Semua Bab เส้นทางรัก: Bab 21 - Bab 30

คำโปรยวิหคเหินฟ้า ‘อิคารัส’ ได้นำพาเขาและเธอไปพบกัน...ไกลถึงเกาะสวรรค์แห่งนี้บนท้องทะเลอีเจียน-------------------1 ตามหา ‘อิคารัส’ ‘บุษบามินตรา’ สาวน้อยเพิ่งทิ้งชุดนักศึกษาไปได้ไม่นาน มีความใฝ่ฝันอยากท่องเที่ยวก่อนจะเริ่มทำงานกับองค์กรหนึ่งในต้นเดือนหน้า“แม่คะ...หนูขอไปเที่ยวก่อนเริ่มงานนะคะ” เธอแจ้งกับครอบครัวโดยเฉพาะผู้เป็นแม่ ซึ่งในครอบครัวเหลือแค่แม่กับยายเท่านั้น พ่อจากเธอไปสวรรค์นานแล้ว“เออ...ไปไหนไกลไหม...” แม่บงกชถามอย่างเป็นห่วง“ยุโรปค่ะ...มีเพื่อนชวน” เธอบอกสั้นๆ “ไปเถอะ แม่บุษ... เปิดหูเปิดตาก่อนทำงาน” ยายบัวคำ กลับเห็นดีเห็นชอบ“เราอย่าไปห่วงลูกมันมากเลย เด็กสมัยนี้เก่ง…ให้มันไปฝึกเอาตัวรอดก่อนไปเจอคนหมู่มากในที่ทำงาน” ยายน่ารักสุดๆ ในความรู้สึกของบุษบามินตราต้นสัปดาห์ถัดมา สาวน้อยที่เพิ่งสลัดคราบนักศึกษาไปได้เดือนกว่าๆ เริ่มผจญภัยด้วยหัวใจอยากสูดอากาศบริสุทธิ์ ณ ดินแดนแห่งนี้“บุษ...ฉันไปได้ที่เที่ยวนี้จากเว็บหนึ่ง อ่านดูแล้วโคตรฟิน” ริต้าเพื่อนซี้ชี้ชวน“ไหน ส่งมาที่ไลน์ให้ดูก่อน... ค่อยตัดสินใจ ดูงบก่อนกระเป๋าฉีก” เพื่อนอย่างเธอต้องสำรวจเรื่องเงินเรื่องทอง เป็น

3 อีกหนึ่งหนุ่มอนาโตเลียคำตอบของอิคารัสทำให้สองสาวแปลกใจมาก“ผมฝันว่า ได้เจอสาวเอเชียที่อิคาเรีย ผมเลยตัดสินใจมาอยู่ที่นี่”“Ah ha… ฮะ …” สองสาวร้องออกมาพร้อมกัน“Really??? ...จริงหรือ” บุษบามินตราทำตาโต ส่วนริต้าขยิบตาให้หนุ่มสุดหล่อ“ผมมาอยู่ที่นี่เกือบปีแล้ว... one year is not enough ปีเดียวไม่พอแล้ว ผมหลงรักที่นี่”เขาฉีกยิ้มกว้าง ทันใดนั้นมีเสียงคนเปิดประตูหน้าบ้าน เขาจึงหันหลังไปแล้วกล่าวขอโทษสองสาว ก่อนเดินออกไปดูว่าเป็นใคร“Hi…gals I’m Apollo. สวัสดี สาวๆ ผมชื่อ อพอลโล” หนุ่มหล่อโผล่เข้ามาทักทายสองสาวที่นั่งโต๊ะทานข้าวตรงซุ้มระเบียง“How do you do? สวัสดีนะ...” ทั้งสองสาวพูดขึ้นพร้อมกัน“เรียกผม อพอล... ผมกับอิคา พักอยู่ที่นี่ ขอต้อนรับทั้งสองสาว”“ฉันชื่อ ริต้า และนี่... บุษ” บุษบามินตราปล่อยให้ริต้าแนะนำตนเองและให้เธอด้วยหนุ่มคนใหม่เล่าเรื่องราวอย่างเป็นกันเองกับสองสาว เขาเพิ่งกลับไปบ้านที่ตุรกี หน้าคมเข้มและนัยน์ตาสีเทาหม่น หล่อไม่แพ้หนุ่มกรีก“My home is in Istanbul. บ้านผมอยู่ที่อิสตันบูล”“โห... Constantinople… คอนสแตนติโนเปิล” ริต้าโพล่งขึ้น“Yes… ใช่ เมืองนี้อดีตคือจ

5 คราตัดสินใจบุษบามินตราคิดถึงเรื่องราวเมื่อสองเดือนก่อน ย้อนไปแล้วน่าใจหายที่เพื่อนรักต้องเดินทางไกล...“บุษ...ฉันตัดสินใจไปอยู่กับหนุ่มตุรกีนะ...แก บอกพ่อกับแม่แล้ว” ริต้าบอกก่อนเดินทางไปตามหารักเท่าที่ใจปรารถนา“แล้วพ่อกับแม่ไม่ว่าอะไรเลย...???” บุษบามินตราถามอย่างสงสัย“เออ...พ่อแม่ฉันเข้าใจโลก ...อย่างทันสมัย กลัวไม่มีหลานมั้ง บอกฉันว่าท้องก่อนแต่งก็ไม่เป็นไร...ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ริต้าหัวเราะขำกับโชคชะตา พ่อแม่เกิดเข้าข้างอยากได้ลูกเขยคนนี้“เออ...เออ ขอให้โชคดี จริงๆ อยู่กันไปก่อนก็ดีนะ เผื่อมันแย่ ถอยออกมาได้ ดีกว่าแต่งไปแล้ว มัน...ไม่รู้จะพูดยังไง อย่าเพิ่งมีลูก” บุษบามินตราเตือน“เออ... ฉันรู้... มันคือภาระอันยิ่งใหญ่” ริต้าถอนหายใจ“ไม่เป็นไร ถ้าเกิดมี พ่อแม่แกอยากมีหลานอยู่แล้ว” บุษบามินตราพลอยเอาใจช่วย“แล้วแกล่ะ บุษ หนุ่มกรีก... เขายังไม่ตัดสินใจเหรอ” ริต้าอยากถามหลายหน แต่เกรงใจ ยังไงก่อนเดินทางอยากรู้เรื่องของเพื่อนรัก“เขายังเฉยๆ เห็นไหมล่ะ แล้วฉันเพิ่งทำงานมาได้แค่สองเดือน งานที่นี่ยังดีอยู่ ฉันไม่อยากทิ้งไป”“ไม่น่าใช่นะ... ฉันว่าแกคิดมากเกินไปมากกว่า... ตัดสินใจเลย ล

2 สุสานแห่งความทรงจำ (Garden of Remembrance)ในท่ามกลางความมืด ฝ่ามือสากหนาเย็นชืดดั่งซากศพ เข้ามาคว้าข้อมือซ้ายของชายหนุ่มร่างหนากำยำให้ลุกขึ้น เสียงหวีดหวิวดังก้องราวประกาศิตของปีศาจแห่งรัตติกาล“จะให้ไปไหน ยังไม่เช้าเลย ข้ายังนอนไม่เต็มอิ่ม” กลิ่นตัวเหม็นหืนปะทะเข้าโพรงจมูกของชายหนุ่มแทบอยากอาเจียน“ข้าจะพาเจ้าไปสาบาน” ปีเตอร์เริ่มมองเห็นภาพเงารางๆ ที่อยู่ต่อหน้าเขา ขนลุกตั้งแต่แขนไล่ขึ้นจนถึงกลางกระหม่อม ขาสั่นร่างสะท้านเย็นยะเยือกไปถึงก้นบึ้งของหัวใจชายชราเครายาวเฟื้อยแววตาแดงก่ำใบหน้าตะปุ่มตะป่ำ ผมเผ้าสยาวยาวเล็บแหลมคม...ดั่งปีศาจธานาทอส น่าสะพรึงจนเขาถอยกรูด กำลังจะหันหลังโกยหนีอย่างไม่คิดชีวิต แต่ฝ่ามือเต็มไปด้วยเล็บแหลมคมกระชากข้อมือของเขาอย่างแรง ให้หันหน้ากลับมาจ้องรูปหน้าอันแสนน่าเกลียดน่ากลัว“ท่าน... ท่าน ข้าไม่ไป!!! จะให้ทำอะไร บอกข้าก่อน” ร่างสั่นเทากำลังจะร่วงลงไปกองกับพื้น ด้วยความตกใจหวาดกลัวหนาวสั่นจับหัวใจ จนแทบไร้พลังพยุงร่างให้ยืนต่อหน้าชายชราเบื้องหน้า“กลัวทำไม เจ้าโต้ตอบกับเสียงข้ามาตั้งนาน พ่อมดปีศาจพันปี อย่างข้า หากคิดทำลายเจ้า คงไม่ปล่อยเจ้าไปแน่” เสีย

4 หัวใจเพรียกหา ก่อนที่ปีเตอร์จะอุ้มสาวน้อยผมสีแดงเชอรี่ออกจากเคหาสน์แอชฟอร์ด เขาได้จัดการกับลอร์ดตัวร้ายเรียบร้อยแล้ว“ทิม... ดีมาก งานนี้สำเร็จเพราะเจ้า ช่วยข้านำร่างลอร์ดนี้ไปหานายเจ้าด้วย” เขาสั่งเจ้าเพื่อนรักให้นำสมุนค้างคาวแวมไพร์หอบเอาร่างของอัศวินใจร้ายคนนี้ไปยังสุสานแห่งความทรงจำพ่อมดปีศาจและน้องชายกำลังรอปลดเปลื้องความแค้นที่สั่งสมมานานนับเป็นพันปี เขาขอพาสาวน้อยนางนี้ไปหลบที่ในถ้ำก่อน เพื่อรอให้เรื่องราวได้สงบลง เขาจึงจะพาเธอไปส่งมอบยังครอบครัวที่หมู่บ้านต่อไปกลิ่นคาวเลือดตรงริมฝีปากของเขายังไม่จางหาย แม้จะพยายามพาตัวเองไปชำระล้างคราบของมันยังลำธารหน้าปากถ้ำแล้วก็ตาม เขาเห็นสาวน้อยที่ยังไม่ได้ถอดหน้ากากรูปค้างคาวเบือนหน้าหนีไปอีกทาง“รังเกียจข้ามากมายนักรึ!!!” น้ำเสียงตั้งแง่ของชายหนุ่มกล่าวทักทาย โดยไม่มีบริบทอะไรมากไปกว่านี้ เจ้าของเรือนร่างสูงเพรียวกำลังนั่งอยู่บนแท่นหินอีกแท่นห่างไปเล็กน้อย ไร้ซึ่งคำตำหนิหรือบ่นว่าใดใด เธอนั่งชันเข่านิ่งเงียบก้มหน้าลงมองพื้นถ้ำภายในถ้ำมืดมิดบรรยากาศสงบเงียบไร้แสงไฟ นอกจากแสงจากหมู่ดาวบนฟ้าฟากด้านนอกที่ส่องลอดลงมาตามซอกหินเพียงประ