All Chapters of หวงจื่อหนิงเกิดใหม่เป็นพี่เลี้ยงบุตรชายท่านอ๋องอำมหิต: Chapter 51 - Chapter 59

ขณะที่ฮ่องเต้ทรงตรัสกับย่วนกงกง เพื่อประเมินว่าสิ่งที่จื่อหนิงพูดมานั้น ล้วนตรงตามบันทึกประวัติการรักษา ที่สำนักหมอหลวงตรวจพบมาสองสามปี และเป็นจริงดังที่นางกล่าวว่ายาบำรุงที่ทรงเสวย เพียงแค่ช่วยบรรเทาอาการเพียงชั่วครั้งชั่วคราว มิได้ช่วยรักษาให้หายจากอาการเหล่านี้สักนิดฮ่องเต้กำลังพิจารณาสิ่งที่จื่อหนิงพูด แต่ยังมิทันได้ตรัสตอบนางออกไป ใต้เท้าเจิ้งหยี่เสียงหัวหน้าสำนักหมอหลวง กุลีกุจอออกมาคุกเข่าโขกศีรษะของตนอย่างแรง เพื่อแสดงให้ฮ่องเต้ได้เห็นว่าตนมิได้ทำอันใด กับยาบำรุงที่ส่งไปยังตำหนักของฮ่องเต้ตุบ! “ฝ่าบาทกระหม่อมส่งยาบำรุงตามเทียบยา ที่มีผลต่อการรักษาพระวรกายของพระองค์อย่างถูกต้อง มิได้มีส่วนผสมอย่างอื่นในยาบำรุงแต่อย่างใด ฝ่าบาทอย่าทรงเชื่อสิ่งที่นางพูดนะพ่ะย่ะค่ะ เมื่อครู่นางก็บอกแล้วว่ามีความรู้เกี่ยวกับยาสมุนไพรเพียงเล็กน้อย ดังนั้นคำพูดของนางย่อมไม่น่าเชื่อถือพ่ะย่ะค่ะ”แต่ฮ่องเต้กลับเกิดความสงสัยขึ้นทันใด และไม่เข้าพระทัยว่าใต้เท้าเจิ้งเหตุใดถึงรีบออกมาแก้ต่างให้ตนเอง ทั้งที่พระองค์ยังมิทันได้ตรัสสิ่งใด “ใต้เท้าเจิ้งท่านรีบร้อนอันใดกัน เจิ้นยังมิได้พูดว่าเรื่องนี้เป็นความผ

ฮ่องเต้ที่ยังมีโทสะเรื่องของหร่วนฉินหงค้างอยู่ จึงตรัสถามหลี่อ๋องเกี่ยวกับเหวินจิ้งฮวา ผู้เป็นหลานสาวของเหวินหวงกุ้ยเฟย ที่ยังคุกเข่าด้วยน้ำตานองหน้าและยังมีบ่าวกับสาวใช้อีกสองคน“หลี่อ๋องเจ้าบอกเจิ้นมาสิว่า เหตุใดคุณหนูเหวินถึงกลายเป็นเช่นนี้ไปได้ แล้วนางไปอยู่กับเจ้าได้อย่างไร”หลี่อ๋องตอบคำถามของฮ่องเต้แต่สายตาอันคมกริบ กลับมองไปทางเหวินหวงกุ้ยเฟยกับใต้เท้าเหวิน “ฝ่าบาทยังทรงจำเรื่องราชโองการสมรสพระราชทาน ที่เหวินหวงกุ้ยเฟยทูลขอกับพระองค์ได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”“เจิ้นย่อมจำได้นางเอ่ยขอให้กับหลานสาวกับคนรักมิใช่หรือ?” ฮ่องเต้เกิดความสงสัยกับเรื่องนี้อีกครั้ง ว่ามันเกี่ยวกับเรื่องอันใดกันแน่“หากเป็นเช่นนั้นเหตุใดนางถึงได้ถือราชโองการนั่น เดินทางจากเมืองหลวงไปยังจวนของกระหม่อมที่ชายแดน กระหม่อมมิใช่คนรักของนางเสียหน่อย ฝ่าบาทคิดว่าเรื่องนี้ไม่น่าสงสัยหรือพ่ะย่ะค่ะ” หลี่อ๋องกล่าวตอบพร้อมคำถาม ที่ทำให้ฮ่องเต้ฉุกคิดบางอย่างได้ทันที“นี่! หมายความว่า...ราชการโองการสมรสพระราชทานเปล่า ที่สนมของเจิ้นเอ่ยขอให้หลานสาว แต่นางกลับเอาไปใช้กับเจ้าเช่นนั้นรึ หวงกุ้ยเฟยเจ้าคิดใช้หลานสาวผู้นี้ เพราะอยา

เมื่อลงมายืนด้านล่างได้มั่นคงแล้ว เว่ยซูหรูรีบยกชายกระโปรงและวิ่งตรงไปหาหลี่อ๋อง โดยไม่สนสายตาผู้คนบนท้องถนนว่า จะมองนางเป็นสตรีกร้านโลกวิ่งตามบุรุษหรือไม่แฮ่ก ๆ ๆ “ท่านอ๋องเพคะ ๆ”หลี่อ๋องรีบหยุดเท้าของตนเมื่อมีสตรีเอ่ยเรียก และยังวิ่งมายืนขวางทางอย่างคนไร้มารยาท แต่สตรีนางนี้กลับไม่สนใจเรื่องมารยาท“ถวายบังคมท่านอ๋องเพคะ หม่อมฉันดีใจจริง ๆ ที่ท่านอ๋องแวะพักในเมืองอวิ๋นเซียง นี่ก็ผ่านมาเกือบสองปีที่ท่านอ๋องมิได้แวะที่นี่...”“เจ้าเป็นใคร? ถึงได้บังอาจมาขวางทางเปิ่นหวางเช่นนี้”มิใช่หลี่อ๋องเพียงคนเดียวที่สงสัย แต่ยังมีจื่อหนิงกับซื่อจื่อน้อยที่สงสัยเช่นกันว่า สตรีที่ยืนขวางทางพวกตนอยู่นี้เป็นใคร นางช่างใจกล้าไม่กลัวว่าจะถูกหลี่อ๋องลงโทษแม้แต่น้อย“พวกเราไม่เคยรู้จักเจ้ามาก่อน เหตุใดถึงวิ่งมาขวางทางผู้อื่นเช่นนี้ เจ้าไม่กลัวจะถูกเสด็จพ่อของข้าลงโทษงั้นหรือ”ชางอวี่จำได้ว่าเว่ยซูหรูคือผู้ใด เพราะสตรีที่ใจกล้าพยายามเข้าหาเจ้านายของตน มีเพียงหยิบมือเขาจะจำไม่ได้เชียวหรือ “ทูลท่านอ๋อง ซื่อจื่อนางเป็นบุตรสาวท่านเจ้าเมืองอวิ๋นเซียง ที่สำคัญนางยังหลงรักพระองค์และอยากเป็นพระชายาด้วยพ่ะย่ะค

วันถัดมาภายหลังกลับมาถึงเมืองหลงเฉิง ทุกอย่างกลับเข้าสู่วิถีการใช้ชีวิตเช่นก่อนหน้าอีกครั้ง จื่อหนิงยังคงทำหน้าที่ดูแลอาหารและของบำรุง การเรียนการสอนทักษะเล็ก ๆ น้อย ๆ เสริมให้ซื่อจื่อน้อย หลังจากนั้นก็เป็นการดูแลแปลงสมุนไพร และไปดูแลร้านไป๋อวี้ถังที่มีลูกค้าเข้าออกอย่างต่อเนื่องส่วนหลี่อ๋องยิ่งได้รับการดูแลจากจื่อหนิง ก็ไม่อยากห่างยามต้องไปจัดการเรื่องงานที่ค่ายทหาร แต่มักจะได้รับสายตาดุ ๆ จากสตรีร่างบางเสียทุกครั้ง สุดท้ายก็เป็นจื่อหนิงที่ต้องเสนอข้อแลกเปลี่ยนเป็นของบำรุง แต่หลี่อ๋องมักจะเพิ่มสิ่งแลกเปลี่ยน ด้วยการจุมพิตที่แก้มนวลก่อนออกจากจวนเช่นกันทางด้านชางอวี่ได้ทำตามรับสั่งอย่างเคร่งครัด นอกจากการปลดผู้ช่วยเจ้าเมืองออกจากตำแหน่ง และรับโทษโบยห้าสิบไม้ร่วมกับอนุภรรยาผู้นั้น ยังได้ปล่อยข่าวลือไปทั่วเมืองเฮยเฟิง ยามผู้ช่วยเจ้าเมืองพาครอบครัวออกจากจวน จึงถูกประณามและโดนผู้คนปาเศษผักและก้อนหิน ในที่สุดก็ทนไม่ไหวรีบย้ายไปอยู่เมืองที่ห่างไกลทันทีในวันนี้ที่จื่อหนิงเข้ามาที่ร้าน หวงซวีหนานที่รู้ข่าวจากลูกจ้างก็รีบไปพบญาติผู้น้องของตนอย่างรวดเร็ว และครั้งนี้ยังมีหวงหมิงลู่ตามมาด้วยอีก

ภายหลังผ่านพ้นคืนเข้าหอที่มีอุปสรรคเป็นบุตรชายตัวน้อย หลี่อ๋องไม่คิดว่าบุตรชายจะทำอย่างที่ตนพูดจริง ๆ นั่นคือการเรียกทุกคนในจวนไปที่เรือนหยางชู เพื่อเตรียมยาบำรุงให้เสด็จแม่คนใหม่ เพราะต้องการให้น้อง ๆ มาเกิดไว ๆแต่ผู้ใดจะคาดคิดว่าหลังจากผ่านไปไม่ถึงสามเดือน จื่อหนิงจะตั้งครรภ์สมใจซื่อจื่อน้อย เมื่อมีข่าวดีคนที่อยากมีน้องตัวน้อย ยิ่งทำตัวเป็นองครักษ์พิทักษ์พระมารดา รวมถึงน้องน้อยที่อยู่ในครรภ์ทุกย่างก้าวจนกระทั่งถึงวันที่จื่อหนิงเจ็บครรภ์จะคลอด มิได้มีเพียงเจ้าของจวนและตระกูลหวงเท่านั้นที่รอลุ้น แต่ชาวเมืองหลงเฉิงก็มารอลุ้นเช่นกันว่า ครรภ์นี้ของจื่อหนิงจะเป็นท่านชายหรือท่านหญิง‘พวกเจ้าว่าครรภ์แรกของพระชายาจะเป็นหญิงหรือชาย’‘ข้าว่าเป็นชาย /ข้าว่าเป็นหญิง’แม้จะรู้สึกเจ็บปวดเกินจะทานทนในยามคลอด ยังดีที่จื่อหนิงให้เสี่ยวถังเป่าเตรียมยาสมุนไพร รวมถึงน้ำพุวิญญาณเอาไว้ล่วงหน้า การคลอดลูกครั้งแรกนี้จึงผ่านพ้นไปได้ด้วยดี และข่าวดีสำหรับทุกคน ก็คือหลี่อ๋องได้บุตรสาว ที่หน้าตางดงามล่มเมืองตั้งแต่เกิดยามที่ยังเล็กก็เป็นที่ห่วงหวงมากแล้ว แต่ยิ่งโตทุกคนยิ่งหวงบุตรหลานคนนี้เข้าไปใหญ่ ท่านหญิงห