All Chapters of คุณหมอหัวใจพ่ายรัก: Chapter 21 - Chapter 30

“ทำไมมีรองเท้าผู้หญิง รองเท้านาเดียร์หรอ?”ศรันชี้หน้าถามมาร์วิน พาดพิงถึงนาเดียร์“เจ็บแล้วจำคือคน เจ็บแล้วทนคืออะไรน๊า”“เจ็บแล้วจำคือคน เจ็บแล้วทนคือคนแข็งแรง ถุย”ศรันพูดทีเล่นทีจริง“ไม่ใช่แบบพวกมึงคิดแล้วกันหนะ”มาร์วินเท้าเอวตอบศรันและเมย์ ที่กำลังจ้องหน้าเขาอย่างกับตำรวจสอบปากคำนักโทษ แต่จริง ๆ แล้วสองคนนี้ ไม่ได้อะไรหรอก แค่ห่วงว่ามาร์วินจะกลับไปพัวพันกับนาเดียร์แค่นั้น“ถ้าไม่ใช่นาเดียร์ งั้นน้องน้ำหวานหรอ”ศรันยักคิ้วถามเพื่อน“ไม่ใช่”มาร์วินปัดมือปฏิเสธ“ขอเข้าห้องน้ำไปอี้ก่อนงั้น”พูดจบศรันก็เดินนำหน้าเข้าไปในตัวบ้าน แต่ทันทีที่ก้าวเข้าไปในบ้านก็โดนเจ้าเหมียวหมูหวานร้องทักทายแง้ว แง้ว แง้วว“เป็นทาสแมวตั้งแต่ตอนไหนว่ะเนี่ย”ศรันเดินพลางถอดเข็มขัดออกจากกางเกงเดินมุ่งหน้าไปเข้าห้องน้ำ แต่ต้องรีบหันหน้าไปห้องนั่งเล่นที่มีรูปอะไรบางอย่างติดผนังบ้าน“แสดงว่าไอ้โอเว่นพูดเรื่องจริง รูปแต่งงาน กูขออี้ก่อนแล้วกัน กูจะเข้าไปเผือกให้รู้เรื่อง”ศรันพูดในใจหลังจากศรันกับเมย์กลับ มาร์วินก็ไม่ลืมที่จะเดินไปเตรียมน้ำอุ่นกับผ้าเช็ดตัวผืนบางเข้ามาในห้องนอนอันดา บรรจงเช็ดตัวลดไข้ให้อ

รุ่งเช้าของอีกวัน…ณ ตึกสูงหลายสิบชั้น หน้าอาคารมีรถบัสหลายสิบคันจอดเรียงรายเพื่อรองรับพนักงานแต่ละแผนกไปงานเลี้ยงบริษัทประจำปีที่ต่างจังหวัด รวมถึงรถหรูที่เตรียมไว้สำหรับผู้บริหาร“อันดาไปคันเดียวกันกับพี่สิ”หนุ่มหล่อหุ่นล่ำแต่งตัวด้วยเสื้อฮาวาย กางเกงขาสั้นสีขาว สวมแว่นกันแดดท่าทางอ่อนโยนและใจดีอย่างมาร์ตินเดินมาพูดกับเธอ“นั่นสิ ไปด้วยกันนะ”โอเว่นเดินเข้ามาพูดเสริมจากพี่ชาย แต่กลับโดนสาวสวยอย่างอันดาปฏิเสธ โดยเธอให้เหตุผลว่าเธอก็คือพนักงานทั่วไปคนหนึ่ง เลยอยากจะขอนั่งรถคันเดียวกับรินดาและฮันน่าเพื่อนของเธอที่มาในฐานะผู้ติดตาม และเธอก็ไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาให้กับพนักงานบางคนที่จ้องจับผิดเธอตลอดเวลา “โห อลังการเว่อร์ ถึงว่าทำไมพนักงานที่นี่ถึงรักองค์กรเพราะเขาไม่ได้ใส่ใจแค่พนักงานนี่เอง”ฮันน่าพูดขึ้นเมื่อเบนสายตามองรถบัสหลายสิบคันทุกครั้งที่มีสัมมนาที่ต่างจังหวัดหรืองานเลี้ยงแต่ละปียังสามารถนำผู้ติดตามไปได้อีกตั้งหนึ่งคน สมฐานะบริษัทยักใหญ่กำไลหลายพันล้านหลังจากที่ทุกคนนำสัมภาระจัดเก็บเรียบร้อยและพากันขึ้นไปนั่งจับจองที่นั่ง เพราะไม่กี่นาทีข้างหน้าก็ได้เวลาล้อหมุนแล้วความร

อันดาเพ้นหน้าให้มาร์วินและคนอื่น ๆ ในบริษัทจนเสร็จและพาฮันน่าเดินไปนั่งที่โต๊ะเพื่อสังสรรกันต่อ และดื่มดั่มเครื่องดื่มที่ทางบริษัทเตรียมไว้ให้“จริง ๆ นะฮันน่า จำที่เราไปกินโอมากาเสะได้ไหม กลับมาถึงบ้านก็โมโหฉัน บอกฉันจะเคลมน้องตัวเองต่อ บ้าจริง คิดได้ยังไง”อันดาหยิบหลอดดูดในถังค็อกเทลส่งเข้าปากเซ็ง ๆ แล้วเบนสายตามองมาร์วินที่นั่งดื่มอยู่กับมาร์ตินใต้ซุ้มผู้บริหาร ก่อนจะรู้ตัวว่าอีกฝ่ายก็มองเธออยู่ แทบไม่คาดสายตา“เห็นไหม แกเห็นตัวจ้องจับผิดฉันยังละ”เธอจิ๊ปากอย่างรำคาญแล้ววางถังค็อกเทลลงโต๊ะบอกฮันน่าหันไปมองมาร์วิน“เออ หรือพี่เขาหึงแกว่ะ หรือเขาไม่ถูกกันเหมือนที่ฉันเคยเดารอบนั้น ดูคุณโอเว่นไรนั่น ก็ไปนั่งกับคุณมัลลิกาสองคน ไม่มานั่งกับพี่ชายตัวเองอ่ะ”ฮันน่าพูดพลางเต้นแดนซ์ใส่เพลงในงาน“จะว่าไปโลกก็กลมเกิ๊น เดี๋ยว ๆ แกจะเมาได้นะ ดื่มเยอะไปแล้ว”ฮันน่าดึงถังค็อกเทลออกจากมือเรียว อันดากำลังยกถังค็อกเทลขึ้นดูดต่อเนื่องจนจะหมดถัง“เอ่อหนะ วันเดียว ไม่เมาหรอก จิ๊บจ๊อย”“พูดเป็นเล่นไป”ฮันน่าโชว์สเต็ปแดนซ์ต่อ ยกมือโยกย้ายส่ายสะโพกเวลาผ่านไปไม่นานนัก แก้มขาวนวลเนียนของอันดาก็เริ่มแดง

อันดาเดินออกจากห้องพักมาร์วินตั้งแต่เช้ามืด หน้าตาอ่อนเปลี้ยเพลียแรงอย่างกับคนไม่ได้นอนทั้งคืน“กลับเช้าเลยนะ แม่คนสวย”“อือ”เธอพยักหน้าเนือย ๆ ตอบฮันน่า ไม่รู้จะอธิบายกับเพื่อนยังไง แต่หายไปทั้งคืนขนาดนี้คงไม่มีอะไรต้องแก้ตัว“เก็บของกันเถอะจะได้กลับกัน คงไม่มีกิจกรรมอะไรแล้ววันนี้”อันดาเดินเปิดตู้เสื้อผ้าเก็บของใส่กระเป๋า“แกโอเคใช่ไหมอัน”“ฮันน่าแกว่า ถ้าเราจะแก้แค้นใครสักคนด้วยการทำให้เขารักเราจนโงหัวไม่ขึ้น เราจะทำได้ไหมวะ”อันดาหันไปปรึกษาเพื่อน ในระหว่างที่เธอเก็บของเข้ากระเป๋า ในหัวของเธอตอนนี้คิดอยากจะเอาคืนมาร์วินจริง ๆ คำดูถูกมันผุดขึ้นมาในหัวเธอทุกวินาทีแล้วก็ว่าได้“แกจะกลืนน้ำลายตัวเองไหม แกอย่าลืมนะว่าคนเจ้าชู้เอาใจผู้หญิงเก่งมาก เราก็ดันเหมือนลูกไก่ในกำมือเขาอีก”“แต่ฉันก็สงสารแก น้าเคทรู้ไหมว่าเขาทำกับแกแบบนี้”ฮันน่าเดินเข้าไปกุมมืออันดา ดูจากสภาพอันดาตอนนี้โทรมมาก“แกอย่าบอกพ่อฉันกับน้าเคทนะ ฉันนี่แหละจะเป็นลูกไก่ที่ทำให้เขาน้ำตาตกในเอง”อันดาพูดน้ำเสียงจริงจังบวกกับสีหน้าบึ้งตึงอย่างคาดโทษ“แต่เอาจริงนะโว้ย ฉันไม่ถูกชะตากับคุณโอเว่นไรนั่นจริง ๆ พยายามแยกแย

รุ่งเช้า..อันดาตื่นเช้าเหมือนในทุกวัน ทำกับข้าวให้มาร์วินตามปกติ“วันนี้อันหยุดว่าจะไปหาน้าเคทซักหน่อยนะคะ พอดีนัดทานข้าวกับน้าเคทไว้ นาน ๆ ที่จะว่าง”เธอพูดพร้อมกับยกจานสปาร์เกตตี้มาจัดเตรียมที่โต๊ะอาหาร“จะกลับบ้านทำไมไม่่บอกก่อน จะได้ไปด้วยกัน”มาร์วินเกาคางเจ้าเหมียวหมูหวานพลางหันใบหน้าหล่อเหลามองอันดาที่กำลังจัดโต๊ะอาหาร“ไว้โอกาศหน้านะคะ เดี๋ยวช่วงบ่ายต้องแวะเมาท์มอยกับฮันน่าด้วย”เธอยิ้มหวานจนตาหยีก่อนจะถอดผ้ากันเปื้อนเก็บเข้าที่“ให้ไปส่งไหม”“ไม่เป็นไรค่ะ อันไปเองน่าจะสะดวกกว่า คุณจะได้ไม่ต้องเสียเวลา เดี๋ยวไปทำงานสายค่ะ”พูดจบเธอก็เดินไปตักอาหารให้หมูหวาน เก็บของใส่กระเป๋าแล้วเดินออกจากบ้าน ขับเบนซ์สีขาวคู่ใจของเธอไปหาเคทแม่เลี้ยงของเธอ@คฤหาสน์ริมทะเลสาบ พัฒนโชติวรกุล“คุณอัน คิดถึงมากเลยค่ะ ไม่ได้เจอกันเลย”จวงและจุกแม่บ้านประจำคฤหาสน์เข้ามาช่วยอันดาถือของลงจากรถ“คุณอันของป้า นึกว่าจะไม่มาซะแล้ววันนี้ รอบที่แล้วเห็นว่าคุณอันไม่สบาย ป้าเป็นห่วงแทบแย่”ป้าน้อยแม่บ้านเดินเข้ามาพูดเสริม“คิดถึงทุกคนเหมือนกันค่ะ อันไม่ค่อยว่างแวะมาเลย แล้วนี่น้าเคททำอะไรอยู่คะ”เธอเดินเกาะ