All Chapters of กลรักทัณฑ์สวาท: Chapter 11 - Chapter 20

วินาทีที่สาวเจ้ารู้ว่าของสงวนกำลังถูกล่วงล้ำ หัวใจดวงน้อยก็เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ทว่าเพียงวินาทีแรกที่เอสพาความใหญ่โตเข้ามาในตัวของเธอ ความเจ็บปวดก็เริ่มแผ่ซ่านเข้ามาในกายทันที “อ๊าย...”เอสรีบเรียกร้องความสนใจให้คนตัวเล็กบรรเทาความเจ็บโดยการบดจูบไปที่ริมฝีปากบางอีกรอบ ในขณะเดียวกันเขาก็ยังกดแช่ตัวตนที่เข้าไปในตัวของหญิงสาวยังไม่ถึงครึ่งเอาไว้แน่นิ่ง“อื้อ...ฮือ ฮือ ฮือ...” เสียงร้องของความเจ็บปวดถูกดูดกลืนเข้าไปในลำคอของชายหนุ่ม เขาพยายามร่ายลีลาจูบที่นุ่มนวลที่สุดเพื่อเรียกอารมณ์วาบหวามของพัดพารัชชาขึ้นมาอีกรอบ มือหนาทั้งสองยกลูบศีรษะของเธอเบามือ ทั้งยังคอยส่งสายตาที่อ่อนโยนเพื่อปลอบประโลมความเจ็บของเธอให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะเขารู้ว่าการที่เธอร่วมเตียงกับเขาครั้งนี้ เป็นครั้งแรกที่เธอมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้ชายเอสร่ายลีลาเล้าโลมหญิงสาวได้ไม่นานนักคนตัวเล็กก็เริ่มเคลิบเคลิ้มตามอารมณ์ของเขาได้สำเร็จอย่างที่เขาได้ตั้งใจ เจ้าโลกตัวโตก็เลยได้คลืบคลานเข้าไปในร่างกายของคนตัวเล็กจนสุดลำ แม้มันจะสร้างความเจ็บปวดให้พัดพารัชชามากมาย ทว่าเอสก็สามารถทำให้เธอบรรเทาความเจ็บได้ด้วยบทรักนุ่มนว

“แต่ว่า บ้านนี้เป็นบ้านคุณแฮร์ริคนะคะ พลอยว่ามันไม่น่าจะเหมาะถ้าคุณจะนอนค้างที่นี่”“คุณแฮร์ริครู้เรื่องของเราทุกอย่างครับ แล้วเขาก็อนุญาตให้ผมอยู่กับพลอยตั้งนานแล้ว ที่ผมไม่ได้เข้ามาอยู่เพราะผมกลัวว่าพลอยจะหาว่าผมคิดแต่จะมาฉวยโอกาสกับตัวพลอย”“คิดอะไรแบบนั้นล่ะคะ พลอยจะอุ่นใจมากๆ ต่างหากถ้าคุณอยู่ใกล้พลอย”เอสก้มลงพรมจูบที่หน้าผากมนแผ่วเบา แสดงออกให้คนรักของเขาได้เห็นว่าเขารักและทะนุถนอมเธอเพียงใด สีหน้าและแววตาของเขาตอนนี้แม้จะมีความกังวลอยู่มาก ทว่าก็ไม่ได้คิดจะพูดระบายอะไรออกมา ตอนนี้เขาขอแค่เก็บบรรยากาศของความสุขเวลาที่อยู่ด้วยกันกับพัดพารัชชาให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้เท่านั้นใต้แสงสลัวของโคมไฟในห้องนอนใหญ่ สองหนุ่มสาวกำลังอิงแอบแนบชิดกันบนเตียงนุ่มเพื่อเก็บความรู้สึกดีๆ ให้ได้มากที่สุดก่อนที่จะต้องแยกจาก และไม่รู้ว่าอีกนานเท่าไรที่พวกเขาทั้งสองจะได้มีโอกาสได้อยู่ใกล้ชิดกันเช่นนี้“ถ้าผมเป็นพ่อมดก็คงดีนะครับ” เอสเอ่ยกับคนตัวเล็กที่กำลังนอนหนุนแขนของเขา“ทำไมเหรอคะ” ดวงตาคู่สวยเบิกมองคนรักอย่างฉงนในคำพูดของเขา“ผมก็จะใช้เวทมนต์เสกให้ผมไปอยู่กับพลอยทุกวัน หรือไม่ก็เสกให้พลอยมาอ

ใช้เวลาไม่นานนักพัดพารัชชาก็เดินมาถึงร้านอาหารบุฟเฟ่ห์ที่เต็มไปด้วยผู้คนที่กำลังเดินขวักไขว่ แล้วสายตาก็มองไปเห็นเพื่อนรักทั้งสองที่นั่งอยู่มุมในสุดของร้านที่ยื่นไปในแม้น้ำสายใหญ่ ริมฝีปากอวบอิ่มยิ้มกว้างก่อนจะรีบสาวเท้าเข้าไปหาเพื่อนๆ ทั้งสอง“คิดถึงจังเลย” ดาวลดาและอทิตยาเห็นหน้าพัดพารัชชาได้ก็รีบลุกเข้าไปโผกอดเพื่อนรักเอาไว้แน่น สามสาวทั้งคิดถึงและโหยหาการเจอหน้ากันพร้อมหน้าพร้อมตา เพราะชีวิตการทำงานมันไม่ได้เหมือนชีวิตในมหาวิทยาลัยแม้แต่นิดเดียว มันหนักเหนื่อยและต้องรับผิดชอบงานของตัวเองให้ได้โดยที่ใครก็ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือไม่ได้เหมือนตอนที่เรียน“คิดถึงพวกแกเหมือนกัน ฉันมีของฝากมาด้วย” แยกย้ายกันนั่งเรียบร้อยพัดพารัชชาก็ล้วงน้ำหอมราคาแพงไปวางตั้งตรงหน้าเพื่อนๆ คนละขวด“โห ของแพงนะเนี่ย ขอบใจนะ ตั้งแต่ได้ตำแหน่งเลขาดูมีราศีจับเหมือนกันนะเพื่อนฉัน แต่ว่ามันแพงมากนะ ทำไมไม่เก็บเงินเอาไว้ซื้อความสุขให้ตัวเองล่ะ” อทิตยาเห็นชื่อแบรนด์หน้ากล่องก็รู้ว่าราคามันเกินครึ่งหมื่นแน่นอน“ของที่แกซื้อให้ ฉันขอบใจนะพลอย แต่ฉันก็เห็นด้วยกับสิ่งที่อ้อนมันพูดนะ” ดาวลด

“มีแตงกวาผัดใส่กุ้งด้วย พี่นนท์เป็นคนสั่งหรือที่ร้านมีเมนูนี้อยู่แล้วคะ”“ไม่มีในเมนูที่นี่หรอก พี่เป็นคนสั่งพิเศษมาเองเพราะพี่รู้ว่าพลอยชอบ”“พี่นนท์จำได้ด้วยเหรอคะ”“จำได้สิครับ พลอยไปบ้านพี่กับคุณลุงทีไรแม่พี่ต้องทำเมนูนี้ไว้ตลอด แล้วก็พาให้พี่ชอบกินไปด้วย”“จริงเหรอคะ เมนูนี้ท่าจะถูกปากหลายคนนะคะ” เธอเอ่ยด้วยรอยยิ้มพลางนึกไปถึงคนไกลที่ชอบให้เธอทำเมนูผัดแตงกว่าใส่กุ้งให้ทุกเย็น“แล้วพลอยต้องไปทำงานที่เยอรมันต่อไหม”“น่าจะไม่ได้ไปค่ะ คงจะอยู่ที่ไทยยาวค่ะ”“ดีเลย พี่ขอเบอร์ติดต่อได้ไหม เผื่อว่าจะชวนไปกินข้าวที่บ้าน พ่อกับแม่พี่น่าจะอยากเจอพลอยเหมือนกัน”“ได้สิคะ” พัดพารัชชารับโทรศัพท์มือถือราคาแพงจากมือของอนนท์มากดเบอร์โทรศัพท์ของเธอก่อนจะโทรหาตัวเอง จากนั้นก็เพิ่มช่องทางการติดต่อทางแอพพลิเคชั่นให้สะดวกในการพูดคุยมากยิ่งขึ้นทั้งสองใช้เวลารับประทานอาหารและพูดคุยสัพเพเหระทั่วไปร่วมชั่วโมงครึ่งโดยที่ไม่รู้เลยว่ามีสายตาของใครบางคนจ้องมองพวกเขาอยู่ห่างๆ ณ คลับหรูสุดลับของเศรษฐีหนุ่มระดับแนวหน้าของเยอรมั

“ผมชื่อเฟรดนะครับคุณครู ผมจำคุณได้ที่วันนั้นเราเดินชนกันแล้วผมไม่ได้ขอโทษ วันนี้ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ” เฟรดหันมาพูดกับอทิตยาที่เดินตามหลังเขาอยู่ห่างๆ“รู้จักขอโทษก็ดีค่ะ จะได้เป็นผู้ใหญ่ที่มีคุณภาพ”“ครับ แล้วคุณจะไม่แนะนำตัวกับผมหน่อยเหรอครับ”“ไม่ได้ยินที่หลานคุณเรียกฉันเหรอคะ”“แต่คุณก็ควรจะแนะนำตัวกับผมด้วยตัวเองเป็นมารยาทที่ผู้ใหญ่ทำกันไม่ใช่เหรอครับ”อทิตยาเริ่มมุ่นคิ้วเล็กน้อย ยิ่งเห็นรอยยิ้มกวนประสาทของเขาเธอก็รู้สึกไม่ชอบหน้าชายหนุ่มเข้าไปใหญ่ “ฉันชื่ออ้อนค่ะ ชื่อจริงชื่ออทิตยา เป็นคุณครูสอนพิเศษวิชาคณิตศาสตร์”“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณอ้อน ในเมื่อคุณแนะนำตัวละเอียดแบบนี้ ผมก็จะแนะนำตัวว่า ผมชื่อเฟรด เป็นเจ้าของโรงแรมหลายที่ในเยอรมัน แล้วก็เป็นนักแข่งรถฝีมือดีด้วย”“ยินดีที่ได้รู้จักตามมารยาทค่ะคุณเฟรด” สาวเจ้าฉีกยิ้มยิงฟันให้อีกฝ่าย แม้เขาจะอวดว่าตัวเองรวยมาจากไหน ทว่าเธอก็ไม่ได้คิดจะผูกมิตรกับคนที่ไม่ถูกชะตาตั้งแต่แรกเห็นง่ายๆ คำว่ายินดีที่ได้รู้จักตามมารยาทนั่นก็พอจะทำให้เขารู้ว่าเธอไม่ได้อยากรู้จักเขาแม้แต่นิดเดียว