All Chapters of สัญญารักของยัยตัวร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

คนพูดค้างคำว่า‘เพื่อน’ ในคอเพราะโดนแม่หมูตีต้นแขนอย่างแรง สันกรามของเธอก็โดนตัวกินหมูบีบเสียแน่น จนต้องอ้าปากค้าง อรุณทำท่ามองหาของในโพรงปากพร้อมส่งเสียงดุ“วันนี้วันเสาร์ทำไมหมาในปากยังมาทำงานอีก หึ! ตกลงจะเล่ามาดี ๆ หรือจะให้ฉันฆ่าหมาในปากของแกก่อน”การหยอกล้อของทั้งคู่เรียกเสียงหัวเราะได้เป็นอย่างดี จนทำให้คนตัวโตเผลอมองรอยยิ้มของคนรักเก่าราวกับโดนมนตร์สะกด พอตั้งสติได้ต้นกล้าก็รีบสะบัดหน้าขับไล่อาการหวั่นไหวแล้วเงี่ยหูฟังเสียง อู้ ๆ อี้ ๆ ของส้ม“บอกแล้วเล่าแล้วจ้า เมื่อวานไงตอนกินข้าวกับคุณวสุ ใจฉันน่ะเต้น ตุบ! ตุบ! ลุ้นแทบตาย”“เป็นไร หัวใจจะวายว่างั้น” เสียงประชดของอรุณทำให้ส้มกั๊กคำตอบเอาไว้ อมยิ้มยั่วใส่คนที่ไม่ยอมตักอาหารเข้าปากเพราะความอยากรู้ แตงกวาเลยตอบแทน“ก็นึกว่าหัวหน้าจะขอนังปุ้นแต่งงานน่ะสิ”ข้าวปุ้นเห็นคนตัวโตชะงักเล็กน้อย จึงเดาว่าเขากำลังสนใจ ทั้งที่หมดหวังแต่ก็อยากกระตุ้นให้เขาหึง“ปุ้นก็มอง ๆ พี่เขาทั้งสองคนอยู่น่ะ ใครดีที่สุดปุ้นก็ตกลงกับคนนั่นแหละ”“น้าน…สวยเลือกได้มันเป็นอย่างนี้นี่เอง มาชนแก้ว”สี่สาวยกแก้วน้ำผลไม้ชนกันกลางอากาศ คงมีแต่ส้มที่ยิ้มเจื่อน แม

ตื๊ด! ตื๊ด! ตื๊ด! เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะดังขึ้นทำให้เลขานุการสาวกลืนก้อนสะอื้นลงคอ รีบกลอกดวงตาไปมากลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล“สวัสดีค่ะเขมิกาจากแผนกการตลาดค่ะ”“น้องข้าวปุ้นจ๊ะพี่แบมคนสวยจากฝ่ายบุคคลจ้า หัวหน้าหนูมายัง”“เพิ่งมาถึงค่ะพี่แบมเดี๋ยวปุ้นต่อสายให้นะคะ”ปลายนิ้วชี้ของเธอสั่นไหวขณะกดปุ่มย้ายสาย กรอกเสียงที่รู้สึกว่าช่างยากเย็นเสียเหลือเกิน“คุณเมธานนท์คะสายจากคุณบุญญากรฝ่ายบุคคลค่ะ”“อืม โอนมาสิ”พอเลขานุการวางสายลงต้นกล้าก็ปรับเสียงให้เป็นปกติทั้งที่อารมณ์โกรธ หึง แค้นปะปนกันจนทำเขาแทบคลั่ง“ครับคุณบุญญากร”“สวัสดีค่ะคุณเมธานนท์เรียกน้องแบมเฉย ๆ ก็ได้ค่ะ น้องแบมขอสอบถามสองเรื่อง เรื่องแรกไม่ทราบว่าคุณเมธานนท์พอจะให้มีเวลาว่างช่วงไหนบ้าง แบมจะได้นัดน้อง ๆ จากแผนกการตลาด บัญชี และหัวหน้าแผนกต่าง ๆ ไปแนะนำตัวให้ คุณเมธานนท์รู้จักน่ะค่ะ เสร็จแล้วน้องแบมจะพาทัวร์รอบตึก”“อ๋อ ไม่ต้องทั้งสองอย่างเลยครับมันเสียเวลา เดี๋ยวผมให้เลขาฯ ส่งอีเมลบอกเอง คุณแบมโทร. มาก็ดีครับ ผมอยากให้ออกใบเตือนสองใบ ใบแรกให้คุณตรีนาถ แก้วกานต์ โทษฐานขัดคำสั่งในเวลางาน อีกใบหนึ่งให้เขมิกา วรรักษ์ โทษฐาน ใช้เครื่อง

“พี่กล้าขารอข้าวเม่าด้วยสิคะข้าวเม่าใส่ส้นสูงเดินเร็วไม่ได้”ร่างสูงโปร่งพอเดินมาถึงก็ขมวดคิ้วมองคนตัวโตอย่างสงสัยว่าความเนี้ยบของเขาหายไปไหนหมด แถมยังยิ้มหวานให้เธอทั้งที่ก่อนหน้านี้บึ้งตึงเหมือนคนถ่ายไม่ออก ข้าวเม่าเริ่มคิดว่าเขาอาจจะไม่เต็มบาท หรือไม่ก็ประสาทอ่อน ๆเม่าไม่แคร์ค่ะ ใบหน้ากับหุ่นของพี่ต้นกล้ากลบทุกอย่างได้หมดเธอคิดในใจ พรายยิ้มหวานก็จริงแต่แววตายังสงสัยอยู่“อ๋อ! พี่ร้อนน่ะ มาค่ะเดินไปพร้อมกัน”ริมฝีปากเคลือบลิปสติกสีแดงจัดฉีกยิ้มหวานเมื่อวงแขนแกร่งของอีกฝ่ายโอบรอบเอวของเธอเสียงกระแอมในลำคอทำให้เลขานุการสาวหันขวับไปทางประตู หัวใจดวงน้อยหล่นดังตุ๊บแตกกระจายไม่ต่างจากแก้วเมื่อเห็นสภาพของเขา นัยน์ตาดำขลับสั่นระริกจ้องใบหน้าคมคาย อยากกรีดร้องและตะโกนถามดัง ๆ“เอากันเพิ่งเสร็จใช่ไหม เอากันไปกี่รอบ ฮะ!” 10 ช่วงตัดใจ‘แต่เธอไม่มีสิทธิ์’ เสียงหนึ่งดังขึ้นในหัว ข้าวปุ้นได้แต่กัดกรามกรอดกลั้นอารมณ์โกรธของตัวเอง มือที่กำแน่นจนสั่น ก็ค่อย ๆ คลายออกก่อนจะปรับน้ำเสียงพูดอย่างสุภาพ“รบกวนคุณเมธานนท์เซ็นชื

11 ตัดบัวยังเหลือใย“อ้าว ทำไมยังไม่นอนอีก”หลังจากชำระร่างกายเสร็จแล้วคนตัวโตก็เอ่ยถามน้องสาว ที่นั่งอยู่บนโซฟาห้องรับแขก ปกติเวลานี้เจ้าตัวเล็กต้องหลับแล้ว จึงเดาว่าอีกฝ่ายน่าจะมีเรื่องคุย ข้าวโอ๊ตรีบคว้าผ้าขนหนูเช็ดผม ที่ตัดจนสั้นตามสไตล์ของผู้กองเคร่งกฎ พอลำตัวแห้งก็สวมใส่ชุดนอนอย่างเร่งด่วน“พี่ข้าวโอ๊ตคะหนี้ธนาคารของเราใกล้จะหมดยัง”คนตัวโตขมวดคิ้วสงสัยกับหัวข้อสนทนา นานเกือบสามปีที่คนตัวเล็กแทบจะไม่ถามถึง“มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าปุ้น”“อ๋อ ไม่มีอะไรค่ะแค่อยากรู้เฉย ๆ”“จริง ๆ แล้วเราน่ะไม่ต้องช่วยพี่ก็ได้ เงินเดือนของพี่หลังจากหักหนี้กับค่าใช้จ่ายในบ้านแล้ว ถ้าอยู่กันอย่างประหยัดพวกเราก็ไม่ลำบากหรอก ใจจริงพี่อยากให้ปุ้นเรียนต่อนะ อยากเรียนอะไรก็เรียนเถอะเดี๋ยวพี่ส่งเอง”เรื่องนี้เขาเคยบอกน้องไปหลายครั้ง ทว่าอีกฝ่ายมีความสุขกับการทำงานและคนรอบข้าง เขาเลยไม่ได้สนใจจะจ้ำจี้จ้ำไช“ตอนนี้ไม่มีฟิวส์นั้นเลยพี่โอ๊ต เอาไว้ให้โล่งกว่านี้ก่อนค่อยว่ากันใหม่เถอะ”“ที่ทำงานมีปัญหาเหรอ เจ้านายใหม่นิสัยเป็นยังไงบ้าง ดีสู้

ก่อนหน้านั้นเธอพยายามเข้าใกล้คนตัวโต ทว่ายิ่งใกล้เหมือนยิ่งห่าง มีพักหลังนี่แหละที่พูดคุยกันมากขึ้น แม้เขาจะเย็นชาใส่เธอก็ไม่ถือสา แค่รอวันที่พี่เขาพร้อมเปิดใจรับเธอก็พอความรู้สึกของใครบางคนช่างต่างกับข้าวปุ้น ที่ตอนนี้กำมือแน่นอยู่ใต้สมุดโน้ต นัยน์ตาเศร้าหมองของเธอทอดมองดวงตะวันที่กำลังลับขอบฟ้าอย่างเลื่อนลอย พรุ่งนี้อย่างน้อยก็ยังมีดวงอาทิตย์ขึ้นมาอีก แต่ความรักระหว่างเธอกับเขานี่สิ! มืดมนไม่ต่างจากวันแรมสิบห้าค่ำ ไม่มีแม้กระทั่งดวงดาวบนท้องฟ้ามุมปากกระจับของเธอยิ้มเล็กน้อยให้กับโชคชะตา ที่สุดท้ายแล้วโลกก็เหวี่ยงคนที่เหมาะสมมากกว่าเธอให้กับเขาส่วนเธอคงต้องก้าวไปข้างหน้า ใช้ชีวิตอย่างมีความหวัง สักวันหนึ่งโลกคงนำพาใครสักคนมาให้เธอ และเขาคนนั้นคงสามารถสมานหัวใจที่ขาดวิ่นของเธอได้คิดถึงตรงนี้ใบหน้างดงามก็พรายยิ้มที่ทำให้คนมองใจเต้นแรงอีกครั้ง เขาพร่ำถามตัวเองในใจมึงต้องโง่แค่ไหนวะ ทำไมถึงลืมน้องไม่ได้ซะทีปุ้น มึงเล่นขอใส่กูใช่ไหม ฮะ!นายยิ้มแม้จะเป็นแค่รปภ. แต่ทหารเก่ามากประสบการณ์ก็มีสกิลการอ่านใจคนสูง พอลอบมองใบหน้าของทั้งคู่เสร็จแล้วเขาก็อมยิ้ม ฟันธงดังฉับ! ว่าสองคนนี้ยังมีใจใ