Semua Bab สามีข้าหาใช่ตัวร้ายอีกต่อไป: Bab 21 - Bab 30

เมื่อกลับเข้ามาในงานเลี้ยง เย่หลีก็ไม่สนใจฟ่านเฉินอีก นางทำเป็นแสร้งมองไปทางอื่นอีกทั้งยังชวนเซวียนถิงถิงพูดคุยไม่หยุด ฟ่านเฉินเองก็มิได้มองไปที่นางเช่นกัน เพราะยามนี้ในงานเลี้ยงกำลังจะมีเรื่องสนุกให้ทุกคนได้ชมกันในไม่ช้านี้แล้วชายหนุ่มยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะยกถ้วยชาขึ้นดื่ม ก่อนหน้านี้เขาเทชาที่ฟ่านจิ้งส่งให้ทิ้งไปโดยอ้างว่าชาเย็นชืดแล้วดื่มไม่อร่อย จึงให้นางกำนัลนำมาเปลี่ยนใหม่ ท่าทางของเขาปกติยิ่งแม้แต่ฟ่านจิ้งก็ยังไม่สงสัยระแวงอันใดงานเลี้ยงยังคงดำเนินต่อไป มีขุนนางไม่น้อยที่ดื่มจนเริ่มเมาบ้างแล้ว ฟ่านเฉินหันไปมองฟ่านจิ้งที่นั่งอยู่ไม่ไกลนักแวบหนึ่ง เห็นเพียงยามนี้ฟ่านจิ้งมีท่าทางไม่ปกติเท่าใดนัก อีกทั้งยังขมวดคิ้วมุ่นตลอดเวลา ดวงตาก็เลื่อนลอยเหมือนกับไม่มีสติสัมปชัญญะด้านฟ่านจิ้งเองก็ไม่เข้าใจเช่นกันว่าเพราะเหตุใดเขาจึงมีอาการเช่นนี้ ทุกครั้งที่ดื่มสุราเขาไม่มีทางที่จะเมาง่าย ๆ เรียกได้ว่าเป็นคนที่คอแข็งที่สุด แต่ที่คนอื่นเห็นว่าเขาเมาเพราะเขาเสแสร้งแกล้งทำ การที่เขาทำตัวเป็นองค์ชายเสเพลไม่สนใจอะไร นั่นก็เพราะจะได้ไม่เป็นที่จับตามอง ไม่ตกเป็นที่ระแวงของผู้ใด ทำสิ่งใดก็จะราบรื่น แม

ต้นฤดูร้อนอากาศเริ่มจะร้อนอบอ้าว วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่สำนักเหยาหลีจะเปิดการเรียนการสอน และปิดเรียนให้เหล่านักเรียนได้พักผ่อน ฤดูร้อนผู้คนไม่อยากทำอะไรมากนักเพราะสภาพอากาศที่ไม่เป็นใจ ล้วนเดินทางไปที่หมู่บ้านชนบทนอกเมืองหลวงเพื่อผ่อนคลายเสียมากกว่านับตั้งแต่วันที่เย่หลีต่อว่าฟางลี่ในงานเลี้ยงวันนั้น คนทั้งสองก็เหมือนจะหมางเมินต่อกัน ฟางลี่ตั้งตนเป็นปรปักษ์กับเย่หลีอย่างออกนอกหน้า ซ้ำยังมีพรรคพวกของนางมาหาเรื่องเย่หลี กล่าววาจาเหน็บแนมนาง แต่ทุกครั้งไม่อาจทำสิ่งใดเย่หลีได้มากนัก เพราะเกรงกลัวว่าจะถูกเย่หลีทุบตีเข้าให้เย่หลีเพิ่งรู้ว่าเซวียนถิงถิงก็มาเรียนที่สำนักศึกษาเหยาลีด้วยเช่นเดียวกัน เพียงแต่ว่าเรียนอยู่อีกห้องเรียนหนึ่ง ยามที่เลิกเรียนและเก็บของเสร็จแล้วนางจึงไปดักรอพบเซวียนถิงถิง เมื่อเซวียนถิงถิงเห็นเย่หลีก็ดีอกดีใจรีบเข้ามาทักทายคล้องแขนอย่างสนิทสนม และแนะนำสหายเล่าเรียนให้เย่หลีได้รู้จักหลายคน แรกเริ่มแม่นางน้อยเหล่านั้นไม่กล้าสนทนากับเย่หลีเพราะตระกูลตนไม่ได้มีอำนาจมากเท่าตระกูลเย่ แต่เย่หลีกลับไม่ถือสา ซ้ำยังสนทนากับพวกนางอย่างเป็นมิตร เพียงไม่นานเย่หลีก็ได้สหายเพิ่มอี

ฟ่านหลิ่นตื่นตระหนกพอตั้งสติได้ เขารีบชักดาบออกมารับมือกับนักฆ่าพวกนั้น แต่ดูเหมือนว่าฝีมือของพวกมันจะยอดเยี่ยมหาตัวจับยาก ไม่นานองครักษ์ของเขาก็ล้มตายลงไปเกือบหมด ฟ่านเฉินเมื่อเห็นเช่นนั้นจึงยกมือขึ้นสั่งให้องครักษ์ลับของเขาเข้าไปรับมือกับนักฆ่าและคุ้มกันฟ่านหลิ่นหนีไปในทันที ฟ่านหลิ่นใบหน้าเคร่งเครียด แปลกใจไม่น้อยไม่รู้ว่าคนเหล่านี้มาจากที่ใดอีกทั้งยังช่วยคุ้มกันเขาด้วย แต่ยามนี้ไม่มีเวลามาสอบถามสิ่งใด ต้องรีบหนีเอาตัวรอดเสียก่อนฟ่านเฉินกำชับหลัวอี้แล้วว่าให้พาฟ่านหลิ่นหลบหนีไป เพราะฟ่านหลิ่นเองก็ได้รับบาดเจ็บที่แขนเป็นแผลฉกรรจ์ต้องรีบรักษาโดยด่วน หลัวอี้พยักหน้าให้ฟ่านเฉินก่อนจะพาฟ่านหลิ่นจากไปทันที นักฆ่าที่เห็นเช่นนั้นก็จะเร่งรุดตามไปหวังจะจับฟ่านหลิ่นให้ได้ ฟ่านเฉินยิ้มเย็นชา ก่อนจะตวัดดาบเข้าสังหารนักฆ่าเหล่านั้นทันทีคนของฟ่านหลิ่นรับมือไม่ได้ แต่เขารับมือได้จุดตาย จุดด้อยของพวกมันเขาย่อมรู้ดี จะไม่รู้ได้เช่นไรในเมื่อนักฆ่าเหล่านี้เขาเคยใช้งานพวกมันมาแล้วเพราะพวกมันขึ้นตรงต่อสวีกุ้ยเฟย เช่นนี้ย่อมเก็บเอาไว้ไม่ได้การเคลื่อนไหวของฟ่านเฉินรวดเร็วราวสายฟ้า ชาติก่อนเขาไม่ทัน

สามวันต่อมา ฟ่านหลิ่นและฟ่านเฉินก็เดินทางมุ่งหน้าไปที่เมืองหลิงไป่ เมืองหลิงไป่นั้นมีทิวทัศน์ที่งดงามและเย็นสบายตลอดปี เป็นสถานที่เหล่าขุนนางชั้นสูงมักจะซื้อที่ดินสร้างจวนตากอากาศเอาไว้เพื่อเดินทางมาพักผ่อนในช่วงฤดูร้อน บางจวนยังมีหมู่บ้านเกษตรเป็นของตน ปลูกผักผลไม้ไว้ส่งมาขายที่เมืองหลวงเมืองหลิงไป่มีแม่น้ำสายใหญ่ตัดผ่าน แม่น้ำสายนี้สามารถเชื่อมต่อไปยังเมืองต่าง ๆ ได้ ฮ่องเต้ฟ่านหมิงจิ้นมีแนวคิดให้มีการขนส่งทางเรือเพื่อส่งเสริมการค้าขาย ให้ชาวบ้านมีรายได้เพิ่มมากขึ้น และขายสินค้ากับต่างแคว้นได้อย่างสะดวก อีกทั้งยังมีแนวทางให้จัดการเก็บภาษีอย่างเป็นระเบียบแบบแผนเมื่อมาถึง นายอำเภอเมืองหลิงไป่ได้จัดเตรียมที่พักให้องค์ชายทั้งสองเรียบร้อยแล้ว ฟ่านหลิ่นและฟ่านเฉินพักอยู่ไม่ไกลกันมากนัก ฟ่านเฉินเปิดม่านหน้าต่างมองดูทิวทัศน์โดยรอบ แล้วคิดถึงใครบางคนได้ยินว่าเย่หลียังไม่กลับเข้าเมือง เพราะบิดาของนางต้องจัดการเรื่องการสำรวจเส้นทางทางน้ำร่วมกับเขาและฟ่านหลิ่นด้วยฟ่านหลิ่นพักผ่อนไม่นาน ก็ได้ยินว่าแม่ทัพใหญ่เย่และเย่จิ้นอันมาขอพบ เขารีบออกไปเจอคนทั้งสองทันที ส่วนฟ่านเฉินเองก็ออกมาพบคนทั้งสอง

ยิ่งดึกอากาศรอบ ๆ ก็ยิ่งเย็นลง เสื้อผ้าที่เปียกน้ำยามนี้แห้งแล้ว เย่หลียกมือขึ้นมากอดตนเองเอาไว้ หญิงสาวลูบแขนตนเองพร้อมกับพรูลมหายใจออกมา อากาศหนาวเกินไปนางนอนหลับไม่สนิท เมื่อหันไปมองข้างกายก็พบว่ายามนี้ฟ่านเฉินกำลังเอนกายพิงต้นไม้ เขาหลับตาพริ้ม เย่หลีพิจารณามองใบหน้าของเขา พบว่าชายหนุ่มตรงหน้ารูปงามจริง ๆ คำพูดของสตรีในเมืองหลวงไม่นับว่าเกินไปเลยแม้แต่น้อยทว่าภายใต้ใบหน้าหล่อเหลารูปงามนั้นมีสิ่งที่น่ากลัวซ่อนอยู่เย่หลีละสายตาจากฟ่านเฉินและมองไปโดยรอบ นางพยายามข่มตาหลับเอาแรง หญิงสาวก้มลงมองเกาทัณฑ์แขนเสื้อที่แขนของตนเองพร้อมกับฉุกคิด เขามอบให้นาง ไม่คิดบ้างหรือว่าหากนางใช้สังหารเขายามที่เขาหลับอยู่ แน่นอนว่าเขาย่อมไม่มีทางหนีรอดความคิดมากมายตีกันในหัวของเย่หลีเต็มไปหมด ชาติก่อนเขาและนางนับได้ว่าเป็นศัตรูกัน เจอกันเมื่อใดก็มีแต่จะสังหารฝั่งตรงข้ามให้ตายดับไปข้างหนึ่ง แต่ยามนี้เมื่อได้กลับมาพบกันอีกครา นางรู้สึกว่านางเติบโตขึ้นไม่น้อย นางใช้สมองไตร่ตรองเรื่องราวทุกอย่างด้วยสติ"ดึกแล้วไม่หลับไม่นอน เอาแต่จ้องมองข้าด้วยเหตุใดกัน"อยู่ ๆ ฟ่านเฉินที่หลับอยู่ก็ลืมตาขึ้นมาสบตานาง เย่