All Chapters of อภินิหารหมูน้อยตกสวรรค์: Chapter 51 - Chapter 60

 หนึ่งเดือนต่อมา  เจิ้งกั๋วกงที่อยู่เป็นเพื่อนหลานสาวและเสี่ยวจู้มานานก็ได้เวลาต้องกลับไปยังแคว้นหนานแล้ว เจิ้งหลินน้ำตาคลอเบ้าเมื่อต้องลาท่านตาของนาง เสี่ยวจู้ยังมอบยาเพิ่มปราณระดับเซียนให้ท่านตาอีกเม็ดหนึ่ง มันหวังว่าท่านตาจะเข้าใกล้สู่การเป็นเซียนอีกสักเล็กน้อยก็ยังดี

เมื่อกลับถึงจวนอ๋อง เสี่ยวจู้ขอแยกตัวออกไปหลอมอาวุธที่เรือนของเจิ้งหลิน ชินอ๋องกับเจิ้งหลินนั้นอยู่ฝึกฝนพลังปราณที่เรือนหลักด้วยกัน เพราะทั้งสองไม่อยากรบกวนเสี่ยวจู้หลอมอาวุธ ส่วนอาหารนั้นบ่าวในจวนจะนำไปให้เสี่ยวจู้ตามเวลาอาหารของจวนตามปกติ เจิ้งหลินมอบยาเพิ่มปราณระดับสวรรค์ให้ชินอ๋องสามเม็ด นางเองก็กินลงไปสามเม็ดเช่นเดียวกัน ก่อนที่ทั้งสองพระองค์จะหลับตาเข้าสู่สมาธิเพื่อดูดซับฤทธิ์ยาให้ได้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ด้วยพรสวรรค์ของทั้งคู่ เรื่องการกินยาหลายเม็ดพร้อมกันไม่น

สองปีต่อมา ด้วยความขยันหมั่นเพียรของชินอ๋องและเจิ้งหลิน ตอนนี้พวกเขาต่างมีระดับพลังปราณสูงถึงระดับผ่าสวรรค์ขั้นปลายแล้ว ส่วนการหลอมอาวุธและชุดเกราะของเสี่ยวจู้ก็เป็นไปด้วยดีมาตลอด ยิ่งเสี่ยวจู้ได้รับเงินจำนวนมากจากฮ่องเต้เพื่อให้มันช่วยหลอมอาวุธระดับสวรรค์ให้ด้วยแล้ว เสี่ยวจู้กับกิเลนไฟก็ช่วยกันหลอมอาวุธแทบจะทุกวัน ยกเว้นเวลาที่ชินอ๋องมีราชกิจ กิเลนไฟจะไม่ได้ช่วยเสี่ยวจู้หลอมอาวุธเพราะต้องติดตามชินอ๋องไป

ชินอ๋องเห็นท่าทางสงสัยของเจิ้งหลิน พระองค์จึงถามนางดู พอรู้ว่านางหากิเลนไฟอยู่ พระองค์จึงเล่าให้นางฟังว่ากิเลนไฟไปหาเสบียงอาหารในป่าให้กองทัพได้สองสามวันแล้ว เพราะในค่ายตอนนี้เหลือเพียงข้าวฟ่างเป็นเสบียงพอได้กินวันละมื้อเท่านั้น ทหารบางกลุ่มก็ออกไปล่าสัตว์มาเช่นกัน แต่พวกเขาไม่ได้ไปไกลจากค่ายนักด้วยกลัวว่าจะมีศัตรูซุ่มโจมตี“ลำบากเสด็จพี่แล้วนะเพคะ เสบียงที่หม่อมฉันนำมาครั้งนี้มีทั้งข้าว ข้าวฟ่าง แป้ง ผักและเนื้อสัตว์ที่กว้านซื้อมาจากชาวบ้าน รับรองว่าของที่เก็บไว้ในกำไลเก็บของจะไม่เสียหายแม้แต่น้อยเพคะ” เจิ้งหลินยิ้มตอบชินอ๋อง“ขอบคุณน้องหญิงมาก เจ้าอยากพักผ่อนสักหน่อยหรือไม่”

หลังแม่ทัพเจี่ยจากไป ชินอ๋องกับเจิ้งหลินก็คุยกันถึงเรื่องที่จะต้องทำศึกต่อ ความจริงเจิ้งหลินไม่อยากทำร้ายราษฎร เพียงแต่นี่เป็นการตัดสินใจของพระสวามีของนาง เจิ้งหลินจึงขอร้องให้ชินอ๋องไว้ชีวิตราษฎรในเมืองชายแดนแคว้นหยาง“ตกลง พี่จะไม่ให้ทหารทำร้ายพวกเขา เราเพียงแค่ไล่เจ้าเมืองและทหารแคว้นหยางออกจากเมืองก็พอ”“ขอบพระทัยเสด็จพี่เพคะ หม่อมฉันไม่อยากให้เกิดการต่อสู้กันไปมาโดยใช่เหตุ”“พี่เข้าใจ เพียงแต่หากเราไม่จัดการแคว้นหยางคืนบ้าง พวกเขาก็จะเหิมเกริมและมาทำร้ายคนของแคว้นเรา น้องอย่าลืมว่าพวกเราสูญเสียผู้คนไปมากแค่ไหนจากศึกในครั้งนี้ หากเสด็จพ่อจะให้บุกยึดแคว้นหยาง พี่ก็คงต้องทำตามรับสั่ง”