All Chapters of หวงจื่อหนิงเกิดใหม่เป็นพี่เลี้ยงบุตรชายท่านอ๋องอำมหิต: Chapter 41 - Chapter 50

เมื่อถึงยามห้ายจื่อหนิงทำตามที่นางบอกไว้ นั่นก็คือนำน้ำแกงบำรุงมาส่งให้กับหลี่อ๋อง ด้วยกลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ ของน้ำแกง เพียงแค่จื่อหนิงเปิดประตูห้องตำราเข้ามา หลี่อ๋องก็พร้อมหยุดงานในมือของตนทันทีจื่อหนิงถือถาดที่มีถ้วยน้ำแกงที่ค่อนไปทางร้อนเล็กน้อย นางจึงวางลงบนโต๊ะทำงานของหลี่อ๋องอย่างช้า ๆ แม้จะเป็นเวลาพักผ่อนของทุกคนในจวน แต่จื่อหนิงกลับไม่มีท่าทีว่าจะง่วงนอนแต่อย่างใด“ท่านอ๋องหม่อมฉันนำน้ำแกงบำรุงมาส่งเพคะ พระองค์เสวยตอนที่มันยังอุ่น ๆ เถิด หากน้ำแกงเย็นแล้วนอกจากจะไม่อร่อย สรรพคุณของยาสมุนไพรยังลดลงด้วยนะเพคะ”“มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ เปิ่นหวางไม่เคยได้ยินท่านหมอคนไหนพูดเช่นเจ้ามาก่อน แต่การกินดื่มอะไรขณะที่ยังอุ่น ๆ ย่อมดีต่อร่างกายข้อนี้เปิ่นหวางเห็นด้วยกับเจ้า” หลี่อ๋องมิได้โป้ปดเรื่องที่กล่าวออกไป เพราะตนผ่านการรักษาผ่านท่านหมอมาก็หลายครั้ง แต่ไม่เคยได้ยินใครพูดอย่างจื่อหนิงเลยสักคนจื่อหนิงย่อมขยายความให้หลี่อ๋องเข้าใจ เพราะนางศึกษาด้านนี้มาโดยตรงและผ่านการวิจัยจนได้ผล “มีสิเพคะ เพราะการดื่มน้ำแกงบำรุงขณะที่ยังอุ่น ๆ จะช่วยให้ร่างกายดูดซึมได้ดี สรรพคุณของสมุนไพรสามารถ

หลังจากฮูหยินปริศนารับการรักษา ด้วยการอบสมุนไพรจนเรื่องกลิ่นหายดี นางก็กลับมายิ้มแย้มอย่างมีความสุขอีกครั้ง เมื่อสามีของนางที่มีตำแหน่งเป็นถึงแม่ทัพ ภายใต้บัญชาการของหลี่อ๋องที่ดูแลชายแดน เขาเคยห่างเหินราวกับนางเป็นเพียงเงาอันเลือนลาง เมื่อพบกลิ่นผิดปกติที่ยากจะเอ่ยแต่ในค่ำคืนหนึ่งนางกลับได้รับสัมผัสของมืออุ่น ที่วางลงบนไหล่ของนางในยามดึก เพียงแค่สามีกลับมานอนค้างกับนางก็ดีใจแล้ว แต่ไม่คิดว่าสามีของนางจะมาค้างกับนางบ่อยขึ้น นี่คงเป็นคำตอบที่ชัดเจนว่ายาสมุนไพรจากร้านไป๋อวี้ถัง เป็นสมุนไพรชั้นดีอย่างแท้จริงในเช้าวันหนึ่งที่เรือนในของตระกูลเว่ย หลันฮูหยินนั่งดื่มน้ำชากับสหายสตรีสามคน ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นภรรยาของขุนนาง ในเมืองหลงเฉิง ที่ขณะนี้สหายของนางอยากรู้วิธีทำให้สามีกลับมาหาตน แต่หลันฮูหยินมิได้เอ่ยถึงชื่อร้านหรือเจ้าของร้านออกมาตรง ๆ นางกล่าวเพียงว่า…“หากพวกเจ้าอยากให้สามีรักสามีหลง ข้ามีสถานที่หนึ่งอยากแนะนำ เพราะที่นั่นสามารถช่วยให้ข้าได้สามีกลับมา ที่นั่นก็คือถนนฝั่งตะวันออกมีร้านอบไอน้ำสมุนไพร นอกจากช่วยรักษาอาการทั่วไป ยังช่วยรักษาโรคของสตรีที่มักจะไม่กล้าบอกผู้ใดได้อย่าง

แม้วิธีของเสี่ยวถังเป่าเป็นวิธีที่น่าหมั่นไส้ ถึงจื่อหนิงจะทำเป็นไม่สนใจก็ตาม แต่การยั่วยุให้คนเกิดความขุ่นเคือง บางคราก็ทำให้คนเราหลุดพูดความจริงในใจออกมาได้ จื่อหนิงเลิกสนใจผู้ช่วยอย่างเสี่ยวถังเป่า จากนั้นจึงหันมาหาซื่อจื่อน้อยที่ยืนรอนางอย่างเชื่อฟัง“ไปกันเถิดเสี่ยวอวี้ก่อนที่บิดาเจ้าจะกลับมา ประเดี๋ยวพวกเราแบ่งอาหารไปยั่วน้ำลายนางด้วยสักเล็กน้อยนะ ส่วนพี่ชางเซิ่ง...”ชางเซิ่งที่รับรู้สิ่งที่เจ้านายน้อยของตนกับญาติผู้พี่จะทำ ก็รีบเอ่ยห้ามทันทีเมื่อได้ยินจื่อหนิงเรียกชื่อของตน “ไม่ได้นะคุณหนูหวง! ท่านกับซื่อจื่ออย่าลงไปด้านล่างจะดีกว่า หากท่านอ๋องรู้เข้าจะทรงกริ้วเอาได้นะขอรับ”“ไอหยา พี่ชางเซิ่งท่านก็อยู่ดูต้นทางให้ข้ากับเสี่ยวอวี้สิ บอกบ่าวไพร่ให้มารายงานหากท่านอ๋องกลับมาถึงจวน ข้าสองคนจะได้รีบกลับขึ้นมาอย่างไรล่ะ”“แต่ว่าเรื่องนี้มะ...”จื่อหนิงไม่ยอมให้ชางเซิ่งได้เอ่ยคัดค้านอันใดอีก “ไม่มีแต่ หากท่านอ๋องทรงกริ้วข้าจะขอรับโทษแต่เพียงผู้เดียว ท่านวางใจได้ข้าหวงจื่อหนิงมีความรับผิดชอบมากพอ อ้อ อย่าลืมให้คนนำอาหารและน้ำแกงบำรุงไปส่งให้ท่านอ๋องด้วยล่ะ ข้ากับเสี่ยวอวี้จะรีบกลับขึ้นม

ตั้งแต่วันที่หลี่อ๋องบอกเรื่องที่จะเดินทางไปเมืองหลวง จื่อหนิงจึงเริ่มจัดการเรื่องงานของตนทันที ไม่ว่าจะเป็นสื่อการเรียนการสอนของซื่อจื่อน้อย หรือการดูแลแปลงสมุนไพรด้านหลังจวน ที่ต้องเอาใจใส่ดูแลเป็นพิเศษ เพราะที่ปลูกล้วนเป็นสมุนไพรชั้นดี ส่วนร้านไป๋อวี้ถังก็ไม่ลืมให้ชางเซิ่งไปเชิญหวงซวีหนานมาพบที่ร้าน“หนิงเอ๋อร์ให้คนไปเชิญพี่มาพบที่นี่ เจ้ามีเรื่องอันใดให้พี่ช่วยเหลือหรือไม่”“ไม่มีอันใดมากหรอกเจ้าค่ะพี่ซวีหนาน หลังจากนี้อีกสองเดือนข้าแค่จะรบกวนฝากร้านไว้กับท่าน เพราะท่านอ๋องจะออกเดินทางไปเมืองหลวง เพื่อร่วมงานเลี้ยงเฉลิมพระชนม์พรรษาของฮ่องเต้ และข้าก็ต้องไปที่นั่นจะได้จัดการแก้แค้นบิดาชั่วผู้นั้นอย่างไรล่ะเจ้าคะ”หวงซวีหนานนึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้ก็รู้สึกโกรธอีกครั้ง “หึ ถึงเวลาที่หร่วนฉินหงต้องชดใช้ให้อาหญิงใหญ่กับเจ้าแล้วสินะ หนิงเอ๋อร์ไม่ต้องเป็นห่วงพี่จะช่วยดูแลร้านให้เจ้าเอง อ้อ ยังมีพวกเสบียงที่ต้องใช้ระหว่างเดินทาง เรื่องนี้พี่จะเตรียมทุกอย่างให้ครบ หนิงเอ๋อร์ไม่ต้องซื้อให้เปลืองตำลึงนะ”“ขอบคุณพี่ซวีหนานมากเจ้าค่ะ ว่าแต่ทุกคนที่จวนเป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ พวกท่านได้กินอาหารและน้ำ

เพราะชื่อเสียงความโหดเหี้ยมอำมหิตของหลี่อ๋อง ที่มิได้มีอยู่แค่เพียงชายแดนทิศบูรพา แต่ทุกครั้งที่เสด็จกลับเมืองหลวง มักจะมีเหตุการณ์ให้ลงโทษคนที่กระทำผิดอยู่เสมอ แม้จะมีขุนนางบางส่วนที่ไม่พอใจกราบทูลรายงานต่อฮ่องเต้ ผลสุดท้ายหลี่อ๋องก็มิเคยถูกลงโทษภายนอกที่เหล่าขุนนางและนางสนมมองเห็น มักจะคิดว่าฮ่องเต้มิได้โปรดปรานพระนัดดาผู้นี้นัก แต่ไม่มีผู้ใดรู้ดีไปกว่าทั้งสองพระองค์ว่า ที่ต้องทำเป็นหมางเมินต่อกันเช่นนั้น เพราะไม่ต้องการตกเป็นเครื่องมือของขุนนาง ในความเป็นจริงไม่ว่าจะเกิดเรื่องอันใด ทั้งสองพระองค์ล้วนเข้าใจกันเป็นอย่างดีจื่อหนิงที่เป็นกังวลเรื่องที่หลี่อ๋องลงโทษหร่วนซูซิน ท่ามกลางสายตาผู้คนในเมืองหลวงมากมาย ก็เกรงว่าเขาจะถูกฮ่องเต้เรียกไปตำหนิ “เอ่อ ท่านอ๋องเพคะ เรื่องที่หม่อมฉันมีปากเสียงกับน้องสาวต่างมารดา อันที่จริงพระองค์ไม่ต้องลงมือก็ได้นะเพคะ เรื่องเล็กน้อยหม่อมฉันรับมือนางได้ หากใต้เท้าหร่วนนำเรื่องนี้ไปร้องเรียนต่อฮ่องเต้ ท่านอ๋องจะไม่ถูกลงโทษหรือเพคะ”“หนิงเอ๋อร์เจ้าอย่าห่วงเลย หากเปิ่นหวางกลับมาเมืองหลวงแล้วไม่มีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้น ผู้คนคงคิดว่าหลี่อ๋องอย่างเปิ่นหวา