Semua Bab ดาบพิฆาตสลับนภา: Bab 191 - Bab 200

ท้องฟ้ายามราตรีเหนือดินแดนตำหนักมังกรเมฆาเจิดจรัสด้วยแสงโคมนับร้อยนับพัน ทอแสงวาววับลอยระเรื่ออยู่กลางอากาศดั่งดวงดาราที่ร่วงหล่นลงมา ราวกับสรวงสวรรค์เปิดม่านให้เหล่าศิษย์ได้เฉิดฉายแสงแห่งปัญญาและความเพียร ถนนรอบบริเวณหอค่ายกลแน่นขนัดด้วยฝูงชน ขบวนผู้คนไหลเวียนดั่งธาราวารีที่มิรู้สิ้นสุด กลิ่นหอมของ

‘นี่ไม่ใช่เพียงถ้อยคำ... แต่เป็นเจตจำนง’ เขารู้ในทันทีว่า นี่มิใช่เพียงคำชี้นำธรรมดา หากแต่เป็นคติเตือนใจที่มีเพียงผู้เดินในเส้นทางเดียวกันเท่านั้นจึงจะเข้าใจได้ ชายชรามิได้อธิบายใดต่อ เพียงยิ้มบาง ลูบเคราขาวพร้อยของตนเบา ๆ แล้วพยักหน้า “ตั้งใจฝึกฝนละ... หนุ่มน้อย หากในอนาคตมีโอกาสได้พบกันอีก หวั

สายตาคมดุจหอกน้ำแข็งของจ้าวชิงอวิ๋นทอดมองเขาด้วยสีหน้าเรียบเย็น ก่อนจะเบือนใบหน้าอันหล่อเหลาราวภาพวาดไปยังบุรุษอีกผู้ที่ยืนอยู่ด้านข้าง พลันแววตาแข็งกร้าวกลับอ่อนลงเล็กน้อย เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มบางเฉียบที่ยากจะหยั่งถึง “ศิษย์น้องอวี้…” จ้าวชิงอวิ๋นเอ่ยเสียงราบเรียบ ทว่าแฝงไว้ด้วยน้ำเสียงสำนึกผิดอย่าง

ณ กลางลานประลองที่เปิดโล่งกว้าง สายลมเย็นสบายพัดพลิ้วผ่านชายแขนเสื้อของเหล่าผู้คนนับร้อยที่ทยอยกันมารวมตัว เสียงพูดคุยจอแจปะปนกับบรรยากาศอันคึกคักเร้าใจของงานประลองค่ายกลครั้งใหญ่ประจำปี กลางลานประลองปรากฏเวทีไม้ยกพื้นสูงตระหง่านอยู่เบื้องหน้า ราวกับเป็นจุดศูนย์รวมแห่งสายตาทั้งปวง บนเวทีนั้น ชายชรา

“มิใช่เพียงแค่ภาพลวงตา… แต่มันคล้ายจะสื่อสารกับจิตวิญญาณของผู้ที่จ้องมอง!” เสียงซุบซิบนินทาดังกระหึ่มขึ้นเป็นระลอกคลื่น ทว่าไม่มีผู้ใดกล้าขยับกายแม้เพียงน้อย ทุกสายตาต่างจับจ้องไปยังภาพมายาค่ายกลที่แปรเปลี่ยนรูปลักษณ์ไปเรื่อยๆ อย่างไม่อาจละสายตา ณ มุมหนึ่งของลานประลอง อวี้เหวินยังคงยืนสงบนิ่งดุจรู