All Chapters of สัญญารักของยัยตัวร้าย: Chapter 51 - Chapter 60

26 คนแปลกหน้าที่ไม่อยากเจอค่ำคืนของวันศุกร์สิ้นเดือนเป็นเรื่องปกติที่ภายในร้านหมูหิวพลิ้วตอนดึกจะครึกครื้น เสียงเพลงที่ขับกล่อมผสมผสานอยู่กับเสียงหัวเราะแห่งความสุข มีเพียงผู้เดียวแม้จะพยายามฝืนยิ้มแค่ไหนก็ไม่อาจปกปิดหัวใจที่แตกสลายของตนได้“เอานี่ อันนี้ด้วย ว้ายจานนี้ก็เลิศ” ปลายนิ้วป้อมของแม่หมูชี้ไปยังรูปภาพซึ่งเป็นอาหารแนะนำทางร้าน ส้มหมั่นไส้จนต้องเอ่ยถาม “อรุณจะกินหมดเหรอ”“ไม่หมดฉันห่อกลับ แตงกวาอยากกินไรเพื่อน”“สั่งเลยกินได้หมด ฉันขอไปห้องน้ำก่อนนะ” เสียงตอบหมดอาลัยตายอยากสามารถลดอาการตื่นเต้นของอรุณลงได้ สายตาสามคู่มองตามแผ่นหลังบอบบางอย่างห่วงใยจริงแล้วเดอะแก๊งขอยกเลิกงานปาร์ตี้นี้เพราะแตงกวามีสภาพจิตใจที่ค่อนข้างย่ำแย่ ทว่าทุกอย่างต้องเป็นไปตามนัดอีกครั้งเมื่อผู้ชายสายเปย์บอกว่านัดเพื่อนไว้แล้ว ส่วนคนที่หัวใจสลายก็ยืนยันหนักแน่นว่าอยากเมา ซึ่งตอนนี้กำลังยื่นกระดกวิสกี้เพียว ๆ อยู่หน้าบาร์ก่อนจะไปทำธุระส่วนตัวการกระทำของเพื่อนสาวทำให้ข้าวปุ้นสงสารจับใจ ไม่วายนึกถึงคืนที่คุณข้าวเม่าหนีออกจากบ้านไป และการเจอกันโดยบังเอิญระหว่างพี่ชายของเธอกับคุณข้าวเม่าซึ่งยังไม่ทันข้ามวั

เมื่อทุกคนทักทายกันพอหอมปากหอมคอก็พากันนั่งประจำที่“น้องเอานี่ขวดนึง พวกผมผสมโซดา สาว ๆ ล่ะครับ”คนที่ไม่ได้เจอเพื่อนนานชี้ไปยังวิสกี้ขวดแพงที่สุดในร้าน“โค้กแล้วกันค่ะดื่มง่าย” แตงกวากำลังเมากรึ่ม ๆ ตอบไวกว่าเพื่อน“เอาชนแก้วครับ” กริ่ง!“โอ้โอ้ เบา ๆ หน่อยไอ้ต้อม มัดหมี่ก็เหมือนกัน สองคนนี้ใครเป็นคนขับรถเนี่ย”ริมฝีปากหยักได้รูปรีบร้องห้ามคนต่างถิ่นที่พากันกระดกน้ำเปลี่ยนนิสัยรวดเดียวหมด เหมือนว่าคำห้ามของเขาไม่ได้ถูกบันทึกเข้าไปในสมองของไอ้ต้อมเลย เพราะมันยังทำใส่ด้วยการชงเหล้าแก้วใหม่ กระดกรวดเดียวแล้วยกแก้วแกว่งไปแกว่งมาโชว์ความเท่อีกต่างหาก“ห้ามหมายังจะง่ายกว่า” ในเมื่อห้ามเพื่อนไม่ฟัง จึงหันไปบ่นกับคนที่นั่งอยู่ด้านข้างพร้อมกับกดจมูกโด่งลงบนแก้มนุ่ม คนถูกหอมพรายยิ้มจาง ความรู้สึกห่วงใยของเขาสุดแสนจะธรรมดา แต่ว่าทำไมนะถึงได้มีพลังลึกลับที่ทำให้หัวใจของเธออ่อนยวบ และก็รู้สึกไม่เป็นสุขมากกว่าเก่าเมื่อเห็นคนที่นั่งข้างพี่ต้อมเผลอยิ้ม“มึงอย่ากระแดะมาเป็นคนดีต่อหน้าสาว ๆ น้อง ๆ ครับไอ้นี่มันร้าย” ปลายนิ้วของคนพูดชี้ไปยังใบหน้าคมเข้มที่กัดกรามแน่น ก่อนจะโน้มตัวไปหาอีกคนป้องปากกร

ดวงตาอิดโรยของข้าวปุ้นเศร้าสร้อยลงชัดเจนเมื่อเห็นเตียงกว้างว่างเปล่า สมองอันเฉียบแหลมของเธอตอนนี้มึนตื้อจนคิดไม่ออกว่าเขาหายไปไหน อาการหิวกระหายน้ำนำพาร่างระหงให้เดินไปยังห้องครัว พลันสายตาเห็นโน้ตแปะไว้จึงยิ้มออก(“พี่ไปทำธุระอาจจะกลับเย็น สาว ๆ ไม่ได้ไปไหนให้อยู่เป็นเพื่อนไปก่อน พี่ทำข้าวต้มหมูสับแก้แฮงค์ให้แล้ว ปรุงด้วยหัวใจ ยำผักกาดใส่ความรักล้วน ๆ อยู่ในตู้เย็น รักเมียจ๋าที่สุด ต้นกล้า”)เขาน่ารักเกินเบอร์แบบนี้เป็นใครบ้างจะไม่หึงจะไม่หวง ทว่าสมองหยักนี้ก็น่ากลัวตรงที่ว่าชอบคิดไปไกลว่าเขาไปทำธุระเรื่องใด? กับใคร? เธอมั่นใจว่าการพบปะกันของพวกเขาเป็นการจงใจมาหามากกว่าที่จะแวะมา เพราะเป็นแค่ทางผ่านอาการหัวร้อนไม่อาจดับด้วยน้ำเย็นที่ถูกเติมเข้าไปในร่างกาย สุดท้ายความคิดฟุ้งซ่านก็แพ้ให้กับอาการเมาค้างก่อนจะถลาตัวลงเตียง และหลับสนิทไปอีกครั้งเป็นจริงอย่างที่เธอคิดและก็ไม่จริงอย่างที่เธอคิด เมื่อร่างกำยำนั่งไขว่ห้างบนโซฟาในคาเฟ่ขนาดเล็กของโรงแรมบูทีค ที่ตั้งอยู่ในตัวเมืองไม่ไกลจากโชคอนันต์ริมฝีปากหยักได้รูปจิบกาแฟดำรสขม กลิ่นหอมวานิลลากับเครื่องเทศทำให้รสขมนี้ละมุนละไมขึ้นเยอะ แว่นดำ

ช่อผกาได้แต่ส่ายหัว แววตามีแต่ความรักมองตามหลังบุตรชายไม่ต่างจากสามีของเธอ คงมีแต่ดวงตากลมโตที่มองแผ่นหลังกว้างด้วยความน้อยอกน้อยใจ เพราะไม่รู้ว่าเขาเปลี่ยนไปหรือเป็นเธอที่คิดมาก ความเศร้าในแววตาคู่สวยทำให้ ช่อผการีบเอ่ยปลอบใจ“พี่เขาวุ่นเรื่องเรนนะเวทหอพักตึกหกนะลูก ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ ไป ๆ กับแม่ อาบน้ำให้สบายตัวแล้วออกมากินข้าวพร้อมกัน”ข้าวปุ้นก้มหน้าเป็นเชิงขออนุญาตผู้เป็นใหญ่ในบ้านก่อนจะหยิบกระเป๋าสัมภาระเดินตามหญิงสูงวัยไป“คุณแม่ค่ะตึกหกปุ้นเคยอยู่ กินข้าวเสร็จแล้วปุ้นขอไปหาพี่ต้นกล้าได้ไหมคะ”“อย่าไปเลยเกะกะพี่เขาเปล่า ๆ ในนั้นมีแต่คนงานผู้ชายห่าม ๆ ฝุ่นเยอะเสียงดัง อยู่กับแม่นี่แหละแม่คิดถึง นะนะ” คนอ้อนต้องการช่วยลูกชายเก็บความลับ‘แล้วทำไมมัดหมี่ถึงอยู่ได้ล่ะคะ’ ข้าวปุ้นคิดว่าหากถามออกไปคงดูแย่ในสายตาของท่าน จึงได้แต่ทำตาปริบ ๆมื้อค่ำไม่ได้ยุ่งยากอะไรเพราะช่อผกาได้เตรียมอาหารไว้แล้ว อุ่นเสร็จก็เอาไปวางไว้บนโต๊ะโดยมีว่าที่สะใภ้เป็นลูกมือการรับประทานอาหารเป็นไปอย่างเรียบง่ายและอบอุ่น เจ้าบ้านทั้งสองชวนแขกคุยจนทำให้คนเศร้าสร้อยลืมความทุกข์ไปชั่วขณะหลังจากข้าวปุ้นเก็บกวาดค

ราวเที่ยงคืน ส้มนั่งหลับบนเก้าอี้พลาสติกศีรษะหนุนขอบเตียงผู้ป่วย ส่วนอีกคนหนึ่งจมอยู่ในวังวนของความคิดฟุ้งซ่านจนสมองเหนื่อยล้า ข้าวปุ้นสะกิดให้เพื่อนมานอนบนโซฟาขนาดเล็ก ก่อนหน้านี้ส้มเห็นว่าเธอเศร้าจึงเสียสละให้วันนี้ถึงแม้ว่าเธอจะเจอแต่เรื่องร้าย ๆ แต่อย่างน้อยเพื่อนของเธอกำลังเจอกับสิ่งดี ๆ นายช่างศิลารักมารดามาก หัวใจของเขาต้องละลายแน่เมื่อเห็นส้มอยู่ดูแลท่าน ใบหน้างดงามเผยรอยยิ้มจางก่อนจะปิดประตูห้องผู้ป่วยลงอย่างเบามือ“สัญญาได้ไหมว่าเราฝ่าฟันปัญหาไปด้วยกัน สัญญาได้ไหมว่ามีอะไรปุ้นต้องบอกพี่” ประโยคนี้ดังกึกก้องในหัวเรียกน้ำตาของเธอให้ไหลพราก ไม่แน่ใจว่าอุปสรรคที่เธอกำลังเผชิญอยู่นี้เขาต้องการจะแก้มันไหม ถามออกไปก็รังแต่จะทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาแย่กว่าเดิมแต่ก่อนเขาสองคนเจอกันแค่เสาร์อาทิตย์ ตอนนี้หากวันจันทร์เขาไม่เข้าออฟฟิศตอนบ่าย ก่อนเที่ยงของวันศุกร์เขาก็จะเร่งรีบเข้ากรุงเทพฯ การพูดคุยระหว่างเราเริ่มน้อยลงเพราะต่างคนต่างเหนื่อยล้ากับงานที่ตนทำ การหลับนอนยังคงเป็นปกติ ไออุ่นจากกายของเขาเป็นสิ่งที่เธอโหยหา ทว่าทำไมนะถึงรู้สึกว่าเขาร่วมรักกับเธอเพราะมันเป็นหน้าที่มื