น้องสาวข้างบ้านคนนี้ เป็นคนโปรดของพี่วิศวะขี้หวง의 모든 챕터: 챕터 21 - 챕터 30

ช่องทางของเธอเต้นตุบๆ ตอดแน่นจนเขารู้สึกถึงชีพจรเต้นอยู่ภายใน นิ้วเปียกชุ่มไปด้วยน้ำหวานที่หลั่งทะลักออกมาไม่หยุด ร่างกายของเธอไม่อาจโกหกความสุขที่ทะลักล้นจนควบคุมไม่ได้อีกต่อไปข้าวหอมฟุบตัวลงกับเตียง หอบหายใจรัวจนหน้าอกขยับขึ้นลงถี่ ดวงตาฉ่ำเยิ้มราวกับเพิ่งหลุดพ้นจากพายุอารมณ์ และธีร์…เขานั่งมองภาพนั้นด้วยหัวใจที่แทบจะระเบิดออกมา หัวใจเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งแค่ลิ้นกับนิ้วยังทำให้เธอเป็นแบบนี้ แล้วถ้าเป็นเขา...ล่ะ?ธีร์ค่อยๆ ถอนนิ้วออกจากร่องฉ่ำเยิ้มอย่างเนิบช้า ราวกับเสียดายความแน่นลื่นที่ยังเกาะเกี่ยวอยู่ไม่ยอมปล่อยสายน้ำใสเหนียวเนียนไหลตามปลายนิ้ว ยืดยาวออกมาเป็นเส้นเชื่อมระหว่างกัน ก่อนที่แรงโน้มถ่วงจะดึงให้มันหลุดแยกออกจากกันอย่างแผ่วเบาเขามองภาพตรงหน้า พร้อมกับหอบหายใจแรงเหมือนเป็นฝ่ายเสร็จเอง มือหนาคว้ากางเกง ปลดซิปอย่างไม่รอช้าแล้วงัดแก่นกายที่แข็งเกร็งจนปวดหนึบออกมาข้าวหอมเงยหน้ามองแทบไม่กระพริบ ดวงตาฉ่ำเยิ้มเบลอด้วยแรงเสียวกับแอลกอฮอล์ที่ยังวนเวียนอยู่ในหัว แต่เธอก็รู้ตัวดีว่าอะไรปรากฏตรงหน้ามันใหญ่… ใหญ่จนเธอเผลอกลืนน้ำลายเพียงแค่เห็นขนาด ร่องลึกในกายเธอก็หดตัวเต้นตุบเห

เสียงเนื้อกระทบกันดังเฉอะแฉะ ลื่นไหลและหนักแน่น ชุ่มไปด้วยน้ำรักที่เคลือบกลีบอวบอูมรอบลำเขาจนเงาวับธีร์ครางลึกในลำคออย่างไม่อาจกลั้น กล้ามเนื้อเกร็งไปทั้งแผ่นหลัง ความรู้สึกในตอนนี้มันรุนแรงเกินจะห้ามได้เขามองร่างเล็กใต้ตัวที่บิดเกร็ง สะโพกสั่นพร่าทุกครั้งที่เขากระแทกลึกเข้าไปสุดโคนเสียงครางหวานๆของเธอมันทำเขาคลั่ง“อ๊ะ… อื้อ… พี่… ข้าวจะ… จะเสร็จอีกแล้ว!!” เสียงเธอสะดุดขาดตอนแต่ก็ยังเปี่ยมไปด้วยความต้องการที่พุ่งสูงสุดเขาเร่งจังหวะทันทีซอยถี่เข้าไปในกลีบฉ่ำๆที่ตอดตุบแรงขึ้นทุกครั้งที่เขาชนโดนจุดเสียวตรงนั้นเสียงเนื้อกระทบกันแฉะสนั่นเต็มห้อง น้ำหล่อลื่นไหลเยิ้มจนหยดเปียกเตียงข้าวหอมเกี่ยวขารัดเขาแน่นแทบจะฝังร่างเขาไว้กับตัวเธอ“อ๊า…พี่…ข้าว…จะ…อ๊าาาาา!”เธอกรีดเสียงออกมาเสียงดังอย่างลืมตัว ร่างกระตุกเฮือกตอดแก่นกายของเขาถี่ยิบจนธีร์ลืมหายใจ"อาส์...อีกนิดนะ... ตัวเล็ก..."ข้าวหอมครางรับในลำคอ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาพูดอะไร ร่างกายเธอสั่นสะท้าน ความร้อนพลุ่งพล่านพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆจนกระทั่ง..."อื้อออ! พี่ธีร์!"ข้าวหอมกรีดร้อง พร้อมกับร่างกายที่กระตุกเกร็ง ความสุขสมทะลักเข้ามาจนเธอแ

เสียงคลื่นซัดกระทบฝั่งเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ลมทะเลยามเย็นพัดเอื่อยๆ กลิ่นน้ำเค็มลอยมาตามลม ผสมกับกลิ่นหอมอ่อนๆของอาหารทะเลจากร้านริมชายหาดข้าวหอมเดินทอดน่องไปช้าๆ เท้าเปล่าสัมผัสกับทรายเย็นๆ ความรู้สึกระบมที่เคยมีก่อนหน้านี้ดูเหมือนจะบรรเทาลงบ้างเมื่อได้เดินเหยียบทรายนุ่มธีร์เดินอยู่ข้างๆโดยไม่ได้พูดอะไรมาก แต่ก็ไม่ได้ดูอึดอัดเกินไป“พี่ธีร์” ข้าวหอมเรียกขึ้นมาก่อนจะเหลือบมองเขา “พี่ชอบทะเลไหม?”ธีร์ละสายตาจากคลื่นแล้วหันมามองเธอ ก่อนจะยักไหล่เบาๆ“ก็ไม่เชิง” เขาตอบ “แต่ถ้ามาแล้วได้เดินเล่นแบบนี้ ก็โอเคอยู่”“อ้อ...” ข้าวหอมพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะเตะทรายเล่นไปมา“แล้วตัวเล็กล่ะ?” ธีร์เป็นฝ่ายถามกลับ “ดูเหมือนจะชอบทะเลนะ”“อื้อ... ก็ชอบ” เธอตอบเสียงเบา “มันให้ความรู้สึกผ่อนคลายดี”“จริง” ธีร์เห็นด้วย “บางทีนั่งมองน้ำไปเรื่อยๆ ก็ทำให้คิดอะไรได้หลายอย่าง”ข้าวหอมเงียบไปครู่หนึ่ง คำพูดของเขาทำให้เธอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนแน่นอนว่าเธอกำลังคิดหลายอย่างอยู่เหมือนกัน“ตัวเล็ก”เสียงของธีร์ทำให้เธอหลุดจากภวังค์ ข้าวหอมหันไปมองเขาที่จู่ๆก็หยุดเดินธีร์จ้องมองเธออยู่ ดวงตาคมเข้มนั้นเหมือนกำลังพิจารณาอะ

ธีร์เงียบไปสักพัก ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงปกติธรรมดา… ธรรมดาจนแทบจะไร้ความรู้สึก“ไม่ได้มีอะไร ก็แค่น้องสาวข้างบ้าน”ทันทีที่ได้ยิน ข้าวหอมรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบพังลงมาต่อหน้าต่อตา ประโยคเดียวสั้นๆ นั้นแทรกซึมเข้าไปในหัวใจของเธอ มันบีบแน่นจนหายใจแทบไม่ออก มือที่กำแน่นเริ่มสั่นเล็กน้อย เธอพยายามตั้งสติ แต่ไม่ว่าจะทำยังไง คำพูดนั้นก็ยังดังสะท้อนอยู่ในหัว‘ก็แค่น้องสาวข้างบ้าน…’ข้าวหอมกะพริบตาอย่างๆช้าๆ พยายามบังคับไม่ให้ตัวเองร้องไห้ เธอต้องเข้มแข็ง เธอห้ามอ่อนแอ… แต่สุดท้ายแล้ว มันก็ยากเกินไปน้ำตาหยดแรกไหลออกมาอย่างเงียบงัน เธอรีบยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง เพื่อกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้เล็ดลอดออกมา เธอพยายามไม่ให้ใครเห็นว่าตัวเองกำลังร้องไห้ ขาทั้งสองข้างหนักอึ้งราวกับถูกตรึงไว้กับพื้น เธออยากหันหลังเดินออกไป แต่ร่างกายกลับไม่ขยับเลยเธอเจ็บ… เจ็บจนพูดอะไรไม่ออกที่ผ่านมา… พี่ธีร์ดูแลเธอ คอยอยู่ข้างๆเธอ ทำให้เธอคิดว่าเขาอาจจะรู้สึกเหมือนกัน แต่สุดท้ายแล้ว… สิ่งที่เขาทำทั้งหมดอาจจะเป็นแค่ความรู้สึกผิดกับเรื่องคืนนั้นข้าวหอมเงยหน้ามองธีร์ที่ยังคงยืนคุยกับมีนาอยู่ตรงนั้น เขาไม่รู้เลยว่าเธอยืนอยู่ใกล

คืนนั้น... ความเงียบของบ้านไม่ได้ช่วยให้หัวใจธีร์สงบลงเลยแม้แต่น้อย เขาเดินวนไปวนมาในห้องนอน โทรศัพท์ในมือแทบจะร้อนผ่าวเพราะเขากดเปิดหน้าจอดูชื่อของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็ไม่กล้ากดโทรออก จนกระทั่งความกังวลกัดกินเขาเกินจะทนไหว เขาตัดสินใจกดโทรหาข้าวหอมในที่สุดแต่ไม่มีเสียงตอบรับจากปลายสายเขาลองอีกครั้ง... สองครั้ง... จนเกือบสิบสายหัวใจเขาบีบรัดทุกครั้งที่เจอเพียงเสียงฝากข้อความอัตโนมัติสุดท้าย เขาได้แต่ส่งข้อความไปหาเธอข้อความที่เรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยความอ้อนวอน‘พี่ขอแค่ได้คุยด้วยสักหน่อยนะหอม พี่เป็นห่วงจริงๆ’เขาเฝ้ามองหน้าจอเหมือนคนใจร้อนที่รอคำพิพากษาและในที่สุด...เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นพร้อมชื่อของเธอปรากฏบนหน้าจอ ธีร์รีบกดรับแทบจะในทันที แต่สิ่งที่ได้ยินกลับไม่ใช่เสียงอ่อนโยนที่เขาคิดถึง เป็นเสียงของเธอที่เย็นชา และตัดขาดจากเขาโดยสิ้นเชิง“พี่ธีร์มีอะไรคะ ถ้าไม่มีอะไรก็ขอร้องว่าอย่าติดต่อมาแบบนี้อีก... เดี๋ยวแฟนของข้าวจะไม่พอใจ”คำนั้น...‘แฟนของข้าว’เหมือนคมมีดเย็นเฉียบแทงลึกเข้ากลางอกเข้าอย่างจังธีร์ถึงกับเงียบงัน ปลายสายกลายเป็นเสียงลมหายใจเบาๆ ของข้าวหอม ขณะที่สมองเข