Semua Bab สัญญารักของยัยตัวร้าย: Bab 21 - Bab 30

13 รากแค้นฝังลึกเช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น แค่มองแสงสีทองที่เปล่งประกาย ตรงขอบฟ้าก็พอเดาได้ว่าวันนี้อากาศจะดีทั้งวัน เฉกเช่นเลขานุการสาวที่ตื่นมากับความรู้สึกสดชื่นก่อนหน้านั้นแต่ละวันในที่ทำงานของเธอคือความรู้สึกโลดโผนราวกับนั่งชิงช้าที่เชือกเปื่อยยุ่ย เพราะต้องคอยลุ้นว่าวันนี้เธอต้องเจอกับอะไรบ้าง ยิ่งเวลาที่งานไม่เสร็จตามที่เขากำหนดเธอก็จะรู้สึกหวาดกลัวเหมือนตัวเองยืนอยู่ริมหน้าผา นอกจากงานที่หนักแล้วเธอยังต้องรู้สึกอึดอัดราวกับตกอยู่ในบ่อทรายดูดกับคำพูดเหน็บแนมของเขา แต่วันนี้เธอพร้อม จะสู้บ้ามาปุ้นบ้ากลับทำไม่ได้จะทนทำทำไม ออกก็ได้วะทนมาได้ขนาดนี้ถ้าไม่ชมตัวเองแล้วจะชมหมาตัวไหน ฮะฮะฮ่าเธอหัวเราะร่วนก่อนจะผิวปากเป็นเพลงอย่างมีความสุขกับความคิดที่ตกผลึกเหมือนดั่งแก้วใสพอถึงที่ทำงานเธอก็ทำเหมือนเดิมคือเช็กอีเมล เสร็จแล้วก็ปรินต์เอกสารสั่งซื้อเครื่องจักรตัวใหม่ ซึ่งมีประสิทธิภาพมาก ทำหน้าที่ได้หลายอย่าง ประหยัดเวลาและไฟ เพราะตัวเก่าที่ใช้พังราบคาบ ถ้าเธอคำนวณปีไม่ผิดก็น่าจะตั้งแต่พี่ต้นกล้าพึ่งจะเข้าอนุบาลกระม

“บ่นอะไรอุบ ๆ อิบ ๆ อยู่คนเดียวคะ” เสียงถามดังมาจากประตูทำให้คนที่หลงอยู่กับอดีตมีสติกลับมา ต้นกล้ามองใบหน้าของผู้มาเยือนด้วยแววตาเรียบเฉย ก่อนจะกะพริบเปลือกตาอย่างเชื่องช้าคล้ายคนเพิ่งตื่นนอน ข้าวเม่าเห็นใบหน้าของ คนตัวโตดูงง ๆ จึงเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง“พี่ต้นกล้าโอเคไหม ไม่สบายหรือเปล่าคะทำไมถึงทำหน้าแปลก ๆ”“อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะแค่สมองวูบไปพักหนึ่ง”จากนั้นต้นกล้าก็ปรายตามองคนรักเก่าเผื่อเธอจะหึง เขาบ้าง ทว่าจำต้องรีบซ่อนแววตาผิดหวังไว้เมื่อเลขานุการเสือก ขยันเกิน แขกไปใครมาก็ไม่สนใจ เมินกันแบบนี้มันต้องบดขยี้อารมณ์ เขาจึงกรอกเสียงใส่โทรศัพท์สำนักงาน“เขมิกาขอน้ำเย็นสองขวด แก้วด้วย”น้ำเสียงไม่เป็นมิตรที่ได้ยินทำให้หญิงสาวกำมือแน่น งานหนักแค่ไหนไม่ใช่ปัญหาสำหรับเธอ แต่การที่จะต้องเห็นสองคนนั้นหวานใส่กันคือสิ่งที่เธอไม่ชอบ “ค่ะ”ไม่นานนักเลขาฯ หน้าห้องก็เดินไปจัดการตามสั่ง“น้ำเย็น ๆ มาแล้วค่ะ” ข้าวปุ้นพยายามอย่างเต็มที่ที่จะปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติที่สุดขณะวางถาดลงบนโต๊ะอย่างนอบน้อม ทว่ากรามเจ้ากรรมดันขบกันแน่นเมื่อเธอเหลือบเห็นฝ่ามือ ของเขาลูบบนมือของคุณข้าวเม่าเป๊าะ! เป๊าะ! เป๊าะ!ดว

“แกคิดเหรอว่าในปากมันจะมีหมาแค่ตัวเดียว ไปเถอะถอยทัพก่อนพวกเรา ขืนชักช้ากว่านี้นอกจากจะโดนหมาในปากมันงับหัวแล้วไม่แน่นะยังต้องลากสังขารไปเซ็นไปเตือนอีก” พูดเสร็จแม่ทัพใหญ่ก็ลุกยืน แตงกวาส่งยิ้มให้กำลังใจนายช่างทางแววตา จากนั้นก็ส่งเสียงพูดเบา ๆ ที่เขาพอจะได้ยินแค่คนเดียว“รักษาตัวด้วยค่ะพี่ศิลา”ส้มมองหน้าพี่ศิลาของเธอด้วยความห่วงใย ส่วนอรุณพรายยิ้มจางบอกลานายช่างใหญ่ โดยมีสายตาสีนิลของเจ้านายมองตามพวกเธออย่างเอาเรื่อง ทว่าสามสาวต่างก็พากันเชิดหน้าขึ้นและเมินใส่ คิดว่าตราบใดที่พวกเธออยู่ในกฎระเบียบเจ้านายก็ทำอะไรไม่ได้อาการแปลก ๆ ของทั้งสามสาวทำให้นายช่างใหญ่งุนงงอยู่ไม่น้อย เพราะทำงานอยู่แต่กับเครื่องจักรเครื่องยนต์ เลยไม่ค่อยเข้าถึงจิตใจของมนุษย์สักเท่าไร ก่อนจะไปคนมีมารยาทไม่ลืมกล่าวขอบคุณสะพานรักระหว่างเขากับน้อง“ขอบคุณมากครับคุณเมธานนท์ที่เตือน แต่ที่ผมรู้คือน้องไม่มีสามีนะ เออ… ผมคงต้องขอตัวไปทำงานแล้ว ขอบคุณ อีกครั้งที่ช่วยเป็นนายไปรษณีย์รักให้ผม”ชายผู้มีหัวใจเป็นสีชมพูกล่าวลาด้วยท่าทางนอบน้อม แววตาฉ่ำเยิ้มของเขาเต็มไปด้วยความหวังดีกับต้องการให้คนที่เฝ้ามองมีความสุขกับข

อีกฟากหนึ่งของตำบล ภายในห้องรับแขกขนาดกว้างด้านบนสุดของตึกโชคอนันต์ มีเพียงแสงจันทร์สาดส่องผ่านกระจกบานใหญ่ ที่ให้เพียงความสลัวแก่กายกำยำที่นั่งกึ่งนอนบนโซฟาขนาดใหญ่ก่อนหน้านั้นต้นกล้าแวะร้านโชห่วยที่อยู่ในละแวกนี้ พอเขาหยิบของที่ต้องใช้สำหรับวันพรุ่งนี้เสร็จแล้วก็คว้าขวดน้ำ สีอำพันสองสามขวด กะว่าคืนนี้จะดื่มเพื่อลืมเธอต้นกล้ากระดกดื่มแก้วแรกก็ทำหน้าเหยเก แม้รสชาติของน้ำอำพันจะขมเฝื่อนจนบาดคอ ส่วนกลิ่นก็ฉุนจนเขารู้สึกแสบจมูก แต่ดีกรีกลับแรงจนทำให้ร่างกายของเขารู้สึกชาไปทั้งตัว สมองเริ่มมึนจนคิดอะไรไม่ออกนอกจากภาพหวานชื่นระหว่างเขากับเธอที่ชัดแจ๋วเสมือนเพิ่งเกิดขึ้นเขาได้ยินเสียงสะอื้นของตัวเอง ปลายนิ้วสัมผัสถึงน้ำอุ่นที่ไหลออกข้างตา ในใจของเขาเริ่มสำนึกผิด จำได้ว่าตอนที่เขาเรียนอยู่มหา’ ลัยก็จิ้มดะปะทะไปทั่ว จนพวกเธอต้องพากันร้องไห้ระงมที่ถูกเขาสลัด“ก่อนนอนด้วยกันก็ตกลงกันแล้วนี่ว่าเอากันแค่มัน ๆ แล้วตอนนี้อยากจะคบพี่ ไม่เอา! พี่ไม่อยากมีแฟน”คำพูดนี้แว่วขึ้นเพื่อย้ำเตือนว่าเขาเคยเลว เคยทำใครร้องไห้อย่างไรตอนนี้เขาก็เป็นอย่างนั้น มันทรมานคล้ายมีดวงไฟแผดเผาอยู่ข้างใน หัวใจขอ

17 ทวงสัญญา“ปากดีนักนะ ได้” พูดเสร็จต้นกล้าก็บีบกรามเล็กตรึงใบหน้าที่พยายามหลีกหนีไว้ ก่อนจะโน้มตัวบดจูบริมฝีปากอวบอิ่มกลืนกินความหอมหวานอีกรอบด้วยว่าอีกฝ่ายมีพละกำลังมากกว่าแถมยังมีความไวเป็นเลิศ ข้าวปุ้นนอกจากจะช่วยตัวเองไม่ได้แล้วยังถูกเขาปลดกางเกงของเธอเหวี่ยงออกไปอย่างรุนแรง ความตกใจที่เพิ่มทวีคูณนี้ทำให้เรือนร่างอรชรใช้กำลังทั้งหมดที่มีผลักกายกำยำที่กำลังเคลิ้มออก รีบกระเด้งตัวนั่งชันเข่า วาดวงแขนรัดขาของตัวเองแน่นเพื่อบดบังเรือนร่างเปลือยเปล่า ส่งเสียงถามทั้งที่หวาดกลัว“ทำแบบนี้เพราะปุ้นผิดสัญญาใช่ไหม”“รู้ตัวก็ดีแล้ว”“แล้วถ้าปุ้นรักษาสัญญาล่ะพี่ต้นกล้าจะปล่อยข้าวปุ้นไปใช่ไหม”“จะถามอะไรนักหนาหา! ไม่สู้มาช่วยกันคิดดีกว่าว่าเอาท่าไหนถึงจะมัน โธ่…รักษาสัญญา ถุย! ให้ใครเอาถึงไหนต่อไหนแล้วยังมีหน้ามาพูดถึงสัญญาอีก”“ว้าย…ไอ้บ้า!” เธอสบถด่าทันทีที่ถูกผลักให้นอนหงาย“พี่ต้นกล้าจะ ทะ ทำ อะ อะไร” สองขาที่ถูกเขาจับขึ้นชี้ฟ้าทำให้เธอหวาดกลัวจนพูดไม่เป็นประโยค รู้สึกแย่กับคำพูดดูถูกดูแคลนของเขายังไม่ทันหายก็ต้องอั