All Chapters of สัญญารักของยัยตัวร้าย: Chapter 31 - Chapter 40

จริงแล้วเขาไม่ได้กะเกณฑ์ว่าคู่นอนต้องบริสุทธิ์ ขอแค่ให้คลิกกัน สะอาดสะอ้าน ชัดเจนต่อความสัมพันธ์ และที่สำคัญคือห้ามคบซ้อน แต่ในกรณีของคนใต้ร่างมันต่างกัน เพราะสัญญาที่เธอให้ไว้นั้นทำให้เขาเกิดการคาดหวัง อารมณ์ประมาณว่าเขาห่อผลมะม่วงกันแมลงเอาไว้ อุตส่าห์เฝ้ามองผลไม้เพื่อรอชิมความหอมหวานยามสุกเต็มที่และแล้วอยู่มาวันหนึ่งมะม่วงของเขาก็หายไป แน่นอนว่าเขาโกรธจนตัวสั่นและอยากฆ่าไอ้หัวขโมยนั้น แต่พอหาดี ๆ ดันเจอมะม่วง แถมยังไม่มีร่องรอยของสัตว์ตัวใดมากัดกิน นั่นแหละคือความรู้สึกดีใจจนแทบบ้างอนก็ช่าง! เดี๋ยวกล้าจะเอาให้หายงอนเองน้องแม่งรักกูแหละกูมั่นใจต้นกล้าพรายยิ้มพยายามเก็บอาการลิงโลดของตัวเองเอาไว้ เมื่อโพรงนุ่มของเธอเริ่มปรับตัวเขาก็เริ่มขยับสะโพกสอบเนิบ ๆ นาบ ๆ จากนั้นเขาก็โน้มใบหน้าลงหวังจูบให้รางวัล ทว่าริมฝีปากกระจับแสนหวานกลับเม้มแน่นพร้อมกับเบี่ยงหน้าหนี ต้นกล้าอมยิ้มเอ็นดูโดยที่ด้านล่างของเขายังคงทำงานอย่างใจเย็น ก่อนจะส่งเสียงหวานข้างใบหูเล็ก“อย่าดื้อกับพี่ได้ไหมคะ” จากนั้นเขาก็ดูดฝากรอยรักบนซอกคอ“ดื้อ! อือ อือ….” เจ้าของปากหวานอ้าปากจะด่าก็โดนคนตัวโตปิดปาก รสจูบที่นุ

พอความสว่างมาเยือนต้นกล้าก็รีบก้มหน้าลง เอาฝ่ามือลูบขมับของตัวเอง ชายสูงวัยส่งเสียงอย่างหดหู่“โธ่ โธ่ เกิดมาหล่อก็ช่างน่าสงสาร ใครมันช่างกล้าเข้ามาขืนใจคุณครับเนี่ย”“ลุงครับผมอายจะแย่อยู่แล้ว เอานี่ไปแล้วขึ้นไปเอาเสื้อผ้าในห้องมาให้ผมหน่อย”คนพูดเอามือหนึ่งปิดหน้า อีกมือหนึ่งยื่นคีย์การ์ดให้ผู้ช่วย ทว่ากลับมีบางอย่างดึงดูดสายตาให้นายยิ้มหยิบขึ้นมากางดู“ใครมันแสบขนาดนี้เนี่ย ขมขื่นไม่พอมันยังตัดเสื้อคุณเป็นรูโหว่งเต็มไปหมด โอ้โฮ กางเกงก็แหว่งไปตั้งหลายที่ อย่าบอกนะว่ากางเกงลิงของคุณเมธานนท์ก็ไม่เหลือ ร้ายจริง ๆ ผู้หญิงสมัยนี้ โรคจิตชัด ๆ”คนพูดแกล้งเฉไฉไปอย่างนั้นแหละ แท้จริงแล้วในหัวของเขาปะติดปะต่อเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นเข้าด้วยกัน จนพอเดาออกว่าคู่ผัวตัวเมียกลับมาโจ๊ะพรึม ๆ กันอีกครั้ง ซึ่งเขาก็เชียร์อยู่ลึก ๆชายสูงวัยถือโอกาสแกล้งอีกฝ่ายต่อด้วยการอ่านข้อความขนาดใหญ่“ขอจบสัญญา นี่มันอะไรกันครับ จบสัญญาทีต้องทำรุนแรงกันขนาดนี้เชียวเหรอครับ โหดไปหรือเปล่าครับเนี่ย”คนฟังเอามือปาดเม็ดเหงื่อเม็ดใหญ่ออกจากโครงหน้า แม้จะอายแค่ไหนเขาก็ต้องทนให้ได้ จึงส่งเสียงเข้มถาม“ตกลงลุงจะด่าเมียผมอี

เจ้าบ้านรีบวางรองเท้าลงบนโต๊ะขนาดเล็กข้างโซฟา“เข้ามาก่อนสิ รอเดี๋ยวนะ ข้าวปุ้น ปุ้นเอ๊ย ปุ้น”ต้นกล้าก้าวเข้าไปนั่งเจี๋ยมเจี้ยมบนโซฟาขนาดเล็ก กวาดสายตามองดูห้องรับแขกที่ใหญ่กว่าห้องน้ำของเขาเพียงแค่ นิดเดียว ตกแต่งแบบมินิมอล เรียบง่ายสะอาดสะอ้าน ถัดไปเป็นห้องน้ำและครัวขนาดจิ๋ว ซึ่งน่าจะเหมาะกับตำรวจโสดมากกว่าคนมีครอบครัวข้าวโอ๊ตตะโกนเรียกน้องสาวสองสามครั้ง เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับ จึงเดินไปที่บันไดบ้านแหงนหน้าขึ้นชั้นบน“ปุ้นเอ๊ยปุ้น”“ค่ะ”“ลงมาหน่อย”เขาหยุดพูดเมื่อแขนถูกสะกิด ต้นกล้าส่งเสียงกระซิบ“ช่วยบอกเธอหน่อยครับว่าเป็นเพื่อน ผมกลัวเธอจะตกใจ”“เอางั้นน่ะ”“ครับ”“ปุ้นลงมาหน่อยเพื่อนมาหา”“ค่ะปุ้นแต่งตัวก่อน”ต้นกล้าพรายยิ้มอย่างมีความสุขขณะที่หัวใจก็เต้นตุบ ๆ ตับ ๆ ไปกับเสียงฝ่าเท้าที่ดังมาจากด้านบน“ขอบคุณมากนะครับ” พูดเสร็จต้นกล้าก็กลับไปนั่งที่เดิมคนตัวเล็กเดินลงบันไดมาได้ครึ่งทาง ใบหน้าที่กำลังยิ้มหุบลงทันทีที่เห็นคนที่ไม่อยากเห็น ต้นกล้ารีบส่งเสียงบอกดังเมื่อเห็นเรือนร่างเบาบางหันหลังขวับ“คุณเขมิกาครับผมขอรบกวนเวลาสักครู่นะครับ”คนถูกเรียกหยุดชะงัก มุมปากยกยิ้มอย่า

ยิ่งเห็นว่าเธอไม่ปฏิเสธเขายิ่งพอใจ จึงโน้มตัวไปยังใบหน้าแดงก่ำดั่งลูกตำลึงสุกที่กำลังมุดหน้าหนีแล้วจูบริมฝีปากอิ่มเอิบอย่างหลงใหลอีกครั้ง พอคนตัวเล็กเริ่มเคลิ้มเขาจึงค่อย ๆ ดันลำตัวของเธอให้นอนลงบนเตียง เลื่อนฝ่ามือลูบไล้หน้าท้องแบนราบเพียงชั่วอึดใจ จากนั้นต้นกล้าก็จัดการปลดกางเกงตัวจิ๋วเหวี่ยงออกไป แววตาคมเข้มมองดอกไม้งามมีแพรไหมบางเบาปกคลุม เขากลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผากก่อนจะก้มลงเชยชมความงดงามอย่างนุ่มนวล“พี่ต้นกล้า…อื้อ…” เสียงครางรัญจวนของเธอทำให้เจ้าของริมฝีปากหยักถูกใจมาก จนไม่สนใจฝ่ามือเรียวที่ประกบสันกรามพยายามดึงใบหน้าของเขาขึ้นไปด้านบน“อือ เบา ๆ ค่ะ ปุ้นเจ็บ” เสียงบอกแผ่วเบาจากเจ้าของสะโพกที่กำลังหลีกหนีความเสียวซ่าน รู้สึกเหมือนว่าภายในท้องน้อยของเธอมีเกลียวคลื่นนับพันหมุนวนอยู่ อยากครางก็ครางไม่ได้เพราะกลัวว่าพี่ชายเข้าบ้านมาจะได้ยิน“ปุ้นจ๋า ปุ้นครับ พี่คิดถึงเหลือเกิน” เสียงอู้อี้ผ่านปลายลิ้นอุ่นของคนตัวโต ที่ชอนไชละเมียดละไมบนกลีบกุหลาบที่บวมเปล่งจากศึกรักเมื่อตอนเช้าเรือนร่างบอบบางอ่อนระทวยไร้แรงต้าน เคลิบเคลิ้มจนอ้าขาออกกว้างเชิญชวนให้คนตัวโตเข้ามารุกรากได้อย่างหน้า

21 เคลียร์ใจยามดึกในต่างจังหวัดเป็นเรื่องปกติที่ท้องถนนจะโล่ง นั่นจึงทำให้รถหรูจากแฟลตตำรวจใช้เวลาเพียงไม่นานก็เคลื่อนจอดหน้าร้านอาหารกึ่งบาร์ ‘หมูหิวพลิ้วตอนดึก’ถ้าข้าวปุ้นจำไม่ผิดร้านนี้พึ่งเปิดได้ไม่ถึงปีก็กลายเป็นร้านดังของจังหวัด โดยเฉพาะในโลกโซเชียลที่ใครมาใช้บริการต่างก็พากันเช็กอิน โพสต์รูปภาพ และเขียนชมว่าอาหารอร่อย บรรยากาศเลิศ ราคาสมเหตุสมผล สถานที่แห่งนี้จึงครึกครื้น ไปด้วยนักท่องราตรี คู่รัก รวมไปผู้คนต่างถิ่นที่ตั้งใจมาสัมผัสกับความพิเศษแห่งนี้ ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือเธอ แต่สุดท้ายก็จบลงที่ร้านหมูกระทะแถวบ้าน อิ่มเหมือนกันแต่ราคาถูกกว่ากันเยอะมาก ความอร่อยโอเค ส่วนบรรยากาศอย่าได้เอามาเปรียบเทียบกัน เพราะจะทำให้ป้าศรีเจ้าของร้านหมูกระทะรู้สึกแย่คนที่กำลังตื่นเต้นเป็นลิงโลดพยายามเก็บอาการของตน ขณะกวาดมองภายในร้านที่ตกแต่งโดยใช้ไม้เป็นหลักผสมผสานกับเฟอร์นิเจอร์หนังหลากสี มีโคมไฟห้อยระย้าดูหรูหราและทันสมัย บนเวทีมีวงดนตรีขับกล่อมเพลงรักที่เป็นเพลงช้าสลับกับเพลงเร็วโซนด้านนอกมีต้นไม้ทรงพุ่มสูงใหญ่ประดับประดาด้วยไฟดวงเล็กระยิบระยับ ให้ความรู้สึกราวกับว่านั่งรับประทานอาหารแสนอ