Lahat ng Kabanata ng รักวุ่นๆของรุ่นผู้บริหาร: Kabanata 11 - Kabanata 20

“อ่อ..วันนี้ว่าจะพักอยู่ที่บ้านดีกว่าค่ะ กรีนนเห็นว่าพี่ ๆ มีงานกันไม่ใช่หรอคะ ขออยู่ที่บ้านดีกว่าค่ะ” ฉันหันหน้าไปสบตาพี่ไทกะก่อนจะยิ้มให้พี่เขาไป พี่ไทกะเองทก็ส่งสายตาหวาน ๆ ตอบฉันกลับทำเอาทุกคนออกอาการหมั่นไส้พวกเราขึ้นมาบ้าง พี่ม่อน: สาวน้อยยิ้มแบบนี้อีกแล้ว ตาย ๆ ไอ้ไทกะมันจะคลั่งรักเธอไปมากกว่านี้ไม่ได้นะสาวน้อย..ฮ่า ฮ่า พี่กันต์:ฉันกับไอยูไปรอที่ห้องประชุมก่อนนะ พวกแกค่อยตามมาแล้วกัน ขณะที่ทุกคนหัวเหราะขำขัน พี่กันต์นี้ก็แอบช็อตฟิวส์ทุกคนเบา ๆ เหมือนกันนะเนี่ย ทุกคนพยักหน้ารับทราบมีเพียงพี่ไทกะที่นั่งนิ่ง และมองหน้าฉันที่กินข้าวต่อ พี่ไทกะ: ไม่อยากไปไหนจริง ๆ หรอ พี่พาไปได้นะ “วันนี้กรีนขอพักก่อนดีกว่าค่ะ รู้สึกเพลีย ๆ แต่ก่อนจะบินกลับไทยกรีนขอรบกวนพี่ไทกะพาไปซื้อของฝากให้ลูกน้องหน่อยนะคะ” พี่ไทกะ: ได้สิคะ พี่เขาส่งรอยยิ้มและเอื้อมมือมาทัดผมให้ฉันเพราะกลัวว่าผมจะไปบังหน้าฉันและตกไปในชามข้าว พี่ไวท์: เหม็นความรักว่ะ! กูไปรอห้องประชุมนะ พี่ม่อนและพี่เลย์ก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย พี่เลย์: กูก็ว่าอย่างงั้น

“ไม่ร้อง ๆ ไม่ต้องร้องแล้วนะคะเด็กดี กูพาเธอไปพักก่อนนะ ราเมงก็กินเสร็จแล้วด้วย น่าจะไม่งอแงเท่าไรแล้ว” ไอ้ซา: เอ่อ ๆ พากลับเหอะว่ะ น่าจะเต็มกราฟสุดกว่านี้ก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้ว อุ..อ้วกก~ เธอวิ่งเซ่เพื่อจะไปอ้วก พร้อมทั้งจะร้องไห้ ผมได้แต่แต่ลูบหลังให้เธอ หลังจากอ้วกเสร็จผมก็อุ้มเธอและพากลับห้องทันที จากนั้นก็ถอดรองเท้าและป้อนยาแก้เมาค้างให้ก่อนจะจัดการตัวเองให้เสร็จก่อนแล้วนอนข้าง ๆ เธอ วันนี้เธอเมาจนแทบไม่ได้สติทำให้ผมต้องอดมีอะไรไปด้วยเพราะจะให้ผมเอาตอนนี้ก็ดูจะไม่สมควรเท่าไร ช่วงเช้าวันถัดมา กรีน ฉันตื่นมาด้วยอาการปวดหัวอยู่ไม่น้อยเมื่อคืนฉันน่าจะดื่มหนักไปหน่อย อืมมม~~ จู่ ๆ พี่ไทกะก็เดินมาจูบริมฝีบางฉันเบา ๆ “อรุณสวัสค่ะ” “หนูยังไม่ได้ล้างหน้าแปรงฟันเลยนะคะ” ฉันทำหน้ามุ้ยใส่พี่เขา พี่เขากับทำหน้าระรื่นยิ้มอย่างอารมณ์ดี “ไม่เห็นเป็นไรเลย ยังไงพี่ก็รักกรีนนะคะ หิวรึยังให้พี่เอาอาหารมาให้ที่ห้องไหม” ฉันว่าเขาจะเล่นสมบทบาทเกินไปแล้วนะ เขาจะรู้บ้างไหม..ว่ามันทำให้คน ๆ นี้หวั่นไหวมาก หัวใจเริ่มเป็นของเ

พอผมเห็นแบบนั้น ผมจับขาสองข้างของเธอให้กว้างมากพอและใช้มือกดเล็กน้อยไว้ไม่ให้เธอหุบขาเข้าหากันก่อนจะโน่มใบหน้าเลียตวัดกลีบยิ่งเพิ่มระดับความเร็วและความถี่เข้าไปที่ติ่งเสียวที่ทำเห็นอาการเธอมากที่สุดเป็นจังหวะรัว ๆ อะ อ้ะ อ๊าา~ เธอที่เสียวก็ครางไม่เป็นภาษาไม่หยุด ไม่นานร่างกายเธอก็กระตุกรัว ๆ บ่งบอกว่าในที่สุดเธอก็เสร็จสม ผมกินน้ำหวานที่ไหลมาเป็นทางได้ครบทุกหยด ก่อนจะขึ้นคร่อมเธอต่อ ก่อนจะโน้มตัวกระซิบเธอด้วยเสียงกระเส่า “พี่ขอนะ” สวบ! ตับ ตับ ตับ จบประโยคนั้นเธอก็พยักหน้างึก ๆ การเริงรักครั้งนี้เธอดูผ่อนคลายและเป็นความรู้สึกที่โหยหากันทั้งคู่ แม้จะมีบ้างครั้งที่เกร็ง ๆ อยู่บ้าง แต่สำหรับผมนั้นต้องบอกว่าติดใจในรสชาติบนตัวเธอเข้าแล้วจริงๆ ผมเริ่มเร่งจังหวะกระแทกทั้งถี่ ๆ ทั้งช้า ๆ เพื่อต้องการไม่ให้ตัวเองถึงที่หมายเร็วเกินไป ผมจับขาอีกข้างให้ซีกและยกมาพาดเอวผมไว้ข้างหนึ่งและกระแทกเธอต่อ ผมที่เสียวมากเช่นกันก็ได้แต่เงยหน้ามองเพดานก่อนจะหันหน้าไปบอกเธอด้วยเสียงกระเส่า “ เสียวมากเลยค่ะ กรีนช่วยครางชื่อพี่ได้ไหมกรีน” “พิ..พี่ไทกะกรีนขอลึกกว่านี้

“มันทิ้งกรีน หรือว่ามันทำอะไรให้กรีนเสียใจรึเปล่า” “ไม่หรอกค่ะ แค่กรีนคิดว่าระยะทางและไร้สไตล์เรามันไปกันไม่ได้ กรีนเลยขอเลิกพี่เขาเองค่ะ” “หืม ลินว่า….” พี่ซารีบจับมือลินพร้อมสายหน้าไม่ให้เธอพูดต่อ ลินเองก็ขมวดคิ้วเหมือนสงสัยแต่ก็ยอมเชื่อฟังพี่ซา “แล้วถ้าอย่างงี้กรีนโอเครึเปล่า ที่จะต้องช่วยพี่ถ้าฝืนใจบอกพี่นะ” “ไม่เลยค่ะกรีนเต็มใจช่วยลิน ลินก็เหมือนน้องสาวของกรีน กรีนแยกเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงานได้ค่ะ พี่ซาไม่ต้องห่วงนะคะ” “ครับ พี่ขอบคุณนะ งั้นวันนี้ทานข้าวเป็นเพื่อนพี่กับลินนะ” “แน่นอนค่ะ” ฉันพยายามฝืนยิ้มให้ทั้งสองคน ทันทีที่เราทานข้าวเสร็จฉันก็ไปส่งพี่ซากับลินที่คอนโดแห่งหนึ่ง จากนั้นฉันก็กลับคอนโดตัวเองทันที ไทกะ “ว่าไงไอ้ซา โทรมามีอะไร” “มึงเลิกกับกรีนแล้วจริง ๆ หรอว่ะ หรือแค่พวกมึงงอนกันเฉย ๆ ว่ะ” “เธอบอกว่าเลิกกับกูงั้นหรอ” “อืม กูให้กรีนมารับนะ แต่สีหน้าเธอไม่ค่อยดีเท่าไรเลยว่ะ แต่เขาบอกกูว่าไม่ได้ทะเลาะอะไรกับมึง แค่มีปัญหาเรื่องระยะทาง กูว่ามันไม่ใช่ว่ะ มึงสารภาพมาดีกว

ฉันหยิบไอแพดมาทำงานต่อ ไม่นานฉันก็แพ้ให้กับขนมที่ฉันชอบแต่ก็โกรธคนให้อยู่ดี ฉันที่ทั้งกินไปบ่นไป “ขนมกับคนไม่เกี่ยวกันช่างมันเถอะกินขนมดีกว่า” “สาวน้อยยังไม่เลิกทำงานอีกหรา หนักไปเปล่า ” “ไม่หรอกค่ะ แค่เช็คงานพรุ่งนี้อีกที กลัวว่าจะพลาดนะค่ะ” “ไอ้ซาต้องมีโบนัสพิเศษให้แล้วมั่งขยันขนาดนี้ อ่ะนี้” ฉันที่เคี้ยวขนมตุ้ย ๆ อยู่นั้นก็ยิ้มให้ก่อนจะทานหมดแล้วพี่ม่อนยื่นสร้อยคอหยกสีมรกตสวยมากมาให้ 1 เส้นมันสวยมาก ๆ “ให้กรีนหรอคะ เนื่องในโอกาสอะไรคะ” “อยากให้ เห็นมันสวยเลยนึกถึงเรารับไปนะ ในฐานะพี่ชายคนหนึ่ง” “ก็ได้ค่ะ แต่รอบหน้าไม่เอาแบบนี้แล้วนะคะ น่าจะแพงเอาเรื่องอันนี้ก็ถือว่าเป็นโบนัสจากพี่ซาแล้วกันเนอะ” “ฮ่า ฮ่า ได้ ๆ ไว้หาสาวให้พี่แทนแล้วกันเนอะ” ฉันไม่รู้จะปฏิเสธยังไงก็รับของจากพี่ม่อนมาและก็สายหน้าด้วยความเอื้อมระอาเพราะไม่เชื่อว่าหน้าตาแบบพี่ม่อนไม่มีทางที่จะไม่มีแฟน “ดูมีความสุขเนอะตอนที่ไม่มีฉันเนี่ย!” เสียงพี่ไทกะที่บอกได้เลยว่าถ้าเป็นแต่ก่อนฉันต้องโดนโกรธแน่ ๆ สายตาพี่ไทกะดูยังไงก็น้อยใจที่เห็นฉันอ