All Chapters of กลรักทัณฑ์สวาท: Chapter 31 - Chapter 40

เสียงประตูห้องปิดเรียบร้อย พัดพารัชชาก็รีบสาวเท้าไปล็อกกลอนประตูอย่างแน่นหนา จากนั้นเธอก็นั่งคุกเข่าพิงหลังกับประตูแล้วเริ่มสะอื้น“ทำไมชีวิตของพลอยไม่ได้พบเจอกับคำว่าอิสระซะทีคะคุณพ่อคุณแม่” เธอพึมพำแผ่วเบา ก่อนจะหลับตาร้องให้สะอื้นอยู่ที่หน้าประตูอีกพักใหญ่ โดยที่ไม่รู้เลยว่าคนที่เพิ่งออกไปจากห้องไม่ได้เดินห่างจากหน้าประตูไปไหนแฮร์ริครับรู้ว่าเธอต้องเจ็บปวดมากก็เพราะเขา แต่ยังไงเขาก็ยังทำอะไรไม่ได้ไปมากกว่านี้ เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเดินจากไป ไม่ใช่ว่าเขาอยากจะเป็นต้นเหตุของความทุกข์ใจของพัดพารัชชา ทว่าแผนการที่เขาดำเนินมาทั้งหมดมันทำให้เขาถอยหลังกลับไปไม่ได้ในตอนนี้ ที่ทำได้ก็คงจะต้องเร่งเวลาให้ทุกอย่างเร็วขึ้นเท่านั้น ณ ร้านแบรนด์เนมชั้นนำสุดหรูในกรุงเบอร์ลิน พิมพิรายากำลังเลือกสรรค์ของที่พนักงานเอามาเสนอตรงหน้าในห้องวีไอพีหน้าระรื่น สองสามวันมานี้เธอไม่เคยได้นั่งอยู่ในคฤหาสน์หลังโตของแฮร์ริคได้นานนัก เพราะทุกวันจะมีคนมารับเธอไปข้างนอกตามที่แฮร์ริคได้สั่งเอาไว้ ไม่ว่าจะไปเลือกสรรค์เครื่องเพชร หรือทัวร์ในสถานที่ทำงานของเขาและล่าสุด

“อ้าวเพชร” เป็นอนนท์ที่ทักทายพิมพิรายา ทว่าพัดพารัชชาตอนนี้ไม่อยากจะมองหน้าสองคนที่เข้ามาทักแม้แต่หางตา“ค่ะ เพชรมากับแฟนค่ะ นี่คุณแฮร์ริคแฟนเพชรค่ะพี่นนท์ คุณแฮร์ริคเป็นเจ้านายเก่ายัยพลอยด้วยนะคะ”“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณแฮร์ริค” อนนท์ลุกขึ้นยืนจับมือทักทายกับแฮร์ริค“เช่นกันครับ” แม้จะกำลังทำความรู้จักกับอนนท์ แต่สายตาของแฮร์ริคก็ยังจับจ้องไปยังพัดพารัชชาเป็นระยะ เขาอุตส่าห์ทำใจปล่อยเธอให้เป็นอิสระไปก่อนแล้วเชียว ทว่าภาพบาดตาที่เห็นเธอมานั่งรับประทานอาหารอยู่กับผู้ชายสองต่อสองก็เริ่มให้เขาเปลี่ยนความคิด ครั้งนี้เขาไม่ได้คิดจะตามเธอมา ทว่าก็คงเป็นเพราะสวรรค์อยากให้เขาได้มาเห็นภาพเช่นนี้ และเขาก็ทึกทักเข้าใจเองไปแล้วว่า สวรรค์คงไม่อยากให้เขาปล่อยเธอเป็นอิสระแม้แต่วินาทีเดียว“รู้ไหมยัยพลอย ว่าตอนนี้พี่ทำงานให้คุณแฮร์ริคแทนแกแล้วนะ จู่ๆ ก็มาลาออกกะทันหันใช้ไม่ได้เลยนะ”“พลอยไม่ได้อยากทำงานที่เดิมแล้วนี่คะ” พัดพารัชชาเงยหน้ายิ้มอ่อนให้กับคำทักทายของพี่สาวต่างแม่ที่ดูปลอมเสียจนเธอรู้สึกอายแทน“เอาแต่ใจไม่เปลี่ยนเลยนะแกเนี่ย​ แล้วนี่ทำไมมาอยู่ท

“นึกว่าจะหายหัวไปแล้วซะอีก”“ทำไมพูดกับผมแบบนี้พลอย ตกลงเมื่อกี้จะโทรหาใคร”“พี่นนท์ ฉันจะให้เขามารับฉันกลับ” พูดพร้อมยกมือคว้าโทรศัพท์มือถือคืน“เลิกพูดถึงมันซะทีได้ไหม ผมรู้ว่าที่พลอยบอกว่านอนกับไอ้หมอนั่นมันแค่เรื่องโกหก”“ทำไมฉันต้องโกหก”“เพราะพลอยอยากประชดผมไง”“อย่าสำคัญตัวเองนักเลยค่ะ หน้าคุณฉันยังไม่อยากจะมองเลย หน้าด้าน เห็นแก่ตัว คบกับพี่ฉันแล้วก็ยังไม่เลิกวุ่นวายกับฉันซะที”“คนหน้าด้านเห็นแก่ตัวคนนี้ไม่ใช่เหรอที่เป็นผัวพลอย ยิ่งพลอยไม่อยากเห็นหน้าผมแค่ไหนผมก็จะตามติดพลอยให้ได้เห็นหน้าผมทุกวัน อย่าหวังว่าจะหนีผมไปง่ายๆ”“รู้ค่ะว่าต่อให้ฉันด่าฉันว่าอะไรคุณ หรือแม้กระทั่งฉันนอนกับคนอื่นไปแล้วคุณก็ไม่เลิกยุ่งกับฉันง่ายๆ ฉันคงต้องไปทำบุญสักร้อยวัดมั้งคะ ถึงจะสลัดคุณออกไปจากชีวิตได้ เอาเป็นว่ายังไงฉันก็หนีคุณไปไหนไม่ได้ งั้นวันนี้ก็พาฉันไปทำบุญหน่อยแล้วกัน เผื่อบุญกุศลจะทำให้ฉันหมดเวรหมดกรรมจากสัมภเวสีได้บ้าง”“สัมภเวสีคืออะไร”“เก่งนักก็หาคำตอบเอาเองสิ รู้ทุกเรื่องไม่ใช่เหรอคะคุณสัมภเวสี” พัดพารัชชาอมยิ้มที

พัดพารัชชายืนลุ้นอ้าป่ากค้างอยู่ด้านหลังของแฮร์ริค เธอจ้องมองตอนที่เขายิงตุ๊กตาตาไม่กระพริบ เหลือเพียงแค่สองครั้งเท่านั้น หากเขายิงไม่พลาดเธอก็จะได้ตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลมาครอบครอง เมื่อแฮร์ริคลั่นไกปล่อยจุกกระสุนลูกสุดท้ายไปโดนตุ๊กตาตัวเล็กล้มลงเขาก็หันมายิ้มอย่างผู้ชนะให้หญิงสาว“เย่ ได้แล้ว...” พัดพารัชชาดีใจจนกระโดดโลดเต้นยิ้มหน้าบ้านเป็นกระด้งเมื่อจะได้เจ้าตุ๊กตามาครอบครอง อันที่จริงตุ๊กตาพวกนี้เธอก็หาซื้อได้ง่ายๆ ทว่าเมื่อมันได้จากการเล่นเกมมันกลับดูมีค่ามากกว่าการหาซื้อเองหลายเท่า เพราะแบบนี้เธอถึงได้ดีใจมากๆ“ยอมรับไหมว่าผมเก่ง”“อืม...” สาวเจ้าพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะเดินไปบอกกับพ่อค้าว่าเธออยากได้ตุ๊กตาตัวไหน เสร็จจากกิจกรรมที่ร้านยิงเป้าตุ๊กตา แฮร์ริคและพัดพารัชชาเข้ามานั่งรับประทานข้าวกะเพราที่โซนร้านอาหาร“อร่อยไหมคะ” พัดพารัชชาเอ่ยถามกับคนที่ก้มหน้าก้มตารับประทานข้าวกะเพราไม่พูดไม่จา“ครับ”“อร่อยก็กินเยอะๆ ค่ะ” เธออมยิ้มเจ้าเล่ห์ เพราะในหัวตอนนี้คิดแล้วว่าจะแกล้งฝรั่งตาสีฟ้าจอมกะล่อนนี่ยังไงดีแฮร์ริคนั่งอยู

ใบหน้าหวานเริ่มนิ่วหน้ามองจ้องคนตัวโตไม่พอใจ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรเขาก็จะไม่ให้เธอปฏิเสธเขาได้เลยสินะ ได้ ถ้าเขาอยากให้เธอรับก็ได้ เพราะมันก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายที่เธอจะรับของแพงๆ จากเขา“ก็ได้ ฉันจะรับเอาไว้ ถือซะว่าคุณโง่เอาของแพงมาให้ฉันเอง”“ผมใส่ให้” เขารีบถอดสร้อยออกจากกล่องด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มก่อนจะรีบสวมใส่ไปที่คอระหงส์ของคนตัวเล็ก เขาไม่ได้สนใจคำพูดที่เธอต่อว่า เพียงแค่เธอยอมรับของที่เขาอยากให้ก็พอใจแล้ว“ทำไมไม่ซื้อบ้านพร้อมที่ดินเป็นของขวัญวันเกิดให้ฉันด้วยเลยล่ะคะ”“ถ้าพลอยอยากได้ผมก็จะซื้อให้ มีที่ดูเอาไว้ไหม”“อยากได้บ้านบนดาวอังคารค่ะ จะได้หนีจากคนบนโลกนี้ไปซะที”“ประชดผมอีกแล้ว แต่ผมไม่โกรธหรอก วันนี้วันเกิดพลอย พลอยจะว่าจะด่าอะไรผมหรือจะพูดประชดอะไรผมก็ยอมทั้งนั้น พลอยจะได้มีความสุข เราไปข้างล่างกันเถอะ โต๊ะดินเนอร์น่าจะเรียบร้อยแล้ว” แฮร์ริคจูงมือคนตัวเล็กลงมาชั้นล่าง เตรียมจะพากันออกไปข้างนอก แต่ก็ต้องหยุดฝีเท้าเมื่อเจ้าของออแกไนท์ที่แฮร์ริคจ้างเดินเข้ามาด้านใน“สถานที่และอาหารจัดเอาไว้เรียบร้อยค่ะ ถ้ามีอะไรผิดพลาดหรืออ