All Chapters of สัญญารักของยัยตัวร้าย: Chapter 41 - Chapter 50

ต้นกล้าขบกรามแน่นปฏิเสธไม่ได้ว่าคนที่กำลังออดอ้อนช่างน่ารักเสียเหลือเกิน กลิ่นกายบนตัวก็หอมอ่อน ๆ นอกจากจะทำให้เขารู้สึกสดชื่นแล้วยังดึงดูดฮอร์โมนเพศชายได้เป็นอย่างดี จึงใช้ปลายจมูกโด่งหอมบนแก้มเนียน เลื่อนจนเรื่อยถึงใบหู“อ้อนเหลือเกิน อยากโดนตรงนี้ใช่ไหม” พูดเสร็จเขาก็ทำปากจู๋ คนมองทั้งที่นึกหมั่นไส้แต่ยังจุ๊บลงบนปากหยักอย่าง เอาใจ“ป้อนพี่ด้วย”“เรื่องเยอะ”“รักป้ะ”“โดนแกล้งจนไม่แน่ใจแล้วค่ะ”เห็นแววตาดุจ้องแกมบังคับก็จำยอมพูดความในใจออกไปจะได้จบเสียที “ค่ะ ค่ะ รักที่สุด”พลันใบหน้าแก่ชราซึ่งเป็นมารดาของพี่ศิลาก็ผุดขึ้นมาในหัว และอีกหนึ่งปัญหาที่เธอลืมไม่ลงนั่นคือจอมวายร้ายไม่เป็นที่โปรดปรานของเพื่อน ๆ ในกลุ่มข้าวปุ้นคิดว่าเรื่องเร่งด่วนที่สุดน่าจะเป็นเรื่องของพี่ศิลา ที่ใจเธอนึกอยากจะพูดให้พี่เขาได้กลับบ้านเพื่อมาดูแลมารดา ทว่าเซนส์ของเธอบอกว่าควรหยุดแค่ตรงนี้ ไม่เช่นนั้นใบหน้าเปื้อนยิ้มราวเด็กน้อยที่ได้ในสิ่งที่ต้องการจะแปรเปลี่ยนเป็น ผีบ้าขึ้หึงขึ้นมาอีกสิ่งนี้ทำให้เธอนึกถึงพี่ต้นกล้าคนเก่าที่เป็นคนอารมณ์ดีสุภาพเรียบร้อย ถึงเขาจะพูดไม่ค่อยเก่งแต่เธอก็เคยได้ยินประโยคหวาน ๆ ของ

(“ไม่เจอคุณข้าวเม่าเลยครับเดินหากันหลายรอบแล้ว แจ้งความดีไหมครับคุณต้นกล้า”) นายยิ้มรายงาน ก่อนหน้านั้นฝันของเขาต้องสะดุดกลางคัน สะดุ้งตัวโหยงเมื่อได้ยินเสียงมือถือดังติดต่อกันหลายครั้ง พอรู้ถึงต้นเหตุเขาก็เกณฑ์ลูกน้องออกตามหา“เดี๋ยวก่อนลุง ผมขอคิดแป๊บ ตามลังตามซอกทางหนีไฟ ลุงหาชัวร์แล้วนะครับ”“ครับคุณต้นกล้า ถ้าจะเหลือก็คงเป็นรูงูกับท่อระบายน้ำทิ้งเนี่ยล่ะครับที่ยังไม่ได้หา”“งั้นผมรบกวนลุงด้วย”“หา! คุณต้นกล้าเอาจริงเหรอครับเนี่ย”“อ๋อไม่ใช่ครับ ไม่ใช่ครับ ขอโทษทีครับลุง พอดีมันดึกแล้วใจผมเริ่มไม่อยู่กับร่องกับรอย จะบอกว่าขอแรงลุงเดินดูอีกสักรอบนะครับ ข้าวเม่าน่าจะไปไหนได้ไม่ไกลหรอก น้องกลัวผีลุงลองทำเสียงผีหลอกแกล้งได้ไหมครับ เผื่อน้องจะส่งเสียงกรี๊ดให้ได้ยินบ้าง”“ครับ ครับ”“ขอบคุณมากนะครับลุง”“ไม่เป็นไรครับคนกันเองทั้งนั้น”สองชั่วโมงผ่านไปอย่างทรมานใจของคนห่วง ดวงตาของช่อผกามองแต่นาฬิกาบนฝาผนังที่ตอนนี้บอกเวลาตีหนึ่งครึ่ง“แม่ใจไม่ดีเลยกล้า”ไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไรที่เธอพูดออกไปขณะรอทีมค้นหาโทรกลับมารายงานอีกครั้ง ทั้งสามคนปรึกษากันว่าหากลุงยิ้มโทร.มาบอกว่าไม่เจอก็จะพากั

“อื้อ… สะ…เสียว สะ…เสร็จแล้ว” ข้าวปุ้นส่งเสียงเพ้อเลื่อนลอยขณะวิ่งเล่นบนสายรุ้ง ขาที่ตั้งฉากกันของเธอก็อ่อนระทวยจนคนตัวโตต้องช่วยจับ ไม่ใช่จับเพียงอย่างเดียว ยังดันไปข้างหน้าจนดอกไม้ของเธองามชูช่อ สะดวกสบายสำหรับเขา ได้ดูดกินน้ำใสที่หลั่งไหลตามธรรมชาติ ถึงจะอายแต่เธอก็ปล่อย เพราะหัวใจรู้อยู่เต็มเปี่ยมว่าเขารักเธอมากแค่ไหน“มีอะไรคะ” ต้นกล้าถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายลุกนั่งพับเพียบ“เออ ปุ้นอยากทำให้พี่บ้าง”ท่าทีเขินอายของคนตัวเล็กในความมืดสลัวทำให้เขาอยากเห็นใบหน้าอันแดงก่ำ เธอคงจะน่ารักน่าดูสิ่งที่ได้ยินทำให้เขาอมยิ้มดีใจได้ไม่นาน เพราะคนตรงหน้าไม่มีประสบการณ์เลย นั่นทำให้เขารู้สึกประหม่า กลัวว่าจะไม่ได้เสียวขึ้นสวรรค์ แต่อาจจะตกนรกแทนหากเจ้าไอ้ลูกชายโดนฟันของเธอเข้าเอาวะตกเป็นตกเขารีบนอนแผ่หลาขณะที่ข้าวปุ้นกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ ปรายตามองความใหญ่โตไม่ใช่ว่าอยากกินไอศกรีมหรอกแค่ ไม่มั่นใจว่าปากของเธอจะเอาอยู่ไหมสู้โว้ย!มันต้องได้สิ! ขนาดข้างล่างปิดสนิทมาตั้งยี่สิบสามปียังรับได้ นับประสาอะไรกับปากที่กินข้าวอยู่ทุกวี่ทุกวันหัวใจของต้นกล้าเต้นแรงจนแทบพุ่งออกนอกอกขณะมองดูริมฝีปากกระจับจูบท

การประชุมของผู้บริหารกินเวลายาวนานหลายชั่วโมง ซึ่งแต่ละฝ่ายได้รายงานเรื่องภายในแผนกของตน จบลงที่บุญญากรเสนอว่านายช่างศิลาควรกลับมา และก็รายงานต่อว่าการไปดูงานของนายวสุใกล้ครบกำหนดแล้ว สองเรื่องนี้ทำให้คิ้วเข้มของใครบางคนขมวดเข้าหากันอย่างใช้ความคิดหลังจากประชุมเสร็จคนตัวโตก็ตรงสู่ออฟฟิศ ทว่าครั้งนี้เขาหยุดมองใบหน้าของเมียรักที่ง่วนอยู่กับงาน‘ปุ้นได้แล้วทิ้งตลอดนะ ทำไม? เดินข้างไอ้ต้นกล้ามัน น่าอายนักหรือไง?’ คิดถึงตรงนี้คนตัวโตก็ขบกรามแน่น ที่อีกฝ่ายทำให้เขาสูญเสียความมั่นใจอย่างแรง‘ผัวหล่อผัวรวยขนาดนี้ชาตินี้ได้ชาติเดียวครับ ชาติหน้าหมดสิทธิ์ จำใส่สมองน้อย ๆ ของหล่อนเอาไว้ด้วย’ ระบายอาการ น้อยเนื้อต่ำใจเสร็จเขาก็ถอนหายใจออกลูกใหญ่ ก่อนจะเชิดใบหน้าอันหล่อเหลาเดินเข้าออฟฟิศเหมือนเช่นเคย โดยมีดวงตาเมื่อยล้ามองตามแผ่นหลังอย่างเหนื่อยใจ ข้าวปุ้นเบะปากบ่นงึมงำ“โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงยังจะงอนเป็นเด็กสามขวบไปได้ เฮ้อ…” เสียงถอนหายใจดังราวกับลมระลอกใหญ่ขณะหยิบแฟ้มเอกสารที่นายต้องเซ็นเดินไปหยุดที่หน้าประตูตั้งคำถามในใจ‘ต่อให้กินตับกันจนไม่เหลือไส้อ่อน แต่ในที่ทำงานต้องเป็นหัวหน้ากับลูกน้องไ

“พร้อมแล้วนะครับคุณเลขาฯ”“ว้าย” เสียงกรีดร้องตกใจเมื่อเก้าอี้ของเธอถูกคนตัวโตดันไม่ต่างรถเข็นเข้าไปในออฟฟิศ“พี่ต้นกล้าอะเล่นเป็นเด็กไปได้”หัวเราะคิกคักได้ไม่นานก็แปรเปลี่ยนเป็นอมยิ้มเมื่อนึกไปถึงวันแรก วันนั้นตอนที่ย้ายของออกมาเธอกลัวเขาแทบตาย มาวันนี้เป็นเธอที่ยืนมองคนตัวโตย้ายของกลับมาอย่างขยันขันแข็ง‘แค้นนี้ต้องชำระ’ ข้าวปุ้นคิดในใจ กอดอกยืนมองพ่อวัวกระทิงของบ่าวดันโต๊ะทำงานขนาดใหญ่อย่างสุขใจเพียงไม่นานทุกอย่างก็เข้าที่เข้าทาง โต๊ะทำงานของเธอตั้งอยู่ไม่ห่างจากโต๊ะของเขา ข้าวของถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบด้วยสองมือของเจ้านายสามชั่วโมงแรกเลขาฯ สาวต้องตกอยู่กับความไม่คุ้นชินในห้องสี่เหลี่ยมที่แคบ โดยมีสายตาของเจ้านายมองมาตลอดเวลาต้นกล้าอมยิ้มไปกับความน่ารักของเจ้าของริมฝีปากกระจับที่หาวหวอด ๆ ใบหน้างดงามสะบัดหลายครั้งหวังไล่อาการง่วงและเพลียจากการถูกเขารังแกมาทั้งคืนหันไปอีกทีดวงตางดงามก็ปิดสนิท เจ้านายผู้ใจดีจึงเดินเข้าใกล้หวังอุ้มเมียรักไปนอนที่โซฟา ทว่าสายตาคมเข้มกลับจับจ้องหน้าจอมือถือที่สั่นอยู่บนโต๊ะทำงานของเธอ(“คุณวสุ”) สิ่งที่เห็นทำให้เขาคิดว่าเธอน่าจะสานสัมพันธ์อยู่ ไ