All Chapters of น้องสาวข้างบ้านคนนี้ เป็นคนโปรดของพี่วิศวะขี้หวง: Chapter 31 - Chapter 40

ข้าวหอมขยับถอยหลังอย่างไร้จุดหมาย จนแผ่นหลังกระแทกขอบโซฟาอย่างจังเธอกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ฝืนพูดด้วยเสียงที่สั่นเทา“อย่าทำอะไรข้าวเลยค่ะ... ข้าวขอร้อง...”เธอพูดไปในขณะที่เสียงตัวเองสั่นเครือ เธอรู้ดีว่าตอนนี้ไม่มีใครช่วยเหลือเธอได้ในตอนนี้ เธอต้องยื้อให้นานที่สุดจนกว่าพี่ธีร์จะมา เธอเชื่อว่าเขาจะต้องมาแน่ๆไนท์หัวเราะในลำคออีกครั้ง หน้าของเขาขยับเข้ามาใกล้จนเธอได้กลิ่นแอลกอฮอล์ชัดเจน เสียดแทงเข้ามาในจมูกจนรู้สึกคลื่นไส้“กลัวเหรอ?” เขาย้ำคำเหมือนกำลังล้อเลียนข้าวหอมเบี่ยงหน้าหนี แต่เขายังโน้มตัวเข้ามาใกล้ขึ้นอีก ราวกับจงใจบีบให้เธอไม่มีทางหลบ“ไม่ใช่ว่าข้าวอยากได้พี่เหรอ ถึงได้ตามพี่มา หืม?”น้ำเสียงของเขามีความเย้ยหยันอย่างชัดเจนจนข้าวหอมรู้สึกสะอิดสะเอียนข้าวหอมกำมือแน่นจนเล็บจิกลงบนฝ่ามือ ความกลัวพุ่งสูงขึ้นจนแทบหายใจไม่ออก เธอไม่รู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นต่อจากนี้บรรยากาศในห้องเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง เสียงเพลงหยุดลงโดยไม่มีใครสังเกต รุ่นพี่บางคนทยอยเดินออกไปเหมือนหมดหน้าที่ แต่คนที่ยังอยู่กลับยิ่งน่ากลัวกว่ากลุ่มผู้ชายห้าหกคนยืนล้อมรอบ แต่ละคนมีเบียร์ในมือ บ้างก็หัวเราะ บ้างก็ส่

เมื่ออาการของข้าวหอมคงที่ แพทย์แจ้งว่าจำเป็นต้องเฝ้าดูผลข้างเคียงจากยาอีกอย่างน้อยหนึ่งคืน พ่อแม่ของเธอเตรียมจะอยู่เฝ้า แต่เสียงของธีร์ก็ดังขึ้นก่อน สีหน้าหนักแน่นแต่แฝงด้วยความอ่อนล้า“ลุงครับ ป้าครับ… ผมอยากอยู่ดูน้องข้าวหอมคืนนี้เองครับ ผมไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง ผมจะดูแล้น้องให้ดีที่สุด ให้ผมอยู่เถอะนะครับ”พ่อของข้าวหอมหันมามองเขาอยู่นาน ก่อนจะพยักหน้าอย่างช้าๆ “งั้นลุงกับป้าจะกลับไปเอาของจำเป็น พรุ่งนี้เช้าเราจะมาเปลี่ยนเฝ้า” ว่าจบก็หันไปมองลูกสาวที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงด้วยแววตาเป็นห่วง“ดูแลข้าวให้ลุงด้วยนะธีร์”ธีร์พยักหน้ารับอย่างหนักแน่น ดวงตาทั้งคู่สื่อความหมายแทนคำสัญญา“ผมสัญญาครับ”เมื่อทุกคนกลับไป เหลือเพียงธีร์ที่นั่งอยู่ข้างเตียงเงียบๆ เขาจับมือของเธอไว้แน่นไม่ปล่อย จ้องมองใบหน้าซีดเซียวของเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก ความเจ็บปวด และคำสัญญาเงียบงันในใจว่า...จะไม่มีใครแตะต้องเธอได้อีก ไม่ว่าใครก็ตาม และไม่ว่าเขาจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม เขาจะปกป้องเธอไว้ด้วยชีวิตเมื่อพ่อแม่ของทั้งเขาและข้าวหอมกลับไปแล้ว ความเงียบก็เข้าปกคลุมห้องผู้ป่วยที่มีเพียงแสงไฟอ่อนสลัวจากหัวเตียง ธ

ข้าวหอมกลั้นสะอื้นไม่ได้อีกต่อไป เธอส่ายหน้าแล้วเอื้อมมืออีกข้างลูบผมเขาอย่างที่เคยทำเมื่อตอนยังเด็ก“มันไม่สำคัญแล้วค่ะ… เพราะตอนนี้ข้าวรู้แล้วว่าพี่รู้สึกยังไง ข้าวดีใจมากเลยที่พี่อยู่ตรงนี้ ข้าวกลัวจะไม่ได้เจอพี่อีกแล้วจริงๆ…”ธีร์ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้เธออย่างแผ่วเบา ดวงตาของเขาแดงจัดแต่เปี่ยมไปด้วยประกายของความรักที่ซื่อตรงและหนักแน่นเกินจะบรรยาย“ข้าว… ขอพี่ได้ไหม” เขากุมมือเธอแน่นอีกครั้ง ก่อนจะพูดออกมาด้วยเสียงทุ้มสั่นไหว “ขอพี่ได้รักข้าวแบบนี้… ในฐานะคนรัก… ไม่ใช่พี่ชาย ไม่ใช่แค่คนที่แอบมองจากไกลๆอีกต่อไป แต่เป็นคนที่อยู่ข้างข้าว ดูแลข้าว รักข้าว ให้ดีที่สุดในชีวิตของพี่…”ข้าวหอมเม้มปากแน่น พยายามกลั้นเสียงสะอื้น ยิ้มทั้งน้ำตาก่อนจะพยักหน้าอย่างช้าๆ...ใบหน้าของเธอแม้เปื้อนน้ำตา แต่กลับงดงามจนเขาแทบละสายตาไม่ได้“ข้าวตกลง…”เพียงคำนั้น โลกทั้งใบของธีร์ก็สว่างไสวขึ้นมาทันที เขาโน้มตัวลงกอดเธออีกครั้ง ซุกใบหน้าลงตรงซอกคอเล็กๆ แล้วกระซิบด้วยเสียงที่ฟังแทบไม่ออกเพราะความตื้นตัน“พี่รักข้าวนะ… รักมากจนไม่รู้จะอธิบายยังไงได้เลย…”ธีร์โน้มใบหน้าลงมาใกล้ กดจูบแผ่วเบาบนหน้าผากของข้าวหอ

“ไปฮันนีมูนสิจ๊ะ! พ่อแกจองทริปกระทันหัน บอกอยากไปตามฝันสมัยยังหนุ่ม ฮึ่ย…ก็โรแมนติกอยู่นะ” แม่หมวยว่าแล้วยิ้มเขินๆ หันไปสบตาพ่อแมนที่เดินตามหลังมาด้วยท่าทางชิลล์สุดขีด เสื้อเชิ้ตฮาวายลายมะพร้าวกับหมวกฟางพร้อมมากสำหรับทริปนี้“แล้วไม่บอกผมล่วงหน้าเลยเหรอ?” ธีร์ยืนพิงเสามองทั้งคู่อย่างงงๆ“บอกแล้วเมื่อวาน!” แม่หมวยตอบเสียงใส“แต่ตอนนั้นผมใส่หูฟังอยู่...”“ก็ไม่ใช่ความผิดแม่สิลูก” แม่ยิ้มหวานแล้วเดินเข้าไปคล้องแขนพ่อแมนแบบหวานเยิ้ม “ไปกันได้แล้วพ่อ~ รีบไปเช็คอินกันก่อนสนามบินจะคนแน่น!”พ่อแมนหัวเราะในลำคอแล้วหันมามองลูกชายก่อนจะทำหน้าเจ้าเล่ห์ “ดูแลบ้านให้ดีล่ะ ไฟ ปลั๊ก ประตู แล้วก็...หัวใจของใครบางคนด้วยนะ”ธีร์เลิกคิ้ว “อะไรของพ่อเนี่ย?”“ก็แหม…” พ่อแมนทำเสียงกระซิบแต่เจตนาชัด “พ่อกับแม่เปิดโอกาสให้ขนาดนี้แล้ว อย่าให้เสียโอกาสนะลูกเอ๊ย…เวลาพ่อกับแม่ไม่อยู่ บ้านมันเงียบเหงานี่นา…”ธีร์ถึงกับยกมือขึ้นปิดหน้า “พ่อครับ หยุดพูดนะ ผมไม่อยากนึกภาพ…”“พ่อก็ตรงเกินไปนะ หึหึ” แม่หมวยหันไปแซวต่อหน้า“เอ้า ก็แก่แล้ว พูดอ้อมๆไม่ไหวหรอกแม่ มันเสียเวลา!” พ่อแมนตอบหน้าตายก่อนจะหันกลับมามองธีร์ “เอาน่า

“พี่นึกว่า…พี่มันแย่” น้ำเสียงเขาเบาราวกับสารภาพจากใจจริง “นึกว่าทำให้ตัวเล็กเสียใจ”ข้าวหอมไม่พูดอะไรในทันที เธอแค่นิ่งและซบหน้าลงกับอกแกร่ง ฟังเสียงหัวใจที่เต้นแรงไม่แพ้ของตัวเองมันเป็นจังหวะเดียวกัน แรงและตรงจากความรู้สึกข้างในที่ไม่มีใครต้องอธิบาย“ไม่เลยค่ะ…” เธอพูดสียงแผ่วเบา “ข้าวรักพี่...ตั้งแต่ก่อนคืนนั้นแล้ว...และคืนนั้นก็ทำให้ข้าวแน่ใจมากขึ้นไปอีก”ธีร์นิ่งไปโดยไม่พูดอะไรอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะหัวเราะเสียงต่ำในลำคอ เสียงนั้นเบามาก แต่ฟังแล้วทำให้ข้าวหอมยิ้มตามแบบไม่รู้ตัวเป็นเสียงหัวเราะที่เธอไม่ได้ยินบ่อยนัก และมันช่างโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกเขาขยับใบหน้าเข้ามาใกล้แก้มนวล แล้วกระซิบข้างหูของเธอด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม“ถ้าพี่รู้แบบนี้…พี่คงได้ดีใจเร็วกว่านี้ไปนานแล้ว”หัวใจข้าวหอมเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ราวกับมันกำลังพยายามบอกอะไรบางอย่างที่เธอยังไม่ได้พูดออกไปอ้อมแขนของเขาแน่นและอบอุ่น มั่นคงเสียจนเธอรู้สึกเหมือนได้กลับมายืนอยู่ในที่ของตัวเองอีกครั้งเสียงกระซิบของคนพี่ยังคงวนเวียนในความรู้สึก มันชัดเจนเสียจนแยกไม่ออกว่าเป็นคำพูด หรือแค่เสียงในความคิดแต่มันไม่ใช่ฝันอีกต่อไปแล้ว...เ