All Chapters of อยากได้หมอคนนี้ (18+): Chapter 41 - Chapter 50

"เพ้นท์ทำอะไรน่ะ""พี่ไทม์ เพ้นท์ขอเปลี่ยนหลอดไฟแป๊บนะคะ" รวีธารตอบกลับคนที่เพิ่งสแกนนิ้วเปิดประตูห้องเข้ามา หันกลับมาเปิดกล่องหลอดไฟในมือ เมื่อเช้าก่อนออกจากห้องเธอเห็นว่าหลอดไฟตรงห้องครัวเริ่มกะพริบ จึงแวะซื้อก่อนกลับเข้ามา"ลงมา""คะ?" คนที่กำลังเงยหน้าเล็งตรงขั้วหลอดไฟก้มมองคนตัวสูงที่ขนาดไม่ได้ยืนบนบันไดยังสูงเกือบเท่าเธอที่ปีนมาแล้วสี่ขั้น"ลงมาเดี๋ยวนี้เลยเพ้นท์" เขาดุเธอเสียงเข้มอีกรอบ เอื้อมมาจับแขนเธอไว้ปรายตามองส่งสัญญาณให้ลงมา"เพ้นท์กำลังจะปะ...ลงก็ได้ค่ะ" เธอกำลังจะบอกเขาว่าแค่เสียบหลอดเข้าไปก็เสร็จแล้ว แต่เมื่อเห็นสายตาดุๆ หัวคิ้วที่ขมวดมุ่นมองจ้องมาจึงก้าวขาลงจากบันไดอย่างรวดเร็ว"เอามานี่" เธอจึงส่งหลอดไฟให้เขาตามที่เขาบอก ก่อนจะมองคนตัวสูงที่ปีนบันไดเพียงสองขั้นเอื้อมมือหมุนหลอดไฟเล็กน้อย ไฟก็สว่างวาบ ทำไมพอเป็นเขาอะไรก็ง่ายไปซะหมด"ขอบคุณค่ะพี่ไทม์" เธอเขย่งปลายเท้าหอมแก้มเขาหนึ่งที ซึ่งโดยปกติก็มักจะทำตลอดอยู่แล้วเวลากลับมาเจอกันที่ห้องหลังจากที่เขาขอเธอเป็นแฟนวันนั้น เธอจำได้ว่ายืนช็อกไปสักพักก่อนจะถามถึงเหตุผล เพียงแค่เขาบอกว่าอยากมีสิทธ์หึงหวงเธอแบบมีสถานะบ้าง

"กูเหมือนเห็นไอ้พีร์ในร่างมึงเลยไอ้ไทม์" อวัศย์ที่เพิ่งเปิดประตูห้องเข้ามาเมื่อเห็นเจ้าของห้องเอาแต่ก้มหน้าดูสมาร์ทโฟนก็เอ่ยแซว"ทำไมเดี๋ยวนี้พวกมึงชอบมาสาระแนห้องกูจัง""อูยยย ทำไมเดี๋ยวนี้เพื่อนแรง" อวัศย์ยังไม่วายตอบกลับกวนๆ ตามด้วยรพีภัทรที่เดินตามหลังเข้ามา"แล้วตอนนั้นบอกกูโรคจิต มึงก็ไม่ต่างจากกูหรอก" รพีภัทรปรายตามองหน้าจอสมาร์ทโฟน ที่มีรูปเจ้าของร้านกาแฟตรงข้ามโรงพยาบาลยืนฉีกยิ้มอยู่"มีไร" ธารณ์วางโทรศัพท์กอดอกมองหน้าคนที่เดินเข้าห้องมาแบบไร้มารยาท"ตั้งแต่มีความรักนี่เพื่อนฝูงไม่เคยได้เจอหน้า""เลขบัญชีเดิมใช่ไหม เดี๋ยวโอนให้" ธารณ์ตัดบทน้ำเสียงรำคาญ ทำไมจะไม่รู้จุดประสงค์พวกมัน"ขอบใจน้าาาเพื่อนรัก" อวัศย์ยกยิ้มกว้างท่าทางกระดี๊กระด๊าเมื่อจะได้เงินไปเปย์แฟน"เอาคืนครบเลยนะมึง" ตามด้วยธารณ์ที่เหล่มองคนท้าพนัน พูดขึ้นเสียงเซ็งๆ"มึงมันมั่นหน้าเอง" คนเคยมั่นหน้ามาก่อนด่าเพื่อน"แล้วนี่ถึงขั้นพาไปบ้านเลยเหรอวะ" อวัศย์ถามเพื่อนอีกครั้งเมื่อวันก่อนเห็นเพื่อนสนิทลงรูปครอบครัวผ่านโซเชียลโดยมีแฟนสาวอยู่ในเฟลมด้วย"เออ แม่อยากเจอ" หลังจากวันนั้นที่ไปดูตัวเขาจึงตัดสินใจบอกที่บ้านว่าต

รวีธารเดินขึ้นบันไดมาด้านบนของบ้าน ตามคำบอกของแม่บ้านว่าตอนนี้เจ้านายทั้งสามคนอยู่ด้านบน หญิงสาวเดินเร็วๆ ไปจนถึงหน้าห้อง หยุดชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงของเรวิกาดังออกมาจากในห้อง"ป๊าจะไปบังคับอะไรน้องมันนักหนา" น้องเหรอ? นั่นเสียงพี่พายนี่ น้องนี่หมายถึงใครกัน"พวกแกจะดื้อกันไปถึงไหน ขัดคำสั่งทุกอย่าง แล้วไม่ต้องมาออกตัวแทนมันเลยนะ ที่ไปมีเรื่องมาเมื่อวานยังไม่ได้เคลียร์นะ เจตน์เพ้นท์กลับมารึยัง!" รวีธารขมวดคิ้วงุนงงกว่าเดิม ออกตัวแทนอะไรกัน"ป๊า น้องกำลังมา แล้วค่อยๆ คุยกันเถอะ""ค่อยๆ คุยไม่ได้ มันไปคว้าใครมาเป็นแฟนก็ไม่รู้ ไม่ให้คนที่บ้านรู้เรื่องแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน""ไม่ให้รู้อะไรพายกับเฮียนี่ไงที่รู้""อ้อ เดี๋ยวนี้ข้ามหน้าข้ามตากันแล้วสิ ป๊าไม่ต้องรู้แล้ว?""แล้วป๊าจะรู้ไปทำไม" รวีธารเปิดประตูเดินเข้ามาในห้อง ทั้งสามที่ยืนเถียงกันหน้าเครียดต่างพร้อมใจกันมองมา รวีธารไม่ได้สบตาใครเลยนอกจากผู้หญิงอีกคนในห้อง คนที่ทำให้เธอแปลกใจอะไรบางอย่าง"มานี่เลย มาคุยกันให้รู้เรื่อง แกไปมีแฟนตอนไหน แล้วใคร!" รังสรรค์ตวาดใส่คนมาใหม่ทันที"ป๊า ค่อยๆ คุย" เจตน์เดินมายืนเคียงข้างน้องสาว จูงมือน้

"ไงมึง ทำไมวันนี้ไม่เมาแต่หมดสภาพ" ธารณ์ถอนหายใจยาวหงุดหงิด ไม่รู้ไอ้พวกนี้จะมาห่าอะไรทุกวัน ขนาดไม่ไปกินข้างนอกมันก็ยังตามมาถึงห้อง"ถามจริง พวกมึงเมียทิ้งกันเหรอ""ไอ้นี่ ปากมึงเนี่ยนะ!" อวัศย์ชี้หน้าเพื่อนมองอย่างโกรธเคือง ไม่ติดว่ามันเศร้าอยู่มีเรื่องแน่ เรื่องอะไรมาแช่งกันแบบนี้"มึงรึเปล่าที่เมียทิ้ง" อวัศย์หันไปยกนิ้วถูกใจเมื่อรพีภัทรพูดขึ้นจนไอ้คนที่ปากดีทีแรกหน้าหงอยไปเลยหึ! เห็นสภาพแล้วไม่ต่างกับกูกับไอ้พีร์เมื่อก่อนเลย"ไม่มีอะไรทั้งนั้น กูไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย บอกแล้วเจ๊ากัน กูก็มีจุดประสงค์ที่เข้าหาเขาเหมือนกัน" ธารณ์พูดขึ้นน้ำเสียงมีความสุขขัดกับสีหน้าเครียดเขม็งของตัวเองไอ้พวกนี้มาทุกวันพอเขาเมาก็หลอกถามจนตอนนี้รู้ทุกเรื่องหมดแล้ว แล้วแทนที่มันจะเข้าข้างเขา กลับเข้าข้างฝั่งนู้นซะงั้น"อ้อดีนี่...แล้วใครชนะล่ะ" รพีภัทรเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ ในขณะที่คนตรงข้ามชะงักไปชนะเหรอ?...ไม่รู้ว่าเธอจะคิดว่าตัวเองชนะไหม แต่เขาแพ้ยับเยินเลยล่ะ!ทั้งสีหน้า แววตา และน้ำเสียงของเธอก่อนลงจากรถ ยังติดค้างอยู่ในความรู้สึกจนสลัดไม่ออก จนเขาต้องมานั่งแพ้ราบคาบอยู่ตรงนี้นี่ไงพูดเองเจ็บเอง"มึ

"เดี๋ยวจอดตรงนี้ให้กูก่อน กูจะเข้ารีสอร์ต" ธารณ์บอกเพื่อนที่ขับรถอยู่ให้จอด เมื่อกำลังจะผ่านรีสอร์ตของหมอพีร์ ที่ตากับยายมันเปิดทิ้งไว้ตั้งแต่ก่อนเริ่มทำโรงแรม"ไม่เข้าบ้านก่อนเหรอมึง" รพีภัทรเอ่ยถามเพื่อนเมื่อเห็นท่าทางเร่งรีบของมัน"คุณนาวครับตอนนี้เพ้นท์อยู่ไหนครับ""นาวก็ไม่รู้สิคะ น้องตัวคนเดียวคงไม่ต้องมาคอยบอกใครหรอกว่าไปไหน" ธารณ์หน้าเจื่อนๆ ลอบมองเพื่อนสนิททั้งสองคนที่นั่งเงียบอยู่บนรถเช่นเดียวกัน เรียกได้ว่านั่งเงียบตั้งแต่เจอกันที่สนามบินหลังจากที่เมื่อคืนเพื่อนสนิททั้งสองคนกลับบ้าน ตัวเขาที่นั่งรอฟังข่าวอย่างใจจดใจจ่อก็ได้รับข่าวดี ทั้งสองยอมบอกแล้วว่าเพ้นท์อยู่ที่ไหน ซึ่งไอ้หมอทั้งสองคนต้องบรรยายความน่าสงสารอย่างหนัก กว่าจะยอมบอกแต่ก็ต้องแลกมากับการที่พวกเขาสามคนโดนเมินกันหมด ถามคำก็ตอบคำ"ถ้ายังไงมีอะไรก็โทรมานะมึง" อวัศย์ยิ้มแหยๆ บอกเพื่อนก่อนจะหันหน้าหนีเมื่อเห็นคนรักปรายตาดุๆ มองมาหลักๆ คือพวกเขาสองคนโดนตึงๆ ใส่เพราะดื้อดึงจะตามมาด้วยนี่แหละเรื่องไอ้ไทม์ไม่ค่อยเท่าไหร่ ทีแรกพวกเธอแพลนกันจะเที่ยวกันตามประสาสาวๆ แต่เรื่องอะไรจะยอมเขากับไอ้พีร์ไม่ยอมลูกเดียว สุดท้ายก็