All Chapters of หวงจื่อหนิงเกิดใหม่เป็นพี่เลี้ยงบุตรชายท่านอ๋องอำมหิต: Chapter 21 - Chapter 30

ยามแสงอาทิตย์คล้อยลงทางทิศตะวันตก หญิงสาวรูปร่างได้สัดส่วนที่เพิ่งบำรุงมาได้หนึ่งเดือน กว่าจะมีน้ำมีนวลขึ้นมาได้ผู้ตกเป็นเป้าสังหารของจื้อจงกับพวก จับจูงมือของซื่อจื่อน้อยเดินออกจากสำนักศึกษาอย่างอารมณ์ดีมีเสียงฝีเท้ารถม้าจากจวนต่าง ๆ มารับบุตรหลานของตน รถม้าคันงามที่มีสัญลักษณ์ของจวนหลี่อ๋อง เมื่อจื่อหนิงและซื่อจื่อน้อยขึ้นไปด้านในรถม้า จึงได้เคลื่อนตัวออกจากสำนักศึกษาอย่างช้า ๆ โดยมีกลุ่มของจื้อจงตามไปห่าง ๆ ไม่ให้เป็นที่สังเกตได้ง่ายนัก“วันนี้เสี่ยวอวี้ทำได้ดีมาก จนได้รับคำชมจากท่านอาจารย์หลิว หากท่านอ๋องทรงทราบต้องภูมิใจในตัวเจ้าแน่นอน” จื่อหนิงถามพลางลูบศีรษะเล็ก ๆ ของซื่อจื่อน้อยอย่างอ่อนโยน“แต่ข้าต้องขอบคุณพี่จื่อหนิงมากกว่า ที่ช่วยให้ข้าจดจำบทเรียนได้แม่นยำ หากไม่ได้ท่านคำถามจากท่านอาจารย์ ข้าคงตอบไม่ได้และคงรู้สึกแย่เหมือนเดิมอีก”จื่อหนิงหัวเราะเบา ๆ ให้กับเด็กน้อยตรงหน้า ที่ความคิดความอ่านโตกว่าอายุ “เพราะเสี่ยวอวี้มีความฉลาดที่มาจากบิดามารดา ขอแค่เจ้ามีสมาธิยามทบทวนบทเรียนในตำรา เมื่อมีการสอบย่อมผ่านได้อย่างง่ายดาย ไว้กลับถึงจวนแล้วพี่สาวจะทำของอร่อยให้กินนะ”“เย้ ข้าช

ชางอวี่พาสหายกับทหารอีกสองคนไปส่งยังโรงหมอ เพื่อทำการรักษาบาดแผลตามร่างกาย จากนั้นถึงได้นำตัวจื้อจงกับชูเจียนกลับจวน และนำทั้งสองไปขังไว้ยังคุกใต้ดินด้านหลังจวน รอการไต่สวนจากหลี่อ๋องที่จะลงมือด้วยตนเองแต่สิ่งที่เหนือความคาดหมายของชางอวี่ก็คือ เมื่อเขาต้องมารายงานภารกิจกับหลี่อ๋องที่เรือน กลับต้องพบเจอเรื่องที่น่าเหลือเชื่อ เนื่องจากเรือนหลิ่งเซวียนแห่งนี้ของหลี่อ๋อง เป็นสถานที่ต้องห้ามของสตรีทุกคน แม้แต่บ่าวไพร่ที่ต้องเข้ามาทำความสะอาด ยังอนุญาตให้เข้ามาเพียงบ่าวไพร่ที่เป็นบุรุษเท่านั้นก๊อก ๆ ๆ “ทูลท่านอ๋องกระหม่อมนำตัวคนร้ายสองคน ไปขังไว้ที่คุกใต้ดินหลังจวนเรียบร้อยแล้วพ่ะย่ะค่ะ ส่วนศพของคนร้ายอีกคนให้ทหารนำไปจัดการแล้วเช่นกัน แต่ชางเซิ่งกับทหารอีกสองนายได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย กระหม่อมพาพวกเขาแวะที่โรงหมอเพื่อทำการรักษา เมื่ออาการดีขึ้นค่อยกลับจวนพ่ะย่ะค่ะ”“อืม พรุ่งนี้เปิ่นหวางจะลงไปไต่สวนด้วยตนเอง เจ้าไปดูสาวใช้ที่ต้มยาหน่อยว่าไปถึงไหนแล้ว หากยาต้มเสร็จรีบยกมาให้เปิ่นหวางโดยเร็ว” เมื่อได้รับรายงานจากชางอวี่ สายตาที่จ้องมองร่างบางอยู่อย่างอ่อนโยน กลับกลายเป็นแข็งกร้าวขึ้นมาทันใด“

ลับร่างของซื่อจื่อน้อยที่ได้ชางอวี่พาไปส่งถึงเรือน หลี่อ๋องจึงเอ่ยถามกับจื่อหนิงโดยไม่รั้งรอ “แล้วเจ้าเล่าจื่อหนิง มีเรื่องอันใดต้องการบอกกับเปิ่นหวางหรือไม่”จื่อหนิงหายใจเข้าลึก ๆ หนึ่งครั้ง ก่อนจะเงยหน้ามองสบตาที่คมกริบนั่น “ตอนนี้หม่อมฉันรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว จึงอยากบอกในสิ่งที่ท่านอ๋องอยากรู้เกี่ยวกับหม่อมฉันเพคะ”“อืม เจ้าพูดมาเถิดเปิ่นหวางจะฟังเงียบ ๆ จนกว่าเจ้าจะพูดให้จบเสียก่อน”จื่อหนิงหายใจเข้าลึก ๆ อย่างแรงหนึ่งครั้ง จากนั้นถึงได้เล่าเรื่องของนางกับมารดาออกไป “ท่านอ๋องคงไต่สวนคนร้ายสองคนนั่นแล้ว และรู้ว่าบิดาของหม่อมฉันคือผู้ใด สาเหตุที่บิดาส่งคนมาตามฆ่าย่อมรวมอยู่ในนั้นเช่นกัน อันที่จริงมารดาของหม่อมฉันเป็นถึงบุตรสาวคหบดี ซึ่งมีฐานะร่ำรวยไม่น้อยในเมืองหลงเฉิงนั่นก็คือตระกูลหวง ซึ่งเป็นตระกูลของมารดาเสี่ยวอวี้เพียงแค่คำว่ารักที่ได้รับจากบุรุษหน้าตาซื่อ ๆ และคำสัญญาที่ว่าจะดูแลนางคอยอยู่เคียงข้างกันไปตลอดชีวิต จะตั้งใจอ่านตำราเพื่อสอบเข้าเป็นขุนนางในราชสำนัก ในภายหน้ามารดาของหม่อมฉันจะได้สุขสบาย เป็นฮูหยินขุนนางมีหน้ามีตาในสังคมชั้นสูงในเมืองหลวง ยามมีบุตรร่วมกันจะได้ไม่น้อย

ภายในจวนของหลิ่วอี้เหิงนายอำเภออวิ๋นโจว ถูกสือจิ่วบุกเข้ามาจับตัวทุกคนในครอบครัวไว้ ก่อนจะให้สหายสองคนเข้าไปรื้อค้นให้ทั่วทุกห้อง จนกระทั่งพบหลักฐานการกระทำผิด คือสมุดบัญชีที่จดรายได้จากการรีดไถชาวบ้านจำนวนหลายเล่ม“หึ อยู่ภายใต้จมูกของท่านอ๋องแท้ ๆ ยังกล้าทำเรื่องชั่วช้าได้ถึงเพียงนี้ หลิ่วอี้เหิงเจ้าไม่เกรงกลัวกฎหมายเลยสินะ อิ่มหมีพีมันมานานแต่ชาวบ้านบางคนยังอดอยาก เช่นนั้นวันนี้เจ้ากับครอบครัวต้องได้รับโทษ ข้ารับบัญชาจากหลี่อ๋องให้มาตรวจสอบขุนนางกังฉิน”“ไม่นะ เจ้าจะลงโทษครอบครัวของข้าไม่ได้ พวกเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้” หลิ่วอี้เหิงพยายามรับผิดชอบเพียงผู้เดียวสือจิ่วจะไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมคนเช่นนี้ได้หรือ “อย่าพยายามให้เสียแรงเปล่าเลยหลิ่วอี้เหิง เงินทองที่ได้มาอย่างไม่โปร่งใส ก็กินใช้ร่วมกัน เจ้าจะแบกรับไว้เพียงลำพังได้อย่างไร ส่วนลูกน้องมือขวาของเจ้าจากตระกูลหร่วน ป่านนี้คงได้รับโทษไปก่อนเจ้าแล้ว”“ท่านพ่อข้ายังไม่อยากตายนะขอรับ”“เอ่อ ใต้เท้าท่านลองพิจารณาบุตรสาวข้าสักคนสิ ท่านจะเอานางไปเป็นสาวใช้อุ่นเตียงหรือจะให้นางช่วยปรนนิบัติยามเหนื่อยล้าก็ดะ...”ฉาด! โอ้ยย ฉาด!“เ

เมื่อเห็นว่าจื่อหนิงมีสติกลับมาแล้ว หลี่อ๋องจึงลองหยั่งเชิงเรื่องสมรสพระราชทาน ซึ่งอีกไม่กี่วันขบวนเจ้าสาวก็จะมาถึงจวน เขาอยากรู้ว่านางมีความคิดเห็นกับเรื่องนี้อย่างไร“จื่อหนิง...”คนที่ถูกเสียงทุ้มเรียกชื่อ เงยหน้าจากการสอนซื่อจื่อน้อยวาดภาพ “เพคะ ท่านอ๋องมีอันใดจะรับสั่งกับหม่อมฉันหรือไม่เพคะ”“เปิ่นหวางแค่อยากรู้ว่า เจ้ามีความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องสมรสพระราชทานอย่างไร อีกไม่กี่วันนางก็จะมาถึงจวนแห่งนี้แล้ว” หลี่อ๋องจับจ้องสีหน้าของนางอย่างไม่ละสายตาจื่อหนิงไม่รู้ว่าควรตอบอย่างไรกับเรื่องนี้ แม้ภายในใจจะรู้สึกคล้ายถูกบีบรัดเล็กน้อย แต่นั่นเป็นสมรสพระราชทานจากฮ่องเต้ของแคว้น ผู้ใดจะกล้าขัดเพื่อเอาชีวิตไปเสี่ยงกับโทษทัณฑ์“เอ่อ พระราชโองการจากฮ่องเต้มิอาจขัด แต่หม่อมฉันคิดว่าท่านอ๋องสามารถรับมือได้เพคะ ขอเพียงแค่นางไม่เข้ามาหาเรื่องหรือกลั่นแกล้งทำร้ายเสี่ยวอวี้ก็พอ”“เจ้าวางใจเถิดต่อให้นางเข้าจวนมาได้ เปิ่นหวางย่อมจัดการเรื่องของนางได้อย่างที่เจ้าพูด ส่วนเรื่องที่นางคิดจะทำร้ายเจ้าหรือเสี่ยวอวี้ มันจะไม่มีวันเกิดขึ้นอย่างแน่นอน” หลี่อ๋องรู้สึกโล่งอกที่จื่อหนิงเชื่อมั่นในตัวของเขา