All Chapters of หวงจื่อหนิงเกิดใหม่เป็นพี่เลี้ยงบุตรชายท่านอ๋องอำมหิต: Chapter 31 - Chapter 40

เมื่อจัดการเรื่องราวของสตรีตระกูลเหวินเสร็จสิ้น เรื่องสมรสพระราชทานของจวนหลี่อ๋องก็ไม่มีใครพูดถึงอีก ราษฎรที่อยู่ ในเขตศักดินานี้ตั้งแต่บิดาของหลี่อ๋องปกครอง พวกเขาล้วนรักและเคารพจวนอ๋อง ที่คอยปกป้องดูแลชายแดนให้สงบสุข น้อยคนนักที่จะคิดชั่วเพื่อทำลายชื่อเสียงของหลี่อ๋องในวันต่อมารถม้าคันใหญ่ของจวน ได้เตรียมสัมภาระบางส่วนของคนสามคน ซึ่งจะออกเดินทางไปยังเรือนชิงเหอ ที่ตั้งอยู่ริมทะเลสาบชิงหลวนนอกเมืองหลงเฉิง ซึ่งที่นั่นล้อมรอบด้วยป่าไผ่และภูเขาเล็ก ๆ แต่ก่อนจะออกจากเมืองหลี่อ๋องต้องพาจื่อหนิง แวะไปเดินเล่นในตลาดตามที่ได้ให้สัญญาไว้เสียก่อนจื่อหนิงที่วันนี้แต่งกายด้วยชุดสีพื้นทั่วไป ผมยาวสลวยแค่รวบขึ้นใช้ผ้าผูกผมธรรมดามัดไว้ เพราะนางเคยชินกับการแต่งกายเช่นนี้ แม้จะอยู่ในทำงานในจวนของหลี่อ๋องมาสามเดือน ก็ลืมนึกถึงเรื่องนี้แม้แต่แป้งทาหน้าก็ยังไม่มี“พี่จื่อหนิงท่านพร้อมหรือยังขอรับ”“พี่สาวพร้อมมาหลายวันแล้วล่ะเสี่ยวอวี้ ประเดี๋ยวเราช่วยกันซื้อวัตถุดิบทำอาหารนะ เสี่ยวอวี้อยากกินอะไรก็เลือกซื้อใส่ตะกร้า พอไปถึงเรือนชิงเหอพี่สาวจะทำให้กิน”“เย้ ๆ ข้าจะซื้อวัตถุดิบที่มีประโยชน์อย่างที่ท่า

เมื่อเห็นร่างบางในอ้อมแขนของตน คล้ายกำลังคิดทบทวนสิ่งที่เคยพูดไป ในวันที่จื่อหนิงได้รับบาดเจ็บ หลี่อ๋องจึงเรียกสติของจื่อหนิงด้วยการขยับตัว ก่อนจะประคองนางขึ้นมานั่งแต่ยังไม่ยอมปล่อยมือ และได้เอ่ยถึงเรื่องนี้ขึ้นมาอีกครั้ง“จื่อหนิงเจ้าอย่าลืมที่เปิ่นหวางเคยบอกเอาไว้ ตราบใดที่เจ้าอยู่ภายใต้การดูแลของจวนอ๋อง ชีวิตของเจ้าจะปลอดภัยและได้ทำในสิ่งที่เจ้าอยากทำ” เขาเอ่ยบอกกับนางอย่างอ่อนโยน แต่น้ำเสียงนั้นกลับหนักแน่นประหนึ่งขุนเขา“เอ่อ หมะ หมะ หม่อมฉันแค่พูดเผื่อเอาไว้เท่านั้นเพคะ แต่ตอนนี้ท่านอ๋องปล่อยหม่อมฉันก่อนดีหรือไม่ แหะ ๆ ๆ” เพราะหลี่อ๋องยังคงประคองตนเองอยู่ แต่จื่อหนิงเกรงว่าจะมีใครผ่านมาเห็นเอาได้แต่หลี่อ๋องนอกจากจะไม่ยอมปล่อยแล้ว กลับเปลี่ยนเรื่องพูดถึงดินฟ้าอากาศไปเสียได้ “หือ เปิ่นหวางว่ายามดึกที่นี่อากาศเย็น ประเดี๋ยวเจ้าจะเจ็บไข้เอาได้อยู่ใกล้กันเช่นนี้อบอุ่นดี เจ้าไม่คิดเช่นนั้นหรือจื่อหนิง”จื่อหนิงถึงกับพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ‘อากาศเย็นสบายแค่นี้จะเจ็บป่วยได้อย่างไร ไหนผู้คนบอกว่าหลี่อ๋องมีแต่ความโหดเหี้ยมอำมหิต แต่ที่เห็นอยู่ตรงหน้าคืออ๋องหน้ามึนมากกว่า’‘ฮ่า ๆ ๆ จื่อหนิงแ

เมื่อบรรยากาศภายในศาลาริมน้ำเริ่มผ่อนคลายไปในทางที่ดีขึ้น ซื่อจื่อกลับไปนั่งที่เดิมเพื่อตั้งใจวาดภาพ ซึ่งยามนี้เป็นรูปเป็นร่างมากกว่าครั้งแรก หลี่อ๋องยังคงนั่งอยู่อีกฝั่งมองจื่อหนิง ที่ดูเหมือนว่าจะมีความสุขกว่าทุกวันที่ผ่านมานายท่านหวงและเฉินฮูหยินแม้จะรู้สึกเศร้าใจ เพราะปัจจุบันพวกเขาทั้งสองนั้นได้สูญเสียบุตรสาวทั้งสามคนอย่างไม่มีวันกลับ และเสียชีวิตในสถานการณ์ที่แตกต่างกัน แต่อย่างน้อยบุตรสาวคนโตกับบุตสาวคนรอง ยังมีทายาทไว้ให้พวกเขาได้เฝ้าดูการใช้ชีวิตต่อไป“ถ้าท่านลุงกับป้าสะใภ้รู้ว่าเจ้าอยู่ที่เมืองหลงเฉิง คงอยากพาญาติผู้พี่ทั้งสองคนมาพบเจ้าเป็นแน่ ท่านลุงของเจ้าก็เสียใจไม่แพ้ตากับยายหรอกนะ ที่ยามนั้นมารดาของเจ้าเลือกไปกับหร่วนฉินหง เฮ้อ ถ้าลุงของเจ้ารู้เข้าจะโกรธแค้นเพียงใด เมื่อรู้ว่าน้องสาวที่เขาดูแลมาอย่างดี ต้องตกตายเพราะบุรุษผู้ชั่วช้านั่น” นายท่านหวงรู้นิสัยของบุตรชายดี ว่าทั้งรักทั้งห่วงน้องสาวคนนี้มากเพียงใดจื่อหนิงได้ฟังจึงอยากให้ท่านตาท่านยาย ช่วยเก็บเรื่องนี้เป็นความลับไว้ก่อน “ท่านตาท่านยายพวกท่านอย่าเพิ่งบอกท่านลุงเรื่องท่านแม่และข้า เพราะตอนนี้ทุกอย่างยังคงต้องระ

รถม้าของจวนหลี่อ๋องที่กลับจากเรือนชิงเหอในวันนี้ บรรยากาศภายในรถม้าดูมีสีสันกว่าวันก่อนอย่างเห็นได้ชัด สีหน้าของหลี่อ๋องยามได้อยู่กับบุตรชาย และสตรีที่เขายอมรับกับตนเองอย่างซื่อสัตย์ว่าพึงใจนางไม่เพียงเท่านั้นหลี่อ๋องยังเล่นเกมส์ทายคำ ที่จื่อหนิงมักจะใช้เป็นตัวช่วย ในการทบทวนบทเรียนของซื่อจื่อน้อยอย่างสนุกสนาน จนเสียงของทั้งสามดังออกมาให้คนโดยรอบรถม้าได้ยินอย่างชัดเจนเพียงแต่ด้านหน้าจวนของหลี่อ๋องนั้น มีรถม้าจากจวนเจ้าเมืองมาจอดอยู่เงียบ ๆ ผู้ที่นั่งอยู่ด้านในสั่งสาวใช้คนสนิท ออกไปสอบถามถึงเจ้าของจวนกับบ่าวไพร่ ที่ทำหน้าที่ดูแลประตูอย่างแข็งขัน“อี้เหมิงเจ้าไปถามบ่าวที่หน้าประตูให้ข้าที ว่าวันนี้ท่านอ๋องอยู่ที่จวนหรือไม่”“เจ้าค่ะคุณหนู”บ่าวทั้งสองที่รูปร่างกำยำใบหน้าดุดัน รีบเอ่ยถามกับอี้เหมิงเมื่อนางเดินมายังบันไดขั้นแรก “เจ้ามีธุระอันใดที่จวนแห่งนี้รึ”“คุณหนูของข้านำของฝากจากแคว้นหลีมาถวายท่านอ๋อง ตอนนี้ท่านอ๋องอยู่ที่จวนหรือไม่” อี้เหมิงเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่ง“ท่านอ๋องไม่อยู่รบกวนเจ้านายของเจ้าค่อยมาวันหลัง”แต่อี้เหมิงยังซักไซ้ไล่เรียงอีกครั้ง “แล้วท่านอ๋องเสด็จไปที่ใ

ทางด้านจวนตระกูลหวงภายในห้องโถงกลางเรือนใหญ่ ที่อบอวลไปด้วยกลิ่นชาสมุนไพรที่พึ่งชงเสร็จใหม่ ๆ บนโต๊ะไม้จันทน์กลางห้อง นายท่านหวงที่นั่งสงบนิ่งประจำตำแหน่งเจ้าบ้าน มีเฉินฮูหยินนั่งเคียงข้างรอพบบุตรชายคนโตร่วมกับสามีเมื่อบุตรชายคนโตอย่างหวงเหยียน พาครอบครัวของเขาเข้ามาพบบิดามารดา ซึ่งบ่าวไพร่ของเรือนใหญ่ไปเชิญเขาที่เรือน โดยบอกเพียงแค่ว่าบิดามารดามีเรื่องสำคัญมาก ต้องการพบและหารือกับตนรวมถึงภรรยาและบุตรทั้งสอง“ท่านพ่อท่านแม่พวกท่านให้บ่าวไปตามพวกข้ามาที่นี่มีเรื่องอันใดหรือขอรับ”“อืม พ่อกับแม่ของเจ้ามีเรื่องสำคัญบางอย่าง ที่ต้องบอกให้เจ้ากับครอบครัวได้รับรู้ เมื่อวานนี้เรื่องที่พ่อกับแม่ถูกคนของท่านอ๋อง มาเชิญไปพบยังเรือนชิงเหอพวกเจ้าคงรู้แล้วใช่หรือไม่”หวงเหยียนแม้ยังไม่เข้าใจแต่เรื่องนี้เขารู้จากบ่าวของตน “ใช่ขอรับท่านพ่อข้ารู้หลังกลับจากร้านค้าในยามเซิน แล้วท่านอ๋องเชิญพวกท่านไปพบด้วยเหตุใดหรือขอรับ”นายท่านหวงหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะบอกบุตรชาย เกี่ยวกับการตายของหวงเจียถิง “อาเหยียน...น้องสาวที่เจ้าเป็นห่วงนางมาตลอด นางได้จากพวกเราไปนับสิบปีแล้วล่ะ”“ท่านพ่อ! ท่านหมายถึง...” หวงเหยี