All Chapters of หวงจื่อหนิงเกิดใหม่เป็นพี่เลี้ยงบุตรชายท่านอ๋องอำมหิต: Chapter 11 - Chapter 20

ชางอวี่ติดตามเหมยลี่ไปจนถึงจวนตระกูลหวง จึงต้องใช้วิธีอื่นในการลอบเข้าจวนแห่งนี้ เพื่อต้องการสืบให้รู้ว่าผู้ที่เหมยลี่มาพบเป็นผู้ใด เมื่อมาถึงเรือนเล็กหลังหนึ่งก็พบว่า เหมยลี่หันมองซ้ายขวาก่อนจะหายเข้าไปด้านใน ตัวของชางอวี่จึงยืนแอบอยู่ด้านหลังหน้าต่างเงียบ ๆหวงฉุนฟางที่กำลังนั่งพักผ่อนกลับต้องแปลกใจ เมื่อเห็นว่าเหมยลี่มีท่าทางลุกลี้ลุกลนคล้ายกับพบเจอเรื่องตกใจ จนเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่ “เหมยลี่เจ้ามาทำอันใดที่เรือนของข้า”“คุณหนูสามแย่แล้วเจ้าค่ะ แย่แล้ว!”“แย่อะไรของเจ้าพูดมาให้ชัดกว่านี้มิได้รึ เจ้าเอาแต่พูดว่าแย่ ๆ แล้วข้าจะรู้ได้อย่างไรว่ามันคือเรื่องอะไร” หวงฉุนฟางเริ่มไม่สบอารมณ์ เมื่อเหมยลี่เอาแต่พูดคำว่าแย่กับนาง“ที่บ่าวบอกว่าแย่แล้วเป็นเพราะวันนี้ซื่อจื่อถูกคนช่วยไว้ได้ และกลับมาที่จวนบ่าวถึงได้รีบหาวิธีออกมารายงานคุณหนูเจ้าค่ะ” เหมยลี่รีบพูดเพราะนางเกรงว่าโจรพวกนั้นจะถูกจับตัวได้แล้วพรึบ! “เจ้าว่าอะไรนะ! เด็กนั่นมีคนช่วยเอาไว้และกลับมาที่จวนแล้วเช่นนั้นรึ ไหนเจ้าบอกว่าไอ้พวกชั้นต่ำทำงานได้ดีมิใช่หรือ แล้วเหตุใดถึงกลายเป็นเช่นนี้ไปได้ หา! เหมยลี่” หวงฉุนฟางลุกขึ้นตะคอกเหมย

สิ่งที่หลี่อ๋องพูดกับหวงฉุนฟางนั้น สร้างความตกตะลึงให้กับคนในครอบครัวอย่างมาก พวกเขาแค่คิดว่านางมีนิสัยเอาแต่ใจ มิใช่คนใจร้ายถึงขั้นคิดฆ่าคนได้มาก่อนนายท่านหวงคิดว่าตนเองหูฝาด จึงได้เอ่ยถามกับหลี่อ๋องอีกครั้งให้แน่ใจ “ทะ ทะ ท่านอ๋องท่านบอกว่าผู้ใดคือคนร้ายนะพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมมิได้หูฝาดเพราะอายุมากใช่หรือไม่ท่านอ๋อง”“นะ นะ นี่นางใจกล้าคิดสังหารลูกของเจี๋ยเอ๋อร์งั้นหรือ แต่นั่นเป็นหลานชายของนางนะ ต่างก็มีสายเลือดเดียวกันเหตุใดถึงทำได้ลงคอ ฮึก” เฉินฮูหยินร้องไห้ด้วยนึกสงสารบุตรสาวและหลานชายของตนยิ่งนักหวงฉุนฟางละล่ำละลักแก้ตัวเป็นพัลวัน “มะ มะ ไม่จริงนะเพคะท่านอ๋อง ต้องมีคนอิจฉาที่หม่อมฉันเข้าออกจวนอ๋องบ่อย ๆ ถึงได้จ้างคนให้ทำการลักพาตัวซื่อจื่อและโยนความผิดมาให้หม่อมฉัน ท่านอ๋องเชื่อหม่อมฉันเถิดหม่อมฉันไม่ได้ทำจริง ๆ เพคะ”“หึ เจ้าไม่ยอมรับว่าเป็นคนสั่งการสินะ ได้ เปิ่นหวางจะทำให้เจ้ายอมรับแต่โดยดี ชางอวี่นำคนเข้ามา” ในเมื่อคนร้ายไม่ยอมรับสารภาพ การเบิกตัวพยานย่อมไม่ต้องรั้งรอกันอีก“พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง”ชางอวี่ออกไปเพียงชั่วอึดใจก็กลับเข้ามาพร้อมพยาน ซึ่งพยานคนนี้ยิ่งทำให้หวงฉุนฟางถึง

หลังจากยืนรอให้หลี่อ๋องเสวยอาหารเสร็จ จื่อหนิงที่เอาแต่ยืนยิ้มด้วยความดีใจ ที่ขาทองคำยอมทานอาหารของนาง ซึ่งหลี่อ๋องยอมรับว่าอาหารที่จื่อหนิงทำนั้น ช่างเป็นรสชาติที่ถูกใจตนเองมาก ทำให้หลี่อ๋องจับตามองจื่อหนิงมากกว่าเดิม“อะ ฮึ่ม แม่นางจื่อหนิง”“หือ อ๊ะ ท่านอ๋องทรงเรียกหม่อมฉันหรือเพคะ”“ใช่ เปิ่นหวางแค่จะบอกเจ้าว่าฝีมือการทำอาหารของเจ้าใช้ได้ และสิ่งที่เจ้าพูดมานั้นก็ถูกต้องไม่น้อย ถ้าเช่นนั้นต่อไปอาหารทุกมื้อของเปิ่นหวาง รบกวนแม่นางจื่อหนิงช่วยดูแลด้วยก็แล้วกัน ยกเว้นวันที่ต้องไปค่ายทหารนอกเมืองเจ้าไม่ต้องทะ...”“ได้อย่างไรเพคะ! ถึงท่านอ๋องต้องออกไปที่ค่ายทหาร แต่ยังต้องมีอาหารติดไปเสวยระหว่างทางด้วยสิ จะขาดมื้อใดมื้อหนึ่งไม่ได้เด็ดขาดจนกว่าอาการปวดท้องจะหายดีเพคะ”หลี่อ๋องกำลังคิดว่าท่าทางที่จื่อหนิงกำลังทำอยู่ ช่างเหมือนกับมารดาบ่นด้วยความเป็นห่วงบุตร ซึ่งหลี่อ๋องก็เคยผ่านเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน จึงทำให้หลี่อ๋องเผลอยกยิ้มอย่างไม่รู้ตัว“ในเมื่อแม่นางจื่อหนิงเป็นกังวลเรื่องสุขภาพของเปิ่นหวาง หากไม่ลำบากจนเกินไปนักเจ้าก็ทำตามความต้องการของเจ้าเถิด”“ท่านอ๋องพูดจริงหรือเพคะ! อย่าหลอกให

ตั้งแต่จื่อหนิงเข้ามาอยู่ในจวนอ๋องแห่งนี้ การทำงานของบ่าวไพร่รวมถึงการทำงานของทหาร ล้วนมีคนคอยจับตามองอย่างใกล้ชิด โดยเฉพาะเรือนหยางชูของจื่อซื่อน้อย เนื่องจากเรื่องภูมิหลังของนางมีความเป็นมาที่ไม่แน่ชัด ซึ่งต้องรอการยืนยันจากคนของหลี่อ๋องเสียก่อนเพียงแต่ว่าหลายวันที่ผ่านมา หลังจากได้รับการดูแลเรื่องอาหาร ที่มีส่วนช่วยในการรักษาอาการปวดท้อง ซึ่งหลี่อ๋องเป็นเช่นนี้มานานหลายปี ยามนี้เป็นไปอย่างที่จื่อหนิงเคยบอกเอาไว้ อาหารที่มีส่วนผสมของสมุนไพรชั้นดี นอกจากนี้ยังมีส่วนผสมของน้ำพุวิญญาณที่จื่อหนิงนำมาเป็นส่วนผสมในอาหาร ย่อมช่วยให้ร่างกายของสองพ่อลูกดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัดส่วนคนสนิทอย่างชางอวี่กับชางเซิ่ง ก็ได้รับอานิสงค์จากหลี่อ๋องเรื่องอาหาร เพราะจื่อหนิงจะทำเผื่อพวกเขาด้วยเสมอ แต่สองสามวันมานี้ชางอวี่สังเกตเห็นว่า หลี่อ๋องมีท่าทีแปลกไปจากแต่ก่อน เมื่อใกล้ถึงเวลาสำรับอาหารมักจะชำเลืองมองไปที่ประตูเสมอ‘เหตุใดท่านอ๋องต้องคอยมองไปที่ประตู ในแต่ละวันก็มิได้นัดหมายผู้ใดนี่นา เรื่องข่าวสารก็ส่งผ่านนกพิราบ หรือไม่ก็สายข่าวที่แฝงตัวอยู่ภายในเมือง คนที่เข้าออกเรือนท่านอ๋องบ่อย ๆ มีแ

วันถัดมาบนโต๊ะอาหารของหลี่อ๋อง จึงปรากฏปลานึ่งซีอิ้วและข้าวอบหม้อดิน นอกจากนี้ยังมีซุปไก่ตุ๋นโสมอีกหนึ่งอย่าง ส่วนขนมที่สามารถทานเป็นมื้อเที่ยงได้ จื่อหนิงทำซาลาเปาไส้ถั่วแดงและพุทราจีน นางทำลูกใหญ่ใส่เถาอาหารให้หลี่อ๋องถึงสิบลูก และแยกให้กับชางอวี่ต่างหากห้าลูกคนที่เฝ้ารออาหารเช้าตั้งแต่เมื่อคืนที่ผ่านมา พอเห็นสิ่งที่เฝ้ารอถึงกับกินไม่เหลือ แต่จื่อหนิงไม่ลืมชางอวี่นางตักแยกให้ต่างหากเมื่อเห็นว่าการส่งอาหารไม่มีปัญหาอันใดหลี่อ๋องก็มิได้เอ่ยถามเรื่องอันใดกับนาง จื่อหนิงจึงขอตัวกลับเรือนหยางชู เพื่อกินมื้อเช้าและจัดการตัวเองให้เรียบร้อย ก่อนจะเริ่มทบทวนบทเรียนให้กับซื่อจื่อน้อยอีกครั้งส่วนเรื่องที่ชางเซิ่งนำมารายงานกับหลี่อ๋อง เพื่อพิสูจน์ว่าที่ชางเซิ่งพูดมามิได้โกหก หรือเข้าข้างนายน้อยของตน หลี่อ๋องที่รับสำรับเช้าเสร็จจึงมายังเรือนหยางชูอย่างเงียบ ๆ โดยมีชางอวี่คอยติดตามไม่ห่างเช่นเดิมขณะที่เดินมาถึงสวนดอกไม้ของเรือนหยางชู เขาได้ยินเสียงหัวเราะเล็ก ๆ ดังมาจากศาลาอย่างสนุกสนาน“เสี่ยวอวี้เจ้าต้องเขียนตัวอักษรให้ตรงสิ”“โธ่ พี่จื่อหนิงข้ากำลังพยายามเขียนให้ตรงอยู่นะขอรับ