Semua Bab น้องสาวข้างบ้านคนนี้ เป็นคนโปรดของพี่วิศวะขี้หวง: Bab 11 - Bab 20

เขาก้าวขึ้นบันไดไปยังห้องของเธอ ไม่ได้รีบร้อนแต่ก็ไม่ได้ช้าเกินไป ยิ่งเข้าใกล้ประตูห้องมากเท่าไหร่ หัวใจกลับเต้นแรงขึ้นโดยไม่มีเหตุผล ชายหนุ่มหยุดยืนอยู่หน้าประตู สูดหายใจเข้าลึกหนึ่งครั้งก่อนจะเคาะประตูสองสามที “ข้าวหอม ลงไปกินข้าวได้แล้ว…” เงียบ... ไม่มีเสียงตอบรับจากข้างใน ธีร์ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะเคาะซ้ำอีกครั้ง แต่ก็ยังคงไร้เสียงตอบกลับ สุดท้ายเขาถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปบิดลูกบิดประตูอย่างช้าๆ ล็อกไว้หรือเปล่า? ไม่... ประตูไม่ได้ล็อก เขาตัดสินใจเปิดมันออกโดยไม่ลังเลนัก ความเคยชินที่มีมานานทำให้เขาไม่ได้คิดว่ามันเป็นเรื่องแปลก ทั้งเขาและข้าวหอมต่างก็เคยเข้าออกห้องของกันและกันตั้งแต่เด็ก พวกเขาเคยนั่งเล่นเกมด้วยกัน เคยนั่งทำการบ้านข้างกัน บางครั้งข้าวหอมก็มานอนเล่นบนเตียงของเขา ขณะที่เขาเองก็เคยทิ้งตัวลงนอนบนเตียงของเธออย่างสนิทใจ แต่พอโตขึ้น ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป... ต่างคนต่างเริ่มมีพื้นที่ส่วนตัวของตัวเอง จะเข้าไปในห้องของกันและกันเหมือนเมื่อก่อนไม่ใช่เรื่องง่ายอีกต่อไป แต่วันนี้ เขากลับเดินเข้ามาในห้องของเธออีกครั้ง ภายในห้องยังคงอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมอ่อนๆ ของ

บางทีเขาคงแหย่เธอและวุ่นวายมากเกินไปจนเธอรำคาญ เธอโตแล้ว ไม่ได้ต้องการเขาแบบตอนเด็กๆแล้ว“โอเคๆ ไม่ไปส่งก็ได้” เขาพยักหน้าก่อนจะปล่อยมือเธออย่างช้าๆ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ติดบนใบหน้ามาตลอดจางลงอย่างเห็นได้ชัด ถึงจะยังพยายามปั้นหน้ายิ้มอยู่ แต่แววตากลับเศร้าเกินกว่าจะซ่อนมันไว้ได้มิดข้าวหอมชะงักไปนิดหนึ่ง เธอรู้สึกได้เลยว่าเมื่อกี้ตัวเองพูดแรงไป คำพูดที่หลุดปากออกไปมันไม่ได้มาจากความตั้งใจเลยสักนิด แต่จะให้เธอเอ่ยปากขอโทษตอนนี้ ศักดิ์ศรีมันค้ำคอเกินกว่าจะทำเธอเลยได้แค่เบือนหน้าหนี แล้วเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา“ตอนเย็นเจอกันนะ...”ข้าวหอมรีบหมุนตัวเดินออกไปแบบเก้ๆกังๆ ไม่กล้าหันกลับมามองเขาอีก ไม่รู้ว่าตอนนี้ธีร์ยังมองเธออยู่ไหม หรือว่าเขาเลือกจะหันไปทางอื่นแล้วกันแน่แต่สิ่งหนึ่งที่เธอรู้แน่ๆ คือเธอทำให้พี่ธีร์เสียใจเข้าแล้วจริงๆธีร์มองตามแผ่นหลังเล็กที่เดินห่างออกไปเรื่อยๆ ดวงตาคมฉายแววบางอย่างที่ไม่อาจอธิบายได้ชัดเจน มันทั้งว่างเปล่าและปวดหนึบในเวลาเดียวกันแม้จะรู้ดีว่าคำพูดของเธอหลุดออกมาด้วยอารมณ์โมโห แต่มันก็ยังทิ้งรอยแผลบางๆในใจของเขาอยู่ดี เธอไม่ชอบให้เขากวนประสาท เธอรำคาญที่เขาวน

เขายังคงไม่ขยับตัว ข้าวหอมเลยเอียงคอน้อยๆ ก่อนจะทำเสียงอ้อน “นะ~ นิดเดียวเอง ข้าวหอมอยากให้พี่ธีร์กินของอร่อยด้วยกัน”เสียงใสๆของเธอแผ่วลงคล้ายอ้อนวอน ตากลมกะพริบมองเขาเหมือนลูกแมวที่อยากให้เจ้าของสนใจธีร์ถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะโน้มตัวไปงับขนมจากช้อนเธอ ท่ามกลางรอยยิ้มพอใจของข้าวหอม“เป็นไง อร่อยไหม?”เขาเคี้ยวไปช้าๆแล้วกลืนลงคอแล้วพยักหน้ารับ ข้าวหอมยิ้มกว้างอย่างภูมิใจอารมณ์ของธีร์ค่อยๆคลายลงทีละนิด จนสุดท้ายเขาก็เลิกตีหน้านิ่ง ข้าวหอมเองก็รู้สึกได้ เธอจึงวางช้อนลงแล้วเอามือเท้าคาง มองเขาด้วยสายตาจริงจัง“พี่ธีร์... อย่าเป็นแบบนี้เลยนะ ข้าวหอมไม่ชอบเลย” เธอเอ่ยเสียงอ่อน แต่แฝงไปด้วยความรู้สึกที่จริงใจ “ข้าวหอมไม่ได้ตั้งใจพูดแบบนั้นจริงๆนะ พี่ธีร์อย่าโกรธข้าวเลย”ธีร์มองเธออยู่นาน ก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวเธออย่างแผ่วเบา“พี่ไม่ได้โกรธ” เขาพูดช้าๆ สายตายังคงอ่อนโยน “แล้วก็ขอโทษที่วุ่นวายกับเรามากเกินไป ถ้าข้าวหอมไม่ชอบ... พี่จะไม่วุ่นวายอีก”ข้าวหอมชะงัก ใจเธอโหวงแปลกๆอย่างบอกไม่ถูกไม่วุ่นวายอีกเหรอ... หมายถึง จะไม่มายุ่งกับเธอเท่าเดิมแล้วใช่ไหม?เธอเม้มปากแน่น ก่อนจะรีบพู

ข้าวหอมเบิกตากว้าง หัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุออกมานอกอก พอรู้ตัวว่าเผลอจ้องนานเกินไป เธอก็รีบสะบัดหน้าหนีแทบไม่ทันแต่ไม่ทันแล้ว ธีร์เห็นหมดแล้วริมฝีปากเขายกขึ้นน้อยๆอย่างนึกสนุก“จ้องขนาดนี้พี่ต้องเก็บค่าเข้าชมแล้วมั้ง” เสียงทุ้มๆที่มีแววกลั้วขำดังขึ้นข้างหูข้าวหอมสะดุ้ง ก่อนจะหันไปแหวใส่ทั้งที่หน้ายังร้อนฉ่า “ใครจ้องกันเล่า!?”“อ๋อเหรอ?” ธีร์เลิกคิ้วสูง เท้าแขนกับขอบประตูอย่างสบายๆ เหมือนไม่รู้ตัวเลยว่าสภาพตัวเองตอนนี้มันชวนให้คนมองขนาดไหนข้าวหอมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะลุกเป็นไฟ เธอเลยรีบหมุนตัวหันหลังให้ ก่อนจะโบกมือไล่เขาอย่างลุกลี้ลุกลน “ไปใส่เสื้อผ้าก่อนเลยพี่ธีร์! ข้าวมีเรื่องจะคุยด้วย”เสียงหัวเราะขำดังขึ้นจากด้านหลัง“ก็ได้ๆ”เธอได้ยินเสียงฝีเท้าเขาเดินกลับเข้าไปในห้อง ก่อนที่ประตูจะถูกปิดลงอีกครั้งข้าวหอมเม้มริมฝีปากแน่น พยายามสลัดภาพเมื่อครู่ให้ออกไปจากหัว แต่มันก็ยากเหลือเกินภาพหยดน้ำที่เกาะอยู่ตามแผ่นอกแกร่ง ภาพกล้ามท้องแน่นๆที่ดูแข็งแรง และสำคัญที่สุด ภาพรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขาตอนที่แซวเธอเมื่อกี้!นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย!?เธอไม่ควรจะมาหวั่นไหวกับพี่ธีร์แบบนี้สิ!แต่พอคิด

ความรู้สึกกังวลเริ่มก่อตัวขึ้น เขาตัดสินใจเปิดประตูรถ ก้าวลงมาเดินตรงไปที่บ้านของฟ้าใสพอเปิดประตูเข้าไป กลิ่นแอลกอฮอล์ตีขึ้นจมูกทันที บรรยากาศภายในบ้านพักเต็มไปด้วยความวุ่นวาย บ้างเมาหลับแน่นิ่งอยู่บนพื้น บ้างโวยวายร้องเพลงเสียงแปร่ง บ้างหัวเราะกันอย่างสุดเหวี่ยง ไม่ต่างจากสนามรบที่เต็มไปด้วยเด็กปีหนึ่งที่สติหลุดเขาก้าวเข้ามาเพียงไม่กี่ก้าว ทุกอย่างกลับหยุดชะงักราวกับกดปุ่มปิดเสียง ดวงตาหลายคู่หันมาจับจ้องเขาแทบจะพร้อมกัน สีหน้าของแต่ละคนเต็มไปด้วยความตกตะลึง บางคนถึงกับชะงักมือที่กำลังยกแก้วขึ้นดื่มเฮ้ย! นั่นมันพี่ธีร์!เสียงกระซิบดังขึ้นจากหลายมุม บางคนถึงกับถลึงตาใส่เพื่อน กระซิบกระซาบกันว่า “พี่เขามาได้ไงอ่ะ!?” บ้างก็สะกิดกันด้วยความตื่นเต้นแบบคุมไม่อยู่ไม่แปลก… ใครจะคิดว่าอยู่ๆจะมีพี่วิศวะสุดฮ็อต เดือนคณะปีสี่ที่สาวๆทั้งมอรู้จักในฐานะหนุ่มหล่อเนื้อหอมโผล่มาที่นี่ เพราะข้าวหอมไม่ได้บอกเพื่อนๆว่าพี่ธีร์มาส่งเธอแถมในชุดเสื้อยืดสีเข้มกับกางเกงขาสั้นลุยๆยิ่งทำให้ภาพลักษณ์ของเขาดูแตกต่างจากปกติจนทำให้หลายคนมองกันตาค้างแต่เขาไม่สนใจ กวาดสายตาหาคนที่เขาตามหา และแล้วสายตาก็ไปหยุดที่ร