All Chapters of สัญญารักของยัยตัวร้าย: Chapter 1 - Chapter 10

เปิดเรื่อง“ไม่ทราบว่าข้าวปุ้นผิดอะไรทำงานไม่ดีตรงไหนคะ” เสียงเอ่ยถามเบาที่เดาว่าเขาได้ยิน แต่แกล้งทำเป็นไม่สนใจมากกว่า ริมฝีปากกระจับเบะออกอยากร้องไห้ แต่จำต้องกล้ำกลืนเอาไว้เพราะไม่อยากให้เขาเห็นความอ่อนแอก่อนจะรีบก้มหน้าก้มตาเก็บกระดาษที่กระจายอยู่ทั่วพื้นพรม แสบร้อนมือแค่ไหนก็ไม่อาจเทียบได้กับหัวใจที่ปวดร้าวผู้เป็นใหญ่ในห้องไม่รู้เหมือนกันว่าเธอผิดอะไร ส่วนแฟ้มงานกองโตเท่าภูเขาเขาก็ไม่ได้ต้องการมันเลยต้นกล้าลุกจากเก้าอี้ จับข้อมือเล็กกระชากอย่างแรงจนเรือนร่างเล็กที่นั่งเก็บของอยู่ด้านล่างถลาเข้ามาในอ้อมกอดตามที่เจ้าตัวตั้งใจ“คนอย่างเธอคงไม่รู้ความผิดของตัวเองสินะ ผมจะบอกให้ว่าคุณผิดตรงไหน” พูดเสร็จเขาก็ก้มใบหน้าลงหวังจูบระบายแค้น หรือไม่ก็ระบายความคิดถึงซึ่งเขาเองก็ไม่แน่ใจ การจู่โจมอย่างรวดเร็วทำให้อีกฝ่ายตกใจ จึงต่อสู้ตามสัญชาตญาณ“โอ๊ย!” ต้นกล้าแผดร้องเมื่อกรงเล็บของเลขานุการข่วนเข้าที่คอ โชคดีที่หลบทันไม่อย่างนั้นใบหน้าหล่อเหลาของเขาคงเป็นรอย สีแดงบนคอของเจ้านายทำให้คนที่พยายามป้องกันตัวตกใจพอสมควร“เ

                                                                               2 สั่งลาโต๊ะสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดเมตรครึ่งสองตัวมีผ้าสีขาวคลุมจนถึงพื้นพรม ตั้งอยู่หน้าห้องของผู้จัดการแผนกการตลาดโต๊ะหนึ่งมีอาหารทานเล่นขนาดพอดีคำ จัดใส่ถาดสี่เหลี่ยมวางเรียงรายดูน่ากิน ด้านข้างมีจานกระดาษ ช้อนและ ส้อมพลาสติก ถัดไปเป็นตู้เย็นขนาดกลางมีน้ำผลไม้กล่องซึ่งเป็นผลิตภัณฑ์ของบริษัท สุดท้ายคือมุมชา กาแฟ ถาดคุกกี้   เนยสด บราวนี่และผลไม้แห้งของโชคอนันต์“เอ๊ย ลุย” อรุณเร่งฝีเท้าเดินนำหน้าเดอะแก๊งทันทีที่ เห็นเพื่อนร่วมงานที่เพิ่งมาถึงถือจานตรงสู่โต๊ะอาหาร สามสาวพยักหน้าใส่กันอย่างรู้ใจ เพราะเสือหิวโซอย่างอรุณไม่มีทางปล่อยให้ใครกินก่อนแน่นอน“แกสั่งของพอยัยอรุณหรือเปล่า” แตงกวาเอ่ยถามคนจัดงานที่ฉีกยิ้มกว้างก่อนจะมองไปยังอรุ

3 ปะทะนายยิ้ม หรือที่ทุกคนเรียกว่าลุงยิ้ม เป็นทหารเก่าปลดเกษียณที่ยังดูแข็งแรง เพราะว่าเขามีบุคลิกที่ดีและดูน่าเกรงขามจึงได้งานทำที่นี่ นายยิ้มเป็นคนจิตใจดียิ้มเก่งตามชื่อ แต่จำต้องทำหน้าเหี้ยมเข้าไว้เพราะทำงานอยู่แผนกรักษาความปลอดภัยหากยิ้มเยอะเดี๋ยวโจรมันไม่กลัวภายในลิฟต์ของโชคอนันต์ ชายสูงวัยลอบมองคนที่ยื่นอยู่ด้านข้างตั้งแต่หัวจดปลายเท้า ‘โลกนี้ช่างลำเอียง มันมีอยู่จริง!’ ไอ้หนุ่มนี้มันหล่อของแท้ จะเรียกว่าพระเจ้าทุบเบ้าหน้าให้ก็ไม่แปลก แถมยังดูหะรูหะราเกินคนแถวนี้ สูทสีน้ำเงินที่สวมทับเสื้อยืดคอกลมสีขาว แค่มองเนื้อผ้านายยิ้มก็รู้ในทันทีว่าไม่ได้ซื้อมาจากตลาดนัดข้างโรงงาน รองเท้าผ้าใบสีเดียวกับเสื้อยืดดูเอี่ยมอ่อง มีโลโก้ภาษาอังกฤษตัวซีที่ด้านหลังซ้อนทับกันทำให้เขานึกถามตัวเองในใจ ‘มันใช้กาแนลป้ะวะ’ยี่ห้อพวกนี้เขาไม่รู้หรอก ทว่าเคยได้ยินเด็กสาวในโรงงานพูดถึงแบรนด์ดังจากอิตาลี เลยจำไว้เผื่อจะได้เอาไปฝอยกับเขาถูกนายยิ้มก้าวเท้าออกจากลิฟต์ทันทีที่ประตูเปิด ชายร่างสูงราวสองเมตรในวัยยี่สิบเจ็ดปี ที่ปั้นห

“นังอรุณใจเย็น ๆ ให้ฉันเล่าให้จบก่อนแล้วค่อยพองตัวเดี๋ยวฉันจะลืม” ส้มรีบพูดเบรกขณะที่แตงกวานั่งถอนหายใจระงับสติอารมณ์และใช้ความคิด“เออ เออเล่าต่อ” อรุณนั่งลง เม้มปากแน่นขึงตรง ขยับเก้าอี้เข้าใกล้ด้วยความอยากรู้ ส้มจึงเล่าต่อด้วยน้ำเสียงเศร้า“ฉันกับแตงกวาก็เข้าไปปลอบ นางก็พูดทั้งยังสะอื้นว่าขออยู่เงียบ ๆ คนเดียว”“จบกัน กลายเป็นพี่เบิร์ดธงชัยไปซะงั้น” อรุณทำหน้าเซ็งคิดในใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ข้าวปุ้นคือคนที่รู้ดีที่สุด ส่วนส้มอยากอยู่ใกล้เพื่อนเพื่อให้กำลังใจ แต่พอเจอคำขอร้องเข้าจึงได้แต่เอ่ยอย่างจนใจ “นี่ไง ถึงพากันมานั่งกลุ้มอยู่ตรงนี้ เออยังมีอีกเรื่องนะ”“มีอะไรอีก” อรุณทำตาโตกับข้อมูลใหม่“ตอนเข้าไปคือ…ส้มหยุดหายใจก่อนจะระบายอารมณ์โกรธเสียงดัง “พรมแม่งอย่างเน่า เละตุ้มเป๊ะ”อรุณยิ้มเย็นระบายความสะใจด้วยการเอากำปั้นทุบโต๊ะจนสะเทือน“นั่นไง! ฉันว่าแล้วว่านังปุ้นไม่ยอมคนง่าย ๆ หรอก แปลงร่างเป็นแม่เสือสาวกระโจนตัวไปขยุ้มหัวไอ้เลวนั่นใช่ม้า”“ผิด!” ส้มตอบเสียงดังอรุณกะพริบตาถี่ถูกช็อตฟีลจนทำหน้าเป็นหมาหงอย อีกฝ่ายเลยเล่าต่อ“นังปุ้นบอกว่าไอ้บ้านั่นกินไก่แล้วพ่นกระดูกออก กระดกกระดาษ

ทว่าตอนนี้เป็นเธอที่อ้าปากค้าง แอบกลืนน้ำลายลงคอขณะดูชายร่างสูงยืนบนเก้าอี้เปลี่ยนไฟซาลาเปาบนเพดานอย่างขะมักเขม้น เสื้อยืดสีขาวก็บางเสียจนเห็นความกำยำที่ทำให้เธอรู้สึกอยากกลายร่างเป็นแม่เสือสาวกระโจนเข้าไปขยำแก้มก้นของพี่เขาอาการตกหลุมรักคือภัยมืดที่คุกคามอยู่ในหัวใจ เกิดขึ้นก็ใช่ว่าจะหายง่ายเหมือนเป็นไข้หวัด ที่กินยานอนพักเพียงไม่กี่วันก็หายขาดหลังจากที่เธอร่ายมนตร์ดำใส่ไฟฉาย ห้องพักของเธอก็จะมีช่างชื่อต้นกล้า ที่คอยมาแก้ทุกปัญหาราวกับเป็นซูเปอร์แมน และก็เป็นซูเปอร์แมนที่เรื่องเยอะเสียด้วย เพราะเขาเลือกมาแต่ห้องของเธอสองปีที่คบกันชีวิตของเธอมีความสุขไม่ต่างจากเจ้าหญิง ตื่นเช้าไปเรียนหนังสือด้วยรอยยิ้ม กลับหออย่างเร่งด่วนเพื่อที่ จะได้มีเวลาอยู่กับพี่ต้นกล้าได้นานขึ้น เธอเป็นคนกินเก่งและหิวบ่อย ถ้าอยู่คนเดียวก็ซื้ออาหารกล่องเข้ามา พอดีมีพี่ต้นกล้ากินเป็นเพื่อน ห้องสี่เหลี่ยมขนาดเล็กจึงมีหม้อหุงข้าวและเตาแก๊สปิกนิกเพิ่มกฎของหอพักคือห้ามมีเตาแก๊ส แต่ใครจะกล้ากับลูกชายของเจ้าของหอพอกลับถึงห้อง สิ่งแรกที่เห็นคือพี่ต้นกล้าถือกล่องมากมาย ข้างในคือเนื้อ ผัก และเครื่องปรุง หั่นล้างเรียบ