเถาเป่าก็ถูกไป๋ซู่ฮวาโบยจนตายเพราะปกป้องนางไปแล้วไม่ใช่หรือ นี่มันเรื่องใดกัน!นางลุกพรวดยืนขึ้น ก่อนจะหันมองไปโดยรอบ ที่นี่คือจวนตระกูลเย่จริง ๆ แต่ทว่าเหตุใดยังคงเงียบสงบร่มรื่นเช่นนี้เล่า! ฉับพลันภาพต่าง ๆ ก็ถาโถมเข้ามาในหัวของเย่หลีภาพแล้วภาพเล่า มีทั้งภาพวันที่นางตบตีบ่าวไพร่เพราะเรื่องชาดทาปาก ภาพที่นางเหยียบดอกมู่ตานที่เย่หลิงมอบให้ ภาพที่นางไปร่วมงานเลี้ยงที่จวนคังอ๋อง ภาพที่นางตบตีเย่หลิง ภาพที่นางพบกับฟ่านเฉิน ภาพที่นางได้เสียและแต่งงานกับเขา จนกระทั่งภาพวันที่นางถูกเขาสังหารจนตายก็ปรากฏขึ้นราวกับภาพฝัน!เย่หลีพลันใจเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง นี่มันคือความฝันหรือความจริงกันแน่นางเดินไปโดยรอบ มองทุกสรรพสิ่งรอ

เมื่อกลับมาที่เรือนแล้ว เย่หลีก็ทิ้งกายลงนอนบนเตียง นับตั้งแต่แต่งกับฟ่านเฉินนางก็ไม่เคยได้กลับมานอนที่นอนอันแสนจะคุ้นเคยของนางมาร่วมสองปีเห็นจะได้ เมื่อได้กลับมาอีกครั้ง มันเป็นความรู้สึกที่ทั้งอบอุ่นและสบายใจในเวลาเดียวกัน คาดว่าอีกไม่นานท่านพ่อและพี่ชายใหญ่ก็คงจะเดินทางกลับมาถึงเมืองหลวงแล้วเย่หลีถอนหายใจออกมาเล็กน้อย นางรู้สึกเบื่อมากจริง ๆ ในช่วงวัยอายุสิบหกปีนี้ของนางยังไม่มีสิ่งใดให้ทำมากนัก นางจำได้ว่ายามนี้ฟ่านหลิ่นก็ยังคงเป็นเพียงองค์ชายใหญ่ผู้หนึ่งยังไม่ได้รับแต่งตั้งให้เป็นคังอ๋อง บ้านเมืองก็ยังคงเงียบสงบดี นางไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอย่างไรดี ไม่รู้ว่าควรจะหาทางแก้ไขตรงจุดไหนก่อน และไม่อาจรู้ได้เลยว่าต้นตอของโศกนาฏกรรมในชาติก่อนมันเริ่มต้นขึ้นตั้งแต่ยามใดนางจำได้ว่าหลังจากที่ท่านพ่อและพี่ใหญ่กลับมา นางจะได้เข้าวังหลวงไปร่วมงานเลี้ยงฉลองการกลับมาพร้อมชัยชนะของท่านพ่อกับพี่ชายและได้พบกับฟ่านเฉินรวมไปถึงองค์ชายคนอื่น ๆเย่หลีคิดจนปวดหัวก็ยังคิดไม่ออกว่าจะหาทางบอกเล่าเรื่องที่นางเคยพบเจอมาให้ท่านพ่อฟังอย่างไรดี หญิงสาวลืมตามองเพดานห้องนอน ก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้

สายลมปลายฤดูใบไม้ผลิยังคงหนาวเย็นอยู่มันพัดเขามากระทบกับใบหน้าของฟ่านหลิ่นจนหนาวเหน็บ แต่ทว่าเขากลับไม่ใส่ใจแม้แต่น้อยเสียงกลองที่ดังขึ้นปลุกให้เขาสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก ชายหนุ่มรับรู้ได้ในทันทีว่าในวังหลวงเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นเสียแล้ว เขาจึงรีบสวมเสื้อคลุมและมุ่งหน้ามาที่วังหลวงในทันที ก่อนจะทราบข่าวว่าฟ่านเฉินตายแล้ว!เดิมทีแคว้นซ่งมีองค์ชายสามองค์ เขาคือองค์ชายใหญ่ที่เกิดจากฮองเฮา ส่วนฟ่านเฉินองค์ชายรองและฟ่านจิ้งองค์ชายสามเกิดจากสวีกุ้ยเฟย แม้จะเป็นพี่น้องต่างมารดาแต่เขากลับเอ็นดูน้องชายทั้งสองคนเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะฟ่านเฉินที่คลุกคลีกับเขามาตั้งแต่วัยเยาว์ก่อนหน้านี้เขาพาท่านหมอเทวดามารักษาฟ่านเฉินแล้วไม่ใช่หรือ เหตุใดจึงยื้อชีวิตน้องชายเอาไว้ไม่ได้เล่า!ยามนี้ที่ตำหนักของสวีกุ้ยเฟยต่างมีเสียงร่ำไห้ดังไปทั่วทั้งตำหนัก องค์ชายสามฟ่านจิ้งประคองมารดาเอาไว้พร้อมกับเอ่ยปลอบโยน ในขณะที่ฮ่องเต้ฟ่านหมิงจิ้นนั้นก็เสียใจอย่างที่สุด ในบรรดาบุตรชายทั้งหมด ฟ่านเฉินคือบุตรชายที่เขารักมากที่สุด เพราะเกิดจากครรภ์ของสตรีที่เป็นรักแรกของเขา ผู้คนภายนอกต่างบอกว่าเขาโปรดปรานฟ่านหลิ่นที่สุดแต่ภายใน

ยามนี้ฟ่านเฉินกำลังนอนขดตัวอยู่บนพื้น เขาปวดร้าวระบมไปทั่วทั้งตัว ภาพต่าง ๆ ในอดีตประเดประดังเข้ามาไม่หยุดหย่อน ดวงตาของชายหนุ่มแดงก่ำ ความรู้สึกในใจยามนี้มันมีทั้งความเคียดแค้นชิงชังและโศกเศร้าในคราวเดียวกันความเจ็บปวดจากการถูกหักหลัง ความ ผิดหวังจากการถูกหลอกใช้และสูญเสียสิ่งที่รักมันช่างทุกข์ทรมานเหลือคณานับเวลานี้เขาคงตายไปแล้ว และอยู่ในปรโลกสินะ สวรรค์กำลังลงโทษให้เข้าต้องอยู่อย่างเดียวดายไร้คนอยู่ข้างเคียง ช่างเป็นบทลงโทษที่สาสมแล้ว เขารักอำนาจมาก เห็นแก่อำนาจมากกว่าความเป็นคน สวรรค์จึงกักขังเขาเอาไว้ในวังหลวงแห่งนี้ไม่ให้ไปผุดไปเกิดได้อีก!ฟ่านเฉินหัวเราะทั้งน้ำตาเหมือนคนบ้า เขานอนกลิ้งไปมาบนพื้นด้วยความเจ็บปวดทรมาน ในขณะที่สติเลือนราง เขากลับได้ยินเสียงของใครบางคนเอ่ยเรียกชื่อตน"ฟ่านเฉิน น้องรอง!"ฟ่านเฉินชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะยิ้มอย่างขมขื่นพี่ใหญ่ พี่ใหญ่หรือ!ก่อนหน้านี้หลังจากไปส่งมารดาของตนที่ตำหนักแล้ว ฟ่านหลิ่นก็ยังคงไม่ปักใจเชื่อว่าฟ่านเฉินจะตายจริง ๆ เขาคิดว่าท่านหมอเทวดาอาจจะวินิจฉัยผิดพลาด แม้หลายปีมานี้น้องรองจะห่างเหินหมางเมินกับเขาไปบ้าง แต่เขาก็ไม่ถือสา ชายหน

สามวันต่อมาวังหลวงจัดงานเลี้ยงเฉลิมฉลองชัยขนะของแคว้น งานเลี้ยงครั้งนี้มีขุนนางเหล่าชนชั้นสูงเข้าร่วมงานมากมาย และยังมีบรรดาฮูหยินรวมถึงคุณหนูที่เป็นบุตรสาวของภรรยาเอกเข้ามาร่วมงานด้วยเย่หลิงช่วยเย่หลีเลือกเครื่องประดับว่าชิ้นไหนเหมาะกับพี่สาว ก่อนจะเดินออกมาส่งเย่หลีที่หน้าประตูจวน งานนี้นางไม่อาจไปร่วมได้เพราะตนเป็นเพียงบุตรอนุ เย่หลีเองมองเย่หลิงครู่หนึ่ง นางรู้สึกผิดในใจไม่น้อย ยามนี้ทุกอย่างยังไม่ปลอดภัย นางยังไม่อาจคืนตำแหน่งบุตรสาวภรรยาเอกให้น้องสาวได้ เพราะหากว่านางกลายเป็นบุตรอนุ ทุกอย่างที่นางวางแผนจะปกป้องอาจจะทำไม่ได้เลยไม่นานรถม้าก็เคลื่อนมาถึงวังหลวง เย่หลีเดินเข้าพร้อมกับเย่ฮูหยิน ก่อนหน้านี้ท่านพ่อและพี่ชายได้แยกไปอีกทางด้านหนึ่งแล้วเมื่อได้เดินเข้ามาในวังหลวงแห่งนี้อีกครั้ง เย่หลีก็รู้สึกหนาวสะท้านไปทั้งสรรพางค์กาย นางมองไปยังทิศทางทอดยาวไปสู่คุกหลวงแล้วก็ใจเต้นรัวแรงขึ้นมาชาติก่อนนางตายที่นี่!หญิงสาวพยายามระงับสติอารมณ์ ประคับประคองไม่ให้คิดเหลวไหล นางจะหวาดกลัวเช่นนี้มิได้ เมื่อคิดได้ใจของนางก็สงบลงได้บ้างงานเลี้ยงในวันนี้คึกคักอักโข เย่ฮูหยินแยกไปสนทนากับเหล่