All Chapters of เส้นทางรัก: Chapter 51 - Chapter 60

คำโปรยฤดูวสันต์แห่งยอดเขาเหมยฮัว...ส่งเสียงให้หัวใจไปหาฝันไกลถึง...มอสโคว์-------------------1 เป้าหมายที่จงซานZhongshan จงซานเป็นเป้าหมายของเหม่ยหลินมานานมากแล้ว เธอได้แต่เก็บไว้ในความใฝ่ฝันเสมอมาว่าสักวันหนึ่งต้องเดินทางจากคุนหมิงไปเที่ยวที่นี่ให้ได้ ใครต่อใครทั้งขำและกระเซ้าเธอว่าทำไมต้องไปไกลถึงมณฑลกว่างตง“ต้องมีอะไรอยู่ที่นั่นแน่ๆ เลย ใช่ปะ เหม่ยหลิน...” เสียงแหย่นิดๆ ของเพื่อนซี้อย่างลี่เจิน ไม่เพียงแต่ทำให้เหม่ยหลินต้องหันมาจ้องหน้าเธอเท่านั้น แต่สาวเซอๆ คนนี้ยังยักไหล่อย่างคนไม่แยแสเลย“Mei Hua Mei Hua Man Tian Xia ...เหม่ย ฮัว...เหมย...ฮัว มาน เทียน เซี้ย” เหม่ยหลินฮัมทำนองเพลง ‘เหมยฮัว’ ขึ้นมาต่อหน้าลี่เจิน จนเธอร้องตามคลอไปด้วย แถมหัวเราะทั้งยังจับไหล่ของเหม่ยหลินโยกไปมาขณะร้องเพลงไป“Wo Mei Wang Ji Ni, Ni Wang Ji Wo, Lian Ming Zi Ni Du Shuo Cuo…หวอ เมย วาน จี หนี่ หนี่ วาน จี ว่อ เหลี่ยน หมิง ฉือ หนี่ โตว ชัว ชวอ” ลี่เจินยังร้องเพลง ‘Ni Zen Me Shuo หนี่ เจิน เมอ ชัว’ ขึ้นมาเหมือนแซวเพื่อนสาวที่พลอยร้องตามไปด้วยอีก...“สงสัยไปตามเอารักทิ้งๆ ขว้างๆ คืนมาแหงๆ เลย” ลี่เจิน

3 Roommate (ที่กุ้ยหลิน)โลกภายนอกเป็นอะไรที่เหม่ยหลินแทบไม่เคยได้รับรู้และไม่ได้สัมผัสเลยด้วยซ้ำ จึงเป็นอีกหนึ่งข้อที่แม่เล็กมักจะกังวลใจและหนักใจกับเธอเมื่อรู้ว่าเธอจะต้องเดินทางแบบอินดี้ท่องเที่ยวไปไกลคนเดียว ถึงแม้ว่าเหม่ยหลินดูเป็นคนมองโลกในแง่ดีแต่ก็ไม่ละเลยที่จะระมัดระวังตัวเองอย่างสูง เธอรอบคอบทุกด้านไม่ว่าจะเรื่องภัยเงียบหรือแบบปะทะตัว เธอเรียนศิลปะการต่อสู้ ‘กังฟู’ มาตั้งแต่สิบสองขวบซึ่งรับรองว่าเธอเอาตัวรอดได้แน่นอน ในกระเป๋าแบบเป้สะพายข้างใบน้อยมีสเปร์พริกไทยไว้พ่นใส่ตาของคนร้าย รวมทั้งเข็มมีด้ามจับไว้โจมตีบริเวณที่ลับในขณะจู่โจม แม่เล็กพอรู้ว่าเธอมีอาวุธไว้ป้องกันตัวหลากหลายชนิดถึงกับหัวเราะอย่างเอ็นดู แต่เธอก็ยังอดห่วงเหม่ยหลินไม่ได้ว่าถ้าคนร้ายมีอาวุธร้ายแรงจะป้องกันตนเองลำบาก ข้อนั้นเหม่ยหลินได้รับปากและปลอบแม่เล็กให้วางใจอย่ากังวลไปเลยเพราะเธอจะใช้ไหวพริบแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้าด้วยตนเองให้จงได้ระหว่างที่เหม่ยหลินค้นหากระดาษเปียกที่พกมาไว้เช็ดทำความสะอาด เธอดันทำกระเป๋าเป้ตกลงไปที่พื้นต่อหน้าชายหนุ่มที่กำลังมองเธออย่างขำๆ อีกครั้ง และแล้ว“What’s that little bottle? ข

5 หลงรักในวัยเด็กเหม่ยหลินท่องเที่ยวต่อไปกับ Bölgee จนถึงมอสโคว์ซึ่งเป็นเมืองบ้านเกิดของชายหนุ่ม เขาพาเธอไปแนะนำกับครอบครัวของเขาที่มีแม่และน้องชายที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังเล็กๆ นอกตัวเมืองของมอสโคว์ อุณหภูมิต้นเดือนกันยายนประมาณ 8 องศาเมื่อเธอไปถึง สาวน้อยจากคุนหมิงเมืองที่ค่อนข้างอบอุ่นกว่าที่นี่มากแทบจะไม่อยากเดินออกนอกตัวอาคารไปไหน แต่ด้วยความที่อยากเก็บภาพจึงทำให้ชายหนุ่มแซวขึ้น“ไม่อยากออกไปไหนก็ได้...พักแต่ในโรงแรม ดมกลิ่นอายเมืองล่ะกัน” เสียงหัวเราะหึๆ ในลำคอทำให้เธอจ้องตาเขาแบบเอาเรื่อง“อย่ามาเยาะเย้ยกันน่ะ Don’t put me down, please. ขอร้องอย่าทำให้ฉันรู้สึกแย่” น้ำเสียงเหม่ยหลินกระชากแรงจนชายหนุ่มเข้ามาโอบไหล่และจับคางเธอหันไปมองเขา“เธอนี่ไม่เปลี่ยนจริงๆ...รู้ไหม ผมเจอเธอคนนั้นบนตู้รถไฟวันนั้น ทำให้ย้อนถึงอดีต” เสียงนิ่มๆ ขณะจับคางเธออยู่ แววตาคู่นี้ทำให้เหม่ยหลินนึกถึงเด็กชายผอมขี้ก้างคนนั้นจากมโนภาพขึ้นมาทันที ภาพลางเลือนที่เธอถูกดึงหางเปียและจดจำอย่างไม่มีวันลืมคือเธอหน้าคะมำลงไปกองกับพื้นห้องเรียน เมื่อผ้าพันคอสีเขียวถูกกระชากออกไปมือเธออย่างแรง“ฉันงง งงกับคำพูดของนาย..

2 คนจรหมอนหมิ่นคำถามของอิงดาวทำให้อารอนนึกถึงสาวไทยคนนั้น เขาและเธอขาดการติดต่อหากันไปนานมากแล้ว และไม่รู้ว่าเธอหายจากการติดต่อของเขาไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เทคโนโลยียุคนี้รวดเร็วปานสายฟ้าแลบ เคยคุยกันที่ในแช็ตหนึ่งต่อมาไม่นานระบบนั้นหายไปโดยไม่รู้ตัวเขาตกเป็นพ่อหม้ายไร้ทายาทนานถึงห้าปี ก็ยังไม่มีใครหลงเข้ามาอยู่ในเส้นทางชีวิตของเขาได้เลย หรือเป็นเพราะว่าเขาเป็นคนพเนจร เดินทางท่องเที่ยวเพื่อรักษาอาการซึมเศร้าที่ได้สูญเสียภรรยาที่อยู่กันมานานเกือบสิบปี“อยู่ที่ไหนคะ...” อิงดาวถามเขา ทำให้ความทรงจำในอดีตของเขาย้อนกลับคืนมาอีกครั้ง“ผมอยู่ที่ภูเก็ต เช่าโรงแรมอยู่เป็นเดือน” คำพูดของเขาทำให้อิงดาวนึกถึงอิงกูฟ สามีของเธอชอบทะเลเป็นที่สุด ไปเมืองไทยครั้งใดต้องไปที่หาดมาหยา ไปล่องเรือชมถ้ำไวกิ้ง เขาชื่นชอบธรรมชาติโดยเฉพาะหาดทรายขาวที่นั่น“ดีจังเลยค่ะ... สามีฉันชอบที่นั่นมาก” อิงดาวชวนเขาคุย เห็นใบหน้าของเขาแล้วทำให้หวนระลึกถึงสามีที่จากไป“สามีคุณไปไหนล่ะครับ ไม่เห็นมาด้วยกัน” เขาเอ่ยถามอย่างสงสัย“เขาไปสวรรค์แล้วค่ะ” อิงดาวตอบด้วยเสียงบางเบา ไม่อยากกระทบจิตใจของลูกสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ“Beklage

4 ศรัทธา ความเชื่อของผู้คนในแถบแสกนดิเนเวียเกี่ยวกับแสงเหนือ...น่ามหัศจรรย์อย่างยิ่ง อารอนเป็นคนที่ชอบฟังนิทานเกี่ยวกับแสงเหนือมาตั้งแต่เด็กๆ พ่อแม่ของเขามักเล่าตำนานเกี่ยวกับนักรบพวกไวกิ้งนั้นมักจะออกตามล่าหาแสงเหนือในยามค่ำคืนที่มีกวางเรนเดียร์ลากล้อเลื่ยนไปตามเส้นทางของแสงที่วิ่งผ่านไปเป็นริ้วๆ“อิงกริด... เคยได้ยินไหม ไวกิ้งเป็นนักรบที่ตามล่าหาแสงเหนือนั่งบนรถลาก” อารอนเปลี่ยนเรื่องไปถามสาวน้อย ทำให้เขานึกย้อนอดีตในวัยเยาว์“สเล... ใช่ไหมคะ” สาวน้อยดีใจที่ได้ฟังนิทาน“Ja… ใช่แล้ว รู้ไหมว่ามีกวางเรนเดียร์ กี่ตัว”“9 ตัวค่ะ...มากับซานต้า ชื่อว่า แดชเชอร์ แดนเซอร์ แพรนเซอร์ วิกเซน คอเมต คิวปิด ดอนเนอร์ บลิตเซน และ รูดอล์ฟ” สาวน้อยตอบอย่างคล่องแคล่ว“แล้วอิงกริดชอบตัวไหนมากที่สุด” อารอนถามสาวน้อยอย่างรู้ทัน“ต้องชอบรูดอล์ฟ สิคะ... เพราะมันมีจมูกสีแดง” อารอนหัวเราะชอบใจที่สาวน้อยทำให้เขาขำเมื่อหวนนึกถึงไลลาภรรยาที่จากไป ซึ่งเธอชอบรูดอล์ฟมากเช่นกัน“วันนี้เรามาทายกันว่า จะเห็นแสงเหนือไหม” เขาเริ่มนึกถึงความเชื่อหนึ่ง ซึ่งเคยได้ยินจากสาวไทยคนนั้นที่เคยคุยกันที่แช็ต“ต้องเห็นค่ะ... คุณ