All Chapters of เส้นทางรัก: Chapter 1 - Chapter 10

1 บันทึกซ่อนรักคำโปรยอันใดเลยไหนร่วงโรยราอันใดนั้นหนาคือวันเวลาพ้นผ่านอย่ากระนั้นเลยหากใจอยากไขว่คว้าสรรค์สร้าง...ปั้นสิ่งที่ฝันให้เป็นจริง.... .... .... ....‘อยากให้ชีวิตที่ผ่านพ้นเหมือนฝัน’ รุ่งทิวามองปฏิทินบนโต๊ะ นับวันเวลาที่ผ่านมาอยู่ในห้วงคำนึงแห่งความคิดซึ่งก็ล่วงเลยมานานเกือบสามปีแล้วบทกวีของชายหนุ่มคนหนึ่งยังลอยหมุนวนกลับมาอยู่ในภาพจำแห่งอดีต เขาเป็นคนช่างฝันช่างเขียนและยังช่างคุย“รุ่ง...ผมส่งกำลังใจมากับบทกวีที่เพิ่งร้อยเรียง อย่าหาว่าเพื่อนคนนี้เพ้อเลย แค่อยากบอกอะไรนิดนึง เผื่อว่า...” เขมราฐยื่นสมุดเล่มเล็กขนาดเท่าฝ่ามือส่งให้หญิงสาว“เอากลับไปอ่านที่บ้านก่อนนะ แล้วอีกสองวันจะเขียนอีเมล์ไปบอกว่า...เป็นยังไง” รุ่งทิวามองหน้าชายหนุ่มอมยิ้มอย่างเข้าใจความหมาย“เห็นใจหน่อยนะ...ผมไม่รู้จะพูดยังไง มันเขินๆ บอกตรงๆ ว่าจีบผู้หญิงไม่เป็น”“เอ้า...อย่างนั้น!!!” เธอขำกับท่าทีของชายหนุ่ม เขาหน้าแดงทันทีเมื่อเธอประสานตาจ้องแววตากลมดำขลับคู่นั้นหญิงสาวอ่านบทกวีของเขาทีไร เป็นได้หัวเราะเสียงดัง เขาพยายามสื่อความในใจ แต่คำที่ร้อยเรียงนั้นแสนยืดยาด อ้อมไปอ้อมมา น้ำท่วมทุ่ง ออกทะเ

3 ใช่เขา (ที่ตามหา)ร้านอาหารจีนช่วงวันศุกร์เย็นคนค่อนข้างแน่นร้าน แต่บ๊อบได้จองห้องพิเศษให้คณะซึ่งมีทั้งหมดสิบคน ทันทีที่โผล่เข้าไปที่ห้องพิเศษบ๊อบถามกับพนักงานเสิร์ฟว่ามีใครมาก่อนหน้านี้รึยัง เขาไม่ได้รับคำตอบอะไรเลยนอกจากการส่ายหน้าของสาวเสิร์ฟขณะที่ทุกคนกำลังสังสรรค์กันอย่างสนุกสนาน ประตูห้องพิเศษเปิดออกทันใดมีหน้าหญิงสาวโผล่เข้ามาถามกับทีมงาน บ๊อบรีบเดินออกจากโต๊ะตัวยาวไปที่ประตู ปรากฏว่าเธอมาถึงก่อนเพื่อนชายที่บ๊อบได้นัดหมายไว้ ซึ่งบ๊อบเองทำหน้าสับสนเช่นกันสาวเปรี้ยวผู้นี้เดินก้าวเข้ามาถึงโต๊ะตัวยาวที่มีทีมงานนั่งอยู่กันแล้ว มีที่นั่งว่างเหลืออยู่สามที่ เธอจึงขออนุญาตเข้ามานั่งรอชายหนุ่มเพื่อนของบ๊อบ และเริ่มแนะนำตัวเองกับทุกคน“ฉันชื่อซินดี้...ค่ะ ขออนุญาตร่วมโต๊ะนะคะ please…” สำเนียงนี้จะเป็นคนชาติอื่นไปไม่ได้ นอกจากคนไทย...เท่านั้น“เพื่อนฉันชื่อ เคน กำลังมานะคะ เขาติดธุระอยู่” เธอทำเสียงสูงต่ำดูน่ารักมาก รุ่งทิวาวิจารณ์เธออยู่ในใจ... ‘หวานซู้ด…เปรี้ยวจี๊ด’ทุกคนแนะนำตัวเองจนมาถึงรุ่งทิวา เธอเอ่ยสั้นๆ ว่าชื่อ รุ่ง เป็นภาษาอังกฤษ แต่ทำให้เธอคนนี้มีสีหน้าแปลกใจนิดๆและแล้ววิน

5 คนนั้นที่เฝ้ารอชายหนุ่มถูกหญิงสาวตบหน้ารุนแรง จนสมองเขาเกิดอาการกระตุกไปจนถึงขั้วหัวใจ ผู้หญิงคนนี้ทำให้เขานอนหลับฝันถึงทั้งคืนอาทิตย์หน้าเขามีนัดหมายกับแพทย์เรื่องการกระตุ้นระบบการทำงานของสมองด้วยเครื่องช็อตไฟฟ้า ระบบความจำเรื่องราวในอดีตของเขายังเลอะเลือนไม่ปะติดปะต่อเขาติดต่อบ๊อบถามถึงที่พักของรุ่งทิวา วันรุ่งขึ้นเขาบุกมาถึงโรงแรมที่หญิงสาวพักเขาอยากคุยกับเธอ“บ๊อบให้ชื่อโรงแรมที่คุณพัก ผมขอคุยด้วยนะ” เธอตะลึงไปชั่วครู่เมื่อเจอเขาที่ห้องอาหารชั้นล่าง“ผมมานั่งรอนานแล้วตั้งแต่หกโมงเช้า เมื่อคืนผมนอนไม่ค่อยหลับ” เขาพูดขณะลุกยืนเมื่อเธอเดินมาถึงโต๊ะ“ขอโทษที่เมื่อคืนฉันรีบกลับ...ฉันเริ่มเมา” เธอพึมพำเบาๆ“ผมมาหาคุณ อยากเคลียร์เรื่องที่ผมเองก็ไม่เข้าใจ”“ได้ แต่อย่านานนะ ฉันมีธุระกับทีมงาน” เธอพยายามเลี่ยงชายคนนี้อีกครั้ง“ผมอยากฟื้นฟูความทรงจำให้กลับมาเหมือนเดิม แม้ว่าจะไม่สมบูรณ์ร้อยเปอร์เซ็นต์” คำพูดของเขาทำรุ่งทิวาตาโต“คุณเป็นอะไรกันแน่”“ผมประสบอุบัติเหตุทำให้สูญเสียความทรงจำ”รุ่งทิวาน้ำตาซึมลุกขึ้นยืน เดินเข้าไปหาชายหนุ่มแล้วกอดเขาซบหน้าสะอื้นแรงมาก“คุณใช่...คนที่รอผมอยู

2 มนตราพาให้พานพบเสียงมนตราหนึ่งดังขึ้น...ปราชญา ปารมิตา แว่วแผ่วมาแต่ไกลแสนไกล... ... ... ...ยามค่ำคืนราตรีรอบบริเวณวัดอันศักดิ์สิทธิ์เงียบสงบไร้เสียงรบกวนใดใด มีเพียงแสงหิ่งห้อยกะพริบโบยบินวิบวับท่ามกลางหมู่แมกไม้ น้ำใสเข้านอนในช่วงเวลาท้ายสุดของยามแรกคือสามทุ่ม จิตเข้าสู่ภวังค์จากการนั่งสมาธิก่อนเข้านอนทำให้เกิดความสงบจนเข้าสู่ระดับฌาน จึงเกิดเป็นนิมิตแสงสีประหลาด ประหนึ่งอยู่บนวิมานลอยล่องอยู่กลางป่าหิมพานต์เสียงสวดมนต์บทหนึ่งท่วงทำนองทิเบต แว่วดังแผ่วมาจากไกล...แสนไกลโพ้น เข้ามากล่อมโสตประสาทซึ่งกำลังเคลิ้มหลับใหลให้รู้สึกขนลุก... ประหนึ่งอยู่ในพิธีกรรมอันศักดิ์สิทธิ์“วาโฆบา... เจ้าทำอะไรอยู่นะ” เสียงหญิงสาวคนนั้น ‘ดอกหอม’ ที่พบกันเมื่อเช้า เธอกำลังทำอะไรอยู่ ให้รู้สึกสงสัย“สวดมนต์...กันนะ วาโฆบา” เสียงของเธอยังแว่วก้องอยู่ข้างหู“เมี้ยว!!!....” เสียงขานรับ บ่งบอกถึงการตอบสนองต่อหญิงสาว“สวดมนต์กัน... ปราชญา ปารมิตา” เสียงชายคนหนึ่งดังแทรกขึ้น“เจ้าค่ะ...” เธอตอบรับ“เรามาท่องบทสวดกัน...ได้กี่วันแล้ว” เสียงชายผู้นี้ถามขึ้น“เกือบสิบวันแล้ว เจ้าค่ะ” เสียงหญิงสาวผู้นี้ตอบกลับ

4 วิบากยังไม่สิ้นวิบากแห่งผลกรรมยังวนเวียน... ... ... ...ด้วยจิตอันเป็นกุศลแน่วแน่แห่งการสวดบทมนตรา ปราชญา ปารมิตา... เธอผู้นี้ได้เอาชีวิตรอดมาได้จากพลังวิสุทธิคุณแห่งองค์พุทธะ ถึงกระนั้นวิบากแห่งผลกรรมยังส่งต่อให้วนเวียนอยู่ยังไม่สิ้น เธอจึงยังไม่ได้ละจากโลกนี้“เจ้ากลับมาให้ข้าทุกข์กระนั้นรึ อัปมงคลกับเจ้าที่เจ้าเรือนข้า!!!” คุณหญิงร่ำไห้ชี้หน้าด่าทอ คราที่เธอกลับมาถึงเรือนอย่างปลอดภัย“เสียใจด้วยเจ้าค่ะ ข้ามิอาจทำการใดได้... คุณหลวงจากไปอย่างสงบ มิควรให้จิตท่านต้องพะวงนะ...เจ้าค่ะ” วิบากจองจำเธอกับเรือนแห่งนี้มายาวนาน ถึงคราได้ปลดปล่อยกันเสียที“วาจาเจ้าเพียง... เสียใจกับข้า แล้วตัวเจ้าล่ะ พึงใจดอกรึ!!!”สตรีได้ชื่อว่าเป็นหนึ่งครอบครองบุรุษนั้นก่อนนางใด ย่อมแสดงอำนาจแห่งตัวตน นางไม่มีวันยอมก้มหัวให้ ไม่ว่ายุคสมัยใดมาแล้ว“ยกครัวเจ้าออกจากเรือนไปเสีย ไม่มีคุณหลวงแล้ว จึงมิสมควรอยู่ให้ขวางหูขวางตาข้า” น้ำเสียงกระแทกดังลั่นภาพเบื้องหน้าตัดออกไป เสียงหนึ่งเข้ามาแทรก...แล้วภาพมัวจางๆ ค่อยชัดขึ้นเมี้ยว!!!....“วาโฆบา... เจ้าหายไปไหนมารึ” เธอเข้าไปอุ้มมันขึ้นวางไว้บนตัก“แต่นี้ไป...