Semua Bab คุณหมอหัวใจพ่ายรัก: Bab 1 - Bab 10

ในวาระสุดท้าย…เสียงประตูเตาเผาค่อย ๆ ปิดลงพร้อมกับเสียงพระสวดดังขึ้นในวันเผาศพแม่ของหญิงสาววัยสิบสามขวบ อย่าง ‘อันดา’ ดวงตากลมโตเอาแต่จ้องมองปล่องควันสีดำ ที่กำลังพุ่งสู่ท้องฟ้าด้วยแววตาเต็มไปด้วยความเศร้าแต่ก็ยังพยายามเข้มแข็งเอาไว้แขนเรียวบางกอดกรอบรูปแม่ของเธอไว้แน่นก่อนเธอจะปล่อยโฮออกมาด้วยความเสียใจอย่างไม่อาจกลั้นเอาไว้ได้อีกต่อไป เธอรีบหันไปกอดหญิงวัยกลางคนยืนอยู่ข้างกาย ที่เธอเรียกว่า ‘แม่ครู’ “แม่ไม่เจ็บไม่ปวดอีกต่อไปแล้ว อันดาเข้มแข็งนะ”แม่ครูกอดหญิงสาวมือลูบบ่าไหล่ปลอบใจ ท่ามกลางความสูญเสียแม่ผู้ให้กำเนิด ที่ไม่มีวันหวนกลับมา ด้วยโรคร้ายที่ไม่มีทางรักษาได้“ทำไมแม่ต้องทิ้งอันด้วย”“แล้วอันจะอยู่กับใครคะแม่ครู”เสียงสะอึกสะอื้นของเธอเปล่งออกมา มือสองข้างจับกรอบรูปแน่น พลางก็ก้มมองรูปผู้เป็นแม่ทั้งน้ำตา“…”แม่ครูได้เพียงจับกอดสาวน้อยผู้ไร้เดียงสา ให้กำลังใจ ก่อนจะพาเธอเดินทางจากตัวเมืองกลับบ้านบนดอยวันเวลาผ่านไป ครบร้อยวันหลังจากที่เผาศพแม่ของอันดาเสร็จแม่ครูและอันดาก็ได้นำอัฐิมณฑาแม่ของเธอไปลอยอังคาร“อย่าได้ห่วงอะไรอันดาเลยนะ มณฑา”“นี่สินะคะแม่ครู ที่เขาว่ากัน

“ซ้ำเติมกูเก่งจริง ๆ นะมึง”มาร์วินพูดเสียงห้วน ส่ายหน้าเซ็ง ๆ เมื่อได้ยินคำพูดของศรัน ก่อนจะยกเครื่องดื่มจิบเข้าปาก แต่ก็รู้แหละว่าเพื่อนแค่พูดแซว ย้อนไปเมื่อสามเดือนที่แล้ว... “Excuse me เอ่อ.. ขอโทษนะคะ” “Would you please take a picture for me?” สิ้นเสียงหวานของสาวผมสั้นและรอยยิ้มทรงเสน่ห์ของเธอ ‘นาเดียร์’ ทัดถามกับมาร์วินที่ยืนชมความงดงามของสถาปัตยกรรมสไตล์โรมันแห่งหนึ่งในกรุงโรม “อ่อ ได้ครับ”คนตัวสูงสวมเสื้อโค้ทกันหนาวสีน้ำตาลเข้มหันมาตอบ พรางยื่นมือหยิบโทรศัพท์มือถือจากนาเดียร์ แชะ! แชะ! แชะ! มือเรียวเล็กยกขึ้นมาจับเส้นผม ที่ถูกสายลมเย็นปะทะผมปอยพันยุ่งเหยิง ทำให้มองเห็นใบหน้าของเธอว่าสวยระดับนางแบบอย่างเห็นได้ชัด “เรียบร้อยแล้วครับ รูปพอได้ไหม” มาร์วินกดชัตเตอร์ไปสองสามครั้ง เสร็จแล้วก็ยื่นโทรศัพท์มือถือคืนนาเดียร์ “ถ้าตอบว่าไม่ได้ จะถ่ายให้อีกไหมคะ” นาเดียร์คลี่ยิ้มพูดแซวหนุ่มหล่อที่ยืนนิ่งเสียงหวาน ก่อนจะหลุดขำออกมาเบา ๆ “พอได้ค่ะ”รอยยิ้มทรงเสน่หาฉายชัดบนใบหน้าเธอ ทำเอามาร์วินหน้านิ่งคล้อยยิ้มตามไปด้วย “คุณ.. คนไทยหรอคะ” ทันทีที่นาเดียร์เห็นมาร์วินยิ้มออกมา

“นี่อันดา วันนี้กลุ่มแพรวชวนไปฉลองเรียนจบอ่ะ เราไปกันไหม” สองสาวเดินควงแขนกันเดินเข้าร้านคาเฟ่แถวมหาวิทยาลัย“วันนี้เลยหรอ?”อันดาหันหน้าไปถามฮันน่าเพื่อนของเธอที่เดินมาด้วยกัน“อือ น่านะ ไปเถอะนะ นาน ๆ ที”ฮันน่ามองหน้าสายตาอ้อนวอนรอคำตอบว่าเพื่อนจะตอบแบบไหน“…”“นาน ๆ ที นี่เราเรียนจบละด้วย ไม่มีโอกาสได้เจอกันบ่อย ๆ แล้วนะ”“อือ อือ ก็ได้ ไปก็ได้”อันดาพยักหน้างึมงัมตอบเพื่อนของเธอ ก่อนจะหยิบจับไอแพดขึ้นมาใช้นิ้วชี้เลื่อนหาที่สมัครงานหลังจากเรียนจบ“ทำไมต้องหาที่สมัครงานอ่ะแก”“ไม่ทำงานที่บริษัทพ่อหรอ ทำไมต้องหาสมัครงานที่อื่นด้วยอ่ะ”ฮันน่าถามอันดาด้วยความสงสัย มือหยิบหลอดดูดส่งเข้าปากชิมเมนูใหม่ของร้าน“จริง ๆ ก็อยากจะทำนะ แต่ก็อยากลองไปหาประสบการณ์ที่อื่นก่อน”“อือ อือ อื้อ”ฮันน่าเปล่งเสียงในลำคอในขณะที่กำลังดูดน้ำลงคอ“เดี๋ยวสำลักหรอก”“ที่นี่ไหม บริษัทอสังหาริมทรัพย์ ยักษ์ใหญ่เลย จะได้เรียนรู้ มาต่อยอดบริษัทพ่อของแกไง”ฮันน่าดึงไอแพดจากตรงหน้าอันดา จิ้มกดค้นหาชื่อบริษัทยักษ์ใหญ่ที่ใคร ๆ ก็ใฝ่ฝัน[เอสพีเค เฮ้าส์ บริษัทอสังหาริมทรัพย์และส่งออกเฟอร์นิเจอร์ระดับประเทศ]“เป็

เช้าตรู่… แสงอาทิตย์สาดส่องผ่านกระจกรถ อันดาลืมตามองเพดานสีดำภายในรถยนต์ ก่อนจะไล่สายตามองเสื้อเชิ้ตสีขาวที่สวมบนตัวเธอ ส่วนชุดเกาะอกที่เธอสวมใส่มากลับโดนถอดสะเปะสะปะทิ้งลงพื้นรถ“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย”อันดาอ้าปากค้าง แววตาเบิกกว้างตกใจ ขวับหันไปฝั่งคนขับ เห็นร่างกำยำนอนเปลือยท่อนบนกอดอก ใบหน้าของเขาช่างหล่อเหลาแม้ตอนหลับไหล“ตื่นแล้วหรอ”เสียงของมาร์วินถามเธอในขณะที่หลับตาเขาไม่ได้หลับแต่แรกเพียงแค่หลับตาพักสายตารออันดาตื่น“บ้านอยู่ที่ไหน จะไปส่ง”มาร์วินเอ่ยถามสาวสวยที่นั่งเบาะข้างกัน ก่อนจะลืมตาหันมาจ้องมองใบหน้าพริ้มเพราแต่ใสซื่อ อันดาทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ราวกับจำเหตุการณ์อะไรไม่ได้ซักอย่าง“มะ เมื่อคืนเราสองคนไม่ได้มีอะไรกันใช่ไหมคะ”เรียวปากสีชมพูเอ่ยถามคนเจ้าชู้ที่คุ้นตากระอึกกระอักกลัวคำตอบอีกฝ่าย อันดาจำได้แค่บางเหตุการณ์ว่าตัวเธอร้อนรนต้องการอะไรบางอย่าง แต่ก็หักห้ามคำพูดและพฤติกรรมของเธอเองไม่ได้ และเธอก็จำเรื่องราวทั้งหมดที่อาร์ตและมาร์วินถกเถียงชิงตัวเธอ แต่ไม่นานภาพก็ตัดไป“ไม่รู้สิ”คำตอบสั้น ๆ ชวนใจสั่นของมาร์วินบวกกับหน้านิ่ง ๆ ของเขาทำเอาสาวสวยไปต่อไม่ถูกทาง… “โ

วันอาทิตย์ที่สุดแสนรถจะติด อันดานั่งรถไปห้างสรรพสินค้ากับฮันน่าเกือบจะชั่วโมง ยังไม่ทันจะเคลื่อนไปไหน“เฮ้อ รถติดเป็นบ้าเลย”“วันหยุดทีไรเป็นแบบนี้ทุกที”ฮันน่านั่งฝั่งข้างคนขับ หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาสไลด์หน้าจอดูโซเซียลและข่าวสารรอเวลารถติด“กินอะไรดีน๊าวันนี้”“คิดสิ คิดสิ”“เอ๊ย!! หรือเราจะไปกินอาหารเหนือดีไหม ที่เขาเอามาประยุกต์อ่ะ เขาบอกร้านนี้อร่อยนะ”ฮันน่าเบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือในมือให้อันดาดูการจัดแต่งอาหารของทางร้านที่เธอพูดถึง“อร่อยจริงหรอ”“จริง ต้องลองคะแนนรีวิวเยอะด้วยนะ ห้าดาว”“ไปดิ ปะ”พูดจบประโยคอันดาตีไฟเลี้ยวเปลี่ยนเลนถนน ขับแซงรถออกไปเลนขวา เป็นประจำที่สองสาวจะขับรถตะลอนเที่ยว ไม่ก็หาของกินตามประสาสาวโสดในวันหยุด จะว่าไปชีวิตวัยทำงานกับวัยเรียนก็ช่างแตกต่างกัน จากได้เจอเพื่อนสนิททุกวัน กลับกลายเป็นว่าต้องเจอแค่วันที่หยุด“ข้างหน้า เลี้ยวซ้ายเลยนะเพื่อนสาว”ฮันน่าบอกทางอันดาตามจีพีเอสในโทรศัพท์มือถือของเธอ ลืมไปว่า บนรถก็มีจอแอลอีดีจีพีเอสเหมือนกันทันทีที่เบนซ์สีขาวจอดสนิทที่ลานจอดรถของร้านอาหาร สาวสวยอย่างอันดาต้องสะดุดตากับรถหรูคันสีเหลืองจอดเข้าซ